Het HondenForum

Dus Richmond is nu bijna 6 maanden oud en hij doet het super
Eerder was hij erg enthousiast naar kinderen. Hij wou erachteraan rennen, mee spelen, happen in de enkels (oeps, corgi)... en nu dus niks meer.
Als ons buurjongetje op de stoep zit en zijn naam roept (hij wil hem graag aaien) kruipt met een platte oren en een hangende staart achter mijn benen.
Ook op werk, als collega's kinderen meenemen, ontwijkt hij ze.
Ik vind het niet erg, maar kinderen vinden hem super snoezig en ze willen hem aaien.

Dat laat ik nu dus niet meer toe als hij wegloopt of zich verstopt. Hij geeft (naar mijn idee) duidelijk aan dat hij er geen zin in heeft.
Maar kan ik hem wel vertrouwen op verjaardagen of visite met kinderen?
En hoe kan het komen dat hij nu ineens geen zin meer heeft in kinderen? Er is, voor zover ik weer, nooit iets naars of vervelends gebeurd.

precies, gewoon zorgen dat ze hem met rust laten, waarom zou het ook moeten.. en kinderen zijn nu eenmaal een bijna ander soort dan volwassen ( hoewel soms ee)

Ik zou het reuze handig vinden. M'n kleintje heeft tot zes maanden bij een klein meisje gewoond en vindt kinderen onweerstaanbaar, dat ze geen zin in hem hebben of bang zijn komt geen seconde in hem op.
De grote staat meteen op ooghoogte te tongzoenen als ze interesse in hem hebben.
Of kijken wat ze met dat emmertje en schepje aan het doen zijn en blij blij blij met z'n grote poten door hun zandkasteel stampen.
Ik moet ze dus altijd bij me roepen.

of het nu wel of niet een fase is, als hij niet wil, kinderen op afstand houden, misschien is het hem nu net even te.
met visite of verjaardagen, zou ik zorgen dat hij een veilig plekje heeft [strikt kind vrij] heeft waar hij zich terug kan trekken, zonder zich echt te moeten verstoppen,

met Lana [als pup] had ik altijd de benchs ter beschikking, gewoon met het deurtje open, de bench [mand kan ook prima] was verboden terrein, kinderen kan je dat heel snel leren, mocht het zo zijn dat ik er geen toezicht op had, als het erg druk in huis was, dan ging het deurtje even dicht, Lana lag beschermd maar kon wel alles mee krijgen, nu is dat haar mat, ligt Lana op haar mat, dan weten de kinderen dat ze haar met rust moeten laten.

Ik ben er stiekem ook wel blij mee aangezien ik zelf ook niks met kinderen heb.
Maar wil niet dat het echt een angst wordt en ik continue moet opletten, vooral alle kleine neefjes en nichtjes van 1-6 jaar zijn irritant en weten geen afstand te houden.
De kat heeft ze wel eens een mep gegeven, sindsdien blijven ze bij haar vandaan.
Maar om Richmond nou te laten blaffen of happen vind ik een no-go.

Nanna schreef:

Agrotera schreef: Maar wil niet dat het echt een angst wordt en ik continue moet opletten, vooral alle kleine neefjes en nichtjes van 1-6 jaar zijn irritant en weten geen afstand te houden.

Weet je meteen waarom hij ze niet meer moet. Vanwege dat irritant zijn en geen afstand willen houden.
Als die blagen maar een enkele keer op bezoek zijn zou ik Richmond in een andere kamer leggen met een fijne kluif.

Inderdaad, of in een eigen hoekje achter een traphekje of in een bench (als hij die gewend is) waar de kinderen ook écht niet naartoe mogen gaan.
Mila en Amoz voelen zich ook niet op hun gemak met jonge kinderen en zijn er ook te weinig mee in aanraking geweest om te snappen wat die kleine mensjes nou precies zijn. Ze hebben er - voor zover ik weet - geen nare ervaringen mee, maar kunnen kleine kinderen gewoon niet goed plaatsen en worden ongemakkelijk van het drukke, onvoorspelbare gedrag. Zolang ik ervoor zorg dat ze met rust gelaten worden en er voldoende afstand is, vinden ze het verder wel prima, dus ik zo'n situatie doe ik ze ook even achter een traphekje.