Zaterdag moesten we hem plots laten gaan, hij was ineens zo benauwd.. niet zo vreemd met een klaplong en tumorweefsel in beide longen. We waren al even met hem aan het dokteren omdat hij een keelontsteking had, twee maanden geleden nog een gebitsanering laten ondergaan waar hij zonder moeite doorheen kwam, hart en longen klonken goed! Keelontsteking en dus ook het kuchen leek te reageren op antibiotica maar kwam steeds terug. Woensdag nog een injectie prednison gehaald dus niet raar vinden dat hij vrijdag wat sloom was. Zaterdag dus met spoed naar de dierenarts en op de foto bleek de reden voor zijn benauwdheid.
Het is raar dat hij er niet meer is, na ruim 16 jaar. Hij is de laatste van de parsons en het voelt alsof we een tijdperk hebben afgesloten. Hoewel Caspar inmiddels van onze zoon was, was hij 4 a 5 dagen bij ons als zoon naar werk was. Hij heeft geholpen om Spetter en Bonnie op te voeden, de dames waren ook gek met hem. We missen hem, ons oudje. Het is bizar hoe weinig een hond kan laten merken terwijl hij zo ziek was.
Op de foto was hij 14 jaar
Rust zacht jochie...
