Het HondenForum

Voor degene die het nog niet hebben gelezen, vanmorgen hebben wij Max moeten laten gaan.
Noi is onrustig en huilt als we even weg gaan. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan. Hebben jullie wat handvatten die we kunnen gebruiken?

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Gecondoleerd.

Doen zoals normaal en snel weer een hond in huis halen.

Toevallig heb ik een enige oude dame in de aanbieding.

Heeft hij afscheid kunnen nemen?

bram en thijs schreef:Heeft hij afscheid kunnen nemen?

Ja wij hebben Noi mee genomen naar de dierenarts. Hij heeft gekeken en 2x gesnuffeld.
Kan natuurlijk ook dat hij voelt dat wij verdrietig zijn.
Hij ligt nu eindelijk te slapen.
Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Mirri schreef:

bram en thijs schreef:Heeft hij afscheid kunnen nemen?

Ja wij hebben Noi mee genomen naar de dierenarts. Hij heeft gekeken en 2x gesnuffeld.
Kan natuurlijk ook dat hij voelt dat wij verdrietig zijn.
Hij ligt nu eindelijk te slapen.
Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Dat hoort er bij. Na een paar dagen brullen pak je vanzelf je ritme weer op. Dan pas kun je zien of het een reactie is op jullie.
Zoals ik al zei, zo normaal mogelijk doen. Als je hem normaal op dezelfde momenten negeert...
Charlie was echt heel lang depressief toen haar maatje doodging, dat had niets met mij te maken.
Ging pas over met een logé in huis.

Mirri schreef: Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Hij voelt wat jij voelt en is net zo ontdaan. Jullie hebben allemaal een paar dagen nodig om te wennen en je plekje te vinden, ik zou hem niet negeren maar een beetje extra aandacht geven. Over een dag of wat zak je ongemerkt in de nieuwe routine

Mirri schreef:

bram en thijs schreef:Heeft hij afscheid kunnen nemen?

Ja wij hebben Noi mee genomen naar de dierenarts. Hij heeft gekeken en 2x gesnuffeld.
Kan natuurlijk ook dat hij voelt dat wij verdrietig zijn.
Hij ligt nu eindelijk te slapen.
Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Heel veel sterkte!

Negeren zou ik zelf niet zo snel doen. In ieder geval niet als ik het idee heb dat de hond steun, nabijheid of aandacht zoekt.
Amy was ook nogal van slag nadat Taartje dood ging (vooral als reactie op mijn verdriet, denk ik). Ze kwam steeds bij me staan om mijn handen te likken en en wilde dan tegen me aan leunen of op schoot hangen. Dat heb ik gewoon toegelaten en haar dan ook een knuffel gegeven. Toen ik zelf niet meer de hele dag alleen maar verdrietig was en alles weer een beetje normaal was, ging zij zich ook weer normaal gedragen. Het heeft wel een dag of 3-4 geduurd voordat ze weer ging spelen, terwijl ze normaal elke dag uren met Arlo speelt.
Afleiding in de vorm van lekker lange wandelingen en snuffelspelletjes met voer hielpen hier ook goed.

bram en thijs schreef:

Mirri schreef: Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Hij voelt wat jij voelt en is net zo ontdaan. Jullie hebben allemaal een paar dagen nodig om te wennen en je plekje te vinden, ik zou hem niet negeren maar een beetje extra aandacht geven. Over een dag of wat zak je ongemerkt in de nieuwe routine

Dat. Negeren zou ik zeker niet doen. Waarom ook? Of de hond heeft verdriet, of de hond reageert op jouw verdriet. Beiden geen reden om je hond te negeren. Gewoon lekker samen zijn en wat extra aandacht geven. Er zijn voor je hond.

sirene schreef:

bram en thijs schreef:

Mirri schreef: Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Hij voelt wat jij voelt en is net zo ontdaan. Jullie hebben allemaal een paar dagen nodig om te wennen en je plekje te vinden, ik zou hem niet negeren maar een beetje extra aandacht geven. Over een dag of wat zak je ongemerkt in de nieuwe routine

Dat. Negeren zou ik zeker niet doen. Waarom ook? Of de hond heeft verdriet, of de hond reageert op jouw verdriet. Beiden geen reden om je hond te negeren. Gewoon lekker samen zijn en wat extra aandacht geven. Er zijn voor je hond.

Oké toch maar goed dat ik om advies vraag

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Nou ja, het is niet bepaald jullie dag

Yindi heeft eigenlijk vrij snel haar ritme weer gevonden. Ze is wel een paar dagen in de war geweest. Normaal rende Snoopy blaffend mee als zij ging blaffen. Dat probeerde ze ook toen hij nog in huis lag na zijn inslapen. Toen stond ze blaffend bij de trap en keek naar Snoop alsof ze verwachtte dat hij op zou staan. We zijn nadat Snoop was opgehaald met zn 3e gaan wandelen en toen we thuis kwamen was het alweer redelijk oké.

Het enige nadeel is dat ze geen andere honden tolereert en ze nu dus niemand heeft om mee te spelen. Erg sneu want ze wil zo graag. Ze probeert nu de kat uit te dagen maar een grote hondenpoot op je kop is toch niet zo aantrekkelijk voor een kat

We hebben wel een kat gehad die echt een half jaar lang de oudste kat heeft gezocht na inslapen. Iedere avond mauwend door het huis, die heeft echt gerouwd. Ze had echt even tijd nodig maar uiteindelijk heeft ze het een plekje gegeven.

Heel veel sterkte. Helaas geen tips

Heel veel sterkte nogmaals.
Als je bij elkaar troost vindt door even steun te geven (en te krijgen van elkaar) dan vind ik dat niet meer dan normaal en ook natuurlijk eerlijk gezegd. Ook (juist) tussen mens en dier.

Ik heb het slechts 1x meegemaakt dat ik afscheid nam van een hond terwijl er nog een hond aanwezig was.
Hier leek de achtergebleven hond er in eerste instantie wel vrede mee te hebben, bij haar kwam het echte gemis van een honden maatje in huis pas wat weken later.

Ik ben de routine blijven aanhouden, met wandelen en interactie met elkaar en eigenlijk meer omdat we door de beperking van de oudere hond eigenlijk telkens vlak bij huis bleven, maar na zijn dood gingen we op de fiets weg en nam ik haar mee naar plekken waar ik een hond normaal gesproken niet naar toe zou nemen, maar ook dat was een goede afleiding voor ons beiden.
En soms kroop ze tegen mij aan als ik verdrietig was en toen zij het later wat moeilijk kreeg reageerde ik daar weer op door haar daarin tegemoet te komen en te steunen.

Ik denk dat ik er uit mezelf een hond bij had genomen toen ik na weken merkte dat zij duidelijk een maatje in huis mistte. In mijn geval kwam dat als vanzelf destijds omdat mijn partner met hond in huis kwam wonen bij ons.

Maar het was niet direct iets waar ik aan dacht toen ik afscheid had genomen van de senior.

Bedankt voor de tips en jullie ervaringen

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Negeren zou ik niet doen.
Wel zo goed als mogelijk je vaste ritme aanhouden wat uitlaten en eten betreft.

Ik heb eenmaal een hond gehad die het moeilijk had toen zijn maatje overleed.
Die heb ik kunnen helpen met Ignatia D6 (homeopathie, een middel tegen heimwee)

sirene schreef:

bram en thijs schreef:

Mirri schreef: Negeer hem maar doe ik daar wel goed aan?

Hij voelt wat jij voelt en is net zo ontdaan. Jullie hebben allemaal een paar dagen nodig om te wennen en je plekje te vinden, ik zou hem niet negeren maar een beetje extra aandacht geven. Over een dag of wat zak je ongemerkt in de nieuwe routine

Dat. Negeren zou ik zeker niet doen. Waarom ook? Of de hond heeft verdriet, of de hond reageert op jouw verdriet. Beiden geen reden om je hond te negeren. Gewoon lekker samen zijn en wat extra aandacht geven. Er zijn voor je hond.

Heel erg veel sterkte. Eens met wat hier al geschreven is. Mijn eerste Akita had er ook heel veel moeite mee toen ze opeens alleen was. Dagen heeft ze lopen zoeken naar onze andere hond en heel veel gehuild. Idd fijn samen zijn en samen de eerste moeilijke tijd doorkomen, beslist niet negeren. Ook honden hebben af en toe steun nodig, dat geeft helemaal niet. Nogmaals veel sterkte.

Bedankt allemaal. Heb een paar uur vrij genomen, manlief heeft late dienst. Voor mijn gevoel moet ik er voor hem zijn.
Gelijk wat lekkers gehaald bij de dierenwinkel "als of wij geen lekkere hebben in huis" Noi is nu lekker aan het smikkelen.
Toen ik thuis kwam aan de voordeur geluisterd en hij was stil. Zat wel op de bank te wachten.

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Cleva schreef:Goed zo!

Dankjewel

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Mirri schreef:Bedankt allemaal. Heb een paar uur vrij genomen, manlief heeft late dienst. Voor mijn gevoel moet ik er voor hem zijn.
Gelijk wat lekkers gehaald bij de dierenwinkel "als of wij geen lekkere hebben in huis" Noi is nu lekker aan het smikkelen.
Toen ik thuis kwam aan de voordeur geluisterd en hij was stil. Zat wel op de bank te wachten.

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Komt goed.

Wij leven samen met onze honden en delen dus ook lief en leed.
Ik heb ook nog nooit echt iets gemerkt aan mijn hondjes als er eentje wegviel maar ook niet speciaal opgelet want daar was ik dan zelf te verdrietig voor.
Wel ging alles gewoon door voor ze (en ook voor mij) zoals normaal alleen met tijdelijk ontroostbare baas.
Ik denk dus dat we het gewoon met z'n allen deelde.

Fijn dat het weer beter gaat.

Ik heb het dus wel gemerkt toen Taartje dood ging, maar ik denk zelf dat het ook een reactie was op mijn verdriet. Amy was een paar dagen echt van slag en Mila heeft die avond Taartje gezocht en daarna heel hard in haar slaap liggen huilen/loeien, een geluid dat ik haar nog nooit heb horen maken.
Ik heb dan nog meerdere honden en Taartje had als bejaarde een beetje een status aparte in de roedel, die was meer op zichzelf dan mijn andere honden, dus op de roedelverhoudingen en het gezelschap had het wegvallen van Taartje niet veel invloed. Maar als je maar twee honden hebt die een hechte band hebben, kan ik me heel goed voorstellen dat de overblijvende hond zijn maatje en het hondse gezelschap wel echt kan missen.

DeDiana schreef:Ik heb het dus wel gemerkt toen Taartje dood ging, maar ik denk zelf dat het ook een reactie was op mijn verdriet. Amy was een paar dagen echt van slag en Mila heeft die avond Taartje gezocht en daarna heel hard in haar slaap liggen huilen/loeien, een geluid dat ik haar nog nooit heb horen maken.
Ik heb dan nog meerdere honden en Taartje had als bejaarde een beetje een status aparte in de roedel, die was meer op zichzelf dan mijn andere honden, dus op de roedelverhoudingen en het gezelschap had het wegvallen van Taartje niet veel invloed. Maar als je maar twee honden hebt die een hechte band hebben, kan ik me heel goed voorstellen dat de overblijvende hond zijn maatje en het hondse gezelschap wel echt kan missen.

Op die manier inderdaad wel degelijk dingetjes gemerkt maar meer van die dingetjes... zoals jij schrijft over Mila, toen mijn Misty ging, heeft Bam die nacht 1 x in z'n slaap echt geschreeuwd, die 2 waren echt een eenheid. (rillingen over mijn lijf)
Toen Kiki overleden was, had ik haar in een kamertje gelegd tot we haar een dag later weg konden brengen en Cash wilde weken die kamer niet in.
Toen ik Bam moest laten gaan, heb ik Cash in pension gedaan, niets voor mij maar zij was toen 6 maanden en dat verdriet was even te groot voor mij om met haar bezig te kunnen zijn.
Kiki en Cash trokken daarna heel erg naar elkaar toe.

Dus dat soort dingen wel maar ik zag dat ook echt wel automatisch als zij rouwen ook gewoon op hun manier, we doen dit met z'n allen en vinden troost bij elkaar.

Maar zeker, als een hondje z'n beste maatje verliest en zeker als ie alleen overblijft zal het nog weer anders zijn.

Toen Tom dood was vond Bas het leven echt veel minder leuk. Met wandelen kreeg ik meer een "moet dit"- blik en ze liep de hele wandeling achter me aan. Ze was in huis ook heel erg claimerig en constant of alleen in haar mandje of direct op mijn hielen te vinden. Ik vond het zo sneu dat we meteen nadat we Tom moesten inslapen op Marktplaats gekeken hebben en op Guus kwamen. We wilden toch twee honden dus waarom niet meteen. En Bas was direct weer de oude. Spelen en lekker actief en vrolijk. Bas mist niet zozeer het betreffende hondje als wel een maatje. Ze is geen hond die heel erg lekker gaat in haar uppie tussen mensen. Dan is ze echt een claimerig en overaanhankelijk hondje dat constant bevestiging zoekt.

laeken schreef:Toen Tom dood was vond Bas het leven echt veel minder leuk. Met wandelen kreeg ik meer een "moet dit"- blik en ze liep de hele wandeling achter me aan. Ze was in huis ook heel erg claimerig en constant of alleen in haar mandje of direct op mijn hielen te vinden. Ik vond het zo sneu dat we meteen nadat we Tom moesten inslapen op Marktplaats gekeken hebben en op Guus kwamen. We wilden toch twee honden dus waarom niet meteen. En Bas was direct weer de oude. Spelen en lekker actief en vrolijk. Bas mist niet zozeer het betreffende hondje als wel een maatje. Ze is geen hond die heel erg lekker gaat in haar uppie tussen mensen. Dan is ze echt een claimerig en overaanhankelijk hondje dat constant bevestiging zoekt.

Ik quote je even. Wat je boven beschrijft had Bluf dus een beetje na het overlijden van Finn, maar bij haar kwam het pas na een paar weken.
In mijn eerdere post schreef ik dat het mij pas 1x was gebeurd.
Maar ik bedenk me dat Bluf ook plots werd ingeslapen terwijl we Jol hadden. Ik was dat "vergeten" omdat het niet sloeg op de directe vraag van TS.
De dag van overlijden hadden we direct pup Aki in huis, die al zou komen, maar we hadden niet verwacht dat 1 hond destijds ons zou ontvallen.

Jol had denk ik niet eens de behoefte gehad aan een andere hond in huis, net als Finn destijds toen Bluf een tijdje uit huis was daar geen problemen mee had, het eerder fijn leek te vinden het rijk weer alleen te hebben en de baas weer voor zichzelf.
Bluf toen, en Aki nu denk ik zou het wel gewoon fijn vinden om een andere dierlijke huisgenoot te hebben, ik merk(te) er dus wel verschillen in.

En niet alleen honden maatje. Ik merk ook het verschil bij het ontvallen van de katten. Jol haalt nog net niet haar schouders op en leek ze niet te missen.
Bij Aki is dat toch anders, we kunnen eigenlijk de namen van de katten niet zeggen nog want hij gaat dan de buitendeur open doen, gaat weer uit het raam kijken waar ze blijven etc..
Ik heb verschillende reacties van honden meegemaakt als het gaat om het wegvallen van andere huisgenoten, en ze gaan er allemaal anders mee om. Maar of het verdriet is, in sommige gevallen niet.
Maar dat de ene hond meer behoefte heeft dan een ander om toch weer een maatje in huis te hebben vind ik wel opvallend.

Bovenal is het gewoon een feit dat sommige honden erg sterk reageren op de verandering die het teweeg brengt, en dan is het aan de baasjes om daar op in te springen, en al dan niet te constateren of er een maatje bij zou kunnen komen, of dat als de nieuwe invulling na verloop van tijd als gewenning wordt gezien volstaat.

Toen Certi dood ging, boeide Kenia dat totaal niet. Alleen, ze kon niet alleen blijven. Kenia is een tijdje naar een vriendin met galgo's gegaan en ik had nog 2 weken vakantie. We hebben toen zo snel mogelijk een nieuwe galgo geregeld, zo is Loba gekomen. Alleen blijven was direct geen issue meer.

Toen mijn laatste teckel alleen overbleef had hij het "probleem" dan zijn beschermer en leider weg was.
Hij wilde niets meer van me aannemen en gromde zelfs als ik iets niet goed vond.
Daarom heb ik toen Ignatia gegeven.
Dat hielp hem (en mij dus ook) enorm

Mijn andere honden hebben nooit echt problemen ervaren.
Ita heeft nog een avond gezocht naar Rana, maar dat was het wel.

Mijn honden misten hun overleden maatje echt wel en de 1 langer dan de andere.
Maar wat ik nu meemaak herken ik totaal niet.
Senghe en Misty sliepen altijd samen op bed.
Toen Senghe in september overleed wilde ze dat niet meer.
Beneden kon ze ook haar plekje niet meer vinden.
Toen heb ik het oude laken dat 's nachts op ons bed ligt gewassen en wilde ze weer op bed.
Toen beneden ook alles van de honden gewassen en nu ligt ze weer overal.
Ze vond het altijd reuze leuk om mee de schuur in te gaan maar pas wist ze niet hoe snel ze weer buten moest komen.
Daar lag nog een oud kussen van Senghe.
De knuffels raakte ze ook niet aan dus die ook maar gewassen, nu speelt ze er weer mee.
Echt alles waar zijn luchtje aanzit vermijdt ze, ik vind het echt heel apart.

ranetje schreef:Toen mijn laatste teckel alleen overbleef had hij het "probleem" dan zijn beschermer en leider weg was.
Hij wilde niets meer van me aannemen en gromde zelfs als ik iets niet goed vond.
Daarom heb ik toen Ignatia gegeven.
Dat hielp hem (en mij dus ook) enorm

Mijn andere honden hebben nooit echt problemen ervaren.
Ita heeft nog een avond gezocht naar Rana, maar dat was het wel.

Dat is heftig

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

Mirri schreef:

ranetje schreef:Toen mijn laatste teckel alleen overbleef had hij het "probleem" dan zijn beschermer en leider weg was.
Hij wilde niets meer van me aannemen en gromde zelfs als ik iets niet goed vond.
Daarom heb ik toen Ignatia gegeven.
Dat hielp hem (en mij dus ook) enorm

Mijn andere honden hebben nooit echt problemen ervaren.
Ita heeft nog een avond gezocht naar Rana, maar dat was het wel.

Dat is heftig

Dat vond ik ook, want eigenlijk was hij mijn "eenpersoons hondje".
Daarom heb ik ook meteen behandeld.
We deden heel veel samen (trainen e.d.) dus dit was zeer opvallend gedrag.

Toen Mowgli overleed was Balou echt uit zijn normale doen, hij at nog wel normaal maar leek down. Hij zat tijden vanaf de rand van de bank te staren naar de plek waar Mowgli altijd lag, hij weigerde ook om daar te lopen, ik kreeg er bijna de kriebels van. Als ik met hem naar buiten ging vrolijkte hij op maar weer thuis veranderde zijn gedrag weer, ik vond het vervelend om hem zo alleen thuis te laten als ik weg moest. Ik heb zijn gedrag toen hier op het forum besproken en mij werd aangeraden om er weer een hond(je) bij te nemen. Dit heb ik heb gedaan ondanks dat ik eigenlijk terug naar 1 hond wilde. Pup Lotus bracht afleiding en bleek een grote aanwinst voor ons te zijn, Balou knapte inderdaad op al heeft dit wel zijn tijd nodig gehad. Balou was mijn enige hond met dit gedrag, aan de andere honden heb ik na het overlijden van hun maatje weinig gemerkt.