Het HondenForum

Toen wij Sarah naar de da brachten om haar in te laten slapen heeft ze haar eerst onderzocht en bevoeld.
Dat Sarah niet gromde of mopperde gaf al aan dat ze echt ziek was.
Maar waar ik nog steeds om huil is het eerste narcose prikje dat was de eerste en meteen ook de laatste keer dat ik Sarah heb horen piepen van pijn.
Ik kan dat maar niet uit mijn hoofd krijgen.
Het laatste op deze wereld deed haar pijn.
Voordat ze in slaap viel gaf ze me nog 3 likjes. (het is goed)

Ik moest het even van mij af schrijven.

naar is dat dat ze toch nog even zo'n rotprik moeten krijgen...kan dat niet anders?

Onze kat lieten we thuis inslapen, poes op schoot en knuffelen etc en zij kreeg ook een narcoseprik en gilde de boel bij elkaar...je wilt het rustig en liefdevol laten verlopen en dan dit...

hier in dld krijgen ze die sufmaakprik dus niet,ze krijgen een infuusnaaldje en er wordt narcose middel ingespoten ( wat ook voor mensen gebruikt wordt) als de hond slaapt,en dat duurt nog geen 10 tellen, gaat er nog een zelfde spuit erachteraan...

inslapen duurt ook nog geen minuut alles bij elkaar.

moest daar de eerste keer dat ik hier een hond in liet slapen even aan wennen,maar ik vind het wel heel rustig gaan...

ja precies, bij onze DA ook infuusnaald er in en daar gaat alles doorheen

Buster heeft nauwelijks iets van die prik gemerkt . Hij at vis en daar is hij meer dan dol op dus al het andere is bijzaak


Hij is gelukkig heel rustig ingeslapen . Ik ben mijn da daar zeer dankbaar voor .
Fijn thuis , in zijn eigen omgeving en wij er allebei bij .

Nanna schreef:Dat is ook een gemene prik. Het brandt vaak wat. Honden reageren daar heel vaak op.
Maar ja, het is beter dan liggen te kreperen. Zo'n prik is maar even.
De meeste dierenartsen zeggen het er ook even bij, dat de hond er op kan reageren.

Precies. Het is ronduit kut, maar zij hebben er een paar seconden later geen weet meer van.

Ik wil absoluut geen infuus. Meegemaakt met m’n Ace dat het hart niet meer krachtig genoeg was en het gewoon heel erg lang duurde voor het stopte.

Die eerste spuit in de bil is bij mijn dierenarts gewoon wat ook bij bv een operatie gegeven wordt. Nog geen vreemde of pijnlijke reacties op mee gemaakt.
Daarna de laatste spuit als ze voldoende weg zijn (soms wordt het eerste middel nog bij gesloten) rechtstreeks in het hart, dan stopt het eigenlijk direct.

Wat lijkt me dat rot zeg!
Het is al zo'n nare situatie, je beestje dan extra pijn te zien lijden is wel erg rot.

Dit volgende klinkt misschien raar.. maar als je al die horror verhalen over inslapen hoort.. dan denk ik wel aan hoe dat bij ons in de slachterij gaat. Dat is in een fractie van een seconde gebeurt. Daar is geen tijd om pijn of uberhaupt ongemak te voelen.
Maargoed, in ons hoofd past dat natuurlijk niet bij een huisdier. Maar krom is het soms wel hoor.

Ik begrijp precies hoe je je voelt, bij mij is het ook nog heel vers.
Dikke knuf voor jou Teckeltoos

Fribbel was heel bang voor de DA en ook al kwam ze aan huis, de paniek sloeg evengoed toe.
Hij kreeg eerst kalmering/spierverslapping, maar daar bleef hij zich tegen verzetten, net zoals hij dat in het verleden deed als hij geopereerd moest worden
Hij is dus niet langzaam weggezakt, maar vol in de stress overleden. Daar heb ik het nog wel een beetje moeilijk mee. Maar daar was geen ontkomen aan, dat is gewoon de pest als je hond zo bang voor de DA is.
Al het andere rondom zijn overlijden heb ik vrede mee ondertussen.

Ja, dat kan gelukkig wel anders. Het is namelijk de vloeistof die het zo pijnlijk maakt. Ik ga voor inslapen dus ook niet naar mijn eigen dierenarts maar een praktijk die een slaapmiddel ipv narcose middel gebruikt. Dit voelen ze dus niet en zakken ook veel meer ontspannen weg. Het kost iets meer, maar het kan dus zeker anders.

Nadat de da ons verzekerd had dat Sarah niets meer zou merken zijn wij weggegaan.
Wij wilden het sterven op zich niet meemaken. We hebben haar daar achtergelaten.
We hebben even met de gedachte gespeeld om haar te laten cremeren maar dan wordt je alsnog
geconfronteerd met het dode lichaampje en dat is niet het beeld wat wij wilden vasthouden.
Haar lichaam is er niet meer; haar leven zit in ons hart.
Voorlopig doet dat nog pijn maar ik weet dat ooit de zoete herinneringen het zullen winnen van het verdriet.

Nanna schreef:Inslapen gaat maar zelden echt mooi.
Mijn honden hebben allemaal nog een tijd met die bek liggen trekken. Ik wéét dat dat nog wat reflexen zijn (want het hart was allang gestopt met kloppen) maar tóch is het rot om te zien. Net of ie benauwd is.

Ik prijs me gelukkig dat het bij zowel Bayko als Cyntha erg mooi ging. Bayko in Utrecht met eerst een infuusje. Dat ging snel maar rustig.
Cyntha is thuis ingeslapen. Ik wist van toen ze bij de castratie onder narcose ging dat ze de prik in de bil niet prettig zou vinden, dus was voorbereid dat ik haar een beetje moest afleiden. Terwijl Cyntha en ik poffertjes deelden kreeg ze eerst de bilprik, daarna de injectie met euthanasiemiddel. Ook weer heel rustig zonder heftige stuiptrekkingen of iets dergelijks. Je zag langzaam het leven uit haar verdwijnen. Duurde in totaal een kleine twintig minuten voordat het helemaal voorbij was.

Oops ging ontzettend fijn eerlijk gezegd, hij had zijn knie gebroken op zijn bijna 17e. De da gaf hem bij binnenkomst eerst pijnstiller en dat daarbij geen muilkorf omhoefde bij oops zei ons al meer dan genoeg. Hij mocht normaal niet eens binnen komen zonder.

Gekeken tja opties hmmmm nee. Gewoon ophouden. Hij kreeg de eerste prik idd in bil, da waarschuwde wel maar hij zakte gelijk al weg zonder krimp. Daarna nog hele tijd met hem in mijn armen gezeten. Totdat de laatste spuit kwam en hij gelijk weg was.
Bij oops ging het echt heel mooi en vredig.


Sterkte

Bo heeft ook zo naar op die eerste prik gereageerd. Grote ogen van schrik en pijn, wild om zich heen kijken, proberen weg te komen... Ik was echt blij toen ze rustiger werd en lekker ging liggen. Maar wat Nanna zegt: het was maar even (al leek die reactie eindeloos te duren).
Ze was in een vertrouwde omgeving, lag in haar eigen mand, ik was bij haar om haar vast te houden en te aaien en tegen haar te praten. Ik stel me voor dat dát is wat ze heeft gevoeld en meegekregen toen ze slaperig werd en rustig ging liggen.

Cashel Vale schreef:Ja, dat kan gelukkig wel anders. Het is namelijk de vloeistof die het zo pijnlijk maakt. Ik ga voor inslapen dus ook niet naar mijn eigen dierenarts maar een praktijk die een slaapmiddel gebruikt. Dit voelen ze dus niet en zakken ook veel meer ontspannen weg. Het kost iets meer, maar het kan dus zeker anders.

Beetje jammer dat niet elke praktijk dat gebruikt. Bij al mijn honden is het heel soepel verlopen maar wel allemaal gepiept bij de eerste prik in de bil. Duurt het langer voor ze in slaap zijn?

Pemba schreef:

Cashel Vale schreef:Ja, dat kan gelukkig wel anders. Het is namelijk de vloeistof die het zo pijnlijk maakt. Ik ga voor inslapen dus ook niet naar mijn eigen dierenarts maar een praktijk die een slaapmiddel gebruikt. Dit voelen ze dus niet en zakken ook veel meer ontspannen weg. Het kost iets meer, maar het kan dus zeker anders.

Beetje jammer dat niet elke praktijk dat gebruikt. Bij al mijn honden is het heel soepel verlopen maar wel allemaal gepiept bij de eerste prik in de bil. Duurt het langer voor ze in slaap zijn?

Ja ietsje langer, maar ze gaan gewoon liggen ipv wankelen en/of omvallen

Lady lag op m'n arm toen ze de "slaap spuit" kreeg, ze keek me aan, zuchtte diep en viel rustig in slaap. Daarna infuus en na een paar minuten stopte haar hart. Ik had m'n hand op haar hart liggen en voelde het stoppen
Alex legde zijn hoofd op m'n schouder toen hij de "slaap spuit" kreeg daarna gleed hij langzaam onderuit. Daarna infuus en ook een paar minuutjes was hij weg

Allebei in de operatie kamer, lekker rustig, geen haast, de DA gaf ons alle tijd

Bij de 2 honden en 1 kat waar ik bij was was de eerste verdovingsprik ook even vervelend. Maar de 2 dierenartsen die dit deden waren er snel en kundig in en trokken zich na het geven terug (andere kant kamer of zelfs andere ruimte) zodat we zelf het dieren kon troosten en aaien totdat het middel ging werken en het dier in slaap viel.

De recentste was een kat bij mijn moeder. De kat heeft de eerste prik liggend in zijn favorieten hangmandje aan de schutting gekregen. De dierenarts is terug naar binnen gegaan terwijl de kat een plekje onder de sering zocht om in slaap te vallen. De dierenarts zelf vond het ook fijn dat hij op een zelfgekozen vertrouwde plek kon liggen en wilde hem niet verplaatst. Op haar knieën en ellebogen onder de struik gekropen heeft ze hem de laatste spuit gegeven.

Mijn eerste langhaar teckel was wel iets minder 'mooi'. Ze had een spuughekel aan vreemde mensen die aan haar zaten. Eerste prik zat er wel snel in, ik had haar op schoot op de bank. Ze gromde wel natuurlijk en is dat blijven doen tot de laatste snik Maarja, doodgaan ís niet mooi. Ik persoonlijk vind het erbij horen en het overheerst mijn herinneren aan het leven wat we samen hadden absoluut niet. Het maakt het verdriet van het missen ook niet meer of minder.

Hier ging het ook via een infuus. Heel snel en pijnloos.

Hier ging het ook met een infuus, heb ik speciaal om gevraagd. Het ging heel snel, pijnloos en vredig.

Hylos schreef:Dit volgende klinkt misschien raar.. maar als je al die horror verhalen over inslapen hoort.. dan denk ik wel aan hoe dat bij ons in de slachterij gaat. Dat is in een fractie van een seconde gebeurt. Daar is geen tijd om pijn of uberhaupt ongemak te voelen.
Maargoed, in ons hoofd past dat natuurlijk niet bij een huisdier. Maar krom is het soms wel hoor.

Kleinvee slacht ik daarom ook gewoon zelf, ik heb nu ook weer een cavia in de vriezer liggen. Niet om op te eten, maar het vuilnig wordt pas komende donderdag geleegd. Het gaat zo veel sneller bij slachten. Ook paarden laat ik, mits ze nog goed te been zijn, ook liever slachten. Alleen de 2 die wij hebben laten gaan, moesten allebei ingeslapen worden (1 binnen 2 uur na de eerste symptomen, de anders was zo slecht te been dat ze de trailerrit, 5 maanden daarvoor, van 15 minuten nauwelijks overleefd had en toen was ze wel veel meer verzwakt, maar ze is uiteindelijk ingeslapen vanwege haar ernstige artrose).

Maar honden (en katten) mogen niet geslacht worden in Nederland, dus de honden zullen tegen die tijd ingeslapen worden (en de kat is al ingeslapen, die moest onderzocht worden en daar bleek het helemaal mis te zijn). Hopelijk duurt het nog lang, maar Grote Boris blijft een hond van alledag.

Suus knalde 2 minuten voor het inslapen ( hoe is het mogelijk.. ) in een heftig insult.. Toen hebben ze er een spierverslapper in gedaan en toen gelijk de echte spuit.
Was echt een vreselijke manier. Heb heel lang last er van gehad want heb niet even rustig een aai over de bol gegeven. (om het zelf rustig af te sluiten zeg maar) Heb een heftg insult gezien en toen was ze weg. Vreselijk.

Ik liep om 20u op strand en vond haar in ochtend in haar eigen bloed,urine en poep.. Hersenbloeding.. met spoed naar dierenarts en al haar reflexen waren al weg en blind etc. Dus besloten dat ze zou worden ingeslapen en de woorden waren mijn lippen nog niet uit of ze kreeg dat insult.

Ik durf echt wel te zeggen dat het traumatisch was.. heb er maanden last van gehad. Jonge hond en dan zo plotseling en naar..

Onze vorige 2 honden zijn gelukkig allebei heel rustig gegaan. Geen piep gehoord. Beiden doormiddel van infuus.

Moeilijk is dat he? Ik herken het heel goed, al ging het hier op een andere manier.
Rhodi was zo bang voor vreemden dat we, in overleg met de dierenarts, hem een slaapmiddeltje hadden gegeven. De dierenarts zou dan een paar uur later pas komen, als het middel goed werkte. Helaas... hij viel wel weg, maar werd meermalen in paniek en halfverlamd van het slaapmiddel wakker. Uiteraard was ik continu bij hem en heb ik hem steeds weer liefdevol geprobeerd tot rust te brengen, maar het was hartverscheurend en ik kon het amper aanzien. De dierenarts was gelukkig op dat moment al onderweg... Ik heb uiteindelijk ruim een uur lang zijn kop omhoog gehouden terwijl hij sliep (met spieren die brandden van de pijn door de moeilijke houding) omdat hij dan nog het meest rustig en comfortabel was... Alles voor mijn prins.

Van de extra narcose injectie erna heeft hij niets gemerkt, maar de hartspuit vond ik zo moeilijk. Het moment dat hij stierf. Het ging snel en mooi, hij hapte een paar keer naar lucht en er kwam een vreemde chemische geur uit zijn bek, maar toen was hij ook vertrokken.

Toch heb ik nog altijd pijn en schuldgevoelens als ik terugdenk. Ik wilde hem die angst zo besparen en voelde me zo'n verrader dat ik hem dat middel had gegeven....

Bij Maupie ging t gelukkig rustig. Ik heb echt geen idee met welk middel, volgens mij wel in haar bil. Ze viel vrij vlot in slaap, daarna de laatste prik en na een paar minuten kwam de DA terug om te luisteren en toen was ze overleden.

Soms heb je gewoon pech.
Mijn vorige twee honden gingen rustig en vredig.
Elena vocht tegen het in slaap vallen van die narcoseprik en kreeg een epileptisch insult van die prik (terwijl ze dat nog nooit had gehad). De da heeft haar daarom heel snel de volgende prik gegeven. Ik wist gelukkig dat dit kon gebeuren maar een mooi en rustig afscheid was het helaas niet.
Een infuus zetten kan bij sommige honden ook al een crime zijn en ik neem aan dat er dan ook bijwerkingen van de medicatie kunnen optreden. Dat kan altijd.

Gelukkig is hier alles rustig ingeslapen, nergens iets van gemerkt. Alleen één cavia heeft nog wat stuiptrekkingen gehad.

crutz schreef:Ik wil absoluut geen infuus. Meegemaakt met m’n Ace dat het hart niet meer krachtig genoeg was en het gewoon heel erg lang duurde voor het stopte.

Die eerste spuit in de bil is bij mijn dierenarts gewoon wat ook bij bv een operatie gegeven wordt. Nog geen vreemde of pijnlijke reacties op mee gemaakt.
Daarna de laatste spuit als ze voldoende weg zijn (soms wordt het eerste middel nog bij gesloten) rechtstreeks in het hart, dan stopt het eigenlijk direct.

Ik heb geen verstand van hoe het best de hond ingeslapen kan worden, dus ik vertrouwde op mijn dierenarts daarin.
Finn kreeg wel een prik om hem slaperig te maken, en daarna de definitieve prik. Het ging allemaal zo rustig thuis, dat ik daar niet met een vervelend gevoel op terug kijk, verdrietig wel maar niet naar.
Bij Bluf kon het niet en net als bij Cruz duurde het heel lang eer het stofje bij het hart kwam wat het hart deed stoppen. En het ging gepaard met schokken en al die tijd had ik haar in mijn armen vast (ze stond), reden dat ze stond was omdat we buiten nog een check hadden gedaan en ik moest een beslissing nemen, Bluf vond het allemaal wel grappig en had eigenlijk niet in de gaten dat haar leven beëindigd zou worden en dat wilde ik zo houden en de da had ook al met dit scenario rekening gehouden dus de volgende patiënt stond veel later gepland, in het zonnetje hebben we haar buiten de praktijk laten gaan op een binnenplaats.
Maar het was zo dubbel, pas toen ze echt weg was kon ik huilen.
Je hebt het niet voor het kiezen als het acuut is, en zij heeft er weinig nog van meegekregen, maar ik vind het nog steeds moeilijk en een rot manier waarop zij is gegaan.

Saar kreeg een slaapmiddel (gewoon lekker thuis), en toen ze sliep de finale spuit. Geen kik gegeven, en ik lag bij haar kop en Pieter bij haar kont. Heel rustig, heel mooi. En voor de spuit leeg was, voelde ik al dat haar hartje was gestopt.

Miep kon 's ochtends niet meer opstaan ook niet meer als ik haar overeind zette, ze zakte zo door haar poten. Daar was haast bij. Dierenarts is in de lunchpauze naar ons toegekomen, en heeft buiten in het gras (waar ze inmiddels lag) gelijk de finale spuit gegeven. Op mijn verzoek. Het was even een gilletje, maar daarna gelijk weer rustig omdat wij beiden aan het kroelen waren. Ze was heel snel weg.

Ben "blij" met beide keren, ging in beide keren mooi.

Ik kan met een gerust hart zeggen dat Buster mooi is ingeslapen.
Ondanks dat hij dus verder niet ziek of oud was . Hij is in alle rust gegaan.

Ik was er wel bang voor want mijn eerste hond kreeg dus ook een insult na de eerste spuit en dat was vreselijk en ik had hier op het hf ook net het verhaal van Floortje gelezen en was er bang voor maar gelukkig is hem dat niet gebeurt.

Marion. schreef:Saar kreeg een slaapmiddel (gewoon lekker thuis), en toen ze sliep de finale spuit. Geen kik gegeven, en ik lag bij haar kop en Pieter bij haar kont. Heel rustig, heel mooi. En voor de spuit leeg was, voelde ik al dat haar hartje was gestopt

Bij Billy ging het ook zo. Niks geen strijd, geen pijn, geen gedoe. Zijn kop op zijn poten, een half opgegeten gehaktbal nog tussen zijn lippen. Niks gemerkt, niks er van meegekregen.
Maar ook mijn poezen zijn allemaal op zo’n pijnloze, ‘zachte’ manier gegaan. Het kan dus wel.