We zijn terug van wildkamperen in Noorwegen (Hardangervidda)
Geplaatst: 02 aug 2019 11:57
We zijn weer terug, en ik heb nu al heimwee naar Noorwegen.
Het zou een 14-daagse reis zijn waarvan 8 dagen achter elkaar op de Hardangervidda (hoogvlakte) en dan nog wat losse dagen opvullen met wildkamperen in de buurt van de auto of campings. Het liep allemaal wat anders dan gepland...
De tweede dag had een deelneemster het erg zwaar, door de hitte en de vele muggenbulten. Om te zorgen dat we niet meteen te ver achter zouden lopen op schema, hebben we vissers om hulp gevraagd om haar een paar kilometer verderop langs de rivier af te zetten, ik ging met haar mee. Jammer genoeg was het water erg ondiep en strandden we na 2 kilometer. Hier hebben we de tentjes op een mooi strandje opgezet.
Het weer wisselde erg de dagen erna, de regenkleding, handschoenen en muts werden ook uit de rugzak gehaald. Jammer genoeg knapte de deelneemster niet op, en werd steeds zieker. Uiteindelijk was het nodig om hulp in te schakelen, waarbij we het geluk hadden telefonisch bereik te hebben, want dat hadden we de afgelopen dagen niet gehad. Een helicopter was niet mogelijk, door het slechte weer en de dichte mist die er hing. Uiteindelijk, na vele uren, hulpvaardige Rode Kruis en ambulance mensen, kon ze na een zeer oncomfortabele rit op een trike (achterop vastgebonden) naar een meer worden gebracht, waar een boot op haar wachtte om haar naar de ambulance bij de weg te brengen, toen uiteindelijk tóch een helicopter kwam.
Daar stonden wij dan, met 3 personen, 4 grote backpacks, 5 honden en 200km bij de auto vandaan. Toen het niet lukte om een bus te huren, was het Rode Kruis zo vriendelijk om ons naar de auto's te brengen, vanwaar wij weer terug reden naar het ziekenhuis.
De volgende dag mochten we haar gelukkig weer meenemen, maar ze was niet fit genoeg om weer met bepakking te trekken. De tweede week was dus erg 'relaxed' met wildkamperen niet ver bij de auto vandaan, en dagwandelingen zonder rugtas.
Desondanks, hebben we toch prachtige natuur gezien, gezwommen in de meren, en het gevriesdroogde voer ingeruild voor vers eten, pecanbroodjes en zelfs een dame blanche
Het was een hele ervaring, zeker doordat we alle weersomstandigheden hebben meegemaakt (ook in de sneeuw gestaan!) en ik kennis heb kunnen maken met het ruige terrein. Het heeft me ook wel doen inzien, dat als je daar alleen met je hond wilt wandelen, je jezelf echt bijzonder goed moet voorbereiden. Of voor de 'makkelijkere' manier kunt kiezen door een huttentocht te doen, al zijn honden daar vaak niet welkom.
En hoe Victor het heeft gehad? Die heeft de tijd van zijn leven gehad! Elke dag loslopen, in een klein groepje met andere honden, midden in de natuur.
Jammer was wel, dat hij ook helemaal kapotgestoken is, overal op zijn buik, liezen, poten, oren. Ook zijn voetkussentjes waren wat stuk gegaan doordat hij als een kip zonder kop over de rotsen rent en totaal niet kijkt waar hij zijn poten neerzet.
Degene die de reis organiseerde, had lavendel- en copaibaolie bij zich voor die (en onze) ongemakken, dat hielp verrassend goed, daar ga ik me nog verder in verdiepen.
Hieronder wat foto's voor een impressie (niet op de juiste volgorde, maar soit)
Het zou een 14-daagse reis zijn waarvan 8 dagen achter elkaar op de Hardangervidda (hoogvlakte) en dan nog wat losse dagen opvullen met wildkamperen in de buurt van de auto of campings. Het liep allemaal wat anders dan gepland...
We waren in totaal met 4 dames en 5 honden, een fijne kleine groep. Na de oversteek van Hilthals - Kristiansand (4,5 uur met boot) was het zover. De eerste dagen was erg warm en windstil = ware knuttenplaag. Dat zijn kleine steekvliegjes die overal in vliegen en door je kleding steken. Dat maakte meteen de eerste dagen best zwaar, omdat we ook nog moesten wennen aan lopen in een ruig gebied met 20kg op je rug. Wat waren we blij met een zuchtje wind af en toe!Een reis met letterlijke hoogte- en dieptepunten. We hebben zo'n beetje alle omstandigheden gehad, warmte, kou, zonnetje, regen, wind, muggen en vliegjes, windstil, bossen, open vlaktes, meren, rivieren, moerasgrond, rotsen, natte schoenen, slippers.... het was in ieder geval fantastisch!
De tweede dag had een deelneemster het erg zwaar, door de hitte en de vele muggenbulten. Om te zorgen dat we niet meteen te ver achter zouden lopen op schema, hebben we vissers om hulp gevraagd om haar een paar kilometer verderop langs de rivier af te zetten, ik ging met haar mee. Jammer genoeg was het water erg ondiep en strandden we na 2 kilometer. Hier hebben we de tentjes op een mooi strandje opgezet.
Het weer wisselde erg de dagen erna, de regenkleding, handschoenen en muts werden ook uit de rugzak gehaald. Jammer genoeg knapte de deelneemster niet op, en werd steeds zieker. Uiteindelijk was het nodig om hulp in te schakelen, waarbij we het geluk hadden telefonisch bereik te hebben, want dat hadden we de afgelopen dagen niet gehad. Een helicopter was niet mogelijk, door het slechte weer en de dichte mist die er hing. Uiteindelijk, na vele uren, hulpvaardige Rode Kruis en ambulance mensen, kon ze na een zeer oncomfortabele rit op een trike (achterop vastgebonden) naar een meer worden gebracht, waar een boot op haar wachtte om haar naar de ambulance bij de weg te brengen, toen uiteindelijk tóch een helicopter kwam.
Daar stonden wij dan, met 3 personen, 4 grote backpacks, 5 honden en 200km bij de auto vandaan. Toen het niet lukte om een bus te huren, was het Rode Kruis zo vriendelijk om ons naar de auto's te brengen, vanwaar wij weer terug reden naar het ziekenhuis.
De volgende dag mochten we haar gelukkig weer meenemen, maar ze was niet fit genoeg om weer met bepakking te trekken. De tweede week was dus erg 'relaxed' met wildkamperen niet ver bij de auto vandaan, en dagwandelingen zonder rugtas.
Desondanks, hebben we toch prachtige natuur gezien, gezwommen in de meren, en het gevriesdroogde voer ingeruild voor vers eten, pecanbroodjes en zelfs een dame blanche
Het was een hele ervaring, zeker doordat we alle weersomstandigheden hebben meegemaakt (ook in de sneeuw gestaan!) en ik kennis heb kunnen maken met het ruige terrein. Het heeft me ook wel doen inzien, dat als je daar alleen met je hond wilt wandelen, je jezelf echt bijzonder goed moet voorbereiden. Of voor de 'makkelijkere' manier kunt kiezen door een huttentocht te doen, al zijn honden daar vaak niet welkom.
En hoe Victor het heeft gehad? Die heeft de tijd van zijn leven gehad! Elke dag loslopen, in een klein groepje met andere honden, midden in de natuur.
Jammer was wel, dat hij ook helemaal kapotgestoken is, overal op zijn buik, liezen, poten, oren. Ook zijn voetkussentjes waren wat stuk gegaan doordat hij als een kip zonder kop over de rotsen rent en totaal niet kijkt waar hij zijn poten neerzet.
Degene die de reis organiseerde, had lavendel- en copaibaolie bij zich voor die (en onze) ongemakken, dat hielp verrassend goed, daar ga ik me nog verder in verdiepen.
Hieronder wat foto's voor een impressie (niet op de juiste volgorde, maar soit)
