Het HondenForum

Ik ben dit in diverse vormen al eerder tegengekomen. Het is voor mij niet nieuw. Ik ga ook beslist met Milan naar puppy-cursus. Alles wat daar gebeurd staat me aan, op 1 ding na. Het spelen voor - of achteraf. Juf weet dat ik voordien wegben of nadien kom. Pups spelen bij mij NIET met andere pups (anders dan nog in het nest / met nestgenoten). Pups mogen spelen met volwassen honden die ik ken en 100% vertrouw. Verder is het fijn als ze onderweg even snuffen, desnoods een paar rondjes rennen en weer meekomen. Negeer die andere hond maar, heb ik veel liever

Suzanne

Ik zie meer honden die systematisch wat tekort komen.
Een hond alleen wordt al snel verschrikkelijk behoeftig en vertoont vaak geen echt sociaal gedrag.
Geen inzicht/inschattingsvermogen tijdens hun wekelijkse speelkwartiertje. Het wordt ook misbruikt om de hond van z'n overtollige energie af te laten komen en die komt er dan al opgefokt in vallen.
Veel bazen die of alles laten gaan, of alles willen beheersen en er onnodig spanning op zetten.

Geen stilstaande mensen met groepen honden.
Naap is echt sociaal en vindt het heel leuk om na een goed stuk fietsen vriendjes te zoeken op het strand. Daar kan best nog een derde of vierde mee komen spelen.
Ondertussen loop ik gewoon door, of loop een stukje met een erg gezellige hond op en daarna roep ik hem weer bij me.

Nou ja, ik merk het ook wel. Als het even kan maken mijn honden geen contact met andere honden tenzij ze er niet onderuit komen. Izzy is er echter wel steeds beter in aan het worden. Als die 'bezig' is dan kan een andere hond haar beuken of in het gezicht tetteren, Izzy ziet/hoort níks Samen zijn ze echter wel een roedel, hoewel ze allebei mijn aanwezigheid belangrijker vinden dan elkaars aanwezigheid.

Maar wat maakt dan dat sommige honden juist wel veel contact maken of willen maken met honden die ze niet kennen, ook op latere leeftijd?

Mijn honden ontwijken andere honden zelf, ze hebben elkaar om te spelen.

Mijn honden hebben veel aan elkaar in de roedel. Keetje wil ook heel graag met andere honden spelen. Lizzie vond dat als jonge hond ook leuk maar nu is een snuffel genoeg. Behalve uiteraard als Keetje heel leuk met een andere hond speelt dan moet er bemoeid worden.
Hier is het overigens geen must, want ze spelen ook met elkaar.

Mijn honden lopen meestal de honden die we tegenkomen voorbij om in een streep naar de baasjes te gaan, die zijn veel leuker.

Het heeft denk ik zelf ook veel te maken met hoe lang ze in het nest gebleven zijn. Toen wij Jack overnamen van buren (die een andere taal spraken dus veel info hadden we niet) leek hij me al erg jong. Ik heb uiteindelijk de "fokker'' waar hij vandaan kwam terug gevonden door foto's op marktplaats. Daardoor weet ik nu zijn geboortedatum en kon ik uitrekenen dat hij al met vijf weken meegenomen was door mijn buren, en dat hij toen wij hem kregen zes weken oud was.

Ik verbeeld me dat ik het aan hem kan merken. Hij is erg lief maar ook ongeremd en soms een ongeleid projectiel tegenover andere honden. Gelukkig heb ik het steeds beter onder controle met als afleiding een piepballetje waar hij een moord voor doet. Dus hij krijgt niet echt de kans meer.

Maar ondanks dat hij door Shira is opgevoed heeft hij wel veel interactie en socialisatie met broertjes en zusjes gemist, en ik denk dat dat misschien wel het allerbelangrijkste is en ook niet echt te vervangen.

ik kan me er alles bij voorstellen en ik doe er ook niet aan, ik hou niet van groepen mensen en een vreemde groep mensen meng ik me ook niet zomaar in, dus ik kan me zomaar voorstellen dat het voor mijn honden niet heel veel anders is ..

Ik denk dat het stuk wat nuance mist en dat het heel erg uitgaat van huishonden die ook in die situatie zijn geboren en als enige hond worden gehouden. Dus honden die al van jongs af aan van mensen afhankelijk zijn en zich ook meer daarop richten (al dan niet noodgedwongen) voor hun sociale behoeftes.

De hond - een ‘semi-solitair’ wezen
Het menselijk denken over de hond heeft nog steeds te kampen met de mythe van de wolf en roedelfantasieën. In werkelijkheid leven honden individueel, in paren of met z’n drieën, en zelden in groepen; hetzij in ons huishouden, in Centraal-Europa, hetzij op straat in andere landen. Zeer zelden delen ze hun leven in roedels, dat wil zeggen in een groep van verwilderde huishonden die zich bij elkaar gevoegd hebben ("Die Pizza-Hunde" van Günther Bloch, Kosmos-Verlag).

Dit is niet mijn ervaring met straathonden, die je juist vaak in groepjes ziet. Maar heel zelden zie je een hond in zijn eentje rondzwerven (om hem dan later alsnog weer bij een groepje te zien). Het zijn meestal geen enorme roedels, maar doorgaans groepjes van 3-6 honden en soms paartjes. Dergelijke honden zoeken dus wel degelijk de nabijheid van andere honden op en niet zozeer die van mensen.
Dat wil dus volgens mij niet zeggen dat ze geen behoefte hebben aan sociaal contact met soortgenoten of dat ze semi-solitair zijn, maar alleen maar dat zogenaamde hondenroedels vaak kleiner zijn dan mensen misschien denken. En dat honden niet de behoefte hebben aan heel veel wisselende contacten, maar liever een paar vaste en vertrouwde 'vrienden' hebben, maakt de soort ook niet semi-solitair. Een roedel gaat juist uit van een redelijk vast verband en niet van constant wisselende samenstellingen.

Los daarvan denk ik dat naast de manier van opgroeien en de achtergrond van de hond zeker ook het ras een rol speelt. Ik geloof wel dat het gericht zijn op mensen en iets van of met mensen willen bij bepaalde rassen meer is uitvergroot dan bij andere rassen.

Het eerste sociale contact ervaart hij in de baarmoeder van de moederhond

Sorry, wat? Na zulke gekkigheid kan ik eigenlijk al niet verder lezen.