Spike, 11-05-2005 - 26-10-2018
Geplaatst: 27 okt 2018 23:38
Onze familie hond. Ons maatje..
13,5 jaar geleden kwam je thuis als een klein wit bolletje met een zwart oor.
Eigenwijs en vooral was je dol op de kinderen, wat waren we gek op jou.
Je was gek op Gaya, de JR die er al was. Hij was gek op jou en kon tussen je pootjes slapen.
Je ging altijd samen met de kat dollen en lag als een prins op de bank, ook al mocht het helemaal niet.
Ik ging verhuizen, en jij bleef bij de baas. (mijn zus) je was tenslotte van haar, zij had je gekocht. Maar wij zeiden altijd dat je van ons was. Zodra ik langs kwam, rende je op mij af al kwispelend en dook je in mijn armen.
Ik weet nog dat je uit logeren moest, want ik ging met je baas op vakantie, ik had de eer je weg te brengen. Met de trein... toen we bij de trein aankwamen keek je mij aan alsof ik gek geworden was, je wilde echt niet in dat rare ding. Uit eindelijk heb ik je er in getild, je plofte letterlijk neer en heb de hele reis geslapen.
En toen ging je ineens in een sneltrein vaart achteruit. Gedeeltelijk blind, doof, en uit het niets zat er een tumor op je billen. De dierenarts kon er niets mee, maar zolang je er geen last van had, moest het schoongehouden worden , het zag er niet uit, het was best vies te noemen, maar je had nergens last van als het om die tumor ging.
Maar paar weken geleden ging je ineens anders lopen, langzamer je werd ineens heel oud, je was natuurlijk al 13 maar dat zag je eerder niet, je had mankementen wat ik al benoemd had maar eigenlijk was je gewoon nog Spike, de puppy in een volwassen formaat.
Maar je spieren lieten het afweten en je ging een paar dagen geleden ook echt piepen van de pijn. Het was te snel gegaan en de dierenarts zag dat je met pijnstillers niet verder ging komen. Je kreeg ze wel, maar het hielp niets.
Donderdag hebben we besloten dat het genoeg was, je had een prachtig leven gehad, alle kindjes hebben je geknuffeld, en je wist het gewoon. Je liep zover dat kon rond om iedereen gedag te knuffelen.
Bij de dierenarts nog een keer gecheckt. Is dit het? We twijfelde zelfs nog, je baas wilde zowat de praktijk uitlopen want je liep ineens '' gewoon '' en het puppy gedrag kwam weer omhoog.
Maar het was genoeg. De narcose prik zat er in en je sliep al snel, de tweede spuit, ging er in en nog voor die leeg was , was je al weg.
Het was goed.
Lieve lieve Spike, je was een geweldig maatje, een lieverd.
Rust zacht lieffie.
13,5 jaar geleden kwam je thuis als een klein wit bolletje met een zwart oor.
Eigenwijs en vooral was je dol op de kinderen, wat waren we gek op jou.
Je was gek op Gaya, de JR die er al was. Hij was gek op jou en kon tussen je pootjes slapen.
Je ging altijd samen met de kat dollen en lag als een prins op de bank, ook al mocht het helemaal niet.
Ik ging verhuizen, en jij bleef bij de baas. (mijn zus) je was tenslotte van haar, zij had je gekocht. Maar wij zeiden altijd dat je van ons was. Zodra ik langs kwam, rende je op mij af al kwispelend en dook je in mijn armen.
Ik weet nog dat je uit logeren moest, want ik ging met je baas op vakantie, ik had de eer je weg te brengen. Met de trein... toen we bij de trein aankwamen keek je mij aan alsof ik gek geworden was, je wilde echt niet in dat rare ding. Uit eindelijk heb ik je er in getild, je plofte letterlijk neer en heb de hele reis geslapen.
En toen ging je ineens in een sneltrein vaart achteruit. Gedeeltelijk blind, doof, en uit het niets zat er een tumor op je billen. De dierenarts kon er niets mee, maar zolang je er geen last van had, moest het schoongehouden worden , het zag er niet uit, het was best vies te noemen, maar je had nergens last van als het om die tumor ging.
Maar paar weken geleden ging je ineens anders lopen, langzamer je werd ineens heel oud, je was natuurlijk al 13 maar dat zag je eerder niet, je had mankementen wat ik al benoemd had maar eigenlijk was je gewoon nog Spike, de puppy in een volwassen formaat.
Maar je spieren lieten het afweten en je ging een paar dagen geleden ook echt piepen van de pijn. Het was te snel gegaan en de dierenarts zag dat je met pijnstillers niet verder ging komen. Je kreeg ze wel, maar het hielp niets.
Donderdag hebben we besloten dat het genoeg was, je had een prachtig leven gehad, alle kindjes hebben je geknuffeld, en je wist het gewoon. Je liep zover dat kon rond om iedereen gedag te knuffelen.
Bij de dierenarts nog een keer gecheckt. Is dit het? We twijfelde zelfs nog, je baas wilde zowat de praktijk uitlopen want je liep ineens '' gewoon '' en het puppy gedrag kwam weer omhoog.
Maar het was genoeg. De narcose prik zat er in en je sliep al snel, de tweede spuit, ging er in en nog voor die leeg was , was je al weg.
Het was goed.
Lieve lieve Spike, je was een geweldig maatje, een lieverd.
Rust zacht lieffie.
