Het HondenForum

Na heel lang afwezig geweest te zijn, ben ik hier weer is gaan meelezen en dacht misschien heeft iemand wel iets zinnigs te zeggen over mijn hond Lola. Er zit hier genoeg serieuse kennis op het forum, en als je zelf in kringetjes nadenkt, is een frisse blik wil eens handig.
Lola is nu twee jaar bij mij en is bijna 7 jaar. De eerste 5 jaar heeft ze in een donkere broodfokschuur gezeten. Geen menselijk contact alleen als het hoog nodig was voor dekking of bevalling en nooit buiten geweest. Ze is in beslag genomen en kwam bij mij terecht om te kijken hoeveel "hond" ik er nog uit kon krijgen. Niet dat ik alle wijsheid in pacht heb, maar wel veel ervaring met probleemhondje dus ik wilde de uitdaging zeker aan gaan. lola had het zwaar, sloeg vaak volledig op slot en alles was vreselijk eng natuurlijk. Met veel geduld heeft ze de basis dingen nu door. Durft zelf naar binnen, de tuin in en een kleine wandeling(10 minuten)vond ze al bijna fijn. Drempels(letterlijk) durft ze eindelijk over.......en er word zelfs een beetje gespeeld. Wel op een hele vreemde manier, maar toch. De eerste keer dat ze ging rennen in de tuin dacht ik dat ze een aanval kreeg, zo gek bewoog ze maar het was vooruitgang! Na een baarmoederontsteking en heel veel onverklaarbare jeuk waardoor ze bijna kaal was, dachten we dat het ergste voorbij was.helaas, Lola is drie kwart jaar geleden blind geworden. Er is niets aan te doen. Hierdoor is elk beetje vooruitgang terug gevallen. Ik moet haar wereldje heel klein houden en alles plannen en voorbereiden. Alles volgens een vaste routine en geen afwijkingen. Best heftig. Ze heeft ook rare buien waarop ze vijf/zes keer per avond uit haar bench vliegt en stokstijf in de gang gaat staan terwijl echt niks of niemand bewoog of geluid maakt. Of met haar kop bijna in de muur gaat liggen slapen.......dit is zelfs voor haar vreemd. Nu heb ik zelf een gezin met een zoon van tien en nog een andere(probleemloze) hond, twee katten en een man. We doen allemaal ons best om het lola zo makkelijk mogelijk te maken, gaan weinig van huis en geen vakantie of dagje weg want allleen thuis is moeilijk.maar we moeten ook doorleven. Dus komt de twijfel.......opzoek naar iemand met de mogelijkheid om haar wereldje nog kleiner te maken, al weet ik niet of ze zich nog aan een nieuwe omgeving kan aanpassen,niet zeiken en aanpassen aan de hond of besluiten dat het genoeg is voor ons en voor haar.......en haar in laten slapen( zet ik hier nu makkelijk neer maar geloof me, dat is het niet)

Wie heeft er advies.....of een mening over dit gebeuren?
Lola is een labrador trouwens, en bedankt voor het lezen

Wat een ellende voor die lieverd ;-(

Natuurlijk is 'in laten slapen" niet wat je voor ogen had en hebt.. maar wees eerlijk naar haar...... hoeveel hond kan ze nu nog zijn of worden; bij jou of iemand anders. In alle eerlijkheid (en met een afstand tot Lola natuurlijk)... zou ik absoluut inslapen als optie sterk openhouden. Het gaat namelijk niet om jou maar om haar.. en zo te lezen ervaart ze geen plezier (meer) in haar leven. Dat zou voor mij (los van de historie) voldoende zijn om het in ieder geval heel erg te overwegen!

Ik wens je wijsheid.

Suzanne

Constant angst is geen lolletje.
Ik denk niet dat je haar daar blij mee maakt.
Hoe triest ook.

Ik vind het het heel lief van je dat je haar een kans hebt geboden .
Ze heeft liefde ontvangen maar voor mij zou het hier stoppen.

Ik zou haar geen verandering meer aan doen en haar laten gaan . Zoals ik het lees vind ik het geen leuk gezellig honden leven meer.

Sterkte met je beslissing

Ik heb afgelopen mei voor een soortgelijke beslissing gestaan.
Polly heb ik toen laten inslapen en neem maar van mij aan dat dat het moeilijkste was dat ik ooit heb moeten doen.
Maar ik heb het voor haar gedaan. En hoop en vermoed wel dat het het beste was.
Veel sterkte met je keuze.

Nanna schreef:

sonja schreef:Lola is drie kwart jaar geleden blind geworden. Er is niets aan te doen. Hierdoor is elk beetje vooruitgang terug gevallen. Ik moet haar wereldje heel klein houden en alles plannen en voorbereiden. Alles volgens een vaste routine en geen afwijkingen. Best heftig. Ze heeft ook rare buien waarop ze vijf/zes keer per avond uit haar bench vliegt en stokstijf in de gang gaat staan terwijl echt niks of niemand bewoog of geluid maakt. Of met haar kop bijna in de muur gaat liggen slapen.......dit is zelfs voor haar vreemd. Nu heb ik zelf een gezin met een zoon van tien en nog een andere(probleemloze) hond, twee katten en een man. We doen allemaal ons best om het lola zo makkelijk mogelijk te maken, gaan weinig van huis en geen vakantie of dagje weg want allleen thuis is moeilijk.maar we moeten ook doorleven.

Je kunt niet jarenlang je gezin dagjes uit, familiebezoek en vakanties misgunnen vanwege de hond. Zoals jij het beschrijft is het denk ik ook een hond die niet echt plezier in het leven heeft.
Als het mijn hond was zou ik haar haar rust gunnen, hoe triest ook.

Dat doe ik wel, maar dat kan alleen omdat ik een raar niet zo sociaal hondenvrouwtje ben en geen gezin heb.

Ik heb dus ook een slechtziende angsthaas die buiten en met vreemde mensen en honden totaal niet functioneert. Hij is lief tegen mij en de rest en met periodes wel blij zo. Het blijft toch een constante afweging of het allemaal wel voldoende is.
Sinds een tijdje krijgt hij CBD en na een lange slechte periode zit er weer een hoop verbetering in. Kreeg als tip dat clomicalm ook heel goed kan werken.

Ik vind het geen hond waardig bestaan, voor mij zou dit einde verhaal zijn. Wens je veel wijsheid toe.

Binnen is ze gelukkig niet heel bang, ze schrikt wel van onverwachte geluiden of botsingen met kat hond of ons als we klem zitten in de gang, een kliko die net iets dichter bij de achterdeur staat, dat soort dingen. Ze word overdreven blij bij eten en de riem( we wonen in een dijkhuis, de enige plek waar ze in de nacht rustig slaapt is benedendijks in een soort bergruimte\ hobbyruimte in haar bench, omdat ze geen trap loopt moet ze in de ochtend via de tuin op dijk niveau de voordeur in waar de woonkamer en keuken zijn. Als ik even weg moet word ze dan weer buiten om naar beneden gebracht) verder ligt ze zo nu en dan op haar rug en dan moet ze zacht in mijn handen happen, spelen voor twee minuten en dan is ze klaar. Verder rent ze de hele dag achter mij aan.en slaapt pas vast als ze zeker weet dat ik bljjf zitten. Maar goed, wanneer is iets niet hond waardig meer,en hoe egoistisch mag je zijn als je je aan je hond moet aanpassen pfffff moelilijk.

Oh we hebben in die twee jaar telizen, zylkene, clomicalm, puur en groene oss geprobeerd. Ze krijgt nu apoquel voor de jeuk.

Ook ik zou voor rust kiezen hoe pijnlijk en moeilijk ook.

Ik ben het eens met de mensen die van mening zijn dat het meest humane wat je kunt doen haar laten inslapen is, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dat besluit niet zomaar genomen is gezien wat jullie allemaal al voor haar hebben gedaan en over hebben gehad. Heel veel sterkte en wijsheid!

Ook ik denk dat je haar rust moet geven.
Je hebt alles voor haar gedaan, een heerlijke tweede kans gegeven en nu is het op.
Heel veel sterkte met de beslissing die jij en je gezin toch zelf zullen moeten maken.

Ik zou afmaken waar ik aan begonnen ben.
Iemand vinden die haar kan nemen zoals ze is en waar ze het dus beter zou hebben dan bij jou ga je niet vinden hoogstwaarschijnlijk.
Veilliger dan bij jou word het voor haar niet.

Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Dat je het niet meer ziet zitten en zwaar vind, snap ik maar ooit heb je voor haar gekozen en wist dat het geen makkie zou worden.
Inslapen zou om deze reden niet in mij opkomen.

Ik heb ook 2 van dit soort honden gehad en heb mijn leven aangepast.
En dat is soms best moeilijk voor mijn omgeving geweest, maar dat was nu eenmaal zo, mijn keus. Ik had ze nooit laten vallen.

Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Ik hoop dat je tot een verstandige keuze kunt komen want het zal ook vast niet makkelijk zijn.

En tegen de jeuk, zet haar d'r laatste jaren op de prednison.

sonja schreef:Na heel lang afwezig geweest te zijn, ben ik hier weer is gaan meelezen en dacht misschien heeft iemand wel iets zinnigs te zeggen over mijn hond Lola. Er zit hier genoeg serieuse kennis op het forum, en als je zelf in kringetjes nadenkt, is een frisse blik wil eens handig.
Lola is nu twee jaar bij mij en is bijna 7 jaar. De eerste 5 jaar heeft ze in een donkere broodfokschuur gezeten. Geen menselijk contact alleen als het hoog nodig was voor dekking of bevalling en nooit buiten geweest. Ze is in beslag genomen en kwam bij mij terecht om te kijken hoeveel "hond" ik er nog uit kon krijgen. Niet dat ik alle wijsheid in pacht heb, maar wel veel ervaring met probleemhondje dus ik wilde de uitdaging zeker aan gaan. lola had het zwaar, sloeg vaak volledig op slot en alles was vreselijk eng natuurlijk. Met veel geduld heeft ze de basis dingen nu door. Durft zelf naar binnen, de tuin in en een kleine wandeling(10 minuten)vond ze al bijna fijn. Drempels(letterlijk) durft ze eindelijk over.......en er word zelfs een beetje gespeeld. Wel op een hele vreemde manier, maar toch. De eerste keer dat ze ging rennen in de tuin dacht ik dat ze een aanval kreeg, zo gek bewoog ze maar het was vooruitgang! Na een baarmoederontsteking en heel veel onverklaarbare jeuk waardoor ze bijna kaal was, dachten we dat het ergste voorbij was.helaas, Lola is drie kwart jaar geleden blind geworden. Er is niets aan te doen. Hierdoor is elk beetje vooruitgang terug gevallen. Ik moet haar wereldje heel klein houden en alles plannen en voorbereiden. Alles volgens een vaste routine en geen afwijkingen. Best heftig. Ze heeft ook rare buien waarop ze vijf/zes keer per avond uit haar bench vliegt en stokstijf in de gang gaat staan terwijl echt niks of niemand bewoog of geluid maakt. Of met haar kop bijna in de muur gaat liggen slapen.......dit is zelfs voor haar vreemd. Nu heb ik zelf een gezin met een zoon van tien en nog een andere(probleemloze) hond, twee katten en een man. We doen allemaal ons best om het lola zo makkelijk mogelijk te maken, gaan weinig van huis en geen vakantie of dagje weg want allleen thuis is moeilijk.maar we moeten ook doorleven. Dus komt de twijfel.......opzoek naar iemand met de mogelijkheid om haar wereldje nog kleiner te maken, al weet ik niet of ze zich nog aan een nieuwe omgeving kan aanpassen,niet zeiken en aanpassen aan de hond of besluiten dat het genoeg is voor ons en voor haar.......en haar in laten slapen( zet ik hier nu makkelijk neer maar geloof me, dat is het niet)

Wie heeft er advies.....of een mening over dit gebeuren?
Lola is een labrador trouwens, en bedankt voor het lezen

Petje af voor wat je hebt geprobeerd te bieden.

Zoals je het beschrijft ben ik het wel met de anderen eens.
Is dit een hondwaardig bestaan?

Lizzie. schreef:Ik vind het geen hond waardig bestaan, voor mij zou dit einde verhaal zijn. Wens je veel wijsheid toe.

Niets aan toe te voegen.

Dennenappel schreef: Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Niet? Wanneer is het leven dan hondonwaardig?

Nanna schreef:

Dennenappel schreef:
Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Je moet ook loyaal zijn naar je kinderen. Die aan huis kluisteren en nog zo’n zeven jaar wellicht geen vakantie of uitjes gunnen vind ik nogal wat. Het is ook geen hond waarvan je de zorg makkelijk tijdelijk aan een ander overdraagt. En ik kan het mis hebben maar uit de verhalen komt voor mij niet naar voren dat het een gelukkige hond is. Je bent niet alleen een goede hondenbaas als je alles maar koste wat kost in leven houdt, maar ook als je kunt inzien dat dit voor niemand goed is.

Precies dit. Die hond is gewoon niet meer gelukkig.

Ze krijgt al anderhalf jaar apoquel voor de jeuk en op 1 pil per dag is het met jeuk nu rustig. Ze is ook weer volledig behaard.
Toen ik haar in huis nam heb ik eerst contact gezocht met gezinnen die drie honden van diezelfde broodfokker hadden opgevangen. Alle een jaar voor lola. Broodfokker had een afspraak met de betreffende stichting dat er geen honden meer bij kwamen en dat alle moederhonden in etappes vrijkwamen zodat hij ermee stopte. Ik heb bij deze gezinnen eerst goed gekeken en gepraat. Hoe erg zijn deze honden er aan toe, is er hoop op verbetering....enz
Geloof me, wat ik nu met lola meemaak.....zij kwamen gelukkig nog niet eens in de buurt. Zijn voorzichtige honden, zeker maar lola is nog het beste autistisch te noemen. Dus het was een goed geinformeerde beslissen en ik wist waar ik aan begon maar lola is niet zo terug geveerd als de andere......

sonja schreef: Geloof me, wat ik nu met lola meemaak.....zij kwamen gelukkig nog niet eens in de buurt. Zijn voorzichtige honden, zeker maar lola is nog het beste autistisch te noemen. Dus het was een goed geinformeerde beslissen en ik wist waar ik aan begon maar lola is niet zo terug geveerd als de andere......

Zonde dat zij er zo slecht uit is gekomen.

Ik vind niet dat iemand je daarin kan adviseren. Herplaatsen zou ik in elk geval niet doen.
Maar verder ben jij de enige die kan inschatten of ze genoeg uit het leven kan halen en of het voor jullie haalbaar is.

Machie schreef:

Dennenappel schreef: Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Niet? Wanneer is het leven dan hondonwaardig?

Nou idd.

Nanna schreef:

Dennenappel schreef:
Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Je moet ook loyaal zijn naar je kinderen. Die aan huis kluisteren en nog zo’n zeven jaar wellicht geen vakantie of uitjes gunnen vind ik nogal wat. Het is ook geen hond waarvan je de zorg makkelijk tijdelijk aan een ander overdraagt. En ik kan het mis hebben maar uit de verhalen komt voor mij niet naar voren dat het een gelukkige hond is. Je bent niet alleen een goede hondenbaas als je alles maar koste wat kost in leven houdt, maar ook als je kunt inzien dat dit voor niemand goed is.

Ik ben het met je eens, niet koste wat kost.
Maar ik vind wel dat je ook een bepaalde verantwoording neemt als je aan zoiets begint.
Voor jeuk zijn medicijnen.
Daar weet ik werkelijk alles van.
Voor de rest is het je verantwoordelijkheid om een wereld te creëren waarin ze wel op haar manier gelukkig en veillig kan zijn.
Dat heeft ze gedaan maar nu word het zwaar vanwege gezin enz.
Snap ik ook echt wel.

Zonder meer een heel moeilijk verhaal.
Ik heb jarenlang dit soort honden in huis gehad en nu 2 jonge, gezonde flierefluiters.
En ja, hoeveel makkelijker is dat.

Maar als een dier geen eindeloos lijden heeft of constante pijn dan vind ik dat je er alles aan moet doen om er zo goed mogelijk voor te zorgen en hem dat te geven wat hij nodig heeft om zich veillig en fijn te voelen.
Dat is echt niet onmogelijk.

Maar nomaals, ik snap het allemaal wel.

Dennenappel schreef:

Nanna schreef:

Dennenappel schreef:
Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Je moet ook loyaal zijn naar je kinderen. Die aan huis kluisteren en nog zo’n zeven jaar wellicht geen vakantie of uitjes gunnen vind ik nogal wat. Het is ook geen hond waarvan je de zorg makkelijk tijdelijk aan een ander overdraagt. En ik kan het mis hebben maar uit de verhalen komt voor mij niet naar voren dat het een gelukkige hond is. Je bent niet alleen een goede hondenbaas als je alles maar koste wat kost in leven houdt, maar ook als je kunt inzien dat dit voor niemand goed is.

Ik ben het met je eens, niet koste wat kost.
Maar ik vind wel dat je ook een bepaalde verantwoording neemt als je aan zoiets begint.
Voor jeuk zijn medicijnen.
Daar weet ik werkelijk alles van.
Voor de rest is het je verantwoordelijkheid om een wereld te creëren waarin ze wel op haar manier gelukkig en veillig kan zijn.
Dat heeft ze gedaan maar nu word het zwaar vanwege gezin enz.
Snap ik ook echt wel.

Zonder meer een heel moeilijk verhaal.
Ik heb jarenlang dit soort honden in huis gehad en nu 2 jonge, gezonde flierefluiters.
En ja, hoeveel makkelijker is dat.

Maar als een dier geen eindeloos lijden heeft of constante pijn dan vind ik dat je er alles aan moet doen om er zo goed mogelijk voor te zorgen en hem dat te geven wat hij nodig heeft om zich veillig en fijn te voelen.
Dat is echt niet onmogelijk.

Maar nomaals, ik snap het allemaal wel.

Constante angst = eindeloos lijden bij mij.

Dennenappel schreef:Ik zou afmaken waar ik aan begonnen ben.
Iemand vinden die haar kan nemen zoals ze is en waar ze het dus beter zou hebben dan bij jou ga je niet vinden hoogstwaarschijnlijk.
Veilliger dan bij jou word het voor haar niet.

Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Dat je het niet meer ziet zitten en zwaar vind, snap ik maar ooit heb je voor haar gekozen en wist dat het geen makkie zou worden.
Inslapen zou om deze reden niet in mij opkomen.

Ik heb ook 2 van dit soort honden gehad en heb mijn leven aangepast.
En dat is soms best moeilijk voor mijn omgeving geweest, maar dat was nu eenmaal zo, mijn keus. Ik had ze nooit laten vallen.

Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Ik hoop dat je tot een verstandige keuze kunt komen want het zal ook vast niet makkelijk zijn.

Ja, maar.. het gaat niet om afmaken waar je aan begonnen bent of om je leven omgooien.. het gaat om het levensgenot van deze hond. En hoeveel liefde TS kan geven, hoe ze haar leven ook omgooit, " on hold" zet... ik heb niet de indruk dat deze hond gelukkig is of kan worden. Er is in het verleden teveel beschadigd. Ik vind het niet eerlijk om nu tegen te werpen dat TS de hond anders laat vallen. JUIST niet! Hoe ze ook zou proberen het leven aan te passen... Lola zal niet meer gelukkig kunnen zijn, hond kunnen zijn. ik vind jouw stukje text eigenlijk echt gewoon storend. Want daar GAAT het niet om.

Suzanne

Dennenappel schreef: Maar ik vind wel dat je ook een bepaalde verantwoording neemt als je aan zoiets begint.

Ja, de verantwoordelijkheid om zo'n hond een leuk leven te geven. Is dat niet mogelijk, dan is het ook je verantwoordelijkheid om het te beëindigen.
Weet je toevallig ook "werkelijk alles" van het effect van een visuele beperking op een angstige hond?

~Suzanne~ schreef:

Dennenappel schreef:Ik zou afmaken waar ik aan begonnen ben.
Iemand vinden die haar kan nemen zoals ze is en waar ze het dus beter zou hebben dan bij jou ga je niet vinden hoogstwaarschijnlijk.
Veilliger dan bij jou word het voor haar niet.

Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Dat je het niet meer ziet zitten en zwaar vind, snap ik maar ooit heb je voor haar gekozen en wist dat het geen makkie zou worden.
Inslapen zou om deze reden niet in mij opkomen.

Ik heb ook 2 van dit soort honden gehad en heb mijn leven aangepast.
En dat is soms best moeilijk voor mijn omgeving geweest, maar dat was nu eenmaal zo, mijn keus. Ik had ze nooit laten vallen.

Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Ik hoop dat je tot een verstandige keuze kunt komen want het zal ook vast niet makkelijk zijn.

Ja, maar.. het gaat niet om afmaken waar je aan begonnen bent of om je leven omgooien.. het gaat om het levensgenot van deze hond. En hoeveel liefde TS kan geven, hoe ze haar leven ook omgooit, " on hold" zet... ik heb niet de indruk dat deze hond gelukkig is of kan worden. Er is in het verleden teveel beschadigd. Ik vind het niet eerlijk om nu tegen te werpen dat TS de hond anders laat vallen. JUIST niet! Hoe ze ook zou proberen het leven aan te passen... Lola zal niet meer gelukkig kunnen zijn, hond kunnen zijn. ik vind jouw stukje text eigenlijk echt gewoon storend. Want daar GAAT het niet om.

Suzanne

Ik vind veel van wat jij schrijft ook storend

Ik heb heel veel respect voor TS en hoe ze voor haar hond zorgt.
Alleen zij kent haar hond.
Veel mensen zeggen inslapen en ik vind dat je dat niet zomaar moet adviseren.
Ik geef mijn idee erover wat niet bedoelt is als verwijt.
Zoals ik al zei...ontzettend lastig.

Ik vind dat ts nog enorm lang volgehouden heeft, ik had dr al veel eerder in laten slapen.

Het lijkt me echt onwijs lastig om het hele gezin aan Lola aan te passen, en herplaatsen lijkt mij ook geen optie. Daar maak je het niet beter mee, als ik al zie wat herplaatsing met 'normale' honden kan doen. Inslapen klinkt heel hard maar daar heeft de hond verder geen last van.
Je moet voor jezelf de afweging maken of het voor Lola meerwaarde heeft om te blijven leven. Ze is nu 7, stel voor dat ze 12 kan worden. Dat duurt nog 5 jaar. Kun je dat en wil je dat, en is dat leuk genoeg voor Lola?

Dennenappel schreef:Ik zou afmaken waar ik aan begonnen ben.
Iemand vinden die haar kan nemen zoals ze is en waar ze het dus beter zou hebben dan bij jou ga je niet vinden hoogstwaarschijnlijk.
Veilliger dan bij jou word het voor haar niet.

In laten slapen maakt daar net zo goed onderdeel van uit.

Dennenappel schreef:Je kunt haar leven onwaardig noemen maar ik vind dat niet.
Zoals je in je laatste bericht omschrijft, dat is gewoon haar leven en jij bent haar veillige haven.

Dat kun je wel vinden, maar dat heeft heel erg weinig waarde en vele malen minder waarde dan het oordeel van degene die met de hond leeft.

Dennenappel schreef:Dat je het niet meer ziet zitten en zwaar vind, snap ik maar ooit heb je voor haar gekozen en wist dat het geen makkie zou worden.
Inslapen zou om deze reden niet in mij opkomen.

Dat is heel treurig, dat een hond bij jou dan sowieso gedoemd is, ook als het leven vooral lijden is.

Dennenappel schreef:Ik heb ook 2 van dit soort honden gehad en heb mijn leven aangepast.
En dat is soms best moeilijk voor mijn omgeving geweest, maar dat was nu eenmaal zo, mijn keus. Ik had ze nooit laten vallen.

Het gaat niet alleen om de aanpassingen, het gaat ook minstens zoveel om hoe het voor de hond is. Het is leuk dat de hond fijne momenten heeft, maar dat weegt lang niet altijd op tegen de rest van de (soms ellendige) tijd.

Dennenappel schreef:Ik snap dat het lastig is met gezin maar ik snap echt niet dat er zoveel mensen inslapen roepen.
Hoe zit het dan met loyaliteit...als het moeilijk word haken we af?

Loyaliteit. Ik vind het heel erg ongepast om te beweren dat het inslapen van een hond in deze situatie niet loyaal zou zijn. Voor een hond die teveel lijdt kan inslapen juist de meest loyale keuze zijn die er is.

Dennenappel schreef:Ik vind veel van wat jij schrijft ook storend

Ik heb heel veel respect voor TS en hoe ze voor haar hond zorgt.
Alleen zij kent haar hond.
Veel mensen zeggen inslapen en ik vind dat je dat niet zomaar moet adviseren.
Ik geef mijn idee erover wat niet bedoelt is als verwijt.
Zoals ik al zei...ontzettend lastig.

Ja, het wordt hier ook echt zomaar geadviseerd... .