Het HondenForum

Vanochtend liep ik met beide honden in het park, waar ze los mogen. De ochtendwandeling is altijd in het donker, dus dan hebben ze een lichtbandje om. Abel neemt soms vrij veel afstand, maar door het lichtje zie ik precies waar hij uithangt. Hij liep nietsvermoedend rechtdoor bij het punt waar ik linksaf wilde slaan. Jip liep naast mij. Dus ik sloeg af en bleef net na de bocht op Abel wachten. Het duurde even... en het duurde nog even. Tot ik in de verte een schelle blaf hoorde. Hij was ons kwijt, oeps! Na één keer roepen, kwam daar een hele blij Abel aangerend

Dit was nog niet eerder gebeurd, dus ik had geen idee wat Abel in zo'n situatie zou doen. Maar ik was heel blij met zijn keuze om ons even 'te roepen'. Jip is namelijk zo'n suffert die (enigszins in paniek) een willekeurige kant op rent. Jip verlies ik daarom nooit uit het oog .

Ik ben wel benieuwd: wat doen jullie honden als ze jullie even niet meer zien? Of laten jullie dat niet gebeuren?

Jamie is altijd aangelijnd, maar Yara kan wel los.
Zij komt zelf om de zoveel tijd even inchecken. Verder gaat ze eigenlijk nooit verder dan een meter of 20-30 van me vandaan. Over het algemeen in zicht dus.
Behalve met grote groepswandelingen (van t ras), dan neemt ze meer afstand, maar komt regelmatig even vertellen dat ze er nog is en dat ze het naar haar zin heeft. Heeft ze zelf bedacht dat dat wel handig is, en ik ben het daar wel mee eens, haha

HillieS schreef:Jamie is altijd aangelijnd, maar Yara kan wel los.
Zij komt zelf om de zoveel tijd even inchecken. Verder gaat ze eigenlijk nooit verder dan een meter of 20-30 van me vandaan. Over het algemeen in zicht dus.
Behalve met grote groepswandelingen (van t ras), dan neemt ze meer afstand, maar komt regelmatig even vertellen dat ze er nog is en dat ze het naar haar zin heeft. Heeft ze zelf bedacht dat dat wel handig is, en ik ben het daar wel mee eens, haha

Dat is inderdaad heel fijn! Jip doet dat bij een gewone wandeling ook (dat hebben we zo geoefend) maar bij een groepswandeling lijkt hij totáál vergeten dat ik ook mee ben. Ik kan dan gerust ergens een kop koffie drinken, dat zou hij pas aan het einde van de wandeling in de gaten krijgen

Fijn dat hij zich op deze manier even meldde!

Mila, Amoz en Taar gaan ook als een kip zonder kop rondrennen in de hoop dat ze me ergens tegenkomen of horen roepen.
Amy loopt altijd terug naar de plek waar ze me als laatste heeft gezien en zet vanaf daar haar neus aan de grond om mij te vinden.

natalie schreef: Ik ben wel benieuwd: wat doen jullie honden als ze jullie even niet meer zien? Of laten jullie dat niet gebeuren?

Is me wel gebeurd hoor. Charlie heeft precies hetzelfde gedaan, als pup in de sneeuw Die was echt kwijt, pas tien minuten later vond ik haar met behulp van andere wandelaars terug.
Het begon al te schemeren en ik zag het al helemaal voor me dat ik haar 's nachts niet terug zou hebben.
Met niko had ik me verstopt omdat hij niet goed genoeg oplette. Gillen jongens, helemaal in paniek.
Is een goede les voor ze
Zelfs naap had het een tijd terug, toen hij in een dolle bui achter de volgels aan was. Zodra hij zich realiseerde dat hij mij niet meer kon zien was het echt niet meer leuk.
Hij gaat sindsdien toch minder ver, hij is erg gesteld op z'n moesje.
Heel goed.

Charlie loopt nooit los als we wandelen maar toen we dat met privélessen wel aan het leren/oefenen waren ging ze terug naar het punt waar ze me het laatst had gezien en ging vervolgens op haar neus af. En als ze me dan zag blij naar me toe stuiteren.

Gait overkomt het vrijwel nooit. Is nu 1 keer gebeurd, na ruim twee jaar Wat hij deed, was een stuk teruglopen naar waar hij ons het laatst gezien had en toen maar goed kijken. Helaas voor hem waren wij 1 pad verder dan waar hij keek, dus hij begon echt een beetje te panikeren. En toen verraadde Elco waar wij waren en kwam Gait dolblij aanrennen. Denk dat het nu weer heel moeilijk wordt om Gait per ongeluk kwijt te raken.
Elco is mij ook een keer kwijt geweest nadat ie achter een leuke hond aan gegaan was, die in angst maar naar huis rende Elco rende terug naar het bekende deel, zag mij niet en vloog richting huis. Hij hoorde mij totaal niet roepen. Pas toen hij iemand passeerde met hond, kwam hij uit die waas van blind en doof naar huis rennen en hoorde hij mij eindelijk roepen. Gait gaat dus echt op zoek in het gebied waar we zijn, Elco rent naar huis

DeDiana schreef: Amy loopt altijd terug naar de plek waar ze me als laatste heeft gezien en zet vanaf daar haar neus aan de grond om mij te vinden.

Dit inderdaad (ik verstop me wel eens), maar 9 van de 10x loopt Izzy als een verdwaasd kuiken achter Sofi aan en die volgt gewoon d'r neus.

Slim om jou zo te roepen

Loesje is regelmatig ergens anders bezig als waar ik loop. Ze heeft dan ook een tracker dus heb altijd wel idee waar ze zit. Als me haar uitstapje te lang duurt, is een keer fluiten genoeg om haar te laten komen om een koekje op te halen.
Ik heb het idee dat ik haar meer “kwijt” ben als Loesje mij.

natalie schreef:Ik ben wel benieuwd: wat doen jullie honden als ze jullie even niet meer zien? Of laten jullie dat niet gebeuren?

Nanuq gebruikt zijn neus en pikt mijn spoor op, Frank gaat meteen paniekerig rondjes rennen om de totaal andere kant op te lopen.
Dan rent hij ook gerust pijlsnel langs me heen omdat ie totaal niet meer doorheeft dat ik er sta. Gelukkig is een keer roepen genoeg om hem gerust te stellen.

Tijdens mijn ochtendronde stopte ooit een postbode met z'n auto vlakbij en toen hij z'n deur toesloeg en wegreed dacht Frank dat ik erin zat.
Ogen vol paniek en hij sprintend achter die auto aan

DeDiana schreef:Amy loopt altijd terug naar de plek waar ze me als laatste heeft gezien en zet vanaf daar haar neus aan de grond om mij te vinden.

Tom doet dit ook als ik mij weer eens achter een boom verstop.
Echt kwijt raken gebeurt niet want we houden elkaar wel in de gaten.

Ik kan Shep niet kwijt raken al zou ik het willen. Die kijkt de gehele wandeling om de 2 seconden om, om te zien of ik daar nog wel loop. Heb het altijd nogal vreemd gevonden want ze doet het ook als ik met andere mensen ben en dan hoort ze mij toch praten en weet dat ik achter haar loop maar ook dan blijft ze constant achterom kijken om te checken of ik er nog ben. Ze ging een keer achter een ree aan, toen ze 15 meter van mij verwijderd was, keek ze achterom en kwam keihard terug gerend. Ree vergeten want het vrouwtje was toch echt te ver weg. Ahum 15 meter??

Alfil en Lily zijn allebei regelmatig uit zicht. Als het te lang duurt, fluit of roep ik en dan komen ze meestal wel. Alfil eigenlijk altijd en Lily kan nog wel eens schijt hebben aan mijn gefluit als ze iets interessants gevonden heeft. Ik loop dan door en af en toe fluit ik even zodat ze weet waar we uithangen. Na een tijdje komt ze er dan als een gek aangescheurt. Ze is ons nooit echt kwijt.

Ik denk dat Lotus doodleuk haar eigen gang zal gaan en ze zal er in paniek vandoor gaan als ze een grote hond zal tegenkomen dus ze komt niet los. Balou gaat er ook vandoor al komt hij wel als ik hem roep, bij de eigenwijze Lotus heb ik ondanks het hier extra op trainen deze zekerheid niet. Mijn dochter ging zich wel eens verstoppen in het bos achter ons huis waarop ik Mowgli los liet die haar met behulp van haar neus opzocht, prachtig vond ze dit. Mijn huidige honden vinden niet eens een koekje als ik deze in de kamer verstop, ze werken weinig met hun neus maar staan wel te piepen zodra ze horen dat ik met hun eten bezig ben.

Uma gaat doof en blind rondrennen. Die neus doet het ook niet meer. Sinds die vermissing waarbij ze mij kwijt was geraakt is ze veel voorzichtiger en blijft beter in de buurt. Ik zie het al heel snel aan haar houding als ze het overzicht kwijtraakt dus dan gaan we altijd even scharrelen tot ze weer rustig wordt.

Manu raakt me weleens kwijt als hij het druk met iets anders heeft. Maar die gaat of bij de auto of uitgang zitten wachten of hij gaat met zijn neus in de wind kijken waar ik ben. Hij heeft voor alles een oplossing. Ik zie het aan hem als hij me kort kwijt is geweest, zo'n opgeluchte kop, maar denk maar niet dat hij ooit toe zal geven. Die loopt ineens weer achter je mee alsof er niks gebeurd is 1:
Ik zal die hond niet kwijtraken geloof ik, hij maakt zich ook niet zo druk, dus hij gaat op zijn gemakje uitzoeken waar ik zou kunnen zijn. Ik ben altijd als de dood dat hij gejat wordt of dieren vindt dus ik houd hem als een havik in de gaten. Andersom is dat weleens minder

Lana is te zelfverzekerd om op onoverzichtelijke plekken los te mogen lopen, zoals in het bos bv. dan loopt ze gewoon aan de 8 meter lijn, en kan ik op onverwachte momenten direct ingrijpen, [wat betreft andere wandelaars, honden of fietsers ed]
in het open veld waar ik goed zicht heb, mag ze wel los, en sjouwt ze zo een eind voorop, waar bij ze wel geregeld even kijkt waar ik ben,
als ik mij verstop, dan raakt ze niet in paniek, ze kijkt rond, als ze me niet ziet komt de neus aan de grond en bingo, ze heeft mij gevonden,

Spetter blijft altijd dicht bij mij, Bonnie is andere koek, zeker toen ze van de week alleen was (Spetter was loops en uit logeren om het Cas van 15 niet te moeilijk te maken) nam ze behoorlijk afstand van me. Ze kwam wel direct terug toen ik haar riep maar nu zijn we op vakantie in Drenthe en durf ik haar niet goed los te laten, ik vermoed ook zo maar een jagertje in deze dame.

Luna raakt zeker niet in paniek, die is oud en wijs. Ze weet dat wij haar wel komen zoeken en zo niet, dan weet ze de weg naar huis wel Maar goed, Luna raak je niet zo snel kwijt, die hobbelt wel in onze buurt.
Vito is wel als de dood om ons kwijt te raken, maar hij is ook slim, dus hij let áltijd goed op. Kijkt regelmatig even om, checkt in en peert hem gewoon niet. Ik moet wel zeggen dat ik bij Vito altijd even een seintje geef (naam roepen/fluiten) als ik een bocht neem en hij loopt rechtdoor, want ik wil dat hij in de buurt blijft ivm hufterig gedrag naar sommige honden. Dat vind hij overigens een enorm lollig spelletje, dat blije hoofd als hij naar ons toe komt racen is té grappig.

Nanna schreef:Nu alleen nog maar herdershondjes en die raak je niet kwijt al had je het graag. Het dartelt en vliegt heel veel maar nooit verder dan 30 meter van je af. Ik kan dus heerlijk door het bos zombiëen.

Een Schapendoes is natuurlijk ook een herdertje, dus heel herkenbaar!

natalie schreef:

HillieS schreef:Jamie is altijd aangelijnd, maar Yara kan wel los.
Zij komt zelf om de zoveel tijd even inchecken. Verder gaat ze eigenlijk nooit verder dan een meter of 20-30 van me vandaan. Over het algemeen in zicht dus.
Behalve met grote groepswandelingen (van t ras), dan neemt ze meer afstand, maar komt regelmatig even vertellen dat ze er nog is en dat ze het naar haar zin heeft. Heeft ze zelf bedacht dat dat wel handig is, en ik ben het daar wel mee eens, haha

Dat is inderdaad heel fijn! Jip doet dat bij een gewone wandeling ook (dat hebben we zo geoefend) maar bij een groepswandeling lijkt hij totáál vergeten dat ik ook mee ben. Ik kan dan gerust ergens een kop koffie drinken, dat zou hij pas aan het einde van de wandeling in de gaten krijgen

Dat is inderdaad super fijn! En ik heb het haar dus niet hoeven leren, deed ze direct de eerste wandeling zelf. Dus nu kan ik gewoon lekker lopen, en zij komt wel af en toe hoi zeggen

HillieS schreef:Jamie is altijd aangelijnd, maar Yara kan wel los.
Zij komt zelf om de zoveel tijd even inchecken. Verder gaat ze eigenlijk nooit verder dan een meter of 20-30 van me vandaan. Over het algemeen in zicht dus.
Behalve met grote groepswandelingen (van t ras), dan neemt ze meer afstand, maar komt regelmatig even vertellen dat ze er nog is en dat ze het naar haar zin heeft. Heeft ze zelf bedacht dat dat wel handig is, en ik ben het daar wel mee eens, haha

Dat is heel fijn Luna deed dat ook toen ze jonger was, zo'n jaar of 3/4 was ze. Ik vond dat zó knap van haar, ze had meteen in de gaten wie er bij de groep hoorden. We waren met een stuk of 30 honden en iets meer mensen, de groep waaierde zo uit tijdens de wandeling dat Luna soms nog maar een wit stipje in de verte was, maar ze ging niet voorbij de voorste of achterste mensen en kwam regelmatig even inchecken/voorbij sjezen.

Guus is laatst voor het eerst echt weggerend in het bos. Helaas achter wilde zwijnen aan dus geen leuke nieuwe hobby. Die zwijnen kwamen gewoon recht op hem af rennen en pas op de laatste meters weken ze af en renden ze hem voorbij. Dat was teveel verleiding dus weg was hij..... Maar na 5 minuten kwam hij wel gewoon terug gelopen. Dat is een fijn gegeven. De paniek was er alleen bij het baasje.

Nanna schreef:

laeken schreef:Guus is laatst voor het eerst echt weggerend in het bos. Helaas achter wilde zwijnen aan dus geen leuke nieuwe hobby. Die zwijnen kwamen gewoon recht op hem af rennen en pas op de laatste meters weken ze af en renden ze hem voorbij. Dat was teveel verleiding dus weg was hij..... Maar na 5 minuten kwam hij wel gewoon terug gelopen. Dat is een fijn gegeven. De paniek was er alleen bij het baasje.

Kan me de paniek wel voorstellen want zulke grappen kunnen hem zijn leven kosten Hier in de buurt, ik meen Heeze, is een Pronkrug zwaar verwond of zelfs overleden door een aanval van een zwijn.
Dat zijn geen jongens om mee te lachen.

Ja erg vervelend. Er wordt nu gejaagd in de bossen waar wij lopen. Dus soms komen er ineens edelherten of zwijnen aan gerend die in paniek zijn. Die rennen dan recht op je af en pas als je in je handen klapt zien ze je. Ze reageren geen van allen op mijn honden trouwens. Ze zijn ook al achter een groep edelherten aan gegaan. Ik baal daar erg van want ik durf niet goed meer in dat bos te lopen. Guus en Bas zijn toch wel echte terriers en ze kennen weinig vrees. Guus gaat vol voor die dieren. Dus volle snelheid er achteraan. Bij die zwijnen zat hij er 3 meter achter. Zit vast teckel in hem

Oor houdt mij altijd met een oog in de gaten, of iig ze weet wel altijd waar ik ben. We lopen ook altijd op bekende plekken en dan weet ze ook gewoon waar we heen gaan. Bij splitsingen waar het meerdere kanten op kan kijkt ze altijd even waar ik heen loop. Toen ik Oor nog niet zo lang had is ze me een keer kwijtgeraakt. Ik was vlakbij maar we zagen elkaar niet meer door de bosjes en ze raakte volledig in paniek. Ging als een kip zonder kop rondrennen. Ze was zo over dr toeren dat ze me wel hoorde roepen, maar ze zag of rook me niet en is zo een paar keer vlak langs me gerend. Toen ze me eindelijk in de smiezen had was de opluchting heeeeeeeeeeeel groot. Ze bleef trouwens wel rondrennen op de plek waar ze me voor het laatst had gezien, gelukkig. Of ze nu nog net zo in paniek zou raken weet ik niet, want destijds had ze ook extreme verlatingsangst. Misschien dat ze nu gewoon naar huis zou rennen, geen idee eigenlijk. Maar het komt gelukkig nooit voor, omdat we allebei goed op elkaar letten. Als ik onverwacht afsla roep ik Oor automatisch mee als ze het niet ziet; "we gaan die kant op!" of "ga je mee?".

Nanna schreef: Kan me de paniek wel voorstellen want zulke grappen kunnen hem zijn leven kosten Hier in de buurt, ik meen Heeze, is een Pronkrug zwaar verwond of zelfs overleden door een aanval van een zwijn.
Dat zijn geen jongens om mee te lachen.

In Aalst schijnen ze ook te lopen, er staan nou bordjes met waarschuwingen. Ik hoef ze niet tegen te komen

Cash neemt soms heel veel ruimte, maar als ze me kwijt is vind ze me binnen no-time terug, geen paniek, niks.
Gebruikt heel nuchter haar neus. Wijsneus.
Kleine Sue zorgt dat hij me niet kwijt raakt. Nog niet tenminste

Een keer tijdens een poedelwandeling Rasta kwijtgeraakt.
Tijdens het kletsen vanuit mijn ooghoeken de verkeerde hond in de gaten gehouden.
Toen ik dat in de gaten keeg riepen ik en de andere wandelaars en gelukkig, meneer zat te spelen bij een andere groep en had kennelijk net als het vrouwtje niks in de gaten.
Ik zag zo’n 100 meter verderop een zwart koppie omhoogschieten, oh ships, vrouwtje is dáár en als een blij konijn kwam hij snel aanhuppelen.
De rest van de wandeling hield ie mama toch maar ff goed in de gaten.
Ziggy ging niet zo ver weg van me vandaan.

Mijn hond is een ninja Hij is mij dus nooit kwijt geweest maar ik hem wel.. Dat is inclusief roepen 'beeeeebie waar ben je' en dat ik me tenslotte omdraai met de gedachte: Toch jammer, was best aan hem gehecht en dat ie me dan braaf aan staat te kijken

Rex raak je niet kwijt al zou je je best ervoor doen. Hij houdt mij in de gaten, ook al is ie nog zo ver weg gelopen. En als ie me even niet meer ziet, sjeest ie terug naar het punt waar ie me voor het laatst zag. En daar vindt ie me dan achter een boom.

voor Fred is er duidelijk verschil tussen bekend en onbekend gebied. In bekend gebied wil hij meer afstand nemen.
Als hij me dan kwijt is rent hij hetzelfde stuk terug. In onbekend gebied komt hij telkens inchecken en als we uit het zicht zijn rent hij in paniek terug naar waar hij ons voor het laatst gezien heeft.

In een grote groep Spinoni ben ik hem kwijt. Dan rennen ze met zijn allen door elkaar heen en komt hij af en toe even neuzen en is hij weer weg.

welshwitch schreef:

DeDiana schreef:Amy loopt altijd terug naar de plek waar ze me als laatste heeft gezien en zet vanaf daar haar neus aan de grond om mij te vinden.

Tom doet dit ook als ik mij weer eens achter een boom verstop.
Echt kwijt raken gebeurt niet want we houden elkaar wel in de gaten.

Ik had dit van Jip eigenlijk ook verwacht, omdat we samen aan mantrailing doen. Maar nee hoor, deze oplossing heeft hij nog niet bedacht.
Abel en ik raken elkaar ook niet echt kwijt, denk ik. Ik houd de honden altijd in de gaten en ik wist nu ook dat Abel rechtdoor gelopen was (waar ik zijn lichtje zag bewegen). Ik had hem nog niet geroepen, omdat ik verwacht had dat hijzelf wel zou omkeren. Maar hij is snel afgeleid door allerlei geurtjes, dus hij had nu echt even gemist dat ik linksaf geslagen was.