Het HondenForum

Bumper loopt al een tijdje matig en krijgt daarvoor pijnstillers.
Afgelopen weekend hebben we nog een blokje dijk gedaan. Half uurtje.. beetje scharrelen. Niets raars ofzo.
Sinds maandag kan ze niet eens mee de koters naar school brengen. Da's max 10 minuten ofzo. We hebben haar een weekje rust gegeven, alleen ff buiten op het veldje plassen en poepen in de hoop dat het toch ook deels spierpijn is. Maar tot op heden nauwelijks verbetering. Aan haar zooltjes geeft ze geen reactie. Het is echt haar poot zover ik kan beoordelen.

Ik ga vanaf morgen de pijnstillers wat verhogen naar de maximale dosis carporal. Ze kreeg een 80MG maar met haar 25 kg zou ze wat meer mogen.

Hopelijk verbetert dat wat. Binnen gaat het overigens nog niet eens heel slecht. Ze scharrelt door het huis, wil nog prima een poosje bekvechten met het sukkeltje en toen ik gisteren de koters in de auto zette nam ze een aanloopje en dook in de kofferbak om mee te gaan naar oma en opa.

Maar toch.. niet kunnen wandelen is geen goed teken. En haar laten lopen met klachten is niet wat ik wil. Misschien toch nog maar eens naar de DA voor een opinie.

Lastig lastig.

Cleva schreef:Kijk maar wat je doet maar wel voor de pasen.
Of blijven jullie van de zomer thuis?

Ik zie haar de zomer niet halen hoor. En als ze niet gauw opknapt ook Pasen niet. Beetje ongemak is prima, pijn sowieso niet.

ik zou ook die pijnstillers even maximaal doen en even kijken of het aanslaat bij twijfel ga je even overleggen met de dierenarts en een beslissing nemen lijkt me.. sterkte ermee

Dit soort dingen zijn altijd lastig. Sterkte. Ik hoop dat ze nog even mee kan op een hogere dosering.

Ja ze wordt ouder, maar niet meer lange dagelijkse of in elk geval weekend wandelingen kunnen maken is nu ook weer niet direct het doodvonnis.

Umi had ik haar laatste 3 jaar ook geen plezier meer gedaan met lange wandelingen. Maar eens in de zoveel tijd (een maand voor haar overlijden met ruim 15 jaar nog) ging ze mee op een langere wandeling van een uur of zo op haar tempo, mee naar een workshop op haar niveau, mee als oefenhond/demohond met daarna voldoende ruimte voor rust.

Ze was daar in die fase van haar leven gelukkig mee. Soms liep ze 1-2 uur buiten te struinen en rennen, soms was ze het na 10 minuten zat.

crutz schreef:Ja ze wordt ouder, maar niet meer lange dagelijkse of in elk geval weekend wandelingen kunnen maken is nu ook weer niet direct het doodvonnis.

Umi had ik haar laatste 3 jaar ook geen plezier meer gedaan met lange wandelingen. Maar eens in de zoveel tijd (een maand voor haar overlijden met ruim 15 jaar nog) ging ze mee op een langere wandeling van een uur of zo op haar tempo, mee naar een workshop op haar niveau, mee als oefenhond/demohond met daarna voldoende ruimte voor rust.

Ze was daar in die fase van haar leven gelukkig mee. Soms liep ze 1-2 uur buiten te struinen en rennen, soms was ze het na 10 minuten zat.

Inderdaad Xena ging met dr 14e na de GVS ook niet meer grote wandelingen mee met de rest. Daar ging ik lekker mee naar de polder of t bosje hier in de buurt en kon ze wat scharrelen en snuffelen op haar eigen tempo

Nu lopen de al bijna een half uur te touwtrekken met de wubba. Het is ook niet zo dat ze op omvallen staat volgens mij. Maar niet kunnen wandelen wegens pijn aan je poot is wel een dingetje. Naja.. we kijken even aan.

Heb je al eens van pijnstiller/ontstekingsremmer veranderd?
Dat deed ik bij Frank wanneer een pijnstiller niet meer leek te werken, veranderen naar iets met andere bestanddelen en dan hield ie het weer vlot een paar maanden uit op wat anders.

-Saskia- schreef:Heb je al eens van pijnstiller/ontstekingsremmer veranderd?
Dat deed ik bij Frank wanneer een pijnstiller niet meer leek te werken, veranderen naar iets met andere bestanddelen en dan hield ie het weer vlot een paar maanden uit op wat anders.

Dit idd.
Bij onze vorige hond bleken de gangbare pijnstillers ook niet veel te doen.
Dat was toen echt even zoeken..

Da's wel een goede. Al staat ze pas kort op carporal. Zal eens overleggen met de DA.

Gewoon doseren naar wat mag, maar dat heb ik al eerder geschreven
Tijdje op de previcox kan ook helpend zijn, vaak werkt dat bij dit soort klachten beter dan carporal

En voor jezelf keuzes maken, half uurtje in het bos snuffelen zal veel minder belastend zijn dan een half uur aan de kong trekken

previcox werkt inderdaad veel beter vaak dan carporal, ik heb altijd previcox in huis voor Zuri

Hier nog een voorstander van Previcox.

idd prevocox of trocoxil bij gewrichtsproblemen en ik ben met Umi overgestapt van de flebilife platinum naar flexadin

Ik zou ook een andere pijnstiller proberen, wil nog wel eens helpen.
Hier milo ook op previcox gehad, ging beter dan op andere.

Daarbij liep milo ook gewoon een lekker snuffelronde op zijn tempo etc. Dat is prima, zolang pijn geen factor is.

Met een van onze vorige honden zijn we inderdaad vanaf een jaar of 12 op een maximale dosis nsaid's gaan zitten. Daarnaast met enige tussenpozen een ouwe lullen check up bij de DA. Dit met het oog op grenzen die je zelf verlegd, dan is het fijn als er iemand met je meekijkt.
Dit maakte dat de DA goed op de hoogte was van onze ouwe dibbes en toen we de afspraak maakten om hem op 14 jaar en 9 maanden in te laten slapen aan huis hoefden we daarover ook niet meer 'in discussie' omdat de DA goed op de hoogte was en kregen we de feedback dat we niet té vroeg of té laat waren met het maken van dat toch wel heel lastige besluit.
Ik hoop dat het jullie en Bumper ook nog een hele poos gegund is om van elkaar te genieten voordat er moeilijke besluiten genomen moeten worden.

ceciel schreef:Met een van onze vorige honden zijn we inderdaad vanaf een jaar of 12 op een maximale dosis nsaid's gaan zitten. Daarnaast met enige tussenpozen een ouwe lullen check up bij de DA. Dit met het oog op grenzen die je zelf verlegd, dan is het fijn als er iemand met je meekijkt.
Dit maakte dat de DA goed op de hoogte was van onze ouwe dibbes en toen we de afspraak maakten om hem op 14 jaar en 9 maanden in te laten slapen aan huis hoefden we daarover ook niet meer 'in discussie' omdat de DA goed op de hoogte was en kregen we de feedback dat we niet té vroeg of té laat waren met het maken van dat toch wel heel lastige besluit.
Ik hoop dat het jullie en Bumper ook nog een hele poos gegund is om van elkaar te genieten voordat er moeilijke besluiten genomen moeten worden.

bij Umi deed ik inderdaad ook ieder half jaar een bloedonderzoek, het ene half jaar klein en het andere half jaar een groot onderzoek, niet eens zozeer als ouwe lullen check maar ook door de continue NSAID medicatie en om in de gaten te houden wat de impact was op de organen daarvan.

Vanaf 14 tot niet heel lang voor haar overlijden is ze overigens NSAID vrij geweest omdat we bij de dierenarts aan een trial mee deden met stamcellen wat voor haar enorm goed uit pakte

crutz schreef:

ceciel schreef:Met een van onze vorige honden zijn we inderdaad vanaf een jaar of 12 op een maximale dosis nsaid's gaan zitten. Daarnaast met enige tussenpozen een ouwe lullen check up bij de DA. Dit met het oog op grenzen die je zelf verlegd, dan is het fijn als er iemand met je meekijkt.
Dit maakte dat de DA goed op de hoogte was van onze ouwe dibbes en toen we de afspraak maakten om hem op 14 jaar en 9 maanden in te laten slapen aan huis hoefden we daarover ook niet meer 'in discussie' omdat de DA goed op de hoogte was en kregen we de feedback dat we niet té vroeg of té laat waren met het maken van dat toch wel heel lastige besluit.
Ik hoop dat het jullie en Bumper ook nog een hele poos gegund is om van elkaar te genieten voordat er moeilijke besluiten genomen moeten worden.

bij Umi deed ik inderdaad ook ieder half jaar een bloedonderzoek, het ene half jaar klein en het andere half jaar een groot onderzoek, niet eens zozeer als ouwe lullen check maar ook door de continue NSAID medicatie en om in de gaten te houden wat de impact was op de organen daarvan.

Vanaf 14 tot niet heel lang voor haar overlijden is ze overigens NSAID vrij geweest omdat we bij de dierenarts aan een trial mee deden met stamcellen wat voor haar enorm goed uit pakte

Inderdaad hoorde bij de ouwe lullen controle ook bloedonderzoek vanwege die nsaid's. Zijn lever en nieren, als ook zijn hart en geest, hadden nog jaren vooruit gekund. Zijn lijf was op een gegeven ogenblik echt op.
Nu ben ik wel heel nieuwsgierig naar die trial met stamcellen. Wat hield dat precies in?

ceciel schreef:

crutz schreef:

ceciel schreef:Met een van onze vorige honden zijn we inderdaad vanaf een jaar of 12 op een maximale dosis nsaid's gaan zitten. Daarnaast met enige tussenpozen een ouwe lullen check up bij de DA. Dit met het oog op grenzen die je zelf verlegd, dan is het fijn als er iemand met je meekijkt.
Dit maakte dat de DA goed op de hoogte was van onze ouwe dibbes en toen we de afspraak maakten om hem op 14 jaar en 9 maanden in te laten slapen aan huis hoefden we daarover ook niet meer 'in discussie' omdat de DA goed op de hoogte was en kregen we de feedback dat we niet té vroeg of té laat waren met het maken van dat toch wel heel lastige besluit.
Ik hoop dat het jullie en Bumper ook nog een hele poos gegund is om van elkaar te genieten voordat er moeilijke besluiten genomen moeten worden.

bij Umi deed ik inderdaad ook ieder half jaar een bloedonderzoek, het ene half jaar klein en het andere half jaar een groot onderzoek, niet eens zozeer als ouwe lullen check maar ook door de continue NSAID medicatie en om in de gaten te houden wat de impact was op de organen daarvan.

Vanaf 14 tot niet heel lang voor haar overlijden is ze overigens NSAID vrij geweest omdat we bij de dierenarts aan een trial mee deden met stamcellen wat voor haar enorm goed uit pakte

Inderdaad hoorde bij de ouwe lullen controle ook bloedonderzoek vanwege die nsaid's. Zijn lever en nieren, als ook zijn hart en geest, hadden nog jaren vooruit gekund. Zijn lijf was op een gegeven ogenblik echt op.
Nu ben ik wel heel nieuwsgierig naar die trial met stamcellen. Wat hield dat precies in?

hier was het ook het lijf dat ophield en niet de organen of geest (alhoewel die laatste 24 uur de geest het ook wel voor gezien vond toen het lijf op was) haar bloedwaarden waren namelijk zelfs nog beter dan een maand er voor, maar het was toch echt OP

de trial was met stamcellen die intraveneus ipv in het gewricht gespoten werden en hoefde dan ook niet onder narcose. Het waren ook generieke stamcellen ipv lichaamseigen stamcellen. Volgens mij een Belgisch onderzoek
voor Umi heeft het veel nut gehad, ze had meetbaar 10 graden meer buiging in haar artrose knie.
Helaas is de behandeling nog niet algemeen verkrijgbaar op het moment.

Waarom moet ze wandelen? Ze klinkt heel prima en happy verder. Mijn oma van 85 wilde ook niet wandelen maar was happy en werd 90.

laeken schreef:Waarom moet ze wandelen? Ze klinkt heel prima en happy verder. Mijn oma van 85 wilde ook niet wandelen maar was happy en werd 90.

Ja goede vraag.. in mijn beleving is niet willen/kunnen wandelen een teken van pijn bij bewegen. En als dat zo erg is dat ook maximale pijnstillers niet voldoende werken wil ik niet dat ze pijn heeft. Dat verdient ze niet.

Peter27 schreef:

laeken schreef:Waarom moet ze wandelen? Ze klinkt heel prima en happy verder. Mijn oma van 85 wilde ook niet wandelen maar was happy en werd 90.

Ja goede vraag.. in mijn beleving is niet willen/kunnen wandelen een teken van pijn bij bewegen. En als dat zo erg is dat ook maximale pijnstillers niet voldoende werken wil ik niet dat ze pijn heeft. Dat verdient ze niet.

Als ze niet hoeft te wandelen heeft ze duidelijk geen pijn. Waarom mag ze niet huiselijk zijn? Een oude hond die in een tuin ligt en een plas voor de deur doet vind ik op geen enkele wijze minderwaardig of iets tekort komen. Ik zou daarvoor gaan. Mijn oudste wil ook best de ochtendwandeling skippen. Ik sta op het punt haar haar zin te geven en associeer dat totaal niet met een einde. Ik geef haar groot gelijk. Denk eens aan wat je zelf zou doen en willen. Een oude hond wil leven maar niet wandelen. Niks mis mee. Probeer het eens uit. En laat de projectie eens los. Denk aan een oude dame. Niet aan aan hond en wat jij denkt dat een hond wil. Haar rol is in het gezin. Niet in hoe sportief of gemotiveerd ze is.

Ik zou van pijnstillers veranderen of hogere dosis. Verder lekker alleen poep en plas rondes of als ze zelf verder wil een stukje verder. Gewoon een mooie oude dag geven. Zie je dat ze binnen ook echt achter uit gaat kun je altijd nog een ander besluit overwegen.

metav schreef:

laeken schreef:

Peter27 schreef:

laeken schreef:Waarom moet ze wandelen? Ze klinkt heel prima en happy verder. Mijn oma van 85 wilde ook niet wandelen maar was happy en werd 90.

Ja goede vraag.. in mijn beleving is niet willen/kunnen wandelen een teken van pijn bij bewegen. En als dat zo erg is dat ook maximale pijnstillers niet voldoende werken wil ik niet dat ze pijn heeft. Dat verdient ze niet.

Als ze niet hoeft te wandelen heeft ze duidelijk geen pijn. Waarom mag ze niet huiselijk zijn? Een oude hond die in een tuin ligt en een plas voor de deur doet vind ik op geen enkele wijze minderwaardig of iets tekort komen. Ik zou daarvoor gaan. Mijn oudste wil ook best de ochtendwandeling skippen. Ik sta op het punt haar haar zin te geven en associeer dat totaal niet met een einde. Ik geef haar groot gelijk. Denk eens aan wat je zelf zou doen en willen. Een oude hond wil leven maar niet wandelen. Niks mis mee. Probeer het eens uit. En laat de projectie eens los. Denk aan een oude dame. Niet aan aan hond en wat jij denkt dat een hond wil. Haar rol is in het gezin. Niet in hoe sportief of gemotiveerd ze is.

Bij ons wilt de oudste niet meer het laatste rondje doen nou dik prima hoor dan ga je alleen even aan de overkant plassen en klaar

Precies. En stramme poten of een pijnlijk been als je er gedwongen op moet lopen zijn helemaal geen reden om aan te nemen dat de hond geen kwaliteit van leven meer heeft. Die kwaliteit zit in hele andere dingen.
Waarom mag een hond tegenwoordig niet gewoon oud zijn? Of stram. Of geen zin meer hebben?

Ik kende een poedel die al 5 jaar stram was. Die nooit meer zin had om te wandelen. Maar die wel Bas het hof ging maken toen we bij die vrienden op bezoek waren. We moesten zo lachen. Die blinde oude stramme heer die helemaal als een haantje om Bas draaide. Een showtje van vitaliteit gaf terwijl hij krom gegroeid was en doof en blind was. Heerlijk hondje dat 19 jaar is geworden en ik heb geen moment getwijfeld aan zijn kwaliteit van leven.

Ik ga mijn honden ook gewoon oud laten worden. Ik vind dat zelfs leuk. Ik hou van oude honden. Die willen niet kunnen rennen en spelen. Die behoefte is verdwenen met de jaren en een pijnlijke poot is niet erg als je er alleen kleine stukjes mee hoeft te lopen.

Je schrijft dat ze de auto in sprong. Lekker erbij wil zijn en leuk ligt te bekvechten met je andere hond. Klinkt als een heel tevreden hond toch?

laeken schreef:

metav schreef:

laeken schreef:

Peter27 schreef:Ja goede vraag.. in mijn beleving is niet willen/kunnen wandelen een teken van pijn bij bewegen. En als dat zo erg is dat ook maximale pijnstillers niet voldoende werken wil ik niet dat ze pijn heeft. Dat verdient ze niet.

Als ze niet hoeft te wandelen heeft ze duidelijk geen pijn. Waarom mag ze niet huiselijk zijn? Een oude hond die in een tuin ligt en een plas voor de deur doet vind ik op geen enkele wijze minderwaardig of iets tekort komen. Ik zou daarvoor gaan. Mijn oudste wil ook best de ochtendwandeling skippen. Ik sta op het punt haar haar zin te geven en associeer dat totaal niet met een einde. Ik geef haar groot gelijk. Denk eens aan wat je zelf zou doen en willen. Een oude hond wil leven maar niet wandelen. Niks mis mee. Probeer het eens uit. En laat de projectie eens los. Denk aan een oude dame. Niet aan aan hond en wat jij denkt dat een hond wil. Haar rol is in het gezin. Niet in hoe sportief of gemotiveerd ze is.

Bij ons wilt de oudste niet meer het laatste rondje doen nou dik prima hoor dan ga je alleen even aan de overkant plassen en klaar

Precies. En stramme poten of een pijnlijk been als je er gedwongen op moet lopen zijn helemaal geen reden om aan te nemen dat de hond geen kwaliteit van leven meer heeft. Die kwaliteit zit in hele andere dingen.
Waarom mag een hond tegenwoordig niet gewoon oud zijn? Of stram. Of geen zin meer hebben?

Ik kende een poedel die al 5 jaar stram was. Die nooit meer zin had om te wandelen. Maar die wel Bas het hof ging maken toen we bij die vrienden op bezoek waren. We moesten zo lachen. Die blinde oude stramme heer die helemaal als een haantje om Bas draaide. Een showtje van vitaliteit gaf terwijl hij krom gegroeid was en doof en blind was. Heerlijk hondje dat 19 jaar is geworden en ik heb geen moment getwijfeld aan zijn kwaliteit van leven.

Ik ga mijn honden ook gewoon oud laten worden. Ik vind dat zelfs leuk. Ik hou van oude honden. Die willen niet kunnen rennen en spelen. Die behoefte is verdwenen met de jaren en een pijnlijke poot is niet erg als je er alleen kleine stukjes mee hoeft te lopen.

Je schrijft dat ze de auto in sprong. Lekker erbij wil zijn en leuk ligt te bekvechten met je andere hond. Klinkt als een heel tevreden hond toch?

Ja is ook zo.. maar ik heb het "liever een maand te vroeg dan een dag te laat" principe altijd hoog in het vaandel staan. Tot op heden vooral bij anderen aangezien dit mijn eerste oude hond is. En ik wil haar simpelweg niet tekort doen en haar binnenkort een keer vinden zoals Cleva terecht schrijft.
Maar ik ben haar ook zeker niet aan het doodwensen ofzo.

Dat snap ik heel goed en daar ben ik het ook echt mee eens. In geval van orgaanfalen, kanker en andere ellende. Van een slechte poot ga je een hond niet van de een op de andere dag slecht vinden. Ik heb mijn grote hond ooit 14 laten worden. En op een ochtend had ze inderdaad pijn. Kon niet opstaan en die dag is ze ingeslapen. Maar diezelfde hond had met 11 jaar spondylose en artrose zei de dierenarts. Moest toen kiezen voor nog even door op pijnstillers of inslapen. Ik koos pijnstillers en had er nog 3 haar een geweldig maatje aan.

Ik snap je gedachte maar wat maakt dat je denkt dat ze bijna dood gaat vanzelf? Of wat maakt dat je denkt dat niet op kunnen staan op een slechte morgen meteen betekent dat je je hond enorm hebt laten lijden?

Er zit toch geen creperen aan te komen zover je weet? Geen orgaanfalen of toevallen? Ze heeft toch eigenlijk alleen slechte poten. Dat zie ik niet als iets dat je dringend voor moet zijn als ze verder medisch in orde is.

Peter27 schreef:

laeken schreef:

metav schreef:

laeken schreef: Als ze niet hoeft te wandelen heeft ze duidelijk geen pijn. Waarom mag ze niet huiselijk zijn? Een oude hond die in een tuin ligt en een plas voor de deur doet vind ik op geen enkele wijze minderwaardig of iets tekort komen. Ik zou daarvoor gaan. Mijn oudste wil ook best de ochtendwandeling skippen. Ik sta op het punt haar haar zin te geven en associeer dat totaal niet met een einde. Ik geef haar groot gelijk. Denk eens aan wat je zelf zou doen en willen. Een oude hond wil leven maar niet wandelen. Niks mis mee. Probeer het eens uit. En laat de projectie eens los. Denk aan een oude dame. Niet aan aan hond en wat jij denkt dat een hond wil. Haar rol is in het gezin. Niet in hoe sportief of gemotiveerd ze is.

Bij ons wilt de oudste niet meer het laatste rondje doen nou dik prima hoor dan ga je alleen even aan de overkant plassen en klaar

Precies. En stramme poten of een pijnlijk been als je er gedwongen op moet lopen zijn helemaal geen reden om aan te nemen dat de hond geen kwaliteit van leven meer heeft. Die kwaliteit zit in hele andere dingen.
Waarom mag een hond tegenwoordig niet gewoon oud zijn? Of stram. Of geen zin meer hebben?

Ik kende een poedel die al 5 jaar stram was. Die nooit meer zin had om te wandelen. Maar die wel Bas het hof ging maken toen we bij die vrienden op bezoek waren. We moesten zo lachen. Die blinde oude stramme heer die helemaal als een haantje om Bas draaide. Een showtje van vitaliteit gaf terwijl hij krom gegroeid was en doof en blind was. Heerlijk hondje dat 19 jaar is geworden en ik heb geen moment getwijfeld aan zijn kwaliteit van leven.

Ik ga mijn honden ook gewoon oud laten worden. Ik vind dat zelfs leuk. Ik hou van oude honden. Die willen niet kunnen rennen en spelen. Die behoefte is verdwenen met de jaren en een pijnlijke poot is niet erg als je er alleen kleine stukjes mee hoeft te lopen.

Je schrijft dat ze de auto in sprong. Lekker erbij wil zijn en leuk ligt te bekvechten met je andere hond. Klinkt als een heel tevreden hond toch?

Ja is ook zo.. maar ik heb het "liever een maand te vroeg dan een dag te laat" principe altijd hoog in het vaandel staan. Tot op heden vooral bij anderen aangezien dit mijn eerste oude hond is. En ik wil haar simpelweg niet tekort doen en haar binnenkort een keer vinden zoals Cleva terecht schrijft.
Maar ik ben haar ook zeker niet aan het doodwensen ofzo.

Een pijnlijke poot beperkt haar in de dagelijkse lange wandelingen maar zeker niet in het levensgeluk. Als ik zag hoe mijn op en top werkertje getransformeerd is in een tevreden oudje met haar scharrelrondes op haar eigen tempo en eigen initiatief had ik dan echt niet eerder dan we gedaan hebben afscheid genomen. Haar leven was waardig tot het eind, passend bij iedere fase

Catho schreef: -- natuurlijk hebben wij heus wel voor onszelf een grens gesteld, maar het wandelen an sich is geen graadmeter. Begint ze de lol te verliezen in alle andere dingen is dat een heel ander verhaal. Voor nu genieten we van haar genieten en hoeft ze niks meer dan dat.

Precies zo denk ik er ook over.
Taartje kwam bij mij terwijl er net een paar maanden eerder twee kwaadaardige tumoren waren weggehaald waarvan de snijranden niet schoon waren. Omdat de tumoren al op twee plekken zaten, was er volgens de dierenarts veel kans dat het al was uitgezaaid, zou ze zeker snel opnieuw tumoren krijgen en niet meer zo heel lang hebben. Maar op dat moment zelf ging het prima met haar en had ze helemaal nergens last van. Ze was toen een jaar of tien en eigenlijk nog in prima conditie. Dus ik heb het altijd gewoon per dag bekeken en was wel bereid om pijnstilling te geven indien nodig, maar opnieuw opereren vond ik geen optie meer, dat leek me een gebed zonder end. Maar inslapen omdat ik wist dat ze iets onder de leden had dat nooit meer beter zou worden, maar waarvan ze op dat moment zelf nog helemaal geen last had, vond ik net zomin een optie.
De tumoren kwamen inderdaad na een tijdje terug, maar daar had zij geen last van, ze waren niet pijnlijk. Ze werd natuurlijk wel ouder, dus lange wandelingen waren het laatste jaar niet meer echt aan haar besteed, maar zij genoot nog steeds van kortere snuffelrondjes, lekker struinen door de tuin, in het zonnetje liggen, aandacht, lekker eten en alle andere verwennerij. Uiteindelijk heeft zij nog drie jaar gehad waarin ze echt van elke dag heeft genoten. Ja, de lange wandelingen waarvan ze de eerste jaren bij mij nog enorm genoot, hadden plaatsgemaakt voor vooral wat struinen door de tuin, hagedisjes zoeken, lange knuffelsessies, maar dat is prima voor een hond van een jaar of 13-14. De laatste maanden leek het wel alsof ze soms haar poot waar een grote tumor zat wat ontzag, dus dan kreeg ze pijnstilling. Ouderdom komt nu eenmaal met gebreken, dat is voor ons niet anders en onze wensen en bezigheden veranderen dan ook. Ik hoef zelf ook niet meteen dood als ik wel eens wat last van mijn rug heb of wat stijver ben dan 20 jaar geleden. Dan doe ik het wat rustiger aan en pas mijn bezigheden aan, desnoods neem ik een pijnstiller.
Zolang een hond gewoon van die oude dag kan genieten, en eventuele pijn goed op te vangen is met pijnstilling waardoor het ten minste heel dragelijk wordt, mag hij lekker van dat gezapige leventje genieten.

Nou, volgens mij heeft onze Silka (18 jaar) nog steeds plezier in wandelen, al is ze langzaam en stram. Geen uren uiteraard maar een half uurtje scharrelen vindt ze heerlijk. Het is voor onszelf wel soms een oefening in geduld want ze kan minutenlang aan een grassprietje snuffelen...
Omdat ze stokdoof is houden we haar aan de riem en dus lopen we verplicht haar tempo. Maar pijn heeft ze niet, ze slaapt als een os en eet als een bootwerker. Ook kauwsnacks krijgt ze nog steeds weg en daar geniet ze zichtbaar van.
Mocht ze ziek worden of iets gaan mankeren dan is het wel gedaan en dat besef ik wel, maar tot die tijd is het gewoon leven en laten leven.

Heavy schreef:Het is toch ook niet raar om je tempo aan een oudere hond aan te passen?

Vind ik niet. Het is gewoon niet meer echt wandelen, wel scharrelen. En als dat zonder pijn en ongemakken gaat, dan vind ik dat geen reden om te denken dat het einde nabij is.