Maar vanmorgen kwam ik naar beneden en Pien kwam niet naar me toe met d'r brave kwispel. Ze lag op haar kussen naar me te kijken en naast haar lag een grote plas braaksel. Overeind komen kon ze op dat moment fysiek niet meer, maar in haar koppie was ze vastbesloten dat dat nog prima ging, het was een ontzettend sneu tafereel. Ik ben er bij gaan zitten om tegen haar te praten en uiteindelijk lukte het haar om overeind te komen, maar de keutels vielen er ongecontroleerd uit, dat terwijl ze daarvoor zindelijk was. Dus Pien opgepakt en buiten gezet waar de plas er ook gelijk uitstroomde zodra ik haar neerzette. Daarna ben ik gelijk aan het bellen geslagen.
Dierenarts 1 vond het prima dat ik tegen een uur of 15 langs zou komen zodat ze haar kon onderzoeken en de mogelijkheden qua behandelingen kon bespreken (ze was op dat moment nog aan het opereren). Inslapen kon ze niet garanderen omdat ze mij en de hond niet kende. Ik snapte dat ergens heus wel, maar heb gezegd dat ik verder ging bellen omdat ze vandaag ingeslapen ging worden. Dat was geen discussiepunt.
Bij dierenarts nummer 2 kon ik gelijk terecht en toen ik vermeldde dat het om een 13-jarige Labrador ging, snapte ze gelijk waarom ik tegen verdere behandelingen was. Dus Pien in de auto gelegd en daarheen gereden. Ze was compleet gedesoriënteerd, wankelde wat rond, waarschijnlijk heeft ze vannacht een hersenbloeding gehad.
Ze is heel vredig, al brokjes vretend, in slaap gebracht. Zodra de euthasol erin ging, was ze direct weg. Het is goed zo. Maar wat had ik haar graag nog een jaartje langer gehad, het was zo'n inténs lief dier. Altijd vrolijk, nooit chagrijnig. Alles en iedereen was lief.
27-08-2006 -9-02-2020
Maar inderdaad, met die oudjes weet je dat het opeens afgelopen kan zijn. Gelukkig heeft ze nog een heel fijne en liefdevolle laatste tijd gehad. Sterkte! 
