Het HondenForum

Ik vraag me al een tijdje iets af (en dit staat voor mij even los van de discussie of je een reu 'moet' castreren en waarom en of chemisch castreren al dan niet ethisch is).

Ik lees best vaak dat áls je een reu wil castreren je dat liever niet doet voordat hij volwassen is (daar lijkt redelijk consensus over te zijn), want hij heeft zijn hormonen nodig om gezond op te groeien. Maar wat ik dan niet snap is dat ik nogal eens lees dat je dan wel alvast chemische castratie kunt doen, dat is immers niet definitief (en wie weet 'groeit' de reu over zijn 'hormonale gedrag' heen en is castratie daarna van de baan). Ik kan dat gewoon niet rijmen, want met chemische castratie haal je toch net zo goed de hormonen weg, die hormonen waarvan 'we' zeggen dat de reu ze nodig heeft om gezond op te groeien? Mis ik nou iets ?

Ik zou het zelf niet doen. Ondanks dat Droef al sinds hij hier woont dus wat last van zijn hormonen heeft een paar keer per jaar heb ik altijd in gedachte gehouden dat als hij volwassen is het over zou kunnen zijn en hij gewoon echt niet jong gecastreerd moest worden.

En zelfs nu hij ruim 3 is probeer ik te voorkomen dat hij gecastreerd moet worden. En ja, als ik echt geen andere optie's meer heb dan zal ik chemisch proberen en afhankelijk van de uitkomst daarvan beslis ik wel verder.

Zamunda schreef:Mis ik nou iets ?

Nee.
Wellicht dat wanneer er in de tussentijd verder gewerkt wordt aan de opvoeding/verhoudingen dat de tweede plotselinge toename van hormonen minder tegenvalt

Op zich ontwikkelt het geslachtstype zich nog jaren verder, dus of chemisch castreren voordat ze volwassen zijn uiteindelijk verschil maakt op latere leeftijd durf ik niet te zeggen.

He leuk, dat vroeg ik me ook al een tijdje af, maar wilde er geen topic over maken omdat castratie altijd al zo’n beladen onderwerp is

Ik ga ervan uit dat het wel degelijk hetzelfde negatieve effect heeft, ook chemisch worden de hormonen stil gelegd, dan kunnen ze misschien na een half jaar of een jaar weer op gang komen, maar dan is de hond al bijna uitgegroeid dus ja

Wat ik me ook afvraag, we weten allemaal dat castratie een negatieve invloed heeft op de bespiering, heeft het dan ook geen negatieve invloed op het uitzwaren e.d.?

Diem hier heeft vroeg een chip gekregen. 9 maanden als ik me goed herinner. Het idee was toen inderdaad dat het was om hem door de moeilijke periode te helpen en met training aan de slag te gaan.
Idee, want zo werkte het niet, eenmaal uitgewerkt werd hij gewoon weer geleefd door de testosteron.
We hebben hem toen een tijdje zonder chip gehad om te kijken of het stabiliseerde/normaliseerde. Dat was niet zo dus nog een chip erin omdat ik zo erg niet wilde dat hij gecastreerd werd. Toen deze chip uitwerkte nog een maand of wat aangemodderd en toch maar gecastreerd want inmiddels was hij 3 jaar en geloofde ik niet meer op verbetering.

Mijn idee was altijd dat de periode tussen en na de 2 chips hij toch heeft kunnen ontwikkelen door de aanwezige geslachtshormonen. Geen idee of dat echt zo is natuurlijk. Misschien was het juist wel negatief door de sterke schommelingen? Wie zal het zeggen.

Nanna schreef:Wat bedoel je met "alvast chemische castratie"?

In het geval iemand de hond eigenlijk wil laten castreren maar dat pas wil doen als de hond volwassen is, dat er dan wel 'alvast' en chip in gaat (voor de volwassen leeftijd) omdat de (niet medische) redenen voor castratie er al zijn (gedrag/intacte teef in huis bijvoorbeeld).

dagmar88 schreef:

Zamunda schreef:Mis ik nou iets ?

Nee.
Wellicht dat wanneer er in de tussentijd verder gewerkt wordt aan de opvoeding/verhoudingen dat de tweede plotselinge toename van hormonen minder tegenvalt

Op zich ontwikkelt het geslachtstype zich nog jaren verder, dus of chemisch castreren voordat ze volwassen zijn uiteindelijk verschil maakt op latere leeftijd durf ik niet te zeggen.

Ik begrijp die redenatie wel ja, als je geen andere optie ziet/wil en dan hoopt dat je uiteindelijk niet hoeft te castreren (ik ben wel benieuwd of dat weleens zo gebeurt eigenlijk, dat de chip wél effect had en daarna het 'probleem' opgelost was, de hond bereikbaar was bijvoorbeeld).

Lunatic schreef:He leuk, dat vroeg ik me ook al een tijdje af, maar wilde er geen topic over maken omdat castratie altijd al zo’n beladen onderwerp is

Ik ga ervan uit dat het wel degelijk hetzelfde negatieve effect heeft, ook chemisch worden de hormonen stil gelegd, dan kunnen ze misschien na een half jaar of een jaar weer op gang komen, maar dan is de hond al bijna uitgegroeid dus ja

Wat ik me ook afvraag, we weten allemaal dat castratie een negatieve invloed heeft op de bespiering, heeft het dan ook geen negatieve invloed op het uitzwaren e.d.?

Ah, leuk! Ja ik denk dat dus ook. Ik denk ook dat het negatieve invloed heeft op het uitzwaren, dat heeft fysieke castratie op jonge leeftijd immers ook. Het zal vast wel uitmaken hoe jong je het doet, met fysieke castratie zie je ook verschil tussen echt jongcastratie en wat later.

pioenroos schreef:Diem hier heeft vroeg een chip gekregen. 9 maanden als ik me goed herinner. Het idee was toen inderdaad dat het was om hem door de moeilijke periode te helpen en met training aan de slag te gaan.
Idee, want zo werkte het niet, eenmaal uitgewerkt werd hij gewoon weer geleefd door de testosteron.

Ik lees dat vaker en die keuze kan ik me ook voorstellen, jammer dat het niet het gewenste effect had. Ik ben echt benieuwd of dat gewenste effect dus weleens voorkomt.

pioenroos schreef:Mijn idee was altijd dat de periode tussen en na de 2 chips hij toch heeft kunnen ontwikkelen door de aanwezige geslachtshormonen. Geen idee of dat echt zo is natuurlijk. Misschien was het juist wel negatief door de sterke schommelingen? Wie zal het zeggen.

Dat laatste had ik niet eens aan gedacht, ben daar ook wel benieuwd naar eigenlijk. Ik neig wel naar het eerste, maar betwijfel of die invloed groot is als die periodes niet zo lang waren.

Zamunda schreef:

pioenroos schreef:Diem hier heeft vroeg een chip gekregen. 9 maanden als ik me goed herinner. Het idee was toen inderdaad dat het was om hem door de moeilijke periode te helpen en met training aan de slag te gaan.
Idee, want zo werkte het niet, eenmaal uitgewerkt werd hij gewoon weer geleefd door de testosteron.

Ik lees dat vaker en die keuze kan ik me ook voorstellen, jammer dat het niet het gewenste effect had. Ik ben echt benieuwd of dat gewenste effect dus weleens voorkomt.

Ja, dat komt voor.
Ik ken een reu die ze in de pubertijd een chip hebben gegeven, wel herhaald
Ik meen met een jaar of 3 hadden ze een intacte brave reu

Ik heb me hetzelfde als jou afgevraagd over 'alvast' een chip erin.
Geen idee hoe dat werkt voor de ontwikkeling

Enigszins directe aanleiding voor het topic is trouwens dat ik al een paar keer gehoord heb ''Ik zou hem castreren'' en op mijn ''Ik weet niet of ik dat wil en daar vind ik hem nu sowieso nog te jong voor'' de opmerking kreeg over de chip (''Dan stop je er nu toch eerst een chip in''). Die logica ontgaat mij dus, aangezien ik (afgezien van de (on)omkeerbaarheid van de één) ik geen verschil zie tussen beide methodes als het gaat om 'ik vind hem nog te jong' .

jome schreef:

Zamunda schreef:

pioenroos schreef:Diem hier heeft vroeg een chip gekregen. 9 maanden als ik me goed herinner. Het idee was toen inderdaad dat het was om hem door de moeilijke periode te helpen en met training aan de slag te gaan.
Idee, want zo werkte het niet, eenmaal uitgewerkt werd hij gewoon weer geleefd door de testosteron.

Ik lees dat vaker en die keuze kan ik me ook voorstellen, jammer dat het niet het gewenste effect had. Ik ben echt benieuwd of dat gewenste effect dus weleens voorkomt.

Ja, dat komt voor.
Ik ken een reu die ze in de pubertijd een chip hebben gegeven, wel herhaald
Ik meen met een jaar of 3 hadden ze een intacte brave reu

Ik heb me hetzelfde als jou afgevraagd over 'alvast' een chip erin.
Geen idee hoe dat werkt voor de ontwikkeling

Dat is dan wel een mooi resultaat .

Zamunda schreef:Enigszins directe aanleiding voor het topic is trouwens dat ik al een paar keer gehoord heb ''Ik zou hem castreren'' en op mijn ''Ik weet niet of ik dat wil en daar vind ik hem nu sowieso nog te jong voor'' de opmerking kreeg over de chip (''Dan stop je er nu toch eerst een chip in''). Die logica ontgaat mij dus, aangezien ik (afgezien van de (on)omkeerbaarheid van de één) ik geen verschil zie tussen beide methodes als het gaat om 'ik vind hem nog te jong' .

Ik denk dat je dat in de juiste context moet zien. Nog steeds laten veel mensen hun hond heel jong castreren.
Twee pups uit ons nest (reu en teef) rond de zes maanden. Omdat die mensen dat standaard doen.
Verder uitgegroeid tot fijne honden hoor

Mijn dierenarts geeft aan dat hij het vanaf vijf maanden al doet bij reuen met "lastig" gedrag.
Daar tegenover ben je rijkelijk laat. En met een roedel met intacte honden sowieso al afwijkend

dagmar88 schreef:

Zamunda schreef:Enigszins directe aanleiding voor het topic is trouwens dat ik al een paar keer gehoord heb ''Ik zou hem castreren'' en op mijn ''Ik weet niet of ik dat wil en daar vind ik hem nu sowieso nog te jong voor'' de opmerking kreeg over de chip (''Dan stop je er nu toch eerst een chip in''). Die logica ontgaat mij dus, aangezien ik (afgezien van de (on)omkeerbaarheid van de één) ik geen verschil zie tussen beide methodes als het gaat om 'ik vind hem nog te jong' .

Ik denk dat je dat in de juiste context moet zien. Nog steeds laten veel mensen hun hond heel jong castreren.
Twee pups uit ons nest (reu en teef) rond de zes maanden. Omdat die mensen dat standaard doen.
Verder uitgegroeid tot fijne honden hoor

Mijn dierenarts geeft aan dat hij het vanaf vijf maanden al doet bij reuen met "lastig" gedrag.
Daar tegenover ben je rijkelijk laat. En met een roedel met intacte honden sowieso al afwijkend

wat verstaat jou dierenarts onder lastig gedrag?
een door mij gefokte reu is op jonge leeftijd gecastreerd wegens "lastig" gedrag. was het probleem over?
nee, het probleem is alleen maar erger geworden. bleek dat het gedrag iot onzekerheid kwam ipv dominantie. ik had liever dat ze daar een implantaat in hadden gezet en dan aan het gedrag was gaan werken.

ellen

ellen en de birmanen schreef: wat verstaat jou dierenarts onder lastig gedrag?

Nou, alles waar de eigenaar last van heeft he

Cleva schreef: Als je een baby krijgt hoop je toch ook niet dat hij zijn hele leven braaf in zijn pyjama op de bank met K3 blijft meezingen?

Kleine jongetjes zijn vaak nogal piemelgericht en hebben er nog geen idee van dat dat privé hoort te zijn. Zat moeders die zich er geen raad mee weten hoor
Met nette porno in de geschiedenis van puberzonen ook al niet.
Er zijn bij de ekjsen geen HOME borden met "in dit huis bevredigen wij onszelf fijn".

Cleva schreef:Als je intacte reutjes wil die kunnen imponeren dan moet je het bij kleine hondjes houden. Voor een husky of een afghaan is het amper te pruimen.

Wat is amper te pruimen voor een husky of afghaan? Intact zijn? Imponeren?

Toen Manu één jaar oud werd kreeg ik ook aan alle kanten de vraag of ik hem nu ging castreren. Daarna eigenlijk niet meer. Tenzij ik hardop baalde als hij weer eens onmogelijk deed. Als in: continue op scherp staan in de jachtstand en zeer prikkelbaar reageren op reuen. Achteraf denk ik dat dat een reactie was op mijn mentale toestand, altijd boos en gefrustreerd door het werk wat ik deed.

Ik denk dat mensen inderdaad snel grijpen naar castratie omdat ze denken dat een hond makkelijker wordt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de meeste gecastreerde reuen ook wel makkelijker vind Manu is mijn eerste hond en dan ook nog een intacte reu van een dergelijke kruising. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik toch naar mijn gevoel ben blijven luisteren dat die hond fijner is met dat enorme ego. Het is een fijne reu, hij is eigenlijk heel sociaal. Aan de riem duldt hij geen patsende reuen in zijn buurt maar ook daar heb ik eerst 10 seconden voor hij af gaat. Rijgedrag is goed te doen, zo'n drie keer per jaar wordt hij wild van een gecastreerde reu en moet ik hem echt aanlijnen. Geen puspiemels, niet van slag als er loopse teven zijn behalve wat extra snuffelen en klappertanden. Bovendien vind ik hem bloedmooi juist omdat hij zo mannelijk is. Ik hoop dat mijn toekomstige reuen ook zo mak zijn.

Laatst zag ik een Husky terug, 6 maanden na zijn castratie, nu 2 jaar oud. Hij lijkt veel ouder en dat hele mooie en stoere is er echt vanaf. Hij is wel veel gemakkelijker geworden met andere honden en zijn eigenaresse kan nu een stuk beter met hem overweg. Als ze dat niet gedaan hadden weet ik niet of ze hem hadden kunnen houden. Ik vind castratie lang niet altijd slecht, niet alle mensen hebben genoeg inzicht er echt mee om te gaan denk ik. En als je fulltime werkt ben je al snel aangewezen op de drukkere tijden om je hond normaal uit te laten. Helemaal met een ras dat niet overal veilig los kan lopen. Dus ik snap het wel in sommige gevallen. Het is niet het beste misschien, dat niet.

Cleva schreef:Weet je wat makkelijk is?
Gewoon geen hond nemen.

Sowieso.

Het is geen nieuws dat veel mensen zich erop verkijken. Ik ook, ik ben op de domste manier aan een hond begonnen. Makkelijk is het niet, maar ik zou niet meer zonder willen hoor. Ik denk dat het ook wel aan je aanpassingsvermogen ligt. Mijn droomhond is de hond die enthousiast spelletjes speelt, met me wilt sporten en om me heen hangt als ik besluit een half uur te willen gaan zitten. Ik heb twee zelfstandige jagers
Maar na die paar jaar heb ik er geeneens meer erg in dat ze soms even aan de lijn moeten. Waar ik omdraai als ik allerlei konijnen weg zie stuiven kun je ook omdraaien bij het zien van een reu. Maar er zijn talloze mensen die dat helemaal niet willen, die blijven streven naar die gezellig spelende hond en verzinnen excuses voor de wereld om hen heen waardoor hun hond zo is en passen helemaal niks aan.
Laatst ging een hond uit zijn stekker tegen Manu. "Hij houdt niet van herdershonden". Oh echt joh

Edit: Ze zijn evengoed mijn droomhonden

Manuma schreef: Waar ik omdraai als ik allerlei konijnen weg zie stuiven kun je ook omdraaien bij het zien van een reu. Maar er zijn talloze mensen die dat helemaal niet willen, die blijven streven naar die gezellig spelende hond en verzinnen excuses voor de wereld om hen heen waardoor hun hond zo is en passen helemaal niks aan.

Maar hoe zie je dat dan? Serieuze vraag hoor. Want ja, bij kortharige honden zie ik dichtbij ook wel het verschil en aan de houding soms ook wel, maar als iemand op me af komt zie ik dat dus niet.
En ik zou dat wel graag willen want dan kan ik er beter op anticiperen.

Wij willen onze reu niet castreren. Maar het heeft bij mij ook wel even geduurd eer ik die knop om kon zetten, zoals jij beschrijft, het omdenken naar ‘hij hoeft niet met iedereen gezellig te zijn en ik moet gewoon dealen met bepaald reuengedrag.

On topic: ik denk dat er geen verschil is tussen chemisch castreren of echt castreren an sich, behalve het feit dat je na het uitwerken nog een kans hebt je mening te herzien en de ‘schade’ voor de verdere ontwikkeling (groei etc) dan wellicht beperkter is onder aan de streep.

Wat ik me altijd afvraag, als je niet castreert bereikt de reu uiteindelijk toch ook een lager testosteronlevel enzo? Dus wordt veel van het gedrag ook vanzelf weer makkelijker? Even vooropgesteld dat je goed opvoed en bepaalde gedragingen niet laat inslijten dan.

Naap is echt veel makkelijker met ballen. Ze groeien al weer, net als z'n zelfvertrouwen en spiermassa. Hij heeft ook opeens weer honger als een wolf terwijl z'n eetlust heel slecht was.
Hij heeft als volle reu zo'n lekkere losse zelfverzekerde "het zal allemaal wel houding". Er stáát wat en dat wordt klakkeloos geaccepteerd.
Patsers en chagrijnen doen hem niks. Aangelijnd kennismaken met andere reuen is ook prima.
Gedoetjes zijn helemaal niet de moeite waard, waarom zou je uit moeten zoeken wat al duidelijk is
Totaal anders dan het voorzichtige pispaaltje dat hij even was.
Hij had toen volgens aso reuen opeens wat te bewijzen.

lapinkoira schreef:

Manuma schreef: Waar ik omdraai als ik allerlei konijnen weg zie stuiven kun je ook omdraaien bij het zien van een reu. Maar er zijn talloze mensen die dat helemaal niet willen, die blijven streven naar die gezellig spelende hond en verzinnen excuses voor de wereld om hen heen waardoor hun hond zo is en passen helemaal niks aan.

Maar hoe zie je dat dan? Serieuze vraag hoor. Want ja, bij kortharige honden zie ik dichtbij ook wel het verschil en aan de houding soms ook wel, maar als iemand op me af komt zie ik dat dus niet.
En ik zou dat wel graag willen want dan kan ik er beter op anticiperen.

Wij willen onze reu niet castreren. Maar het heeft bij mij ook wel even geduurd eer ik die knop om kon zetten, zoals jij beschrijft, het omdenken naar ‘hij hoeft niet met iedereen gezellig te zijn en ik moet gewoon dealen met bepaald reuengedrag.

On topic: ik denk dat er geen verschil is tussen chemisch castreren of echt castreren an sich, behalve het feit dat je na het uitwerken nog een kans hebt je mening te herzien en de ‘schade’ voor de verdere ontwikkeling (groei etc) dan wellicht beperkter is onder aan de streep.

Wat ik me altijd afvraag, als je niet castreert bereikt de reu uiteindelijk toch ook een lager testosteronlevel enzo? Dus wordt veel van het gedrag ook vanzelf weer makkelijker? Even vooropgesteld dat je goed opvoed en bepaalde gedragingen niet laat inslijten dan.

Of reuen makkelijker worden naarmate ze ouder worden bedoel je?

Ik zie het zelf aan de houding van de hond en de manier waarop de hond op Manu reageert. Nou roept hij sowieso veel reactie op bij reuen, hij heeft een hoge houding en krulstaart van nature. Dus als het een reu is, klein of groot, zie ik het wel aan hoe zij op mijn hond reageren. Als ik met alleen Uma loop zie ik het niet zo goed.
Maar dat heb ik ook moeten leren. Soms heb ik het nog helemaal mis hoor, dan blijkt het een heel gezellige teef te zijn

Met Manu ervaar ik wel dat die mannelijkheid steeds meer stabiliseert. Rond de 3 jaar werd hij veel kalmer in ontmoetingen en zag ik veel andere honden ook met groot respect op hem reageren. Nu is hij alweer bijna 5,5, hij heeft helemaal geen zin in gedoe en ik durf best te zeggen dat hij redelijk stabiel is. Hij loopt liever om als een hond vervelend tegen hem dreigt te gaan doen. Maar wat er wel blijft is dat hij het niet pikt als een hond hem beukt of bijt. Daar ging hij voorheen gauw voor weg maar nu stapt hij niet meer opzij. Hij maakt er geen groot gevecht van ofzo maar hij laat het zich ook niet zomaar gebeuren. De reuen die durven te beuken zijn vaak jong. Ik loop dan ook niet zo graag meer op met andere jonge reuen, die gaan toch kijken of ze niet toch de sterkste en stoerste zijn en dat pikt hij echt niet meer. Hij vindt ook bij gelegenheidsroedels dat hij de Grote Man is en niemand druk mag doen. Doe maar gewoon rustig snuffelen Dus die groepswandelingen sla ik tegenwoordig over terwijl dat voorheen wel heel gemakkelijk kon.

lapinkoira schreef:

Manuma schreef: Waar ik omdraai als ik allerlei konijnen weg zie stuiven kun je ook omdraaien bij het zien van een reu. Maar er zijn talloze mensen die dat helemaal niet willen, die blijven streven naar die gezellig spelende hond en verzinnen excuses voor de wereld om hen heen waardoor hun hond zo is en passen helemaal niks aan.

Maar hoe zie je dat dan?

Aan je eigen hond denk ik? Die heeft dat veel eerder door dan jij, dus kun je het aan hem waarschijnlijk aflezen.

lapinkoira schreef:On topic: ik denk dat er geen verschil is tussen chemisch castreren of echt castreren an sich, behalve het feit dat je na het uitwerken nog een kans hebt je mening te herzien en de ‘schade’ voor de verdere ontwikkeling (groei etc) dan wellicht beperkter is onder aan de streep.

Dat is denk ik wel zo ja.

Zamunda schreef:Aan je eigen hond denk ik? Die heeft dat veel eerder door dan jij, dus kun je het aan hem waarschijnlijk aflezen.

Ja dat is natuurlijk zo
Ik begin dat ook wel meer te zien. Maar hij is pas net 2 en ik kan hem nog niet altijd zo goed lezen.

Manuma schreef:Ik zie het zelf aan de houding van de hond en de manier waarop de hond op Manu reageert. Nou roept hij sowieso veel reactie op bij reuen, hij heeft een hoge houding en krulstaart van nature. Dus als het een reu is, klein of groot, zie ik het wel aan hoe zij op mijn hond reageren

Ja dat is hier ook wel zo inderdaad. Onze hond heeft dezelfde ‘looks’ wat dat betreft en roept ook veel reactie op. Ik had de hoop dat dat met de leeftijd minder zou worden

malinois schreef:Of reuen makkelijker worden naarmate ze ouder worden bedoel je?

Ja dat bedoel ik

Hier is die reactie niet minder geworden helaas. Als een hond fixerend aankomt, aangelijnd, dan zorg ik voor afstand. Manu reageert gelukkig zelf niet, maar voor de andere hond en eigenaar creëer ik wel graag ruimte. Als de honden los zijn laat ik Manu de ruimte bepalen, en eigenlijk reageren honden dan ook zelden zoals ze aan de riem doen. Ik zie weleens dat ze het spannend of bedreigend vinden maar dat neemt heel gauw af zodra de afstand verkleint. Manu kan daar wel heel goed mee omgaan gelukkig.

lapinkoira schreef:

malinois schreef:Of reuen makkelijker worden naarmate ze ouder worden bedoel je?

Ja dat bedoel ik

Ja vind ik wel. Het wordt wat gematigder, wat bereikbaarder.
Wat niet wil zeggen dat het 180° draait. Maar de scherpe randjes gaan eraf.

Manuma schreef:Hier is die reactie niet minder geworden helaas. Als een hond fixerend aankomt, aangelijnd, dan zorg ik voor afstand. Manu reageert gelukkig zelf niet, maar voor de andere hond en eigenaar creëer ik wel graag ruimte. Als de honden los zijn laat ik Manu de ruimte bepalen, en eigenlijk reageren honden dan ook zelden zoals ze aan de riem doen. Ik zie weleens dat ze het spannend of bedreigend vinden maar dat neemt heel gauw af zodra de afstand verkleint. Manu kan daar wel heel goed mee omgaan gelukkig.

Nee dat niet, als hier een reu komt patsen stroopt ie nog steeds gelijk de mouwtjes op. Maar waar hij vroeger voor alles op scherp stond en reageerde in 1/100 sec is dat nu toch minder.

Nou dat geeft de burger moed!

malinois schreef:

Manuma schreef:Hier is die reactie niet minder geworden helaas. Als een hond fixerend aankomt, aangelijnd, dan zorg ik voor afstand. Manu reageert gelukkig zelf niet, maar voor de andere hond en eigenaar creëer ik wel graag ruimte. Als de honden los zijn laat ik Manu de ruimte bepalen, en eigenlijk reageren honden dan ook zelden zoals ze aan de riem doen. Ik zie weleens dat ze het spannend of bedreigend vinden maar dat neemt heel gauw af zodra de afstand verkleint. Manu kan daar wel heel goed mee omgaan gelukkig.

Nee dat niet, als hier een reu komt patsen stroopt ie nog steeds gelijk de mouwtjes op. Maar waar hij vroeger voor alles op scherp stond en reageerde in 1/100 sec is dat nu toch minder.

Was dat maar bij alle reuen zo.
Maar het is wel zo dat ik zeker zou wachten tot de hond een jaar of 5 is. (heb ik ook gedaan)