Het HondenForum

Dat zat ik zo eens te overdenken...

Elmo vind ik makkelijk. Echt een zoet kind, doet geen stap echt verkeerd, heeft een beetje humor en geduld nodig, maar ik heb met hem echt helemaal nooit problemen. Hij heeft pas een fase (haha) gehad, maar was daar dan na twee weken weer uit. Hij is lief, doet geen vlieg kwaad en je kan ‘m overal mee naar toe nemen. Nooit heb ik er over gedacht dat anderen hem als ‘niet makkelijk’ zouden kunnen ervaren. Totdat een paar mensen aangaven dat ze Elmo niet makkelijk vinden omdat er echt wel een karakter bijhoort. Dat karakter past mij als een handschoen, ik kan echt met hem lezen en schrijven. Beau was echt wel anders. Hij werd steeds makkelijker en we pasten ook steeds beter samen, maar echt makkelijk zoals Elmo heb ik hem nooit ervaren. Van Elmo leer ik ook echt weer andere dingen dan van Beau.

Vinden jullie je eigen honden makkelijk? En zou iedereen dat vinden? Of is een hond inderdaad makkelijk voor de ene eigenaar, maar voor de ander een uitdaging? Of is ‘de makkelijke hond’ een hond die aan bepaalde karaktereigenschappen voldoet? Ik ben benieuwd hoe jullie dat zien

Ehhh Elmo is toch ook makkelijk?!?!?!?!?

Maar snap wel wat je bedoeld. Mijn honden lijken voor anderen vaak makkelijk maar als ik ze dan uit handen geef (oppas oid) dan zijn de lastiger dan ze lijken.

Ik vind Karel ook een makkelijke hond, maar kan me voorstellen dat een ander hem niet makkelijk vindt want hij luistert niet supergoed en hij is loeisterk. Pom is braver maar dat is dan weer geen type ' geen omkijken naar', die is gewoon nog steeds zo gek als een deur.

crutz schreef:Ehhh Elmo is toch ook makkelijk?!?!?!?!?

Vind ik ook Alleen af en toe te slim voor mij

Een makkelijke hond is er eentje die je als een handschoen past. Dat is dus voor iedereen weer anders. Ik vind Gait bijvoorbeeld ontzettend makkelijk, maar ik weet ook wel dat hij een pittige kant aan z'n karakter heeft. Maar dat is prima in goede banen te leiden met duidelijkheid

In al die jaren dat ik honden heb (gehad) geen omkijken naar. Wel een kwestie van uitzoeken wat past bij je eigen karakter. Ik ben verzot op (eigen)wijze types, ik begrijp ze. Meet their needs, investeren in elkaar, en het loopt van een leien dakje.

Tom is niet moeilijk, maar hij weet wel precies bij wie hij wat kan uithalen.
Bij mijn vriend luistert hij regelmatig niet, heb ik weinig last van.

Ik vind mijn honden ook makkelijk omdat ik ze goed ken en dus precies weet hoe ik met ze om moet gaan. Dat gaat allemaal vanzelf, dus dat voelt voor mij makkelijk. Maar ze zijn niet makkelijk in de zin van hoe bijvoorbeeld Nanna haar honden omschrijft Ik denk dat dat wel een treffende omschrijving is van wat in het algemeen wordt verstaan onder een 'makkelijke hond' en daar voldoen al mijn honden niet aan.

Ze hebben allemaal dingen in de omgang waar je echt rekening mee moet houden. Voor mij is Amoz mijn makkelijkste hond omdat hij minder uitgesproken is dan mijn dames en alles wel snel prima vindt, maar zo makkelijk is hij helaas niet bij anderen. Taartje is zo eigenzinnig en onafhankelijk dat de meeste mensen dat waarschijnlijk niet echt makkelijk zouden vinden. Je moet in ieder geval niet zo simpel denken dat je dat met een paar basiscommando's wel oplost Maar met een beetje creativiteit is zij wel heel makkelijk. Amy en Mila zijn op heel verschillende gebieden niet makkelijk, maar luisteren wel weer heel goed en ik weet eigenlijk altijd precies wat ik van ze kan verwachten, waardoor ze voor mij toch makkelijk zijn.

Ik vind een hond niet snel moeilijk. Bij ernstige en complexe gedragsproblematiek en trauma's wordt het een uitdaging, maar ook daar kan je een weg in vinden. Bij een voorkeur om te domineren, scherpte, angst-agressie of onvoorspelbaar bijtgedrag vind ik een hond moeilijk. Je weet dat niet elke hond het machtsvertoon van jouw hond gaat accepteren dus een dergelijke zorgt al voor meer mogelijke wrijving in de toekomst. Doc kon echt gespannen tegenover andere honden staan. Loulou flirt zich links- en rechtsom door het leven. Een van nature ontspannen blij ei vind ik makkelijk, en daar hoort ook een pijnvrij en gezond lichaam bij.

Een hond met een hoge drive en grote intensiteit met nerveuze energie vind ik wat lastiger, maar ook daar is een prima weg in te vinden. En een hond met chronische lichamelijke pijn vind ik echt een groot aandachtspunt. Een combinatie van bovenstaand lijkt mij een uitdaging.

Mijn hondjes zijn super makkelijk, al zijn het Jack Russell Terriers.

Boots is mega makkelijk, die is sociaal, kan overal mee naar toe, luistert best redelijk, gaat niet zomaar naar mensen toe enz enz enz. Zuri luistert niet en kan ook niet meer zomaar met andere honden, ( maar dat vind ik geen maatstaf in mijn leven- nul belangrijk ) en verder is ze knuffelig, rustig , lief enz, dus ik vind haar ook makkelijk .. t is geen hond waar ik mee moet trainen om goed te krijgen,t heeft geen zin, aan de lijn luistert ze wel goed en loopt geweldig goed mee

Lizzie is echt poep makkelijk. Ze jaagt niet, blijft bij mij in de buurt, maakt geen ruzie maar vindt andere honden niet interessant genoeg om er naar toe te gaan, is lief en luistert goed. En is altijd in voor een potje apporteren alsof en lange wandeling als je zelf actief wil doen.

Keetje is niet moeilijk maar heeft wel een aantal dingen die lastig kunnen zijn. Ze houdt niet van mensen die ze niet kent, blaft heel graag en is vrij slim in het ontwijken van ge- en verboden. En ze durft achter paarden aan te gaan.
Ze is wel sociaal naar andere honden, super lief naar kinderen en als ze eenmaal besluit dat je oke bent dan krijg je meer liefde dan je kunt handelen. Voor mij zijn dit verder geen lastige dingen

Runar is de makkelijke hier. Hij is zo ontzettend stabiel dat er gewoon van alles mag gebeuren, hij verandert totaal niet.
Piiri is best moeilijk (nu ja, eerder lastig). Zij is naar andere honden toe niet betrouwbaar en dat maakt uitlaten soms wel lastig.

Een moeilijke hond zou voor mij een angstige/onzekere hond zijn. Daar zou ik zelf echt moeten zoeken naar hoe er mee om te gaan.

Wat een leuke vraag! Ik realiseerde mij laatst dat ik Abel altijd omschrijf als een super makkelijke hond. Hij kan overal los, spreekt de hondentaal heel erg goed en laat wandelaars gewoon met rust. Ik ben Jip gewend en alles waar ik bij Jip heel hard aan heb moeten werken, doet Abel uit zichzelf gewoon 'goed'. Vandaar dat ik hem gemakkelijk vind. Maar voor een ander is Abel helemaal geen gemakkelijke hond. Ik kan hem dan ook niet zomaar met een vreemde meegeven. En als je gewend bent om veel visite over de vloer te krijgen, dan is een hond als Abel ook echt niet leuk denk ik. Ik ben gewend om veel buiten de deur af te spreken of om de honden even apart te houden als er toch bezoek komt. Dus voor mij maakt dat niet veel uit.

Voor Jip geldt misschien wel andersom. Een ander zal misschien niet veel moeite met hem hebben, maar ik vind Jip niet altijd gemakkelijk. Hij is superbraaf in huis en zal bijvoorbeeld nooit eten van tafel pakken (in tegenstelling tot Abel) maar buitenshuis ben ik altijd alert met Jip. Ik pas mijn wandelgebieden op hem aan. Ik vind het ook heel erg jammer dat ik met Jip geen (jacht)training in groepsverband kan doen. Dat had mij echt leuk geleken, maar Jip raakt enorm gestresst en overprikkeld in een omgeving met veel andere honden. Met Abel kan ik dat wel gewoon doen en dan denk ik dus weer: "Zie je wel hoe gemakkelijk Abel is?"

Lot is heerlijk simpel. Opgewekt, gezellig, kan met mens en dier. Ze is wel stout (jatten, knagen, pogen te ontsnappen uit de tuin, ietwat druk) maar dat levert allemaal geen schade op.

Izzie is niet makkelijk. Die is bang voor vreemden en dat uit zich in happen en als ik niet goed oplet, zal ze ongetwijfeld bijten. In huis is dat op zijn ergst maar ook in iets grotere gezelschappen moet ze echt bij me blijven liggen anders is het niet te vertrouwen. Voor mij is het de fijnste hond ooit maar makkelijk zal ik haar niet noemen.

Naap is een husky van 40 kilo en nóg minder gehoorzaam.
Hij doet niets "omdat ik het zeg", is intelligenter dan handig is, zeer dominant, erg gevoelig voor stemmingen, heeft een flink ontwikkeld jachtinstinct, neemt zijn ruimte en sporten is niet optioneel.
Hij kan niet door anderen uitgelaten worden, op de vorige baas na.
Toch is hij, als je hem door en door kent, in zijn instincten meegaat en zelf stabiel bent, poepmakkelijk. Een hele grote blije pup
Hij is wel baasgericht in de zin dat hij samen wil werken en hij wil graag dat je blij met hem bent.
Verder is hij sinds de chemische castratie uitgewerkt is ontzettend sociaal. Niet op de dolle labrador manier, maar sociaal vaardig. Hij zoekt niks op, weet precies hoe een situatie zelf te de-escaleren en komt nooit in de problemen.
Hij is een leider, maar geen reu die met stramme poten loopt te patsen. Dat soort bluf interesseert hem bij andere reuen ook geen hol.
Het was wel even lastig om hem daarin los te laten, ben gewend heel veel te regelen.

Sjaak is een schatje. Die zou je echt overal neer kunnen plempen.

Bij tibbe ben ik het enige wat tussen hem en een spuit staat. Dat is de moeilijkste hond die ik ken, vooral voor hem zelf. Een psychiatrisch patiëntje, zonder meer.
Zolang hij binnen vrolijk is en met de andere honden speelt, vind ik het wel best.

Pippy en Nina zijn redelijk gemakkelijk...Pippy gaat graag haar eigen gang, is eigenwijs en luistert soms wel en soms niet, net hoe haar pet staat

Nina is wat angstig bij vreemden, maar is echt bij ons echt een lieverdje. Al is het helaas geen knuffel, geen van beiden eigenlijk. Niet zoals Silky was

Onze luca, black and tan husseltje, is echt heel makkelijk. Zij is een echt mensen (baasjes) hondje, en vind eigenlijk alles prima. Een heerlijk beestje waar je met volle teugen van geniet

Buster was gewoon een veel bewerkelijke hond. Ook een halve husky, dus gewoon veel meer oerhond. Die had vooral, veel will to please himzelf alhoewel hij ook wel echt moment en had van "braafste jongetje van de klas", was hij ook meer op zichzelf, en loslopen (nou ja, vooral het hierkomen") was een uitdaging, en is in de loop ter tijd veel verbeterd, maar nooit vanzelfsprekend geweest. Waar Luca je vanuit haarzelf blijft volgen, moest je daar bij Buster aan blijven werken.

Buster was wel heel
makkelijk binnenshuis. En buitenshuis aan de riem ook. Maar daar heb ik wel echt voor moeten opvoeden en trainen. Loslopen bleef altijd wel een dingetje. Vlakbij een weg kon niet, want hij rende zo binnen no -time naar de weg toe.

Buster was ook erg snel hyper. Met visite, als we hem mee namen op visite, nieuwe wandelomgeving e.d. terwijl Luca dat allemaal best vind, en er goed mee omgaat. Je hebt daar zelf geen omkijken naar. Terwijl je Buster echt moest begeleiden en moest temperen. Die was dan duidelijk aanwezig, en dat is dan voor jezelf minder relaxt.

Finn zal voor veel mensen heel makkelijk zijn, als je maar weet dat achter dat zoete snoetje ook een hondje zit dat graag zijn eigen ding doet en het avontuur niet schuwt. Hij kan zo 2 uur heel zoet in de tuin rondhangen, maar daarna heeft hij zo het kleinste gaatje gevonden om te zien of er nog ergens meer avontuur te beleven is. Loslopen kan ook maar beperkt, dus dat zijn de minder makkelijke punten van hem. Verder is hij gewoon heel erg makkelijk en vindt alles wel best.

Tess is ook best makkelijk, maar ze heeft wel raskenmerken die voor anderen niet altijd even gemakkelijk zijn. Maar ze kan met veel honden goed door een deur, heeft geen probleem met mensen en wil over het algemeen wel luisteren (soms ). Ze is wel moeilijker met Finn erbij, dus logeren doen ze apart van elkaar meestal.

Makkelijk is relatief. Mijn honden zijn voor mij geen lastige honden, maar ik kan me voorstellen dat anderen daar heel anders over denken. Super makkelijk is hier alleen Luca. De andere 3 hebben veel meer pit en veel meer een eigen mening

Rasta en Ziggy zijn eigenlijk beide wel makkelijk.
Ziggy vraagt een beetje meer “moeite” omdat ie erg slim is en daar nog wel eens misbruik van wil maken , ik ben een softie dus af en toe probeert hij wel eens wat uit, ach ik kan dan wel lachen om dat kleine rotzakkie.
Maar bij regels die ik wel aardig stabiel houd gaat het goed en luistert hij goed al probeert hij ook wel eens of ie er onderuit kan komen.
Verder is het gewoon een lekker grappig ding.
Rasta is gewoon schijtmakkelijk, hij past zich overal wel aan maar heeft ook humor.
Soms haalt ie wel eens een onschuldige streek uit en komt er dan altijd mee weg hahaha.
Afgelopen week zat de poort niet goed dicht en was meneer hem gepeert, dan gaat ie dus in éeén streep naar de overburen gezellig op visite, dan krijg ik weet een apje .
Ik hou d’r van

Ik vind mijn hond makkelijk in die zin dat je haar bij iedereen kan droppen zonder problemen. Ze kan meteen los, jaagt niet en is niet levensgevaarlijk voor andere dieren. Past zich aan elk ritme aan. Lange wandeling? Prima! Korte wandeling? Ook best.
Op de lange duur is ze iets minder makkelijk in die zin dat ze wel een consequente baas nodig heeft die haar ook af en toe sturing geeft, als ze dat niet krijgt dan is ze binnen no time de baas in huis.

Ruby is heel makkelijk voor iedereen, Blacky is niet makkelijk te lezen voor mensen daardoor begrijpen ze hem slecht maar bij mij is hij nu makkelijk ik weet hoe zijn gebruiksaanwijzing werkt

Zinodo schreef:ik heb namelijk ook drie schijtmakkelijke honden. Toch waren er twee omschreven als nachtmerrie honden en gingen gratis en voor niets met ons mee, nog liever gisteren dan vandaag tsja.

Ik ken (te) veel mensen die bij gemakkelijk een hond voor zich zien die zich neerlegt bij gebrekkige zorg.
In mijn contreien is het vrij gebruikelijk dat een hond niet veel verder dan de eigen tuin komt en vooral daar merk ik dat een hond die op een doodnormale, hondse manier duidelijk maakt dat hij fysiek en mentaal niet voldoende krijgt al snel als moeilijk wordt beschouwd.
Als het niet tien uur lang z'n bek houdt in de bench en daarna genoegen neemt met een rol als figurant is het al snel lastig.

Mijn honden zijn poepsimpel maar hebben het potentieel erg klootzakkerig te worden bij een gebrek aan basale verbintenis.

Toos is makkelijk.
Jaagt niet, loopt niet weg, kan overal mee naartoe.
Kan met andere honden.
Doet alles ook gewoon zonder problemen.
Een paar dagen zonder beweging ook prima.
Zolang ze maar haar natje en droogje krijgt is het allemaal wel goed.

De Soekeloek is makkelijk. Vind ik.

De Chihuahua's zijn echt honden voor gevorderden. Ik vraag me soms af of een gedragstherapeut er überhaupt wat mee zou kunnen.
Wat een monsters. Nee, die zijn niet makkelijk.

voor ons zelf is Lana een super makkelijke hond,
wij kennen haar door en door, voor mij is ze een open boek, en andersom net zo.
ik weet dmv haar houding, gedrag en oogopslag precies wat ze denkt, en gaat doen,
daar kan ik goed op in spelen, in alle situaties, en haar een stap voor blijven.
wij zouden ook overal met haar naar toe kunnen,
maar voor een ander, is het geen gemakkelijke hond [qua luisteren], om dat ze daar de schijt aan heeft, en doet wat ze zelf wil.
ik zou haar ook nergens zo maar droppen of een ander met haar laten wandelen.

Nanna schreef:Je eigen honden zijn natuurlijk altijd het liefst
Ik ben heel blij met de mijne: ik kan zorgeloos en totaal versuft aanlopen.
Heb vandaag een reu met ballen te logeren die niet zo happig is op andere intacte reuen en ik vínd me dat een partij vermoeiend

Dat snap ik, maar het went Ik was met alleen Mila ook gewend helemaal nergens op te hoeven letten en dat is nu wel anders. Dat vond ik in het begin wel eens lastig en vermoeiend ja, maar nu gaat het zo vanzelf dat het geen energie meer kost.
Overigens is dat hier in Spanje veel makkelijker, omdat we letterlijk heel zelden een hond tegenkomen en die honden dan ook nog zo goed als nooit naderen als de andere partij (Amy) aangeeft dat ze dat niet wil. Als ik gedachteloos en ontspannen wil lopen, houd ik Amy aan de lange lijn (dan kan ze niet de hort op). Als ik het geen probleem vind om wat meer op te letten, kan Amy wel los.

Het is inderdaad heerlijk om een hond los te kunnen gooien zonder op te hoeven letten. Dat heb ik met Gait. Bij Elco is het inderdaad goed opletten of er geen andere honden aan komen, of aan de lijn houden (en dan moet je nog steeds opletten, want hij hangt zo keffend in die lijn ). Gait moet ik slechts een heel enkele keer bij een andere hond weg plukken vanwege irritant gedrag van zijn kant (overhangen, grommen, opdringerigheid, eigenlijk altijd bij kleinere, niet al te zelfverzekerde hondjes).

In de meeste situaties zijn ze makkelijk, maar met sommige dingen hebben ze redelijk sturing nodig.
Noa kan goed los buiten, maar ze kan niet met andere honden. Dan rent ze weg met oogkleppen op, niet te bereiken. In huis vermaakt ze zichzelf wel, maar dat betekent ook blaffen om de buurman van 2 straten verder die z'n auto dichtsmijt. Ze is heel knuffelig met ons, maar kinderen zijn doodeng.
Damy is dan minder blafferig en socialer met andere honden, maar hij heeft een jachtinstinct en durft weleens schijt te hebben aan wat je zegt (al kent hij meer commando's dan Noa). Hij mag heel gereguleerd los en dan moet ik echt 100% waakzaam zijn dat er niets en niemand in de buurt is. Als ik hem terug roep, kijkt hij eerst rond waarom ik roep (stel je voor een kans te missen om rellen te schoppen ).