Het HondenForum

Pom wordt echt zo een dramaqueen. Toen ze jong was liep ze overal doorheen, zelfs als ze zich bezeerde ging ze liefst op drie poten nog door. Maar nu... als ze in een distel stapt, trekt ze meteen haar poot op en stort vervolgens jammerend tegen de grond. De eerste keer dacht ik echt dat ze minstens wat had gebroken, maar ondertussen begint het te wennen. Als ik dan naar haar toeloop, meestal is het een doorntje ofzo in haar poot, dan jankt ze en gaat echt helemaal tegen de grond gedrukt met haar zere poot omhoog naar mij. Red mij! Ik vind het maar irritant Meestal is het echt iets kleins, soms zelfs niets en na 10 passen lopen ligt ze weer te rollen en te snurken van plezier.

Meer mensen die dit herkennen, dat de hond dramatischer werd met de jaren?

Nee helaas... Macho blijft zo hard voor zichzelf.
Misschien is het een tevending

Ze leren wel dat je bepaalde problemen voor ze kan oplossen en daar vragen ze dan gewoon om. De manier waarop zal nogal wat schelen. Mijn oude bull verstijfde ter plekke als er een takje of scherp dingetje tussen zijn tenen zat en was niet in beweging te krijgen tot het was weggehaald. Dan liep hij weer als een jonge god. Dus ik redde met enige regelmaat zijn leven!

Nee, herken ik beslist niet. Althans niet door ouder worden. Miep deed het wel, maar wij hebben haar een Miep gemaakt. Ohhh, kan echt niet verder lopen hoor! Gewoon een takje in haar wapperende vlag. Met alle liefde bevrijdde ik haar dan van de last, hoppelakee gaan we weer! En liep ze weer vrolijk met wapperende vlag verder, me dankbaar aan kijkend. Haha, ik vond het geweldig

Hier ook niet door ouder worden, maar toen Lotje nog lang haar had, bleef ze echt met ieder takje dat vast zat stilstaan en moest ik weghalen. Steentjes tussen tenen niet echt, maar zo gauw ik zie dat ze moeilijk loopt, controleer ik even de voetjes en haar het eruit. Heb haar wel eens met een kastanjebol op haar borstkasje naar huis laten lopen, want die kreeg ik echt niet met blote handen eruit. Thuis met de tang gedaan.

Sta je daar om de haverklap voor paal

Hmm, nee, Taartje is wel een drama queen, maar weer niet als het om pijn gaat. Ze verliest nogal eens hele of halve nagels tijdens graafwerkzaamheden en meestal merk ik dat pas als ik het toevallig zie, ze loopt er geen stap minder of slechter om.
Mila haalt takjes zelf weg als die in haar vacht zitten of ze stoort zich er niet aan. Alleen als ze grote ijsbollen onder of aan de voetjes had, wachtte ze op mij om die los te maken. Kleine ijsbolletjes beet ze wel gewoon zelf uit de vacht. Tot nu toe nog niets gemerkt van toenemend drama in ieder geval!

Bente doet alleen aanstellerig met nagels knippen. Ik kan daar niet tegen dus laat haar wolfsklauwtjes knippen door een ander. De rest hoeft gelukkig niet want die slijt ze wel door het wandelen

nope. Lizzy heeft wel een wat korter lontje naar de anderen en is schrikachtiger. Natuurlijk is ze met haar 15 1/2 fysiek niet meer wie ze was. Maar ze is nog steeds ontzettend stoer eigenlijk. Absoluut geen mieperd. De herdertjes van 10+ trouwens ook niet. Kailen was vroeger zelfs een grotere pieper dan nu. Aanstellerij doe ik trouwens ook niet aan mee. Daar moest young mr. Maverick in het begin nog wel aan wennen

Ik herken het niet door ouder worden maar Bas is ook zo en ik vind het helemaal niet irritant. Ik vind het juist leuk dat ze manieren weet om te communiceren en iets te vragen. Bas gaat eerst even zitten of liggen om het ongemak zelf op te lossen. Lukt dat niet meteen dan kijkt ze mij aan en dan los ik het op. Heb je een takje zeg ik dan en dan voel ik de onderkant af en verlos haar. Dan zeg ik je kan weer lopen en dan lopen we door. Maar ze doet dat maar gemiddeld een of twee keer per wandeling en ik heb er ook begrip voor. Een takje dat vast zit in dat draderige lange haar en wat dan bij elke pas in je lies prikt is ook irritant. Ik ga ook niet wandelen met een takje in mijn ondergoed of onder mijn oksels. Weghalen aub dus ik bedien haar trouw en met liefde en knip een dezer dagen ook de onderkant weer kaal. Daarin blijft ook zand en rommel hangen en ik merk dat ze dat vervelend vindt.

Maar ze doet het ook wel om overdreven dingen hoor. Een blaadje in haar poothaar. Daar trekt ze een paar keer met de tanden aan en dan stort ze ter aarde en kijkt me hulpvragend aan. Ik behandel haar op dat gebied als een prinses en ik help haar altijd meteen. Als ik dat niet doe valt er overigens verder weinig te wandelen. Dan ligt de de hele tijd zelf met haar tanden eraan te trekken. Dat werkt ook niet. Vast is vast in die vacht. Het lijkt wel een takjes en blaadjes verstrikker.

Ik wil haar ook best helpen hoor, maar dat gejank vind ik vrij overdreven. ze is een Labrador, geen gezelschapshondje Maar goed, ik vrees dat we het ermee moeten doen voor de rest van haar leven (en ze is pas 6 hahaha, dat wordt nog wat dan)

Heavy schreef:Ik herken het niet . Zie je wat anders dan anders aan haar voetzooltjes? Zijn ze gevoeliger misschien?

Nee hoor, het is met alles. Ook als ze even moet wachten gaat ze tegenwoordig sneller piepen. Het is gewoon een aansteller

Heavy schreef:

sbientje schreef:

Heavy schreef:Ik herken het niet . Zie je wat anders dan anders aan haar voetzooltjes? Zijn ze gevoeliger misschien?

Nee hoor, het is met alles. Ook als ze even moet wachten gaat ze tegenwoordig sneller piepen. Het is gewoon een aansteller

Oh wat vreemd dat dat nu pas is dan

Ik vrees dat ik haar toch een beetje teveel verwen

Nee ik herken dat helemaal niet. Mijn hond is nu 12.5 en ik zou willen dat ze het aan zou geven als ze ergens last van heeft. Zij laat namelijk echt niet merken dat ze pijn heeft. Ze heeft wat artrose maar ze knalt gewoon maar door.

sbientje schreef:

Heavy schreef:

sbientje schreef:

Heavy schreef:Ik herken het niet . Zie je wat anders dan anders aan haar voetzooltjes? Zijn ze gevoeliger misschien?

Nee hoor, het is met alles. Ook als ze even moet wachten gaat ze tegenwoordig sneller piepen. Het is gewoon een aansteller

Oh wat vreemd dat dat nu pas is dan

Ik vrees dat ik haar toch een beetje teveel verwen

Nee, omdat ze ouder worden dat ze aanstellerig of drama gaan vertonen herken ik niet.
Wel dat de drempel om aan te geven dat er iets mis is soms wat lager is om het aan te geven. Maar dat vind ik meer een vertrouwenskwestie.
Futiliteiten als een doorn in de behaarde poten of laten we het behoeden in de staart help auw en ik kom er niet van af , dat soort signalen kreeg ik ook, en terecht en dan denk ik echt wel eens van mijn hemel waar gaat dit over, de manier van drama, poot in de lucht of scheef lopen kom op zeg
Maar goed, ik ben nu ook wat eerder geneigd na de twee drama herders die bij kleine dingen wel moord en brand leken te roepen, en bij heftige dingen juist nauwelijks iets aangaven mijn gemak te nemen als de huidige honden in de drama lijken te schieten.
Op het moment kijk ik de gekke dingen na die ze aangeven, en soms is het een steentje wat tussen de voetzolen vast zit
Maar ik heb niet gemerkt dat het verergerde met de jaren of zo... maar ze wisten en weten dat ik ook niet ga zwelgen in medelijden omdat er een scheet dwars zit bij ze.