Mijn niet gesocialiseerde herplaats teckeltje heb ik het eerste half jaar heel veel vanaf mijn arm of vanuit de fietsmand de wereld laten zien. Ik kreeg daar ook wel veel commentaar op hoor. Maar ik hield in situaties steeds in gedachte dat ik wil dat ze weet dat ze veilig bij me is en dat ik het voor haar regel en dat ik haar niet in situaties wil zetten die ze (nog) niet aan kan.
Honden worden eerder bang voor andere honden door negatieve ervaringen dan van afstand houden of optillen. Bij Pleun heb ik het optillen wel zo geconditioneerd dat ze het associeert met 'leuk'. Ik tilde haar dus niet alleen op in voor haar spannende situaties, maar ook zomaar voor een knuffel of wat lekkers. Zodat je niet de link krijgt van 'oei ik wordt opgetild, er komt nu vast iets spannends aan'.
Als je een hond forceert een situatie aan te gaan die hij niet aankan dan kan deze bijna niet anders dan een ongewenste reactie geven. Een relaxte hond laat vaak minder ongewenst gedrag zien, voor Pleun zijn rituelen / ritme en rust belangrijker dan voor mijn andere hond.
Aan de andere kant kon Pleun zich volgens mij ook niet verder ontwikkelen als ik haar overal bij weg zou houden. Ik heb haar dus wel in voor haar spannende situaties gebracht (andere mensen / honden ), maar dan bewust door mij uitgekozen, bij mensen en honden waarvan ik weet dat de kans op een positieve ervaring groot is. Ik heb meerder cursussen met haar gevolgd en spreek regelmatig met mensen af om samen te wandelen. Pleun heeft inmiddels minstens 20 hondenmaatjes in allerlei soorten en maten. Ze blaft nog maar zelden tijdens het wandelen. Evengoed houd ik vaak afstand (of ik til haar op) bij vreemde honden of vrolijke speelse stuiterballen die druk met haar willen spelen. Ik vind het contact niet nodig (ze heeft immers meer dan genoeg hondenmaatjes) en ik denk dat het voor haar werkt om negatieve ervaringen te voorkomen en bewust te zorgen voor positieve ervaringen. Daarmee bedoel ik niet dat ze nooit eens afgesnauwd mag worden, mijn logeerhonden doen dat ook wel eens bij haar, maar daar heeft ze een vertrouwensband mee / ze kan het er prima van hebben.
Ik vind het eerlijk gezegd wel relaxt wandelen zo'n hondje wat je onder je jas kunt stoppen:) Geen machteloosheid omdat je deels afhankelijk bent van de andere hondenbaas en hond. Ze zit prinsheerlijk, stil en relaxt op mijn arm te kijken en ik kan het lekker zelf bepalen met wie ze contact heeft of niet
Ik ben reuze trots op haar wanneer ze iets spannends ziet, dat ze dan vervolgens naar mij toe komt voor steun (in plaats van te gaan blaffen). Ik zie dat als een complimentje dat ze er vertrouwen in heeft dat ik haar bescherm en het voor haar kan regelen. Wat ik ook wel vaak doe in plaats van afstand houden of optillen is zelf naast Pleun op de grond / op hurken gaan zitten en de hond die eraan komt lopen gaan aaien. Pleun kan dan achter mij gaan zitten en is dan vaak toch nieuwsgierig omdat ik tegen de andere hond praat / deze aandacht geef.
Ongeveer 1 keer per week wandel ik met mijn honden mee in een groep mensen en honden. Ik ben dan ook erg trots op Pleun, hoe ze daar met zelfvertrouwen vrolijk tussen de mensen en honden loopt / rent en speelt.
Misschien is het voor jou en Froo ook een idee om met mensen met een stabiele rustige sociale hond af te spreken om samen te wandelen of een leuk leeftijdsgenootje waar ze door vaak samen even te wandelen een vertrouwensband mee op kan bouwen.
), zodat ze geen negatief gevoel overhoudt aan de ontmoeting.
.
Dit topic bevestigt dat ik in het vervolg gewoon op mijn gevoel moet afgaan. Ik denk dat Froo daar uiteindelijk veel meer aan gaat hebben dan andermans al dan niet goedbedoelde opvoedkundige advies. 
Wat een vreemde mensen.