Het HondenForum

Ik zag net een berichtje van een weggelopen hond die niet benaderbaar was ivm rode cocker syndroom?
..heb er nog nooit van gehoord en net even opgezocht..

Hadden jullie er wel al eens van gehoord? En komt dit nog steeds voor dus?

Rode cockersyndroom

Enkeldecennia geleden was de rode kleur bij de CockerSpaniel enorm populair. De commercie ging daargretig op in en fokte “alles wat rood was” metelkaar waardoor er karakterfouten optraden.Plotseling kreeg men rode Cockers die zonder enigeaanleiding razend om zich heen beten om even lateropnieuw normaal te doen. Dit noemt men het rodecockersyndroom of ragesyndrome. Dit probleem is ondertussen al jarenonder controle bij de gereputeerde fokkers. Eengoede fokker let niet alleen op kleuren, maar ookop karakter en gezondheid.

Ja, is bekend of het nog voorkomt, geen flauw idee.

Ja, ken ik en herken ik. Jaren 80, kom ik weer aan met mijn jaren 80. Het cokersyndroom, overigens zwarte cockers konden er ook wat van, konden zo om zich heen gaan bijten en beten ook meteen goed door. Zonder waarschuwing vooraf. Dit was ook de reden dat ik geen cockers wilde trimmen. Op mijn examen zelfs gebeten door een zwarte cocker, zomaar, bam. Raak. Ik slaagde overigens wel op dat examen. Misschoen kan je het vergelijken met de golden problemen? Iets met golden rage, ook zomaar uit het niets aanvallen. Tja, het probleem van een zeer gevraagd ras, doorfok en nog dat geeft meer problemen,

Sudden onset agression of rage syndrome heet dat ook wel toch?
Komt ook voor bij bull terriers en goldens. Maar is heel zeldzaam.

We hebben d'r 1 in de familie, een -ondertussen bejaarde- herplaatsteef. Heel lief beest, tot het mis gaat Geloof wel dat het minder en minder voorkomt.

Nanna schreef:
En vaak wordt iets afgeschoven op een 'syndroom' en anders maar 'een tumor in de kop' alleen om het eigen onvermogen tot het opvoeden van een hond te verhullen.
Er lopen dan heel wat teckels rond met een tumor in de kop

Ik vind dat heel wat anders. Veel teckels hebben een behoorlijk sterk karakter en kunnen flink bezitterig en chagrijnig worden als ze geen grenzen krijgen. Een cocker heeft van zichzelf een veel zachter karakter en die flipt niet zomaar omdat ie een beetje te weinig sturing heeft gehad.

Ik heb er zo'n 15 jaar geleden 1 in de trimsalon gehad.. Die kon echt uit het niets flippen, echt totaal onbereikbaar en woest om zich heen happen.
Dit deed hij thuis ook, de eigenaar moest de voerbak de keuken in schuiven en maken dat ie dan de deur dicht deed, anders viel de hond hem aan. Verder een super lief dier, maar met iets spanning dan kon hij echt volledig flippen.

Of het een syndroom is... het kwam destijds opvallend vaak voor bij rode cockers, dus ik denk dat er zeker een relatie tussen de kleur en het gestoorde gedrag zat/zit.

Toen ik geboren ben heeft mijn moeder haar rode cocker ingeslapen. Die was super lief maar als hij buiten kwam greep hij alles wat bewoog en trok zelfs een huisschilder van een ladder. Daarna was alles weer goed. Ook in huis kon hij niet tegen dingen en moest je altijd oppassen dat hij bezoek niet aan zou vallen. Toen ik als baby in huis kwam begon hij meteen te grommen en boos te worden. Mijn moeder heeft hem ingeslapen omdat herplaatsen van een hond die ineens super agressief kan worden geen optie is. Tegen mijn moeder en vader was hij overigens poeslief. Altijd. Geen idee of het het rode cocker syndroom was weet ik niet hoor. Hij kon in elk geval ineens super giftig worden op vreemde mensen die niks verkeerd derden om ze vervolgens woest aan te vallen en daarna was alles weer goed. Iets was er mis.

Dit artikel hieronder komt uit 2009, en alhoewel ik geen toegang heb tot het hele artikel, blijkt uit de abstract dat in bepaalde gevallen de 'golden coat' cockers agressiever zijn dan andere hondenrassen wbt impulsieve agressie. Dat suggereert dat in 2009 er nog wel sprake was van het rage syndroom. Maar dat is natuurlijk ook al weer bijna 10 jaar geleden.
https://www.journalvetbehavior.com/arti ... 8/fulltext

Zit in wel meer rassen hoor. Heb ze ook op tafel gehad om te trimmen , ook de solid en schimmel kleuren die zo agressief als de neten werden. Ook Labjes , Berner S hond. en de Golden .

Ik ken een Duitse herder die het heeft
Als bij hem de spanning te hoog word word hij agressief
Dat kan al zijn van blijdschap dat baasje thuis is
2 min later is er niks meer aan de hand

Datzelfde had hij ook in de trainingen , daar zijn ze dan ook mee gestopt omdat t te gevaarlijk werd
Thuis kunnen ze de triggers nog goed omzeilen , maar ze zijn wel heel realistisch dat als dat niet meer lukt het einde verhaal is

Ik weet niet of het een syndroom is, maar heb wel ervaring gehad met onvoorspelbaar agressief type. Deze was spijtig genoeg ook erg ziek, dus dat zal ook invloed hebben gehad op het gedrag.

Verstuurd vanaf mijn SM-A510F met Tapatalk

ooit een tollerdame op leeftijd uit het asiel gehaald. deze zat daar wegens een bijtincident. dinsdag gehaald en donderdags terug gebracht.
op een gegeven moment moest ze naar buiten en je zag de kleur van haar ogen veranderen. als je op dat moment een stap had gezet, had ze je aangevlogen. uiteindelijk een jachtlijntje om haar heen kunnen schuiven en toen zag je haar houding helemaal veranderen. onnodig te vertellen dat ik haar donderdags terug heb gebracht naar het asiel met het advies de hond in te laten slapen.
het veranderen van de oogkleur heb ik ooit 1x eerder gezien en dat was bij een golden retriever die uit beruchte, agressieve lijn kwam.

ellen

Ik heb ook een keer iets soortgelijks gezien bij een Berner die we toen in de trimsalon hadden. Hetzelfde als Ellen beschrijft, ineens veranderde er iets in z'n ogen en plotseling was er enorme razernij. Z'n eigenaar was net weg in dit geval en hij stond nog niet op tafel. Uiteindelijk stonden wij buiten, Berner die in de salon te keer ging en we hebben z'n eigenaar maar gebeld dat hij weer opgehaald kon worden..Het was echt link, want de agressie kwam vanuit het niets en was echt losgeslagen. Het hield niet op bij één keer uitvallen, dat was nog maar het begin.

Anderzijds zijn er denk ik ook veel aandoeningen die er op lijken. Bij Tollers is er een hersenaandoening waar ze gelukkig ook binnen no time een DNA test voor hadden. Het eerste nest waarbij dit werd gevonden werd namelijk geboren bij een wetenschapper Maar die honden kenmerkten zich ook door plotselinge agressie die steeds heftiger werd.

Een paar jaar geleden was er in het asiel waar ik werkte een labrador die we met z'n 2en moesten uitlaten omdat hij elk moment zomaar kon aanvallen. Die hond is ingeslapen natuurlijk, maar het bleek achteraf een neurologisch probleem te zijn.

Ik weet van een cocker, toevallig ook een rode, en een Golden die dat hadden. Onverklaarbare niet te voorspellen agressie. Ik zou het leven met zo'n hond angstaanjagend vinden. De cocker is ingeslapen toen er een kind kwam de Golden is verhuisd en weet ik verder niet hoe dat afgelopen is.

Rode cockersyndroom of ragesyndrome werd in de jaren 80 als eerste "erkend" bij rode cockers vandaar de naam, maar enige tijd later bleek het ook bij andere rassen voor te komen. Onverklaarbaar en onevenredige, plotselinge agressie.

Ondertussen ken ik aardig wat cockers, als eigenaar van een forum voor Engelse cockers zijn er in de afgelopen jaren heel wat langs gekomen, regelmatig wandelingen meegemaakt met grote groepen cockers, vrienden met cockers en ik trim zo nu en dan voor kennissen een paar cockers. Alleen mijn eigen dame Freule Saartje kan wel eens eigenaardig uit de hoek komen, maar ik zie het aan haar kop als ze met rust gelaten wilt worden, ga ik dan door dan kan ze naar doen, maar dat is dan niet onverklaarbaar of plotseling en waarschijnlijk te wijten aan mijn gebrekkige opvoeding. Ze is mijn eerste hond en hoe ik ook mijn best heb gedaan, ik heb niet alles even goed gedaan.
Alle andere cocker, rood, zwart, bruin met of zonder tan, meerkleurige; allemaal even vriendelijk. Al zijn de meeste eenkleurige iets rustiger en eenkenniger dan de meeste meerkleurige die ik ken.

** Angela ** schreef:Ik ken een Duitse herder die het heeft
Als bij hem de spanning te hoog word word hij agressief
Dat kan al zijn van blijdschap dat baasje thuis is
2 min later is er niks meer aan de hand

Datzelfde had hij ook in de trainingen , daar zijn ze dan ook mee gestopt omdat t te gevaarlijk werd
Thuis kunnen ze de triggers nog goed omzeilen , maar ze zijn wel heel realistisch dat als dat niet meer lukt het einde verhaal is

Ik weet niet of dit hetzelfde is als het rage syndrome. Dalí is (in veel minder heftige mate) zoals de Duitse herder die je beschrijft. Zijn agressie is slecht voorspelbaar maar altijd verklaarbaar. Bij hem is het angst, en het is soms niet goed in te schatten wanneer hij zich opeens ergens heel erg door bedreigd voelt. Maar de prikkel is altijd te benoemen.

Bij de Duitse herder die je beschrijft is zo te lezen ook altijd wel te benoemen welke stress zorgde voor het gedrag.

Als ik het goed begrijp is dat bij het rage syndrome niet zo, of wel, ervaringsdeskundigen?

Ik had er nog nooit van gehoord. Een ervaring die ruim 40 jaar geleden plaats vond wordt me nu wel duidelijk. Toen had er niemand antwoord op. Een vriendin van mijn moeder had ook een Cocker, een rooie. Bijzonder lief en aardig hondje. Die vriendin had het hondje op de arm om te knuffelen. Dat gebeurde wel vaker, tot die ene keer. Zonder aanleiding werd het hondje agressief en beet ruim 2/3 van een oorschelp af. De Cocker mocht blijven maar het vertrouwen was ernstig geschaad.

Lothian schreef:

** Angela ** schreef:Ik ken een Duitse herder die het heeft
Als bij hem de spanning te hoog word word hij agressief
Dat kan al zijn van blijdschap dat baasje thuis is
2 min later is er niks meer aan de hand

Datzelfde had hij ook in de trainingen , daar zijn ze dan ook mee gestopt omdat t te gevaarlijk werd
Thuis kunnen ze de triggers nog goed omzeilen , maar ze zijn wel heel realistisch dat als dat niet meer lukt het einde verhaal is

Ik weet niet of dit hetzelfde is als het rage syndrome. Dalí is (in veel minder heftige mate) zoals de Duitse herder die je beschrijft. Zijn agressie is slecht voorspelbaar maar altijd verklaarbaar. Bij hem is het angst, en het is soms niet goed in te schatten wanneer hij zich opeens ergens heel erg door bedreigd voelt. Maar de prikkel is altijd te benoemen.

Bij de Duitse herder die je beschrijft is zo te lezen ook altijd wel te benoemen welke stress zorgde voor het gedrag.

Als ik het goed begrijp is dat bij het rage syndrome niet zo, of wel, ervaringsdeskundigen?

De hond is wel zo gediagnosticeerd door een specialist
Ze weet nu wat de triggers kunnen zijn , maar soms gebeurd t wel eens dat t onverwacht komt

Ik denk dat heel veel volledig inbegrepen getraumatiseerde honden dergelijke stempels krijgen hoor. De hond van mijn moeder kwam uit een schuur. Ze koos de bangste uit medelijden en hij was natuurlijk broodfok en veel te vroeg bij de moeder weg. Daarna werd hij verwend als de neten want hij was zielig.

Maar is dat een reden om bij de voordeur alles aan te vliegen? Om tegen deuren op te gaan als hij boos werd en weggespert werd in de slaapkamer? Om mensen buiten ineens op te zoeken en dan aan te vallen en 5 minuten later sociaal te zijn met mensen? En hij was een rode cocker en het was 1974 dus het hoogtepunt van dat syndroom en de rode cocker rage. Weten zal je het nooit echt. Mijn moeder moest hem inslapen omdat ik er was en hij gromde non stop naar mij. Hij liet ook niemand meer in huis. De dierenarts zei aan de lopende band rode cockers in te slapen en dat was soort van een troost dat je misschien niet gefaald hebt....

Een herder die alles aanvliegt bij opwinding kan ook redirectie van spanning hebben en hard gecorrigeerd zijn. In de africhting zag ik het vaker. Herders die hoog op spanning kwamen en dan ineens hun baas grepen of wie of wat ze maar te pakken kregen. Dat is een uiterst ernstige vorm van redirectie. Maar heel veel goldens staan ook een knuffel dood te schudden als je thuis komt. Effe de spanning eruit. Bal in de mond en kauwen. Een herder is geen golden en zonder de juiste begeleiding en met spanning moet dat eruit. Punt. Ik vraag me af of dat een rage syndroom is.

** Angela ** schreef:

Lothian schreef:

** Angela ** schreef:Ik ken een Duitse herder die het heeft
Als bij hem de spanning te hoog word word hij agressief
Dat kan al zijn van blijdschap dat baasje thuis is
2 min later is er niks meer aan de hand

Datzelfde had hij ook in de trainingen , daar zijn ze dan ook mee gestopt omdat t te gevaarlijk werd
Thuis kunnen ze de triggers nog goed omzeilen , maar ze zijn wel heel realistisch dat als dat niet meer lukt het einde verhaal is

Ik weet niet of dit hetzelfde is als het rage syndrome. Dalí is (in veel minder heftige mate) zoals de Duitse herder die je beschrijft. Zijn agressie is slecht voorspelbaar maar altijd verklaarbaar. Bij hem is het angst, en het is soms niet goed in te schatten wanneer hij zich opeens ergens heel erg door bedreigd voelt. Maar de prikkel is altijd te benoemen.

Bij de Duitse herder die je beschrijft is zo te lezen ook altijd wel te benoemen welke stress zorgde voor het gedrag.

Als ik het goed begrijp is dat bij het rage syndrome niet zo, of wel, ervaringsdeskundigen?

De hond is wel zo gediagnosticeerd door een specialist
Ze weet nu wat de triggers kunnen zijn , maar soms gebeurd t wel eens dat t onverwacht komt

Heftig hoor, lijkt me heel moeilijk om zo'n hond in huis te hebben.

Cleva schreef:

Lothian schreef: Als ik het goed begrijp is dat bij het rage syndrome niet zo, of wel, ervaringsdeskundigen?

Ervaring heb ik er niet mee maar ik weet wel dat het toen het in de bladen kwam (was voor internet natuurlijk) zowel rage syndrome als rode cockersyndroom genoemd werd. Toen vonden ze dat dat hetzelfde was.

Ik heb het één keer bij een goldenteefje gezien. Tenminste, de bazin noemde het zo.
Die lag na een hele dag volgen op de manege (wedstrijddag) in coma onder de eettafel en begon ineens te schreeuwen en te bijten.
Ik wil niet zeggen dat het zonder aanleiding was want oververmoeid tussen allemaal benen wakker schrikken is natuurlijk best wel een emotioneel moment maar het duurde veel langer dan een schrik. Ze bleef bezig. Ik denk wel twee minuten en dat is heel erg lang).
Een bepaalde agressieve paniek die niet echt gezond te noemen is.

Maar goed, voor hetzelfde geld zat er een paar jaar iets smerigs in de brok..pardon..het hondenbrood dat met oude melk geserveerd werd.

Twee minuten is inderdaad heel lang. Normaal zou je toch herstel verwachten wanneer de prikkel weg is.
Klinkt toch alsof daar inderdaad meer aan de hand was dan gewoon schrik en angst.

laeken schreef:Ik denk dat heel veel volledig inbegrepen getraumatiseerde honden dergelijke stempels krijgen hoor. De hond van mijn moeder kwam uit een schuur. Ze koos de bangste uit medelijden en hij was natuurlijk broodfok en veel te vroeg bij de moeder weg. Daarna werd hij verwend als de neten want hij was zielig.

Maar is dat een reden om bij de voordeur alles aan te vliegen? Om tegen deuren op te gaan als hij boos werd en weggespert werd in de slaapkamer? Om mensen buiten ineens op te zoeken en dan aan te vallen en 5 minuten later sociaal te zijn met mensen? En hij was een rode cocker en het was 1974 dus het hoogtepunt van dat syndroom en de rode cocker rage. Weten zal je het nooit echt. Mijn moeder moest hem inslapen omdat ik er was en hij gromde non stop naar mij. Hij liet ook niemand meer in huis. De dierenarts zei aan de lopende band rode cockers in te slapen en dat was soort van een troost dat je misschien niet gefaald hebt....

Een herder die alles aanvliegt bij opwinding kan ook redirectie van spanning hebben en hard gecorrigeerd zijn. In de africhting zag ik het vaker. Herders die hoog op spanning kwamen en dan ineens hun baas grepen of wie of wat ze maar te pakken kregen. Dat is een uiterst ernstige vorm van redirectie. Maar heel veel goldens staan ook een knuffel dood te schudden als je thuis komt. Effe de spanning eruit. Bal in de mond en kauwen. Een herder is geen golden en zonder de juiste begeleiding en met spanning moet dat eruit. Punt. Ik vraag me af of dat een rage syndroom is.

Ik denk dat het etiketje misschien ook te snel op veel honden is geplakt hoor. Ik vind agressie bij te hoog opgelopen spanning ook verklaarbaar te noemen. En angstagressie vanwege slechte socialisatie ook. Maar de Berner die ik zag, waarvan ik dus niet zeker weet of het rage syndroom was hoor, maar die was écht raar. Toonde volledig stabiel, rustig en op z'n gemak. En plotseling kreeg hij een andere blik in z'n ogen en begon alles en iedereen om hem heen aan te vallen. Die blik was heel apart, niet te beschrijven maar ook niet te vergeten zeg maar. Dat was geen natuurlijk hondengedrag maar kortsluiting.

Maar bij Tollers zie je het nu ook wel, dat mensen te snel een diagnose willen plakken. Nu bekend is dat er een neurologische aandoening in het ras speelt waar op te testen is roept men bij elke angstagressieve hond dat 'ie wel eens DE kan hebben. Terwijl dat in werkelijkheid maar heel erg weinig voorkomt. Het is niet voor niks dat de eerste gevallen pas in 2010 werden gevonden. Heel vaak worden honden ook domweg geboren met kutkarakters of een instabiele basis

Jij bent een van de weinige mensen die gelooft in verkeerde aangeboren karakters. Ik geloof daar ook in al is verkeerd voor de ene juist goed voor de ander. Dus een super eenkennig waaks en agressief karakter was vroeger misschien wel het summum bij een doberman. En een terriër die de hele dag niks anders doet dan hysterisch op alles wat beweegt jagen was vroeger precies wat je nodig had op je erf vol ratten en marters en God weet wat.

Maar aangeboren hele lastige karakters geloof ik ook in. Ik weet zeker dat bijvoorbeeld Eva bij niemand sociaal was geworden. Zij liet zich domweg niet socialiseren want die moest met 9 weken al niks van vreemden weten. En ze gromde en hapte al vanaf de dag dat we haar kregen. Vroeger prima want niemand komt op je erf of in je huis. Waakhond puurste vorm. Maar nu wel een heel erg lastig aangeboren karaktertrekje.

Oh kutkarakter en gestoorde honden komen wel degelijk voor. Heb 3 witte poedels gekend die grepen alles wat los en vast zat. 2 reuen die toevallig bij 2 kennissen terecht kwamen via MP. En in die zelfde periode hoorde ik ook van een kennis die een witte teef had die alles greep en zo ook haar foxterriers waarvan ze er al 1 om zeep had geholpen. Heb er nooit naar gevraagd maar zou niet gek opkijken als die uit hetzelfde nest kwamen.

Een vriendin van me heeft lang geleden een hond in laten slapen vanwege ernstig gestoord gedrag. Volgens mij was dat een rode cocker. Zal het haar eens vragen.

laeken schreef:Jij bent een van de weinige mensen die gelooft in verkeerde aangeboren karakters. Ik geloof daar ook in al is verkeerd voor de ene juist goed voor de ander. Dus een super eenkennig waaks en agressief karakter was vroeger misschien wel het summum bij een doberman. En een terriër die de hele dag niks anders doet dan hysterisch op alles wat beweegt jagen was vroeger precies wat je nodig had op je erf vol ratten en marters en God weet wat.

Maar aangeboren hele lastige karakters geloof ik ook in. Ik weet zeker dat bijvoorbeeld Eva bij niemand sociaal was geworden. Zij liet zich domweg niet socialiseren want die moest met 9 weken al niks van vreemden weten. En ze gromde en hapte al vanaf de dag dat we haar kregen. Vroeger prima want niemand komt op je erf of in je huis. Waakhond puurste vorm. Maar nu wel een heel erg lastig aangeboren karaktertrekje.

Natuurlijk zijn die er. Karaktereigenschappen zijn ook hartstikke erfelijk, maar dat beseffen veel mensen inderdaad niet. Maar laten we eerlijk zijn, je kan niet zeggen dat elke pasgeboren pup met exact dezelfde basis begint. Dat alles wat daar uit voorkomt nurture is geweest. Die blauwprint is gewoon anders. Per ras, maar ook per individu. Vandaar dat ik nog wel eens chagrijnig word als mensen beginnen te zeuren over socialisatie óf gekke ziektes Soms, en ik denk dat dat nog best vaak is, heeft een hond ook gewoon het genetisch materiaal meegekregen om een kutkarakter te hebben. In sommige gevallen omdat dat inderdaad ooit wel handig was en er op is gesocialiseerd. Maar ook deels omdat mensen die een nest fokken er niet op letten en alles maar op socialisatie en opvoeding gooien. Instabiele honden die langzaam herstellen van een schrikreactie bijvoorbeeld. Als dat er genetisch in zit kan je socialiseren tot je een ons weegt, wat er niet in zit gaat er niet uit komen.

Maeve schreef:

laeken schreef:Jij bent een van de weinige mensen die gelooft in verkeerde aangeboren karakters. Ik geloof daar ook in al is verkeerd voor de ene juist goed voor de ander. Dus een super eenkennig waaks en agressief karakter was vroeger misschien wel het summum bij een doberman. En een terriër die de hele dag niks anders doet dan hysterisch op alles wat beweegt jagen was vroeger precies wat je nodig had op je erf vol ratten en marters en God weet wat.

Maar aangeboren hele lastige karakters geloof ik ook in. Ik weet zeker dat bijvoorbeeld Eva bij niemand sociaal was geworden. Zij liet zich domweg niet socialiseren want die moest met 9 weken al niks van vreemden weten. En ze gromde en hapte al vanaf de dag dat we haar kregen. Vroeger prima want niemand komt op je erf of in je huis. Waakhond puurste vorm. Maar nu wel een heel erg lastig aangeboren karaktertrekje.

Natuurlijk zijn die er. Karaktereigenschappen zijn ook hartstikke erfelijk, maar dat beseffen veel mensen inderdaad niet. Maar laten we eerlijk zijn, je kan niet zeggen dat elke pasgeboren pup met exact dezelfde basis begint. Dat alles wat daar uit voorkomt nurture is geweest. Die blauwprint is gewoon anders. Per ras, maar ook per individu. Vandaar dat ik nog wel eens chagrijnig word als mensen beginnen te zeuren over socialisatie óf gekke ziektes Soms, en ik denk dat dat nog best vaak is, heeft een hond ook gewoon het genetisch materiaal meegekregen om een kutkarakter te hebben. In sommige gevallen omdat dat inderdaad ooit wel handig was en er op is gesocialiseerd. Maar ook deels omdat mensen die een nest fokken er niet op letten en alles maar op socialisatie en opvoeding gooien. Instabiele honden die langzaam herstellen van een schrikreactie bijvoorbeeld. Als dat er genetisch in zit kan je socialiseren tot je een ons weegt, wat er niet in zit gaat er niet uit komen.

Ik vind de vorming van karakter eigenlijk best mystiek. Er kunnen binnen eeneiige tweelingen enorme verschillen in karakter bestaan, terwijl ze genetisch identiek zijn en in de zelfde omgeving zijn opgegroeid.

Paisley schreef:Ik vind de vorming van karakter eigenlijk best mystiek. Er kunnen binnen eeneiige tweelingen enorme verschillen in karakter bestaan, terwijl ze genetisch identiek zijn en in de zelfde omgeving zijn opgegroeid.

Bij de tweeling die ik ken had ik meer het idee dat het zoeken naar een eigen identiteit werd uitvergroot.

Toevallig had ik het er van de week met mijn ex over. Naap heeft wat trekjes van zijn ouders, maar zijn karakter lijkt helemaal niet op zijn ouders of zijn nestgenoten. Dat moet toch ergens verder terug vandaan komen.
En hij is precies zo zoals we hem met zes weken hadden ingeschat. De eigenschappen van toen zijn geen spat veranderd.
Nu zijn we daar ook in meegegaan en hebben er een verwend montessorischoolkind van gemaakt, maar er tegenin gaan was denk ik toch niks geworden.