Het HondenForum

Vandaag samen met Peter aan het opruimen geweest.
Komt er uit zo'n rommelhoekje een badhandoek waar Sarah haar laatste
dagen veel op gelegen heeft.
Duw ik met mijn domme kop mijn neus erin en haar geur zat er nog helemaal in net als en heleboel haren die als een zachtroze gloed erop zaten.
En daar ging ik

Peer is een geweldige pleister maar de wond is dus nog niet genezen.

O maar daar kijk ik helemaal niet van op hoor.
Ze is er zo lang geweest en jullie band was zo hecht.
Daar heeft Peer helemaal niks mee te maken verder.
Het gemis van Saar is nog zo vers en heel soms breekt je dat gewoon op.
:

Yeufke schreef:O maar daar kijk ik helemaal niet van op hoor.

Ikzelf wel.
Ik kan foto's en filmpjes kijken van Sarah zonder brok in de keel dus ik dacht dat ik het afgesloten had.
Blijkt toch van niet.
Ik dacht dat mijn intense liefde voor Peer het verdriet overwonnen had.

Dat is helemaal niet gek hoor
Ik stond laatst nog te snotteren toen ik de halsbanden van Roan en Elena tegenkwam
Die zijn al 11 en 7 jaar dood

Bij jou is t nog harstikke vers , dan is dat echt wel begrijpelijk hoor

Geur is heel sterk in het ophalen van emoties en herinneringen.
Veel meer dan visuele dingen.
Dus nee, het verbaast mij ook eigenlijk niet.

Peer is natuurlijk wel een pleister op de wond, maar soms laat de pleister ook een stukje los en dan doet de wond weer zo'n pijn. Het heeft gewoon tijd, veel tijd nodig om een goede korst over die wond te laten groeien, zodat je de pleister niet meer nodig hebt.

Och dat is echt helemaal niet gek. En het heeft niks met je liefde voor Peer te maken. Want hij blijft je nieuwe allerliefste teckel. Het verdriet om Sarah slijt steeds een beetje meer, maar vergeten doe je haar nooit. En af en toe komt het verdriet door een gebeurtenis of een woord van iemand weer in alle hevigheid boven. Het is heel erg herkenbaar.