Hades 08-09-2008 / 10-05-2019
Geplaatst: 27 mei 2019 01:41
Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn allerallerallerliefste Hadesdepadespuppemans heb moeten laten gaan. Na een paar dagen niet echt lekker te zijn begon hij ineens extreem te hijgen, at niks meer en wilde geen knuffeltjes meer. Al snel bleek dat zijn borstholte vol tumor zat waardoor hij geen lucht meer kreeg. Tsja, dan ga je dus opeens zonder de allerbeste hond op aarde naar huis...
Ik was nog student in Groningen, had al een paar jaar verkering en woonde samen en we dachten: een hond. Hij kwam. Specifiek uitgekozen omdat hij de enige in het nest was die zo lomp was om zijn kop te stoten aan een houten balk, het af te schudden en blij een knuffeltje te komen halen bij volstrekt onbekende mensen. Wij. Die moeten we hebben, wisten we. Na een paar jaar ging de verkering uit, er kwam een nieuwe verkering en we verhuisden met zijn drieën naar het verre Zeeland. Vlákbij het strand. Maar elk bezoek in Groningen ging je even naar je andere eerste baasje en wat waren jullie blij. En wat ben ik blij dat dat zo ging. De verkering in Zeeland ging ook uit... Maar ook hier wilde niemand je missen. Dus we 'deelden' je. Elke week werkroosters doorspreken, afspraken maken, samen oppas regelen. En jij vond alles prima. Onverstoorbaar liefdevol... Er zat zo verschrikkelijk veel liefde in het zorgen dat je nooit lang alleen hoefde te zijn. Er waren zoveel mensen teleurgesteld dat je 'er soms niet was'.
En als ik klaar was met werken haalde ik je op en ging je lekker maffen op je vaste plekje in het restaurant. Tot er weer eens een puber afwasknul zo vreselijk graag even wilde kroelen met je. En dat mocht altijd. Dan lag je op de vloer met zo'n lange slungel kirrend om je heen aandoenlijk te zijn.
Altijd vrolijk, superknap, zachtaardig, knuffelig, slim... Zoveel liefde in zo'n diertje. Zoveel mensen die verschrikkelijk dol op hem waren. Míjn allereigenste puppy. Mijn prachtige, stoere knurftebolletje... Ik wist heus wel dat hij geen 20 zou worden, maar had wel op minstens 13 gehoopt. Hij was er al-tijd, met zijn 1000 'moeders' en blije hasses. Zelfs in zijn laatste week hielden mensen me nog staande om me vragen te stellen over mijn mooie hond ('en het is ook wel echt een lieverd, of niet?)
Het besef is er nog steeds niet helemaal, de tranen zijn nog lang niet op. Ik kom hier eigenlijk nooit meer, maar wilde het toch delen vanwege de tijd die ik hier ooit doorbracht. Godverdegodverdomme, wat mis ik hem.
En de laatste foto samen op zijn laatste dag.
Ik was nog student in Groningen, had al een paar jaar verkering en woonde samen en we dachten: een hond. Hij kwam. Specifiek uitgekozen omdat hij de enige in het nest was die zo lomp was om zijn kop te stoten aan een houten balk, het af te schudden en blij een knuffeltje te komen halen bij volstrekt onbekende mensen. Wij. Die moeten we hebben, wisten we. Na een paar jaar ging de verkering uit, er kwam een nieuwe verkering en we verhuisden met zijn drieën naar het verre Zeeland. Vlákbij het strand. Maar elk bezoek in Groningen ging je even naar je andere eerste baasje en wat waren jullie blij. En wat ben ik blij dat dat zo ging. De verkering in Zeeland ging ook uit... Maar ook hier wilde niemand je missen. Dus we 'deelden' je. Elke week werkroosters doorspreken, afspraken maken, samen oppas regelen. En jij vond alles prima. Onverstoorbaar liefdevol... Er zat zo verschrikkelijk veel liefde in het zorgen dat je nooit lang alleen hoefde te zijn. Er waren zoveel mensen teleurgesteld dat je 'er soms niet was'.
En als ik klaar was met werken haalde ik je op en ging je lekker maffen op je vaste plekje in het restaurant. Tot er weer eens een puber afwasknul zo vreselijk graag even wilde kroelen met je. En dat mocht altijd. Dan lag je op de vloer met zo'n lange slungel kirrend om je heen aandoenlijk te zijn.
Altijd vrolijk, superknap, zachtaardig, knuffelig, slim... Zoveel liefde in zo'n diertje. Zoveel mensen die verschrikkelijk dol op hem waren. Míjn allereigenste puppy. Mijn prachtige, stoere knurftebolletje... Ik wist heus wel dat hij geen 20 zou worden, maar had wel op minstens 13 gehoopt. Hij was er al-tijd, met zijn 1000 'moeders' en blije hasses. Zelfs in zijn laatste week hielden mensen me nog staande om me vragen te stellen over mijn mooie hond ('en het is ook wel echt een lieverd, of niet?)
Het besef is er nog steeds niet helemaal, de tranen zijn nog lang niet op. Ik kom hier eigenlijk nooit meer, maar wilde het toch delen vanwege de tijd die ik hier ooit doorbracht. Godverdegodverdomme, wat mis ik hem.
En de laatste foto samen op zijn laatste dag.
zo geliefd en nu zo gemist