Het HondenForum

Heel vaak wordt er geroepen dat je 'het weet' als je hond er aan toe is om ingeslapen te worden.
Hoe dat er dan vervolgens uit ziet kan niemand omschrijven, en verder dan 'je ziet het' komt het niet.

Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd of er hier mensen zijn die het ook echt aan hun hond zagen, en de zogenaamde 'je weet het' blik daadwerkelijk zagen en ook als zodanig herkende.

Het blijft een lastig iets, het in laten slapen van je hond. Wanneer is nou dat juiste moment..

Het is niet zo zeer "de blik" het zijn de tientallen kleine dingetjes die alleen het baasje ziet

Barnsley schreef:Heel vaak wordt er geroepen dat je 'het weet' als je hond er aan toe is om ingeslapen te worden.
Hoe dat er dan vervolgens uit ziet kan niemand omschrijven, en verder dan 'je ziet het' komt het niet.

Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd of er hier mensen zijn die het ook echt aan hun hond zagen, en de zogenaamde 'je weet het' blik daadwerkelijk zagen en ook als zodanig herkende.

Het blijft een lastig iets, het in laten slapen van je hond. Wanneer is nou dat juiste moment..

Ja, ik. Saar had een tumor aan haar middelste teen. Goed- of kwaadaardig hebben we niet laten onderzoeken, ze was al 12. Loophondje pür sang, en lopen bleef haar lust en haar leven. Het bloedde soms, maar ze liep gewoon door. Maar die tumor groeide ook.
De zondag heb ik 's ochtends nog een foto gemaakt, ze lag zo blij te kijken na de wandeling met een poot vol bloed. 's Middags heb ik de foto aan mijn neefje laten zien, en zei toen "hoe kan ik ooit een dierenarts de opdracht geven om mijn meisje dood te maken????". Hij zei, dat kun je. Dat kun je gewoon. Verder nog gezellig gekletst, maar no way dat ik dacht dat ik een paar dagen later die beslissing zou/kunnen maken...

De donderdag daarop, dus 4 dagen later. Ik sta op, zet koffie, maak brood klaar, ga ermee achter de pc zitten. Gewoon heel normaal. Staat ineens Saar in de gangdeur naar me te kijken. Met haar pootje omhoog. Toen was het klaar. Nu heeft ze er last van. Werk afgebeld, en de volgende morgen zijn we met de hele roedel nog een blokje om geweest, en daarna kwam de dierenarts en is ze heel rustig ingeslapen.

Ik dacht echt niet dat ik het kon. Wat ik zeg, hoe kan ik iemand opdracht geven om mijn allessie dood te maken? Maar ik heb er een ontzettend goed gevoel over. We waren precies op het juiste moment. Ze heeft tot het laatst genoten. En Saar heeft me dat moment aangegeven.

mosquito1980 schreef:Het is niet zo zeer "de blik" het zijn de tientallen kleine dingetjes die alleen het baasje ziet

Als het niet meer Bramwaardig of Thijswaardig is en dat is een combinatie van factoren. Maar inderdaad, niet te vroeg maar ook niet te laat en dat is heel lastig en moeilijk

Ja mijn Bobby Zijn blik zei me dat het tijd was om afscheid te nemen en dat was net als bij Bram en Thijs niet te vroeg en ook niet te laat.

Zo keek hij me aan en ik mis hem nog elke dag

Het is inderdaad niet alleen de blik denk ik, het is alles bij elkaar.
Nu heb ik wel ervaring met twee uitersten, de één van 14 en gewoon op en de ander 4 en ernstig ziek.
Bij Nora was er gewoon iets. Ze werd onrustig, ging zich verstoppen en wat niet zichzelf. Niet iets acuut of aanwijsbaars, maar ze was plotseling zichzelf niet meer. De DA stelde toen nog een breedspectrum antibiotica voor maar dat hebben we niet gedaan, het was gewoon klaar en dat wisten we.

Bij Coda was dat heel anders natuurlijk. Die werd in een paar dagen vreselijk ziek en bij haar zag ik inderdaad haar blik veranderen. De ogen stralen niet meer, een beetje dof en ze keek in het niets. En dat dan in combinatie met de diagnose, prognose en al het andere natuurlijk. Ik weet dat ik bij haar niet eerder had kunnen weten en dus handelen, maar vind wel dat ik te laat was. Als ik bij het eerste DA bezoek wist waar het op uit zou lopen had ik haar dan laten gaan.

'De' blik bestaat niet, denk ik. Geen hond is hetzelfde. Soms is er pijn of zijn er ongemakken. Er zijn ongeneeslijke ziekten, ouderdom.

Mijn golden van 14 jaar had lymfeklierkanker en ik heb hem laten inslapen toen hij geen rust meer leek te kunnen vinden en een nacht lang lag te hijgen in zijn mand. Tot dat moment ging het nog prima, hij at als een bootwerker, liep nog alle rondes mee, was alert en vrolijk. Maar toen hij zich echt beroerd voelde (en ik wist dat hij toch niet meer beter zou worden) heb ik geen moment getwijfeld. Het was op, klaar. Inslapen was het laatste wat ik voor mijn grote vriend kon doen.

En deze kerst hebben we onze kleine Steek moeten laten inslapen. Status epilepticus. Ze was pas 10, superfit en actief tot op het moment ze niet meer uit die epileptische aanval kwam en valium en epilepsie-medicatie helaas niets deden. Het was hartverscheurend maar we konden niet anders dan haar laten gaan.

Twee verschillende situaties maar in beide gevallen was het goed. Goed omdat er geen andere keus was. En misschien is dat ook wel 'de blik'; de wetenschap dat het echt, écht op is.

Ik wist het bij al mijn dieren inderdaad. Je voelt het gewoon. En je ziet het ook.

Ik kan het ook niet echt uitleggen maar je weet het echt wanneer het zover is.

Wat mij betreft bestaat 'de blik' wel.
Bij beide berners heb ik die gezien. Samen met een aantal andere duidelijke signalen dat ze het wel welletjes vonden. Jorla nog iets duidelijker dan Duty, omdat zij ook haar eten weigerde en de schillen van een appeltje waar ze zo dol op was. Alleen die tagliatelle op het laatst die we samen nuttigden, sliertje voor sliertje. Nog even genieten in haar laatste uurtje. Ook voor mij en achteraf is dat een fijne herinnering die altijd een glimlach op mijn gezicht tovert. Dat geldt ook voor het galgenmaaltje van Djoet, die sperziebonen met kip, rijst, en al die pillen Cortaphen en Tramadol. Dat werd nog even naar binnen gewolfd.

Volgens mij heb ik een foto van Jorla met die blik, ik zal eens zoeken en als ik hem vind, hem hier plaatsen.

Gevonden: ( kan zijn dat ik het anders zie als haar baasje, maar voor mij sprak dit boekdelen)

Cleva schreef:Als het kopje niet meer omhoog gaat als we de riem pakken

Wat mij betreft zeg je hier het juiste. Als dan het koppie niet omhoog gaat, is het klaar.

Bas en Guus mogen van mij heel oud worden. Als Bas te oud is om te lopen dan lopen we niet. Ik laat ze pas inslapen als ze pijn hebben denk ik. Ze zijn klein en er is geen reden voor mij om ze op tijd in te slapen. Grote honden vind ik duidelijker. Die krijgen altijd pijn en raken invalide.

Een vriend van ons had een maltezer die een ander al lang ingeslapen had. Al jaren. Maar hij niet dus het hondje werd 19 en sliep elke avond in zijn bed. Ging altijd mee en alleen op het laatst ging niks meer dan thuis slapen. Ik snap wel waarom hij het hondje niet liet inslapen. Dat hondje was gewoon tot het eind gelukkig. Blind doof en helemaal mager en krom. At zijn bakje leeg en lag ergens te slapen. Toen Bas met ons mee was en daar midden op het kleed pieste (die kan je nergens mee naartoe nemen waar een vloerkleed ligt want ze pist midden tussen de mensen open en bloot naast de salontafel op dat kleed) kwam dat hondje met zijn toen 17 jaar er meteen overheen markeren. En ook liep hij heel stoer en hanig toen we binnen kwamen. Bas vond hem leuk. 17 of 18 jaar dus.

Mijn hondjes mogen ook zo oud worden. Ik slaap ze echt pas in als ik zie dat ze last krijgen die niet leuk meer is.

Rebel had een tumor aan haar poot. Ze sliep bij mij op bed. Elke ochtend kwam ze knuffelen bij me. Toen ze op m'n psssst kussie niet meer naar me toe kwam wist ik dat het haar tijd was. De volgende dag is ze ingeslapen, afgelopen vrijdag.

Verstuurd vanaf mijn CLT-L09 met Tapatalk

ik blijf het een lastige vinden, eerlijk is eerlijk, ooit een oud vuilnisbakkie gehad die echt oud was, op t moment dat hij in de sneeuw in een zakte was het klaar, ook al kalefaterde hij wel weer op in huis hoor, maar t leven zelf was gewoon te hard geworden voor dat broze lijf.. verder is het een kwestie van voors en tegens, en eigenlijk ben ik heel blij dat ik met Van Gils geen keuze had en voor t blok stond.. anders was hij er misschien nog geweest met hangen en wurgen en kunstgrepen.. want dan gaat t weer even prima en dan zitten ze voor je met een hoofd van dit wil ik niet.. en 3 minuten laten wordt er weer even gespeeld, ga er maar aan staan

Bij Toots wel. Die ging in de tuin staan met zo'n blik van leg me hier maar neer. Die had het benouwd die dag maar hield zich groot tegen mij. Toen baasje thuis kwam kon die niet meer. Toen zijn we met spoed naar de da gegaan. Had zelf zo iets van hopelijk zijn we op tijd want stikken dat wil je niet mee maken.

Fribbel had niet de blik. Ik heb een puur verstandelijke beslissing gemaakt om hem in te laten slapen. Van hemzelf had het niet gehoeven en hij verzette zich ook hevig
Hij was 15 en had allerlei ouderdomskwaaltjes. Uiteraard hebben we het hier thuis uitvoerig besproken, mijn vriend had als argument dat Fribbel zelf nog niet wilde. Maar ik heb toch de knoop doorgehakt. Bij Fribbel had je bij wijze van spreken alle vier zijn poten kunnen amputeren dan had hij je nog kwispelend begroet. Dus die blik was er nooit gekomen.

Echt een specifieke blik ken ik niet, meer een combinatie van factoren en de diagnose en/of leeftijd.
Wellicht hadden we bij zowel Spok als Micron ook nog wel een week later kunnen zijn, maar Spok had pijn, die we uiteraard bestreden, en kon echt niet meer wat hij graag wilde, lopen en rennen.
Moet je hem dan maar laten strompelen zodat hij wel leeft?
Bij Micron wilde ik niet wachten tot hij naar adem snakkend geen stap meer kon verzetten.
Had vast ook nog wel een week later gekund.
Rio had lymfomen, die diagnose was sowieso dodelijk.
Sien was zo beroerd, daar zag je echt het leven uit leeglopen, heel naar vond ik dat wel, dat zagen we echt niet aankomen in eerste instantie.

Nanna schreef:Ik vind dat ‘te vroeg’ altijd zo apart. Hoezo, te vroeg. Waarom moet een oude zieke ziel blijven leven tot hij écht niet meer kan? Ontneem je hem dan wat, als je hem niet nog een paar weken voort laat slepen?
Ik maak de beslissing ook altijd ruim voordat de dood zelf maar besluit in te grijpen. Het moet voor zowel baas als hond allemaal nog leuk zijn en als het plezier eraf is houdt het op.

juist dit. ik hou er niet van om een hond te zien af takelen en dan te moeten wachten tot de hond niet verder meer kan. dan ben je in mijn ogen te laat.
een hond die onder de kanker zit daar gaat bij mij al snel de spuit in, een dementerende hond die incontinent is gaat bij mij de spuit in. gilly had vergroeide voorvoetjes, we hebben het moment van inslapen 2 jaar uit kunnen stellen door orthopedisch op maat gemaakte schoentjes in combinatie met pijnstilling. toen ze echter op de hoogste dosering pijnstilling stond en ik merkte dat het wandelen ook niet meer zo hoefde van haar, heb ik de beslissing genomen om haar te laten gaan. de dag voordat ze ging ben ik met haar naar het strand geweest, nog een klein stukje gelopen, gezwommen en heerlijk met zijn 2tjes een uurtje op het zand gezeten. toen kon ik met gerust hart afscheid nemen van haar.

Een hond onder de kanker slaap ik ook in hoor. En Tom hebben we ook in laten slapen de dag dat bleek dat hij naast zijn lever ook ineens een alvleesklier ontsteking had. Dat doet pijn. Dus dan hoeft het niet meer van mij. Wat ik schreef ging over ouder worden. Een echt oud hondje of zelfs een stokoud hondje dat loopt en reageert slaap ik niet in. Blind doof en super oud. Prima. Dat worden wij ook en een hond kan daar prima mee leven als je het een beetje leuk voor hem inricht. Maar kanker en/of pijn is voor mij ook meteen over en uit.

Umi 1 maand voor haar inslapen bij Nanna


Umi 2 weken voor haar inslapen


Umi 1 week voor de beslissing viel


Umi aan het begin van haar laatste dag (net nadat de afspraak voor inslapen gemaakt was)



En Umi in haar laatste uur


Ja het nam af, maar bleef ook waardig. Absoluut niet het gevoel te lang doorgemodderd te hebben, maar was zeker ook niet te vroeg

Enorm blij eens zo rustig het proces te hebben mogen doorlopen i.p.v.
vergiftiging
Kanker
Acuut hartfalen
Scheuring longslagader door hartworm
Momenten waardoor het afscheid te vroeg kwam, er geen keuze was en er acuut gehandeld moest worden

Je bent als liefhebbende baas nooit te vroeg, wel vaak te laat.

Marie-Josée schreef:Je bent als liefhebbende baas nooit te vroeg, wel vaak te laat.

Wij hebben op het punt gestaan om Wuilus in te slapen met 10.5 jaar omdat ze HD artrose en toen ook ineens een fikse spondylose had. Toch gekozen om pijnstillers te proberen en daar werd ze uiteindelijk 14 jaar mee zonder al teveel gedoe. Dus je mag best een beetje twijfelen of je wel het juiste moment kiest. Ik had die 3.5 jaar namelijk niet willen missen

laeken schreef:

Marie-Josée schreef:Je bent als liefhebbende baas nooit te vroeg, wel vaak te laat.

Wij hebben op het punt gestaan om Wuilus in te slapen met 10.5 jaar omdat ze HD artrose en toen ook ineens een fikse spondylose had. Toch gekozen om pijnstillers te proberen en daar werd ze uiteindelijk 14 jaar mee zonder al teveel gedoe. Dus je mag best een beetje twijfelen of je wel het juiste moment kiest. Ik had die 3.5 jaar namelijk niet willen missen

Ik zou nooit te vroeg ook willen nuanceren

Niet met een van de honden; maar nu 3 jaar geleden was een van onze katten acuut doodziek. Met prednison leek hij wat op te knappen maar zijn bloedwaardes bleven verkeerd. De DA gaf het advies om de kat in te laten slapen, maar dat was voor ons gevoel voorbarig en we besloten het dag voor dag aan te kijken. Het mocht alleen beter worden en niet slechter, dan zouden we toch de knoop doorhakken. En nu 3 jaar later is de kat er nog steeds, met een normaal katten leven d.w.z. slaapt, eet, speelt, onderzoekt, knuffelt als tevoren.
En dat dus van een situatie waarin we bij de DA vertrokken om thuis nog even rustig afscheid te kunnen nemen van de kat. Ik ben blij dat ik dacht dat het nog te vroeg was.

mosquito1980 schreef:Het is niet zo zeer "de blik" het zijn de tientallen kleine dingetjes die alleen het baasje ziet

Dit dus. En soms vragen aan hele goede vrienden, omdat je zelf vaak denkt, het gaat nog wel. Niet dat zij dan doorslaggevend zijn, maar je misschien even aan het denken zetten.

laeken schreef:

Marie-Josée schreef:Je bent als liefhebbende baas nooit te vroeg, wel vaak te laat.

Wij hebben op het punt gestaan om Wuilus in te slapen met 10.5 jaar omdat ze HD artrose en toen ook ineens een fikse spondylose had. Toch gekozen om pijnstillers te proberen en daar werd ze uiteindelijk 14 jaar mee zonder al teveel gedoe. Dus je mag best een beetje twijfelen of je wel het juiste moment kiest. Ik had die 3.5 jaar namelijk niet willen missen

Nou ja, dat dus.

Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.
Soms moet je het ook een kans geven en ja soms moet de hond dan even door pijn of ongemak heen.

De grens is moeilijk te bepalen, maar voor mezelf hanteer ik of iets beter kan worden of niet. Dan bedoel ik nog niet zozeer genezing, maar
of bv pijn goed onderdrukt kan worden of dat er goed te leven valt met een ziekte.

Ik heb een hond gehad met ED, geopereerd daaraan, daarna op wat oudere leeftijd ook HD vastgesteld en ook zij heeft nog jaren prima
op pijnstilling geleefd en heel wat leuke tijden gehad.

Bij mijn laatste hond Puchu zag ik wel in dat er iets ernstigs aan de hand was en dan had ik hem op dat moment kunnen laten inslapen.
Ik wilde echter weten wát er aan de hand was, wellicht was het iets waar nog iets aan te doen was. Dus voor mij was 'dat moment' stomweg
te vroeg en Puchu had nog genoeg goede momenten.
Toen we eenmaal wisten wat er aan de hand was en dat er geen genezing mogelijk was en slechts een hele kleine kans op verbetering (en
daarbij sprake van lijden, mogelijk verlamming) was de situatie duidelijk. Dan ga ik dus niet wachten op die verlamming, maar is het echt
over.

Hoe zie je het aan de hond? Naar mijn ervaring is het een proces en een optel sommetje: wat mankeert hij? wat zijn de mogelijkheden?
hoeveel plezier heeft je hond nog?
Daarnaast ken je na al die jaren samen je hond wel en voel je aan hoe je hond zich voelt.
Dat allemaal bij elkaar geeft de beslissing. Een beslissing waar jezelf achter moet staan, want je beslist over leven en dood.

Wat is er mis met oud zijn? Ik word eerlijk gezegd toch een beetje kriegelig hiervan. Een hond is geen kip. En een hond kan veel meer hebben dan je denkt. Ik ben zelf persoonlijk dol op oude honden. Wijsheid, rust en ik vind het heerlijk om ervoor te mogen zorgen. Een oude hond is vaak prima gelukkig als je er maar goed voor zorgt. En pijn is relatief. Mijn oma en opa hadden ook ongemak en soms pijn. Reuma en artrose etc. Dat maakt niet meteen dat ze dood moeten of willen.

Er is echt niks mis met een doof en half blind Jack Russeltje dat elke dag een half uurtje door de tuin scharrelt en in de avond bij de baas op de bank ligt. Die heeft ook die aangepaste behoefte.

Ik denk dat veel honden sneller ingeslapen worden omdat veel mensen geen zin hebben in een oude hond. Hij komt niet meer mee op de wandelingen. So what? Hij wil misschien niet eens mee. Bas heeft ook soms geen zin. Dan kijkt ze me aan. Moet dat?

Lees hier ook dat niet meer reageren op gaan we wandelen of ga je mee een reden is. Mijn honden zijn natuurlijk deels terriërs dus super eigengereid. Als ik smorgens opsta wordt ik soms niet eens aangekeken en als ik zeg we gaan wandelen dan denken ze ook soms ga lekker zelf.

Ik vind het dus een beetje overdreven dat een hond alleen jong vitaal en gemotiveerd mag zijn om te willen leven. Pijn en ongeneeslijk ziek ok. Maar oud als reden om in te slapen? Nee, niet zo mijn ding geloof ik. Een oude hond is namelijk de consequentie van het kopen van een pup. Met wat geluk wordt die oud. Leuk toch. Een oude hond is geweldig. Wij denken er zelfs over om een soort hospice hond op te gaan vangen uit het asiel. Laatste leuke jaar mag dan hier. Kun je gaan roepen inslapen maar waarom?

Nanna schreef:

Caro. schreef:
Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Voor wie niet meer leuk is? Voor de baas die liever met speelse honden een uur door het bos loopt of voor de hond die lekker verwend wordt en uren op de bank ligt te kroelen met zijn baas. Pijnstillers tegen de artrose en een lekker zachte mand. Zacht voer en een heerlijke tuin om in te zonnen. Oud zijn is geen kwelling of ziekte hoor. Een oude hond wil de dingen zelf ook anders. Dus je ontneemt hem niks door hem niet meer mee te nemen op ellenlange wandelingen. Twee keer lopen is ook een optie. Ik weet dat jij gezegd hebt dat je daar nooit zin in zou hebben maar ik vind dat geen issue. Kort effe met het oudje en dan nog een uur eraan met de jonge hond. Wat is daar erg aan?

Versterving door ouderdom heb ik zelf nog niet meegemaakt. Kerngezond en stokoud en kort door de bocht, steeds langer slapen. Als dat kan, is het mooi. Komen er allerlei kleine, vervelende kwaaltjes bij, dan zou ik er toch voor kiezen om in de eindfase niet te veel te gaan doktoren. Doc werd ongeneeslijk ziek. En dat het kan, in dit geval de onderkaak amputeren, betekent niet dat het hoeft. Natuurlijk had ik haar veel langer bij me willen hebben. Zoiets staat buiten kijf.

Ze had overigens niet "de blik". Ze slaakte een zucht en maakte niet meer haar gebruikelijk tempo tijdens het ochtendrondje, om vervolgens de rest van de dag op de bank te liggen, in plaats van overal achter me aan te hobbelen.

laeken schreef:

Nanna schreef:

Caro. schreef:
Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Voor wie niet meer leuk is? Voor de baas die liever met speelse honden een uur door het bos loopt of voor de hond die lekker verwend wordt en uren op de bank ligt te kroelen met zijn baas. Pijnstillers tegen de artrose en een lekker zachte mand. Zacht voer en een heerlijke tuin om in te zonnen. Oud zijn is geen kwelling of ziekte hoor. Een oude hond wil de dingen zelf ook anders. Dus je ontneemt hem niks door hem niet meer mee te nemen op ellenlange wandelingen. Twee keer lopen is ook een optie. Ik weet dat jij gezegd hebt dat je daar nooit zin in zou hebben maar ik vind dat geen issue. Kort effe met het oudje en dan nog een uur eraan met de jonge hond. Wat is daar erg aan?

Inderdaad Umi had haar orthopedisch bed, andere kussens, vloerverwarming en zelfs de airco werd speciaal voor haar met spoed gemaakt.
Wandelingen was al een tijdje niet meer echt haar ding, zelfs op eigen terrein niet altijd meer. De ene dag kon ze 1,5 uur struinen, de andere dag was 5 minuten of minder genoeg. Die vrijheid kreeg ze

Benthor had een tumor in zijn hartwand. Hij heeft er na een pericard overvulling ruim twee maanden geen hinder van gehad. Hij kon zonder moeite rondjes van 3 uur lopen.

Van te voren heb ik verstandelijk besloten wanneer het tijd zou zijn.

Toen hij op een avond geen trappen meer kon lopen wist ik dat zijn hart te veel aangetast was en heb ik hem de volgende dag (na twee uur spelen op het losloopveld) laten inslapen.
De dierenarts zei dat ik mooi op tijd was. Als ik een week had gewacht dan was hij benauwd geworden.

"De blik" heeft hij mij niet gegeven.