Het HondenForum

Het kind is los geweest

Op een veld in de buurt, helaas niet afgesloten, maar vaak die route gelopen en zou de weg naar huis moeten weten vanaf daar mocht
er wat gebeuren.

Veel twijfel van te voren: ze is aanhankelijk en baasgericht, ze komt als een speer als ik haar roep als ze aan de lange lijn zit, máár ze
kan ook nog schrikken van onverwachte situaties.
Wat is dan het goede moment? Als je wacht totdat ze vrijer is, luistert ze wellicht ook minder goed.
We dachten het er maar op te wagen en op het veld mocht ze los. En daar liep ze dan heerlijk op d'r gemakje..
wat is dat een vogel? rennen... én direct terugkomen bij roepen
Een hondje met een bal, even lekker mee rennen en na een tijdje weer geroepen en hoppa, daar kwam ze weer aangerend.

Niet zolang gedaan, want mijn hartslag bereikte een gevaarlijke hoogte maar ze heeft zo'n 10 minuten kunnen rennen en spelen.
Aanlijnen ging probleemloos

Als ze zo doorgaat met luisteren, dan wordt het echt een wereld hondje. Overal is ze vandaan te roepen, uit spel, uit een vogel achterna rennen
en noem maar op.

Wat fijn. Het is je van harte gegund na de moeilijke tijd die je achter de rug hebt.

Wat super! Een tophondje (en baasje)

Hartstikke goed!

Super

Nanna schreef:Wacht maar
Maar al zal ze een keer ongehoorzaam zijn; het is duidelijk niet een wegloper die daar op gespitst is. Heerlijk.

Nee, ze is zeker geen wegloper. Het enige punt is de angst en schrik en dan heeft ze (uiteraard) de neiging om te vluchten en de
vraag is dan 'hoe ver?'. Ik denk dat ze niet in het wilde weg vlucht, behalve als er schrik op schrik is, en vermoed dat ze na een eerste
vlucht stil zal staan.
Ze is ook geen doodsbange hond, maar meer onwennig omdat ze dingen niet kent (behalve van harde knallen, daar schrikt ze wel
flink van).

Ze is echt een droppie

Wat fijn om te lezen.

Wat goed!!!

Ja leuk hé!
Met Kaila tegenwoordig het spelletje los door hoog, ongemaaid gras kruisen.
Ze kan me dan niet zien, maar wel horen en vindt het heerlijk om door het fras te banjeren.
Heb hier ook geen afgesloten veldjes ter beschikking, maar ja, een hond die spelen erg leuk vind is wel te boeien..

Yeah, goed gedaan jullie twee!!!

ik heb een keer een paniektopic geopend omdat Fred er als pup vandoor was gegaan, haha. En nu is het steeds vaker een knap luisterende hond

Wat fijn zeg!

Aaaaah wat goed en wat spannend Maar goed hoor , lekker zo doorgaan

Genieten hoor

Barkley schreef:ik heb een keer een paniektopic geopend omdat Fred er als pup vandoor was gegaan, haha. En nu is het steeds vaker een knap luisterende hond

Ik ben zo'n angsthaas omdat Moritz (een Griek) er toen 2 keer in angst vandoor is gegaan. De eerste keer kon iemand razendsnel op de riem stappen
vlakbij de A1
Die uren vergeet ik nooit meer, gelukkig beide keren wel op dezelfde dag (nacht) teruggevonden, maar het is vreselijk als je hond echt ervandoor gaat,
ik zou helemaal gek worden van zorgen om Jessie.

Dus vandaar dat ik 'm echt vreselijk knijp voor dit soort dingen, maar ik vind het wel belangrijk voor een hond dat die een bepaalde mate van
vrijheid (en beweging) heeft, dus moet ik me stomweg over mijn angst heenzetten en proberen er realistisch naar te kijken en toen kwam ik
dus uit op nu maar proberen.

Caro. schreef:

Barkley schreef:ik heb een keer een paniektopic geopend omdat Fred er als pup vandoor was gegaan, haha. En nu is het steeds vaker een knap luisterende hond

Ik ben zo'n angsthaas omdat Moritz (een Griek) er toen 2 keer in angst vandoor is gegaan. De eerste keer kon iemand razendsnel op de riem stappen
vlakbij de A1
Die uren vergeet ik nooit meer, gelukkig beide keren wel op dezelfde dag (nacht) teruggevonden, maar het is vreselijk als je hond echt ervandoor gaat,
ik zou helemaal gek worden van zorgen om Jessie.

Dus vandaar dat ik 'm echt vreselijk knijp voor dit soort dingen, maar ik vind het wel belangrijk voor een hond dat die een bepaalde mate van
vrijheid (en beweging) heeft, dus moet ik me stomweg over mijn angst heenzetten en proberen er realistisch naar te kijken en toen kwam ik
dus uit op nu maar proberen.

oh jee, ik snap het helemaal.

Maar zo te lezen heb je een heel knap puppekind en mag je er ook trots op zijn dat je het toch hebt aangedurfd

Wat goed zeg

Fantastisch!! Waar is m'n like knop?

Wat een overwinning wat goed

Wat ontzettend fijn voor jullie dat ze het zo leuk vond en het zo goed ging! Ik kan me je angst heel goed voorstellen, want wat doet ze als ze een keer onwijs schrikt? Malou was ook kilometers ver weggerend omdat er ineens een knal was middenin natuurgebied als ik het goed onthouden heb, dat is toch echt een nachtmerrie.

Misschien een lange waslijn aan haar tuigje hangen? Voor mij zou dat de drempel tot loslaten wel verlagen in elk geval.

Ze komt met alles in de knoop, dus ik vrees met een lange (was)lijn ook. Dan gaat het om d'r poten zitten en dan krijg je dat weer
Vanmorgen is ze weer op en om het veld los geweest en toen kwamen 2 volwassen Labjes op d'r afgestormd, letterlijk dus Toen rende
ze weg (logisch) maar na een meter of 30 dook ze de dijk af het hoge gras in en stopte ze dus.
De labjes gingen snuffelen, maar één ervan was echt veel te druk en beukte haar alle kanten op. Dus de boel afgekapt en haar aangelijnd.
Even later kwam er een leuke hond van 6 maanden en daar heeft ze een hele tijd heel leuk mee gespeeld.
Wederom aanlijnen geen enkel probleem.
Vanmiddag komt neef met zijn hondjes, dat is een mopshondje, dus die kan Jessie vast niet bijhouden maar dan kan ze thuis in
de tuin wat spelen.

Caro. schreef:Vanmorgen is ze weer op en om het veld los geweest en toen kwamen 2 volwassen Labjes op d'r afgestormd, letterlijk dus Toen rende
ze weg (logisch) maar na een meter of 30 dook ze de dijk af het hoge gras in en stopte ze dus.
De labjes gingen snuffelen, maar één ervan was echt veel te druk en beukte haar alle kanten op. Dus de boel afgekapt en haar aangelijnd.

Wat goed voor je hart dat ze niet verder dan 30m ging en dat ze daarna ook nog prima aan te lijnen was! Knap kind .

Zamunda schreef:

Caro. schreef:Vanmorgen is ze weer op en om het veld los geweest en toen kwamen 2 volwassen Labjes op d'r afgestormd, letterlijk dus Toen rende
ze weg (logisch) maar na een meter of 30 dook ze de dijk af het hoge gras in en stopte ze dus.
De labjes gingen snuffelen, maar één ervan was echt veel te druk en beukte haar alle kanten op. Dus de boel afgekapt en haar aangelijnd.

Wat goed voor je hart dat ze niet verder dan 30m ging en dat ze daarna ook nog prima aan te lijnen was! Knap kind .

Ja dat is waar Ik dacht even 'daar gaat ze hoor' maar nee, ze liet zich niet ver opjagen gelukkig
Het waren 2 blindengeleidehonden, dus die baasjes zagen niks gebeuren

Frootje schreef:Labradors hebben die neiging. Ben ook al een aantal mensen met Labradors tegengekomen die zeiden dat hun hond niks zouden doen en dat ze dus heus wel kon snuffelen, maar ondertussen was dat beest wel één brok in de lijn hangende energie en zes keer zo groot als Froo. Bedankt, maar nee, bedankt. Ik vind ze best lief, maar vaak toch te onstuimig, die Labjes.


Maar wat leuk dat ze los kon en het zo goed doet! Dat is ook leuk voor haarzelf.

Met zo'n kleintje is het helemaal geen doen, zou ik ook niet aan beginnen hoor.

Jessie is denk ik zo'n 14 kilo nu en zelf ook druk met spel en die kan best wat hebben, maar dit vond ik ook echt teveel.
Die Labreu kwam recht op haar afdenderen en ik dacht nog 'die springt opzij of eroverheen', maar nee hij klapte gewoon vol tegen haar aan.
Dat gaat dus geen tweede keer gebeuren Jessie vond het ook duidelijk niet leuk, dus het kind snel gepakt en aangelijnd en Labreu
een verwoestende blik gegeven en die droop af.
Die andere Lab speelde gewoon normaal, dan is het prima.

Het kind is officieel gewend

Van 'best braaf', naar een 'complete feeks' in een paar uur tijd Niet meer luisteren, woest blaffen onder het eten (terwijl ze al die tijd
doodkalm lag tijdens het eten) en bij een 'ehh nee!' kreeg je nog een paar blaffen om je oren
Vanavond een schattig pupje van 12 weken en mevrouw Jessie kreeg toch ineens wat dominantie neigingen tijdens het spel, waar ze daarvoor ontzettend
leuk en lief speelde, en daarna weigerde ze te zitten... 'bananen' noemen ze dat volgens mij. Gewoon strak de andere kant opkijken 'jij bent totaal
niet interessant'

Yep, de beer is los, veiligheidsgordels om, stevige schoenen aan en standvastig blijven

Niet meer zielig, niet meer 'agos, ze is nog maar zo klein en ze weet het niet', het kind is reteslim en zo gehaaid als de pest: eerst
de boel paaien en dan hoppa 'hier ben ik dan echt'
Godzijdank slaapt ze pfiewwww...

Cleva schreef:

Caro. schreef:

Barkley schreef:ik heb een keer een paniektopic geopend omdat Fred er als pup vandoor was gegaan, haha. En nu is het steeds vaker een knap luisterende hond

Ik ben zo'n angsthaas omdat Moritz (een Griek) er toen 2 keer in angst vandoor is gegaan. De eerste keer kon iemand razendsnel op de riem stappen
vlakbij de A1
Die uren vergeet ik nooit meer, gelukkig beide keren wel op dezelfde dag (nacht) teruggevonden, maar het is vreselijk als je hond echt ervandoor gaat,
ik zou helemaal gek worden van zorgen om Jessie.

En toch werkt vertrouwen geven beter. Niet dat het vertrouwen nooit beschadigd wordt maar het maakt het voor de hond wel veel duidelijker waar jij mee bezig bent; "Het is niet goed als je de kuierlatten neemt".
Als je je hond geen ruimte geeft ontneem je hem alle kans om zich met het thema "weglopen" bezig te houden en dan krijg je honden die in recordtempo verdwalen.

Het werkt veel beter om het juist allemaal wel te doen onder omstandigheden die succes faciliteren.
Op het pad bij het zwembad kun je in Weesp prima je hond loslaten en laten leren hoeveel afstand wel en niet prettig voelt. En anders langs het kanaal op het industrieterrein richting Muiden. Daar kan een blind paard geen kwaad.

Ja op het pad bij het zwembad loop ik ook, maar daar durf(de) ik het nog niet aan om haar los te laten, omdat die rottige provinciale weg ertussen zit
mocht ze toch weglopen of wat dan ook.
Ik heb haar hier bij de Vest bij het losloopveld losgelaten. Vlakbij huis en ze kent die weg inmiddels wel. Ze bleef overigens keurig in de buurt, maar
ik heb zo'n idee dat ze nog behoorlijke bananen in d'r oren kan krijgen.

Helemaal achterin bij Aetsveld heb je echt een heerlijk stuk om te wandelen tussen de weilanden, maar even zien of ze niet achter
de schapen en koeien aangaat daar zijn we dus nog niet geweest.

Ik denk dat als ik langer wacht, ze juist slechter gaat leren ook los bij me te lopen. Dan is ze 'te zelfverzekerd' en nu is ze nog behoorlijk
aanhankelijk.

Caro. schreef:Het kind is officieel gewend

Van 'best braaf', naar een 'complete feeks' in een paar uur tijd Niet meer luisteren, woest blaffen onder het eten (terwijl ze al die tijd
doodkalm lag tijdens het eten) en bij een 'ehh nee!' kreeg je nog een paar blaffen om je oren
Vanavond een schattig pupje van 12 weken en mevrouw Jessie kreeg toch ineens wat dominantie neigingen tijdens het spel, waar ze daarvoor ontzettend
leuk en lief speelde, en daarna weigerde ze te zitten... 'bananen' noemen ze dat volgens mij. Gewoon strak de andere kant opkijken 'jij bent totaal
niet interessant'

Yep, de beer is los, veiligheidsgordels om, stevige schoenen aan en standvastig blijven

Niet meer zielig, niet meer 'agos, ze is nog maar zo klein en ze weet het niet', het kind is reteslim en zo gehaaid als de pest: eerst
de boel paaien en dan hoppa 'hier ben ik dan echt'
Godzijdank slaapt ze pfiewwww...

Ik vind het een vreselijk woord maar is ze niet wat overprikkeld geweest? Wat mij opvalt tijdens het hele opgroei proces is dat als je er zelf met volle kracht tegen in gaat dat het dan een strijd gaat worden. Als je niet teveel op de spits drijft en niet meer gehoorzaamheid vraagt dan wat net nodig is dan schipper je door de lastige tijd heen vind ik.

Jack is nu 1 jaar en het aanlijnen na de wandeling blijft een heikel punt . Maar nog nooit is hij weggerend en ik denk dat het is omdat ik het niet op de spits drijf. Ik zie spanning bij hem, voorpootje gaat omhoog en hij kijkt van me weg. Met een beetje paaien lijn ik hem aan terwijl hij aarzelt. Hij wil nog niet naar huis, dat is de achterliggende reden. Maar elke keer bouw ik weer meer een routine op en ik geef hem niet de kans dat weglopen tijdens aanlijnen een optie is. Dus dat betekend dat als ik denk dat het niet gaat lukken ik het ook niet op de spits drijf en dan kies ik even later een beter moment.

Heerlijk dat het loslopen op het veld goed ging.

Qinou deed het als pup ook best aardig, maar zodra er een andere hond in de buurt komt is hij mij totaal vergeten lijkt het. Hij is nu 15 maanden en ik laat hem alleen nog los terwijl de lijn achter hem aan sleept en als ik de situatie ter plekke goed ken want hij komt gewoon niet altijd als ik hem roep. Tibbies zijn gewoon erg eigenwijze hondjes en staan er om bekend dat het los laten lopen een moeilijk punt is. Sommige stukken in het bos zijn zo uitgestorven dat het bijna van de zotte zou zijn om hem niet wat vrijheid te gunnen, maar ik blijf voorzichtig. Ik overweeg nu om een vaste lange lijn aan te schaffen. Hij is nog jong en nog niet over zijn puberfase heen dus ik heb goede hoop dat het toch gaat lukken met dit hondje.

Jackira schreef:

Caro. schreef:Het kind is officieel gewend

Van 'best braaf', naar een 'complete feeks' in een paar uur tijd Niet meer luisteren, woest blaffen onder het eten (terwijl ze al die tijd
doodkalm lag tijdens het eten) en bij een 'ehh nee!' kreeg je nog een paar blaffen om je oren
Vanavond een schattig pupje van 12 weken en mevrouw Jessie kreeg toch ineens wat dominantie neigingen tijdens het spel, waar ze daarvoor ontzettend
leuk en lief speelde, en daarna weigerde ze te zitten... 'bananen' noemen ze dat volgens mij. Gewoon strak de andere kant opkijken 'jij bent totaal
niet interessant'

Yep, de beer is los, veiligheidsgordels om, stevige schoenen aan en standvastig blijven

Niet meer zielig, niet meer 'agos, ze is nog maar zo klein en ze weet het niet', het kind is reteslim en zo gehaaid als de pest: eerst
de boel paaien en dan hoppa 'hier ben ik dan echt'
Godzijdank slaapt ze pfiewwww...

Ik vind het een vreselijk woord maar is ze niet wat overprikkeld geweest? Wat mij opvalt tijdens het hele opgroei proces is dat als je er zelf met volle kracht tegen in gaat dat het dan een strijd gaat worden. Als je niet teveel op de spits drijft en niet meer gehoorzaamheid vraagt dan wat net nodig is dan schipper je door de lastige tijd heen vind ik.

Jack is nu 1 jaar en het aanlijnen na de wandeling blijft een heikel punt . Maar nog nooit is hij weggerend en ik denk dat het is omdat ik het niet op de spits drijf. Ik zie spanning bij hem, voorpootje gaat omhoog en hij kijkt van me weg. Met een beetje paaien lijn ik hem aan terwijl hij aarzelt. Hij wil nog niet naar huis, dat is de achterliggende reden. Maar elke keer bouw ik weer meer een routine op en ik geef hem niet de kans dat weglopen tijdens aanlijnen een optie is. Dus dat betekend dat als ik denk dat het niet gaat lukken ik het ook niet op de spits drijf en dan kies ik even later een beter moment.

Wellicht overprikkeld qua indrukken, gister heeft ze veel gespeeld met andere honden en ik merk aan haar als er teveel is op één dag, dat ze dan
heel druk gaat worden.
Vannacht ging de bench dus ook ineens niet meer: ze slaapt al sinds 8 nachten alleen in de bench, gewoon rustig, en ineens vannacht was het janken,
huilen en blaffen.

Qua vraag/eisen aan haar, denk ik niet dat ik teveel van haar vraag. Ze laat zich gewoon aanlijnen, er zit geen dwang achter.
Ze rent los, ik laat haar lekker rennen en zo'n 2 á 3 keer roep ik haar bij me en beloon ik haar met wat heel lekkers. Op dezelfde manier met
het aanlijnen en ze blijft gewoon heel kalm staan en laat zich aanlijnen.
Dat is dus precies waarom ik haar nu loslaat (op gekozen plekken hoor, niet in drukte, niet langs een straat uiteraard!), omdat ze nog die
aanhankelijkheid heeft. Ze vindt het nog eng om ver van me vandaan te rennen en ze komt graag naar me toe.

Wat ik dus wel merk, is dat ze bij rustige dagen veel meer 'te genieten' is dan bij drukke dagen, dan is die overprikkeling er weer.
Maar goed, soms lopen dagen zo, soms moeten er ook andere dingen gedaan worden en dan raakt ze de weg een beetje kwijt.

Maar het is altijd vallen en opstaan met een pup, een hele leuke tijd en een tijd waarvan je soms denkt 'dit doe ik nooit meer'