14,5 jaar geleden zagen we je voor het eerst, je kwam uit het hok gerend en met je altijd kwispelende staartje kwispelde je bijna je kont ervan af. We wisten meteen dat je mee zou gaan en dus ging je, stinkend en wel, mee naar huis.
De allereerste wandeling was een drama, totaal onvoorbereid hadden we je opgehaald en we hadden niet eens een riem. Gelukkig konden we een DA-assistente heel goed die ons meteen een puppypakket van zichzelf gaf en zo hadden we spulletjes voor je. Naar huis lopen duurde een kwartiertje maar een uur later waren jullie er nog niet. Je ging constant op je kont zitten en wilde écht écht niet lopen.
Het is trouwens nooit je hobby geweest, je lag net zo lief lekker op de bank te slapen dan dat je buiten liep.
Wat hebben we samen veel meegemaakt hé jochie? Allemaal verhuizingen, mensen die in je leven kwamen en weer weggingen. Hondjes die je leerde kennen en die je wel leuk vond. Ik ben er zeker van dat ze op je wachten, Grover; je grote vriend waar je een paar jaar mee hebt gewoond, Angel; je grote kleine zus, Diesel; de enige mannetjeshond die je accepteerde toen je ouder was.
En je wond altijd iedereen om je vinger, hoe vaak wij wel niet gehoord hebben: 'Als jullie hem ooit wegdoen dan wil ik hem hebben hoor!' Iedereen die je leerde kennen vond je geweldig, maar je bent nooit weggegaan. Je was en bent mijn hondje, mijn ventje.
Vroeger lag je altijd voor mijn deur te slapen, als ik dan mijn kamer uitstapte was de vloer nog helemaal slaapwarm van jouw lichaam die heel de nacht trouw voor mijn deur lag. Later lag je altijd in de slaapkamer en je sliep regelmatig bij me op bed, sterker nog je hebt een jaar lang iedere dag op bed geslapen. Later hoefde dat niet meer zo nodig, je vond je eigen mand net zo fijn, maar dat was natuurlijk ook gewoon een bed hé? Je had een dekbed erin liggen zodat je met je kleine kontje lekker zacht lag.
Toen je ouder werd kwam de doggyride, zodat je met de lange wandelingen aan kon geven als je niet meer wilde lopen maar in het begin leek het wel voor niks. Je wilde gewoon lekker meelopen naast Yindi, want wat heeft zij je leven verreikt. Je begon aan je tweede jeugd toen zij in je leven kwam. Samen hebben jullie heel wat afgeboeft.
Weet je nog jochie? Dat je opeens besloot dat je minder brokken wilde, je viel opeens wat af en dat beviel me helemaal niet. Toen kwam het favoriete gedeelte van je dag. Iedere dag als je wakker werd kreeg je een boterham en dat vond je heerlijk
Kwispelend en met een vragend koppie stond je in de keuken, 'mag ik nu die boterham?' En je probeerde me altijd voor de gek te houden, als C. je al een boterham had gegeven stond je alsnog vragend in de keuken, in het begin trapte ik er nog in ook
Je werd ouder en we hielden er al een hele tijd rekening mee dat we je ooit zouden kwijtraken. Maar god, ik was 13 toen ik je kreeg, jij was 3 maanden. Nu was je bijna 15, je was het grootste gedeelte dat ik leefde al in mijn leven. Hoe kon ik er rekening mee houden dat het ooit ophield? Ik kon het me gewoon niet voorstellen hoe dat moest zijn.
Je bent heel wat keertjes door het oog van de naald gekropen, het "kwaadaardige" kankerbultje wat uiteindelijk goedaardig bleek te zijn, een nekhernia waardoor je bijna niet meer kon lopen zonder heel veel pijn, 3 tumoren bij je ballen, maar elke keer leek het heel erg mee te vallen.
Tot een maandje terug, je wilde geen brokken meer. Dat kon, je at nog wel als ik het je aangaf, ik heb heel wat keren op de grond je brokje voor brokje zitten voeren. Toen zijn we overgestapt op alleen maar natvoer, je at het allemaal met smaak op en we dachten dat als dit het ergste was het geen probleem was. Maar dit was het begin van het einde, zonder dat we het merkte.
Je begon een paar dagen terug opeens minder te eten, minder natvoer maar nog wel snoepjes genoeg en die boterham die je al jaren kreeg at je ook nog met smaak op. Totdat je ook geen snoepjes meer wilde en uiteindelijk wilde je ook die boterham niet meer. Het leek alsof je pijn had maar pijnstillers werkte niet, misselijk dan? Maar ook pilletjes tegen de misselijkheid hielpen niet. Woensdag at je nog een hele hamburger van de mac op, heerlijk vond je dat en we kochten dan ook altijd een hamburger voor jullie. Maar donderdag hadden we er weer 1 gehaald en die wilde je niet.. Heel de avond negeerde je het en opeens wilde je toch de hamburger eten. Je at hem op maar het broodje wilde je niet. En toen was het gewoon genoeg hé jochie?
We wisten het en god wat deed het pijn. Je hebt nog lekker op bed geslapen tot je weer in je mand wilde.
Vrijdag hebben we de dierenarts gebeld en die is naar ons huis gekomen, maar je wist het al he? Je kwam bij ons kroelen op de bank. Plotseling stond je op en liep naar Yindi, je ging tegen haar aanliggen en jullie snuffelde, jullie koppies lagen bij elkaar alsof je afscheid aan het nemen was.
En toen was het klaar, je sprong van de bank en ging in je mand liggen, constant naar ons kijkend met een blik waarvan we alleen maar konden denken; je vraagt of het mag hé jochie? Je bent er écht écht klaar mee.
Je bent rustig in je mand ingeslapen, je viel al snel in slaap en je was al weg voor de laatste spuit echt leeg was. Je hebt nog een uur thuis gelegen en ik ben geen moment van je zijde geweken. Ik heb je een uur lang geknuffeld en alle beesten zijn afscheid komen nemen. En toen kwam het echte afscheid, je werd meegenomen en morgen kom je weer thuis. Je was gek op ballen dus we hebben een ballenurn voor je gekozen, dat vind je wel wat he jochie?
Mijn hoofd weet dat het beter is maar mijn hart zoekt je overal, je mand in de slaapkamer, in de woonkamer, op het matrasje in de eetkamer, in de tuin. Overal, en telkens weer is het alleen maar leeg, zo ontzettend leeg
Ik mis je, ik hou van je, ik hoop dat je geen pijn meer hebt.
Tot ooit jochie,
Ik hou van je..
Op vakantie
Wat hebben we nog genoten van de sneeuw vorig jaar he?
Met je vriendinnetje
Altijd ergens met je koppie op liggen.
En afscheid nemen van Yindi
De allerlaatste foto van mijn lieve lieve mannetje
Dag Snoopy, rust zacht.
