Het HondenForum

Iedereen heeft een eerste hond (gehad), hoe kwam dat? Had je als kind altijd al honden? Kwam 'ie aanlopen? Had je partner een hond?

Ik vroeg het me zo af omdat bij mij de omslag vrij laat kwam, ik ben opgegroeid met een milde angst voor honden en zonder echte dierenliefhebbers in mijn familie. Een paar jaar geleden vroeg iemand of we op een hond wilden passen en omdat mijn man altijd al wel een hond wilde, heb ik ingestemd.
Mogen jullie raden wie het het leukst vond... Daarna volgden nog wat logés en begon het bij mij het besef te komen dat ik dat zelf ook wel zou willen.

Nu ik bijna 40 ben, heb ik pas voor het eerst een hond en ben ik wel een baas, maar nog lang geen hondenmens. Ik lees van alles, observeer me suf (pas liep ik bijna ergens tegen aan omdat ik bij het uitlaten zo op mijn hond aan het letten was...) en wilde weleens dat ik al vier jaar verder was qua ervaring.

Op dit forum lees ik ook veel mee en als ik dan al die ervaring zie, denk ik "Ja maar, zij zijn ook ergens een keer begonnen." Nou, naar dat begin ben ik dus benieuwd. Wanneer werd je een mens met een hond en wanneer werd je een hondenmens? Of was je altijd al een hondenmens? En hoe kwam dát dan?

Ik ben geboren als hondenmens denk ik. Mijn ouders helaas niet dus opgegroeid zonder
Maar dat ik een hond ging hebben, is altijd al gewoon een feit geweest.
Toen ik 19 was heb ik mijn eerste hond gekocht. Het plaatje klopte direct.
Ik kan me geen leven zonder honden meer voorstellen.

Ingegoten met de paplepel Ik weet niet anders dan dat wij een hond hadden vroeger thuis.
Mijn moeder had overigens wel wat angst voor grote honden, dus wij hadden een middelgrote hond (poedel, spaniël en daarna heel lang een
Boerenfox-achtig type van een boerderij vandaan).
Toen ik op mezelf ging wonen heb ik na zo'n 1.5 jaar mijn eerste eigen hond genomen: ik wilde een 'boomer hondje', belde het asiel op en
die hadden er wel eentje, maar het was een teef (ik wilde een reu). We, mijn ex en ik, gingen kijken en daar kwam een Rottweiler kruising
van zo'n 30 kilo aan die als 'Boomer hondje' door moest gaan
Maar goed, graatmager beestje, dit was in 1989 ik was 21 jaar, en ik zei 'inpakken en wegwezen' en zo kwam mijn eerste echt eigen hond in mijn leven.
Haar heb ik 11 jaar gehad totdat ze overleed.
Een leven zonder hond ken ik eigenlijk niet behalve de 2 jaar dat ik door omstandigheden echt geen hond kon hebben en daar vond ik
geen bal aan.

Ik ben met honden opgegroeid. Bij mijn ouders en grootouders waren altijd honden. Ik moet ook altijd honden om mij heen hebben. Het heeft een enorme toegevoegde waarde, althans voor mij. Mijn honden zijn voor mij dan ook volwaardige gezinsleden en betekenen heel veel voor mij.

Nog niet zo lang geleden nam ik (na een jarenlange wens, maar geen liefhebbers in de familie) een hond. Die nogal een rugzak bleek te hebben. Omdat geen trainer raad wist ben ik zelf opleidingen gaan doen en zo heel erg in de hondenwereld gerold, en inmiddels doorgewinterd hondenmens. We zijn nu 6 jaar verder en hebben er nog eentje bij.
Ik ben wel geboren als dierenliefhebber, heb ook sinds kind een paard terwijl niemand daar iets mee had in het gezin. Ik weet het ook niet.

Ik ben zo geboren vrees ik.
Boven mijn wieg hing een hovawart teefje. Toen mijn ouders gingen scheiden is ze met mijn vader meegegaan want hij kon een benedenwoning kopen en Cleo liep geen trap.
Alhoewel mijn moeder een hondenmens is kwam er geen nieuwe hond. Als alleenstaande werkende moeder vond ze dat niet passen. Ik ben altijd blijven zeuren maar moest het met een kat doen. Zodra ik oud genoeg was liet ik honden uit de buurt uit.
Toen ik 16 werd vond ik mezelf oud genoeg en kocht mijn eerste hond en 2 jaar later de volgende. Ik mocht gelukkig thuis blijven wonen van mijn moeder

Ik heb de honden altijd meegenomen. Mee naar Amerika waar ik een jaar als au pair heb gewerkt en mee het huis uit en op stage naar Zweden. Inmiddels ben ik met mijn 2de setje honden bezig.
De oudste nu heeft de jongste van mijn eerste stel overlapt. Ik hoop dat weer te kunnen doen over een paar jaar. Ik moet er niet aandenken geen hond te hebben.

Mijn zus wilde voor haar 7e verjaardag een hondje. Een witte poedel. Niks anders op haar lijstje. Ik was 6.
's Ochtends op het grote bed van mijn ouders kwam de verrassing: een pupje! Ik vond het helemaal geweldig, maar toen papa ging douchen om naar zijn werk te gaan, huilde zus dikke tranen. Moeder vroeg of ze niet blij was met haar kado, en ze snikte' maar ik wilde een witte poedel! ". Ik had op dat grote bed gelijk de oplossing, okeeee dan is het nu mijn hondje!
En zo is het eigenlijk ook gegaan. Ook later. Was ik tot diep in de nacht uit geweest, als ik thuis kwam ging ik eerst een uurtje met de hond knuffelen voor ik naar bed ging.

Toen wij getrouwd waren vroeg buuf tijdens een intiem gesprek of wij nu ook kinderen wilden. En mijn spontane antwoord was dat wij geen kinderen, maar honden wilden. Maar dat dat niet kon, aangezien we beiden 40 uur werkten.
Maar buuf kwam met een constructie (zij 2 dagen leasebaasje), waardoor we sindsdien honden hebben. Beide zussen zijn geen honden mensen. Ze hebben beiden trouwens een dochter die wel honden meisjes zijn, was van klein af aan al duidelijk.

Ik ben opgegroeid met honden (collies). Toen ik zestien was, ging ik uit huis en nam een herplaats Groenendaeler, want dat vond ik ook wel mooie honden
Heb een tijdje geen hond gehad toen ik studeerde en net begon met werken, fulltime en voor een baas. Paste toen wel af en toe op honden van anderen en wandelde met meerdere buurthonden. Maar zodra mijn werksituatie het toeliet (freelancer en werken vanuit huis) heb ik weer een hond genomen.

De wens is er altijd geweest maar mocht niet.
Altijd gek op dieren en ook 10 jr een eigen pony gehad.

Na hond 1 volgden er gauw nog 2 en toen had ik er 3 binnen 2 jaar tijd.
Wel pas toen ik 28 was want toen waren eindelijk de omstandigheden zo dat ik er echt goed voor kon zorgen.
Ook mijn werk bestaat uit honden en nog meer honden.

Toch vind ik mezelf geen hondenmens terwijl mijn omgving mij soms een halve hond vind.
Ze horen gewoon in mijn leven.
En nu ook van mijn man

Die had nooit wat met dieren en toen leerde ik hem kennen en kreeg hij er 3 honden en 2 katten bij
Hij vind het super gezellig dat ze er zijn en knuffelt zich suf maar ik doe verder alles met ze.

Als kleuter ging ik met voorbedachte rade bij kinderen met veel honden spelen
Niet dat ik er iets mee deed, maar spelen was veel gezelliger met zes labradors of een kudde newfoundlanders om je heen.
En die ouders deden niet moeilijk over een beetje zooi of viezigheid.
Toen wilde ik "later" al een roedel Vond het zo flauw dat wij er maar één hadden.

Ik was altijd doodsbang voor honden, voor alle dieren eigenlijk. Tot ik op mijn 34ste heel veel alleen thuis zat en ik een beestje wilde, dat werd een cavia. Eerst 1, toen nog 1, en uiteindelijk meer dan 30 en ook gefokt. Toen begon ik andere dieren ook steeds leuker te vinden, en kwam er op mijn 46e uiteindelijk een eigen hond. Van haar heb ik veel geleerd, maar ik zou mezelf niet direct een hondenmens noemen (hoewel niet hondenmensen dat waarschijnlijk wel vinden). Voor vreemde grote honden heb ik minder angst dan vroeger, maar ik hoef er zelf niet 1.

ik ben ook geboren als dierenliefhebber, bij ons thuis hadden ze niks met beesten,
in mijn jeugd zwierf ik dus ook van boerderij naar boerderij op ons dorp, deed er van allerlei klusjes,
voor een rondje op een pony, spelen met de honden, melken van de koeien, mee helpen met oogsten enz enz.
toen ik het huis uit ging en ging samenwonen, waren er al paarden, koeien en schapen,
en het duurde nog geen week of mijn allereerste pup was er ook, onze blonde bouvier
vanaf toen nooit meer hondloos geweest.

Ik denk dat ik zo ben geboren Ik was als kind in de bieb al op zoek naar boeken over honden en was degene die na schooltijd altijd op pad ging met onze Labrador die we toen hadden. Mijn opa had daarvoor al Fox Terriërs haar hij af en toe een nestje mee fokte en mee naar show ging. Naar de shows mocht ik nooit mee en het laatste nestje was ook van voor mijn tijd, maar hij vertelde wel altijd honderduit over die nestjes, de keuringen en voorzag me van nog meer leesvoer over honden. Trots als een pauw was hij toen ik m'n kennelnaam had aangevraagd Mijn eerste gefokte nestje heeft hij niet meer meegemaakt, maar ik heb wel veel aan hem te danken op dit gebied denk ik.

Die Labrador kregen we toen ik 6 was, ze overleed op m'n 21e dus dat was wel de hond waar ik mee opgroeide. Tussendoor kwam daar op m'n 16e Nilo bij, m'n eerste eigen hond. M'n ouders vonden me lastig, want ik had de leeftijd voor een bijbaantje maar ik had geen zin, en ook niet echt een reden want ik hoefde niet zo nodig geld te hebben voor kleding, make-up en uitgaan. Dus toen ik zei dat ik een hond wilde ontstond het plan al heel snel, vooral omdat het een rashond moest worden. Prima, ga maar sparen en dus werken! En toen Nilo er eenmaal was raakte alles wel in een stroomversnelling. We deden zo'n beetje elke cursus bij de plaatselijke KC en ik ging verder leren met o.a. KK1 en 2. Nouja en toen volgden hond 2, 3 en 4. Nu is er geen weg terug meer he?

Kattenmens bij uitstek was ik, totdat Josefien, een (eigen)wijze hond besloot definitief bij me in te trekken. Begin jaren 80 woonde ik in het centrum van Groningen. Ik kwam regelmatig een loslopende goed verzorgde bouvierachtige teef tegen, met versleten halsband en adreskokertje. Op een gegeven moment toch maar eens die koker geopend. Die was volgepropt met papiertjes met tel. nrs en boodschappen over haar where-abouts. Een eigenaar had ze niet, de buurt had zich over haar ontfermd. Dan bivakkeerde ze hier en dan daar. Ze nam na een aantal dagen steeds weer de kuierlatten, vlinderachtig als ze was. Om zicht op haar te houden en om te voorkomen dat ze in het asiel zou belanden droeg ze dat kokertje. Hoe ze aan haar naam kwam, was onbekend, loops werd ze niet, dus waarschijnlijk gesteriliseerd? Niemand die het wist. Op den duur kwam ze ook bij mij voor bed en brood, 2 overnachtingen en foetsie was ze...tot ze een tijd later weer opdook met allerlei nieuws in haar adreskoker. Josefien was social media avant-la-lettre BTW door haar zijn er relaties ontstaan en kinderen geboren. Toen ze op leeftijd raakte en wat strammetjes werd, verkoos ze mijn kachel en geregelde voertijden boven haar 'straatleven'. Ze volgde me en ging overal met me mee, mits onaangelijnd (want dat was voor haar een principiële no-go).
Tja en zij heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien niet meer zonder honden kan.....

Javierrrr schreef:Kattenmens bij uitstek was ik, totdat Josefien, een (eigen)wijze hond besloot definitief bij me in te trekken. Begin jaren 80 woonde ik in het centrum van Groningen. Ik kwam regelmatig een loslopende goed verzorgde bouvierachtige teef tegen, met versleten halsband en adreskokertje. Op een gegeven moment toch maar eens die koker geopend. Die was volgepropt met papiertjes met tel. nrs en boodschappen over haar where-abouts. Een eigenaar had ze niet, de buurt had zich over haar ontfermd. Dan bivakkeerde ze hier en dan daar. Ze nam na een aantal dagen steeds weer de kuierlatten, vlinderachtig als ze was. Om zicht op haar te houden en om te voorkomen dat ze in het asiel zou belanden droeg ze dat kokertje. Hoe ze aan haar naam kwam, was onbekend, loops werd ze niet, dus waarschijnlijk gesteriliseerd? Niemand die het wist. Op den duur kwam ze ook bij mij voor bed en brood, 2 overnachtingen en foetsie was ze...tot ze een tijd later weer opdook met allerlei nieuws in haar adreskoker. Josefien was social media avant-la-lettre BTW door haar zijn er relaties ontstaan en kinderen geboren. Toen ze op leeftijd raakte en wat strammetjes werd, verkoos ze mijn kachel en geregelde voertijden boven haar 'straatleven'. Ze volgde me en ging overal met me mee, mits onaangelijnd (want dat was voor haar een principiële no-go).
Tja en zij heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien niet meer zonder honden kan.....

Wat een fantastisch verhaal

Ze was zo bijzonder, ze wist mensen te verbinden door gewoon te zijn wie ze was, puur en authentiek

Inderdaad een mooi verhaal.

Leuk om jullie geschiedenissen te lezen!

Smam is echt een hondenmens pur sang, die heeft er feeling voor. Door haar kwam de eerste hond in ons gezin (nou ja, nee, die kwam vóór de kinderen), een herplaatser, en daarna de 2e, 3e en 4e. Nee, nu mag je niet meer raden van wie ik de hondengekte heb. M'n vader vond honden wel leuk. Het had voor hem niet per se gehoeven geloof ik, maar smam had er hobby aan. Dus ach. Toen 'haar' eerste hond dood ging en we overbleven met 1 Jack Russel, dook spap diezelfde zaterdagochtend de krant in om advertenties met puppies op te snorkelen zodat we later die dag konden gaan kijken & kopen. Want zo ging dat

M'n hele familie is wel dierengek overigens. Iedereen heeft wel honden gehad. Het hoort er gewoon bij eigenlijk.

Jion schreef:
Die ogen van haar ook...

Ja, prachtig hè? En dan te bedenken dat die foto stamt uit 1983, nog steeds haarscherp, weliswaar genomen door een professionele fotograaf indertijd. Een contact vanuit haar adreskoker, bij wie ze ook wel overnachtte.

Javierrrr schreef:Kattenmens bij uitstek was ik, totdat Josefien, een (eigen)wijze hond besloot definitief bij me in te trekken. Begin jaren 80 woonde ik in het centrum van Groningen. Ik kwam regelmatig een loslopende goed verzorgde bouvierachtige teef tegen, met versleten halsband en adreskokertje. Op een gegeven moment toch maar eens die koker geopend. Die was volgepropt met papiertjes met tel. nrs en boodschappen over haar where-abouts. Een eigenaar had ze niet, de buurt had zich over haar ontfermd. Dan bivakkeerde ze hier en dan daar. Ze nam na een aantal dagen steeds weer de kuierlatten, vlinderachtig als ze was. Om zicht op haar te houden en om te voorkomen dat ze in het asiel zou belanden droeg ze dat kokertje. Hoe ze aan haar naam kwam, was onbekend, loops werd ze niet, dus waarschijnlijk gesteriliseerd? Niemand die het wist. Op den duur kwam ze ook bij mij voor bed en brood, 2 overnachtingen en foetsie was ze...tot ze een tijd later weer opdook met allerlei nieuws in haar adreskoker. Josefien was social media avant-la-lettre BTW door haar zijn er relaties ontstaan en kinderen geboren. Toen ze op leeftijd raakte en wat strammetjes werd, verkoos ze mijn kachel en geregelde voertijden boven haar 'straatleven'. Ze volgde me en ging overal met me mee, mits onaangelijnd (want dat was voor haar een principiële no-go).
Tja en zij heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien niet meer zonder honden kan.....

Geweldig! Dat hoef je heden ten dage niet meer te proberen als hond-zijnde

Dat heb ik mezelf gemaakt geloof ik. Een hond kreeg ik er niet doorheen gepraat thuis, dus pakte ik hetzelfde aan als de paarden waar ik mestte, poetste en ook eindelijk mocht rijden: gewoon vaak genoeg langsgaan.

Dus daar ging ik. Af en aan de hele buurt langs of ik de hond mocht uitlaten. De keeshonden waren favoriet, de rottweilerkruising was ik eigenlijk bang voor maar ik liep er evengoed mee.

Onafscheidelijk was ik in de zomervakantie met de hond van mijn opa, een lakeland terrier, maar gek genoeg heb ik als eigen hond dan weer niet per sé voorkeur voor dat ras.

Tijdens mijn studententijd heb ik klein en groot gebabysit, een te herplaatsen koningspoedel moeten afslaan ("maar hij hóórt bij je") en toen ik dacht dat ik wijs genoeg was voor een eerste hond kwam er een grote zwarte herder. Niets anders dan wolfachtig, groot en met prikoren moest het zijn en ik heb nog steeds geen idee hoe het komt dat er nu dus 12kg flapoor naast me op de bank ligt.

Totaal aangeboren. Ik groeide op met en tussen honden (Herders).
Toen ik uit huis ging helaas een tijd zonder honden gezeten, maar toen ik eenmaal mijn eerste eigen 1 kamerwoning kreeg, was een van de eerste dingen die ik deed, op zoek gaan naar een hond. Dat werd een herplaatser JR, zij en ik zijn 17 jaar samen geweest.

M’n eerste hond kwam in mijn studententijd.
Via familie wel honden gewend (boerderij mechels) en zo af en toe een nestje.
En ik liet honden in de buurt uit, leerde ze trucjes etc.

M’n moeder wilde nooit een hond want we hadden een te onregelmatig leven voor een hond.
Dus ik dacht ach als student een hond, dat geeft structuur en regelmaat. Oh wat was dat fout gedacht. Altijd honden gehad die zich prima aan mijn chaos aanpassen. Naar zou niet meer zonder kunnen

Ik denk een geboren hondenmens. Helaas mijn vader niet, die was meer van de katten maar na veel vragen mocht er dan eindelijk toen ik al wat ouder was een hondje komen. Niet te groot, en uit de papieren marktplaats. Dat was Dusty een mishandelde herplaatsermix foxterrier x keeshond. Voor zij kwam liet ik al vroeg de duitse herder van de buren uit en de Duitse staande van de overbuuf. Dus ik was wel honden gewend, was je me kwijt dan zat ik daar. Ik heb enorm veel van Dusty maar ook vsn mn uitlaathonden geleerd en toen ik ging samenwonen ging Dusty mee en kwam dobermann Boy erbij. Ex wilde graag een dober dus vandaar die raskeuze. Ik wilde zelf ook graag trainen maar geen dobermens.. dus voor mij kwam Xena. Mijn 1e echte werkherder en wat was dat een geweldig hondje om van en mee re leren. Daarna volgen er meer en nu ben ik met de 4e, 5e en 6e bezig. Allemaal stammen ze nog af van Xena. Ik kan er mee lezen en schrijven... ik kan me ook niet voorstellen om zonder honden te moeten leven...moet er niet aan denken!

Door het uitlaten van de setter van de buren toen ik tien was. Vrij vlot daarna volgde ook het oppassen op en uitlaten van andere buurhonden, mijn hele middelbare schooltijd lang. Tijdens mijn studie werd ik co-baas van een oerlelijke schnauzerkruising waarmee ik jarenlang door utrecht en verder het hele land sjouwde. Die schnauzer werd zo oud dat ie mijn eerste stabij nog mee heeft gemaakt.

malinois schreef:Ik denk een geboren hondenmens. Helaas mijn vader niet, die was meer van de katten maar na veel vragen mocht er dan eindelijk toen ik al wat ouder was een hondje komen. Niet te groot, en uit de papieren marktplaats. Dat was Dusty een mishandelde herplaatsermix foxterrier x keeshond. Voor zij kwam liet ik al vroeg de duitse herder van de buren uit en de Duitse staande van de overbuuf. Dus ik was wel honden gewend, was je me kwijt dan zat ik daar. Ik heb enorm veel van Dusty maar ook vsn mn uitlaathonden geleerd en toen ik ging samenwonen ging Dusty mee en kwam dobermann Boy erbij. Ex wilde graag een dober dus vandaar die raskeuze. Ik wilde zelf ook graag trainen maar geen dobermens.. dus voor mij kwam Xena. Mijn 1e echte werkherder en wat was dat een geweldig hondje om van en mee re leren. Daarna volgen er meer en nu ben ik met de 4e, 5e en 6e bezig. Allemaal stammen ze nog af van Xena. Ik kan er mee lezen en schrijven... ik kan me ook niet voorstellen om zonder honden te moeten leven...moet er niet aan denken!

Mijn 1e hondje Dusty

Ik ben niet geboren als hondenmens, wij hadden thuis katten.
Toch lopen de honden wel als een soort draadje door mijn leven. Van teckel Takkie van mijn opa en oma die mijn kinderwagen bewaakte en iedereen die wilde kijken in de enkels beet, bouvier Kim van een vriendin van mijn moeder die mij een neusje hielp met kruipen (duwde dan tegen mijn luier om mij verder te helpen), golden retriever Bommel van kennissen waar wij in vakanties wel op pasten (incl. hun huis) tot stafford Sheba van een vriendin van mij die ze uit het asiel hadden gehaald waar ze gedumpt was door iemand die haar niet agressief genoeg vond (dat woord kwam niet in haar woordenboek voor).
Toen vriendlief graag een hond wilde en ook nog specifiek een Jack Russell stond ik nog niet zo te springen, we hadden op dat moment 3 katten en zou dat wel goed gaan. Het ging prima en net zoals bij een aantal anderen ben ik nu degene die met Tom bezig is.

Altijd al geweest. Opgegroeid met zowel katten als honden verschillende rassen van herders tot teckels.

Bij ons thuis vroeger hadden wij een Italiaans windhondje maar toen was ik al wat groter en hij is ook niet oud geworden. Mijn moeder was bang van grote honden. Maar als kind liep ik met honden uit de buurt, de Hollandse herder Wilson en de bastaard Bobbie en de Pointer Dombo ik was er vaak mee op pad. Ook liepen er gewoon honden op straat.

Ik sleepte ook allerlei gevonden honden mee naar huis, soms ook in hele slechte staat.
Eén daarvan is naar familie gegaan andere werden naar het asiel gebracht, er mocht tot mijn spijt, niets blijven.

Later heb ik zelf de schade ingehaald, ik had en heb iets met honden en dat virus is volgens mij wel blijvend.
Mijn kinderen hebben beide wel honden en ook zie ik de liefde bij mijn kleinkinderen terug.

Deze foto is van kort geleden van mijn jongste kleindochter

k was vroeger echt bang voor honden, Wally, de teckel van mijn tante joeg me dooodsangsten aan
Rond mijn 20e kreeg ik een vriendje dat uit een huis vol honden kwam, toen ben ik gewend en nadat de verkering uitging heb ik zelf een hond uit het asiel gehaald. Luna was een grotere liefde, een kruising husky-labrador die godzijdank vergevingsgezind was over alle fouten die ik maakte. Van haar heb ik geleerd hoe geweldig het is met een hond samen te leven.
Nu is Izzie hier alweer 4 jaar en sinds een paar maanden heeft ze gezelschap van de Lot. Ik weet niet of ik echt een hondenmens ben. Ik denk het wel. Ik zal niet snel een kat, of een vis, of een knaagdier in huis halen maar een leven zonder hond vind ik echt minder leuk.