Het HondenForum

Morgen is het weer 24 november.
Mijn gedachten dwalen af naar 24 november 2013.
We hadden een gezellige zaterdagavond gehad en op de vroege zondagmorgen (02.30 uur) ging Ria nog even met Yla het laatste plas & poeprondje lopen. Niks aan de hand, net zoals altijd.
Maar deze keer was en werd alles anders. Twee stappen buiten de deur werd Yla vanuit het niets aanvallen door de loslopende en doorgedraaide Stafford van de buren. Een oneerlijke strijd begon. Uiteindelijk bleek Yla zodanig zwaargewond, dat we samen met de artsen van het dierenziekenhuis in Utrecht moesten besluiten haar in te laten slapen.
Deze horrorfilm speelt zich opnieuw in mijn hoofd af, alle gevoelens van toen komen weer boven...
En nu zijn we 6 jaar later, het is opnieuw weekend en net als toen gaan we nu op maandag 25 november ook een midweek weg.
De cirkel is bijna rond. Bijna, want het laatste stukje van deze cirkel zal nooit gesloten worden.


* Yla 04-05-2004 / 24-11-2013

Iets dat altijd bij blijft, horror gewoon.

Dat is iets wat altijd op je netvlies blijft zitten

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Ik weet dat afschuwelijke verhaal ook nog precies. Dat vergeet je natuurlijk nooit.

Ik heb ( gelukkig) nooit zoiets vreselijks met mijn honden meegemaakt. Kan me jullie verhaal goed herinneren en me voorstellen dat je zoiets nooit meer vergeet.

Wat een verdriet, ik hoop dat de aanwezigheid van Ari je morgen troost kan geven

Pff ik weeg het nog precies ja, alweer 6 jaar
Sterkte deze dagen!

Wat vlieg de tijd sterkte

Gruwelijk. Dit hoor je gewoon niet mee te maken en het zal altijd een zwarte dag blijven in jullie herinnering. Het is moeilijk genoeg om een dier te verliezen door ziekte of ouderdom, maar dit was zo schrijnend. Ik denk er nog dikwijls aan.
Sterkte morgen.

bram en thijs schreef:Wat een verdriet, ik hoop dat de aanwezigheid van Ari je morgen troost kan geven

Ari is een schat, hij was destijds onze hartenlijm, gelukkig wel.
Maar op deze dagen komen de herinneringen van toen ineens keihard terug.

Zo ' n nachtmerrie vergeet je nooit. Wat een horror, ik vertel jullie verhaal ook nog wel eens tegen mensen in mijn omgeving. Dat heeft behoorlijk indruk gemaakt Heel veel sterkte weer voor jullie.

Ik herinner het me nog zo goed. En dat alleen maar van lezen, en je voorstellen “stel dat zoiets met mijn hond zou gebeuren”
Kan me zo goed voorstellen dat dit nooit uit je geheugen gaat.

Onvergetelijk, sterkte vandaag Thom en Ria

Jeetje, is het alweer zo lang geleden!
Ik herinner het me ook nog heel erg goed. Afschuwelijk.

Dat vergeet je nooit.... sterkte..?

Om je hond zo te moeten verliezen... dat vergeet je niet, en dat laat toch altijd een wond achter die nooit helemaal heelt.
Afscheid is altijd intens verdrietig. Maar zo'n oneerlijk, verkeerd, onverdiend en schokkend afscheid... dat is anders dan alle andere....

Sterkte...

Het blijft een vreselijke gebeurtenis. Sterkte.

Afschuwelijk om dat aan te moeten zien en je hond op die manier te moeten verliezen. Ik ben altijd zo bang dat zoiets een keer gaat gebeuren en jij hebt het meegemaakt. Echt vreselijk.

wat een vreselijk verhaal
zoiets vergeet je nooit...

Ook in mijn herinnering, als de dag van gister.. Sterkte!

Dit staat ook nog heel scherp in mijn herinnering, vreselijk om zo je hond te verliezen. Heel veel sterkte

Die nachtmerrie zal ik ook niet vergeten.

Sterkte voor jullie en ga toch genieten van je dagen

6 jaar ... Herinner het me ook nog steeds. Sterkte deze dagen en laat die hartenlijm (Ari) ook nu zijn werk doen!

Ik herinner me dat ook nog als de dag van gisteren.
Ik ben bijna verbijsterd dat dat al 6 jaar geleden is!
Wat een ramp was dat voor jullie

Vreselijk, dat het al weer 6 jaar geleden is, staat mij nog vers in het geheugen, hoe moet dat dan wel niet voor jullie zijn.
Sterkte

Zo iets vergeet je nooit... heel veel sterkte

Het gaat nooit helemaal weg.
Hier is het alweer 12 jaar geleden. Wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven

maart schreef:Het gaat nooit helemaal weg.
Hier is het alweer 12 jaar geleden. Wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven

Ook iets wat ik nooit zal vergeten