Het HondenForum

Ik was gisteravond alleen thuis en Guus kwam naast me liggen op de bank. Hij was erg kalm en aanhankelijk en toen ben ik hem gaan aaien en tegen hem gaan praten. Dat was best bijzonder want normaal gesproken is hij super zelfstandig. Hij ligt wel hele avonden tegen je aan en laat alles met zich doen maar echt contact zoeken zoals Bas dat doet doet hij minder vaak. Hij wil eten, spelen of bij je slapen. Maar je aankijken en echt om 1 op 1 aandacht vragen was best bijzonder voor hem.

Nu valt me op dat hij sowieso super zelfstandig is. Hij weet dat hij bij ons moet blijven met wandelen en doet dat dus ook keurig. Kwijtraken wil hij ook absoluut niet. Maar eenmaal thuis trekt hij volledig zijn eigen plan. Als ik smorgens opsta staat hij vaak niet eens op om mij te begroeten. Bas is zoveel meer baasgericht en contactzoekend. Guus gaat vervolgens de tuin in waar hij zich uren en uren kan amuseren. Alleen dus. Hij loopt wel altijd mee naar de keuken maar dat is voor eten en schooien. En hij is er altijd direct bij als er actie is. Daar relt hij dan heerlijk in mee. Dat vindt hij leuk.

Alleen zijn is dus geen enkel punt bij hem. Je kan hem alleen laten en voor je de deur dicht hebt ligt hij al op de bank een nestje te maken. Het maakt hem totaal niet uit dat wij weg gaan. Bas overigens ook niet. Cleo die ook uit Spanje kwam vond het ook allemaal helemaal prima. Weg? Ja daaag. Tot zie maar wanneer.......
Dat is natuurlijk heerlijk.

Hoe kan het zo zijn dat sommige honden zo totaal zelfstandig zijn? Opvoeding en achtergrond of karakter? En zou je dat zo laten of gaan werken aan samenwerking en intensiever contact? Ik neig naar zo houden omdat hij super speels gezellig en lief is en ik hem prima vindt zoals hij is. Maar ik kan me voorstellen dat een ander zegt nee je moet juist die innige intense band gaan versterken? Hem aan je binden en op jou richten. Dat past overigens niet zo bij me want ik hou van honden die zichzelf amuseren en daarna gezellig tegen me aan komen liggen. Hij luistert prima maar kan ook een hele wandeling met alles bezig zijn behalve met mij. Hij let dus wel op en loopt nooit ver weg en volgt me op de voet.

Nanna schreef:Mijn honden komen af en toe wel één op één contact met me zoeken maar zijn eigenlijk veel meer op elkaar gericht.
En in het bos raak ik ze niet kwijt al had ik het graag hoor. Ze houden me als een havik in de gaten.
Ik denk dat als ik er maar eentje van de drie had gehad en daar ook mee aan het werk was gegaan, de band veel hechter zou zijn.
Maar ik vind het wel prima zo. Geniet van de interactie tussen die drie en ‘s avonds ligt er altijd wel eentje op schoot voor wat quality time.

Dat is eigenlijk precies zoals het hier is. Alleen is Bas wel echt veel meer baasgericht. Die kijkt je echt aan en zoekt echt dat innige contact. Guus wil spelen of eten of lekker tegen je aan liggen maar dan met zijn kont.

Izzie is erg op zichzelf maar ik weet niet zo zeker of dat zelfstandigheid is.
Ze kan prima alleen zijn, blijft rustig nog een uur op bed liggen als ik er al uit ben en ligt het allerliefst in haar hoekje in de tuin, alleen. In huis merk je nauwelijks dat je een hond hebt, ze komt af en toe een knuffel halen maar dat is het. Toch is het geen uitgesproken zelfstandige hond. Als iets spannend is, en dat is het best snel, kijkt ze echt naar mij voor steun.

De Lot hangt veel meer aan me, is er altijd, maar zou zich zonder mij beter redden dan Izzie.

Izzie_Anneke schreef:Izzie is erg op zichzelf maar ik weet niet zo zeker of dat zelfstandigheid is.
Ze kan prima alleen zijn, blijft rustig nog een uur op bed liggen als ik er al uit ben en ligt het allerliefst in haar hoekje in de tuin, alleen. In huis merk je nauwelijks dat je een hond hebt, ze komt af en toe een knuffel halen maar dat is het. Toch is het geen uitgesproken zelfstandige hond. Als iets spannend is, en dat is het best snel, kijkt ze echt naar mij voor steun.

De Lot hangt veel meer aan me, is er altijd, maar zou zich zonder mij beter redden dan Izzie.

Dat herken ik ook. Want Guus is direct in paniek als hij buiten even kwijt is of als je stiekem echt weg gaat en dan niet bent waar hij denkt dat je bent. Maar hij is rustig 3 uur in de tuin als wij een film kijken of in elk geval binnen zijn. Ik moet zeggen dat ik het heerlijk vind dat hij zichzelf zo goed kan amuseren.

Taartje is ook zo superzelfstandig en dat is natuurlijk ook wel des podenco's. Ik kan uiteraard niet echt zeggen in hoeverre haar achtergrond daarin ook een rol speelt.

Zij is wel graag bij mensen, komt ook zeker een aantal keer per dag even uit zichzelf een knuffel halen, slaapt altijd bij me en komt me wel uitbundig begroeten als ik thuiskom, maar verder gaat ze overwegend haar eigen gang zonder zich iets van mij of van de andere honden aan te trekken. Ze let meer op me dan je soms zou denken, want ze staat wel meteen bij me als er iets met eten gebeurt Dat houdt ze dus allemaal prima in de gaten, maar dan is er voor haar dus ook iets te halen. Ze vindt het heel leuk om dingen samen te doen en als ik wat train met de andere honden, staat zij ook net als de rest te popelen om mee te doen. Maar het is allemaal uit vrije wil, als je ook maar denkt dat je haar iets kunt verplichten, loopt ze gewoon weg en kijkt je de hele dag niet meer aan

Ik heb overigens niet het gevoel dat mijn band met haar minder hecht is dan met mijn andere honden die zich afhankelijker opstellen. Maar die band is misschien meer vergelijkbaar met de band die ik met mijn katten heb dan de band met mijn andere honden. Het is veel minder gebaseerd op afhankelijkheid, maar meer op liefde en respect. Dat is anders, maar dat maakt het in mijn ogen niet minder. Ik vind het juist mooi dat ze zo ontzettend autonoom is, maar wellicht waardeer ik het ook meer omdat ik nog drie andere honden heb die wel heel erg op mij zijn gericht.

laeken schreef: Dat herken ik ook. Want Guus is direct in paniek als hij buiten even kwijt is of als je stiekem echt weg gaat en dan niet bent waar hij denkt dat je bent. Maar hij is rustig 3 uur in de tuin als wij een film kijken of in elk geval binnen zijn. Ik moet zeggen dat ik het heerlijk vind dat hij zichzelf zo goed kan amuseren.

Ja, ik denk dat dat het is, Izzie amuseert zichzelf prima. Lot niet, die staat me te hypnotiseren zodat ik me snel weer met haar bezig ga houden. Het spook.

Nanna schreef:Ik vind een mix van zelfstandigheid en baasgerichtheid het allermooist.
Dus dat ze wel dol zijn op jou als baas en ook goed luisteren maar tegelijk er een eigen leven op nahouden.
Ik vind honden die zich werkelijk nul aan de baas gelegen laten liggen helemaal niet leuk maar van honden die de godganse dag hun baas naar de ogen kijken ("gaanwedoengaanwedoen") zou ik ook het gebrek krijgen.

Precies. Bas kan wel echt heel claimerig doen. Dus tegen je aan drukken. Pootjes om aandacht en constant in je gezicht zitten. Dat is erg lief maar soms pak ik haar op en leg haar ergens neer en zeg zo is het wel weer leuk geweest. Guus doet dat nooit. Die komt meteen als je roept. Luistert prima en ook let hij buiten goed op. Roep je hem dan is hij er direct. Laat je hem met rust dan snuffelt, plast, jaagt en speelt hij met stokjes en andere honden. Dan heeft hij me echt niet nodig.

Ik merkte laatst wel dat hij niet goed wandelt zonder Bas. Begin te vermoeden dat hij met Bas wandelt. En niet met ons. Want hij wilde niet mee het bos in alleen. Bleef gewoon staan bij de auto. Na aanlijnen ging het wel maar dat is wel een ding om aan te werken. Hij is natuurlijk niet de hond van Bas die ons erbij neemt.

Lana is ook zo zelfstandig, die vermaakt zich buiten/binnen alleen ook prima, gaat ook de hele dag haar eigen gang,
zo af en toe komt ze eens kijken wat ik doe, vooral als ik in de keuken met het eten bezig ben, tja want misschien valt er nog wat te bikken,
maar ook als ik buiten bezig ben, kan madam soms heerlijk in de kamer liggen slapen, alleen blijven is dan ook nooit een probleem geweest.
tijdens het wandelen is ze meer op mij gericht en dwaalt dan ook niet heel ver af, ze houd me goed in de gaten,
s avonds mag ze wel heel graag bij ons liggen het liefst met haar hoofd op je voeten,
en als ik met haar voerbak loop dan is het een magneet.

Izzy is bij ons het meest zelfstandig. Die heeft eigenlijk nooit iemand nodig vind ze zelf.

Droef wel, die hangt echt wel aan me en zoekt ook gewoon hulp, vieze oren bijvoorbeeld dat kan hij prima aangeven en jeuk bij zijn oog. Nadat hij zich een paar keer pijn heeft gedaan met zelf krabben komt hij nu geregeld bij me en dan moet ik hem helpen Maar ook als Izzy iets gedaan heeft wat niet mag(iets van tafel gepikt bijvoorbeeld een bord met wat kruimels wat ik zelf ben vergeten op te ruimen) dan komt die landverrader me ook halen met een serieuze smoel(ik zie dan al aan zijn smoelwerk hoe laat het is). Alles wat ik in huis doe is hij bij aanwezig, Izzy neemt daar de moeite niet eens voor. Wanneer hij een keer schrikt op straat zoek hij duidelijk steun bij mij, Izzy heb ik nog maar 1 x zien schrikken en dat kwam omdat ik haar laatst zelf zat te pesten en haar binnen om te hoek stond op te wachten.
Wel kan Droef heel zoet zelf spelen met speelgoed als ik bijvoorbeeld geen tijd of zin heb, dan gaat hij zelf wel gooien als echt niemand aandacht voor hem heeft.

laeken schreef:(...)

Hoe kan het zo zijn dat sommige honden zo totaal zelfstandig zijn? Opvoeding en achtergrond of karakter? En zou je dat zo laten of gaan werken aan samenwerking en intensiever contact? (...)

Ja, ja, ja en ja en ja.

Dat herken ik wel. Alfil maakt op zo'n andere manier contact dan Lily. Alfil en ik kunnen elkaar aankijken en aan elkaars neus snuiven, en dan is er echt 'contact'. Alfil wil vaak ook helemaal in je kruipen. Lily niet. Zij vindt het sowieso niet fijn als je dicht met je hoofd bij het hare komt. Ze draait veel liever haar kont naar je toe en dan moet je haar boven haar staart kriebelen. Af en toe likt ze wel je hele gezicht schoon alsof je een pup bent, maar dan komt zij dus naar jou toe en niet andersom. Bij Alfil is oogcontact genegenheid, bij Lily 'ik wil iets van je' (eten, naar buiten....).
Ze vindt het overigens wel fijn om tegen je aan te liggen en geknuffeld te worden, maar als Alfil er al ligt, respecteert ze dat volkomen en houdt ze afstand.
In huis is Lily ook een stuk zelfstandiger dan Alfil, die altijd is waar ik ook ben. Lily gaat veel meer haar eigen gang. Maar ik moet er wel zijn. Bereikbaar zijn als zij me nodig heeft. Ik denk zelfs dat Alfil beter alleen kan zijn dan Lily. Als ik wat langer weg ben geweest dan normaal is ze echt helemaal door het dolle.
Tijdens de wandeling gaat Lily ook meer haar eigen gang dan Alfil. Ze kiest gerust een andere route, want ze weet dat ze prima zelf naar huis kan lopen. Maar ik wil niet dat ze zelf onze straat oversteekt, dus dan wacht ik een stukje voor die straat op haar. Ze is er altijd binnen het kwartier. Maar dit doet ze dus alleen in bekend gebied, want ze weet dat ze dan zelf naar thuis kan komen. In onbekend gebied houdt ze me strak in de gaten. Wel voorop en niet naast me zoals Alfil.
Ik denk niet dat je dit met training kan veranderen. Het is karakter. Alfil is vooral herder en Lily podenco. Daar heb je het al.

Wacht maar tot je een Manu hebt. Die is pas zelfstandig. Hij ligt het liefst in zijn eigen kamer, die heeft hij
Hij komt soms weleens bij me zitten, dan wil hij gekriebeld.
Ik heb wel contact met hem, maar niet zo vaak. Hij moet niet zo vaak wat van me en ik ook niet van hem. Dat heb ik wel geleerd haha!

Mijn Mies is heel aanhankelijk én zelfstandig. Op losloopwandelingen zie je haar meestal alleen als ze voorbij holt op weg naar haar volgende agendapunt. Soms neemt ze een snoepje aan of rent ze tussendoor nog even een rondje krijsend achter Flora aan maar meer interactie is niet nodig.
In huis is ze dan weer altijd in de buurt en wil minstens een paar uur per dag contactliggen en knuffelen. Niet opdringerig of je continue vragend aankijkend, maar ze is zelden meer dan 2 meter van me vandaan.
Alleen zijn kan ze dan weer prima. Ze slaat aangelijnde poep/plas rondjes vaak over want die zijn te saai en ze mag toch geen kattenpoep eten.

Diem is niet lijfelijk/aanhankelijk. Knuffelen doen we op zijn voorwaarden een paar keer per dag. Contactliggen doet hij nooit. Alleen buiten of boven slapen vindt hij prettig. 'S nachts ligt hij dan weer wel graag op mijn slaapkamer. Mij vragend aankijken doet hij alleen als ik kaas op mijn brood doe. Maar alleen zijn kan hij weer heel slecht
Op wandelingen is het alles of niets: hij gaat er vandoor als er wild is, verliest dan echt zijn kop en blijft rennen. Maar nu hij zijn wilde haren wat kwijt is (9jr) kan hij vaker los en blijft keurig in de buurt en klooit graag samen met een balletje.

Sue vind ik voor een gezelschapshondje ook heel zelfstandig maar hij is ook wel redelijk vrij opgevoed.
Wel is hij gek op knuffelen en op schoot liggen, zoveel en vaak mogelijk, al vanaf 8 weken.
Maar hij kan ook rustig een uur alleen in de tuin rommelen of doezelen, ook als Cash binnen is.
Hij kan zichzelf heel goed vermaken maar samen dingetjes doen vind hij ook leuk.
En opgegroeid met Cash, die twee zijn stapel op elkaar maar kan ze ook heel makkelijk apart meenemen.
Sterker nog, Sue vind het heeeeel fijn als hij de middagwandeling mag overslaan
Ook kan hij heel goed alleen zijn.

Als hij in het bos is en ik verstop me met Cash, dan blijft hij gewoon zijn eigen gang gaan en op den duur kijkt hij eens om zich heen en loopt dan de weg die we altijd lopen om te kijken waar we zijn. Zonder enige paniek
Ik vind het wel bijzonder leuk, zo'n klein zelfstandig ding. Pas 1 jaar is ie.

Jion schreef:

Manuma schreef:Hij ligt het liefst in zijn eigen kamer, die heeft hij

Duende is jaloers!

Het is zijn stink- en haarkamer. Maar de kluiven die er liggen zijn van Uma

Ik antwoordde vanmiddag een beetje kort hier. Maar ik denk dat als je Manu een dagje in huis hebt, je Guus heel aanhankelijk vindt, Laeken 1:
Eerst wist ik niet beter, maar nu ik meer honden ken en meer kennis heb, zie ik wel dat hij vrij extreem is.
Ik heb daarin wel getraind meer aandacht te krijgen. Toch wel op mijn commando/wens. Manu is een hond die het liefst alle initiatieven bij hem houdt en hij heeft toch echt geen baas nodig. Hij heeft nog gelijk ook. Die hond zou zich meer dan prima in zijn eentje redden.

Hij doet niet aan commando's. Je moet het hem vragen of het gedrag uitlokken wat je van hem wil. Soms kan ik hem wel iets toeroepen hoor, maar dat kan echt niet te vaak want dan word ik al stom en nutteloos. Nu heb ik nut want ik wijs vaak wild aan, ik vind kuilen of ik lig ineens in het water. Met mij heeft hij leukere wandelingen dus is hij vlakbij.

Hoewel hij heel zelfstandig is, zowel buiten als thuis, vertrouwt hij mij volledig. Hoeveel pijn hij ook heeft, hij komt bij me en ik mag er naar kijken en eraan zitten. De rest wordt woest weggegromd. Als hij iets heel graag wil komt hij het vragen en gaat (meestal ) niet zelf meer aan de gang.

Ik denk dat ik een heel sterke band met hem heb. Daar heb ik ook heel veel moeite in gestopt want het is best wel een maf beest. Er zijn maar weinig die hem zien zoals hij is.
De één vindt het een wandelende en veel te dominante ramp, de ander vindt het een knuffelbeer op poten. Hij is geen van beide. Het is een hond die heel zelfbewust en zelfverzekerd is en je zal hem moeten overtuigen dat je zijn respect verdient. Je kan zijn vriendje worden, maar jou echt als waardig zien doet hij niet snel.
Sterker nog, ik denk dat hij alleen mij en vriend zo ziet.
Hij is heel zoet en braaf, eigenlijk zelfs makkelijk, maar hij windt je zo om zijn poten en voor je het weet bepaalt hij alles voor je. Die lieve, bolle wangen en die grote ogen, die kalme indruk en de zachte vacht laten je denken dat hij je fantastisch vindt en hij de liefste hond ter wereld is.
Maar dat is echt de valkuil.

Ik dwaal af.
Mijn Manu is zo zelfstandig dat hij alles alleen kan en hij weet het. Menselijk contact het liefst op zijn voorwaarden en gebeurt dat niet, ben je lucht. Hij loopt je straal voorbij of hoort en ziet je niet.
Ik vind dat het hem siert, het is soms heel makkelijk. Niks maakt indruk, hij kan alles aan. En soms is het natuurlijk ook vervelend.
Maar goed, na zes jaar heb ik er ook m'n weg in gevonden.

Mijn honden zijn ook aanhankelijk en zelfstandig. Ze vinden het reuze gezellig erbij te zijn, slapen ook graag bij ons in bed, houden van knuffelen, maar vinden het ook prima alleen te zijn.
Met een wandeling zie je dit ook, ze luisteren, letten op, raken nooit kwijt en doen toch heerlijk hun eigen ding.