gezinsuitbreiding: meet Maverick! filmpje...
Geplaatst: 23 mei 2018 16:11
Voor wie het niet hebben gevolgd: ik was een beetje aan het nadenken over eventueel een nieuwe hond erbij en wat voor één dat dan moest worden. Reu of teef bij voorbeeld, want met een reu en twee teven is het lastig kiezen. En welk ras. Herders zijn geweldig maar een derde leek me wat te veel van het goede. Een windhond dan? Maar eigenlijk wilde ik nooit meer een jagende hond 
In het stille liefde topic had ik Maverick , een Hongaarse windhond van anderhalf, al naar voren gebracht. Zo'n zeldzaam ras, hoe leuk zou het zijn daar na Lizzy nog één van te hebben rondlopen...
Contact met de stichting was snel gelegd, alleen met de aanstaande verhuizing vond ik de timing zo beroerd (zowel voor ons als voor hem) dat ik er in eerste instantie toch maar vanaf zag. Echter zijn beschrijving paste wel heel erg goed in mijn ideaalplaatje. Een hond die zelfstandig kon spelen (een totaal nieuwe ervaring voor mij), perfect met andere honden was, zeer cool karakter had zonder angsten; eigenlijk had ik geen reden meer om hem niet te willen. Dus weer gebeld, lange vragenlijst ingevuld en toen een paar weken wachten tot de dames van de stichting hem gisteren kwamen brengen.
Liefde op het eerste gezicht
Zijn krachtige, atletische, enorme lijf, een stevige kop en twee zeer guitige oogjes, plus een heerlijk relaxte uitstraling
De dames volgden mij naar mijn huis en stelde voor mijn drietal aan te lijnen en dan gezamenlijk te gaan wandelen. Met Amber en Lizzy ging de ontmoeting als verwacht. Amber trok zich geen moer van hem aan en Lizzy vond hem doodeng en gaf hem een grote bek
. Maar Kailen, die altijd zeer hondsociaal is en graag met andere honden speelt, trok enorm tegen hem van leer 
. Blijkbaar waren twee vreemde mensen en een joekel van een reu iets te veel van het goede. Maar al lopende kalmeerde hij snel en Maverick bleef al die tijd lief en onverstoorbaar maar respectvol. Eenmaal thuis installeerden we ons op het terras en mochten de meisjes los, terwijl de heren nog maar even aangelijnd bleven. De Stichting dames kakelden er intussen vrolijk op los, overigens zonder de gevreesde kritiek op mijn povere omheining van 1.50. Wel merkte ik nog even op dat hij hoe dan ook met gemak hier overheen zou kunnen springen als hij zou willen (laat staan mijn nog lagere omheining in het nieuwe huis). Dit zagen ze ook wel in, maar in de 5 maanden dat hij in de opvang was had hij nog geen enkele poging gedaan tot weglopen dus zo'n vaart zou het niet lopen, vonden ze nu.
Eigenlijk kwam het er op neer dat ze stonden te juichen met dit plekje voor Maverick
. Ze merkten op dat een Magyar Agar toch wel iets anders was dan een Galgo en ze wisten niet zo heel goed wat ze met hem aan moesten, terwijl hij in veel opzichten zo'n feest der herkenning voor ons was, zoals dat ie al direct begon te waken 
. Er bleek al veel belangstelling voor hem te zijn geweest, maar nog niemand in wie ze voldoende vertrouwen hadden. Terwijl ze hier waren smolten ook hun laatste twijfels als sneeuw voor de zon en waren ze zelf ook niet meer weg te slaan; pas uren later vertrokken ze weer 
.
Na een half uurtje durfden ze het aan om hem los te laten op het terrein. Wat een feest
. Het begon met een voorzichtig aftasten, maar al gauw was er geen houden meer aan en begon het rondjes racen 
. een fantastisch gezicht, vooral toen opa Kailen d'r achteraan ging. Op zijn opvangadres bleek hij maar weinig ruimte te hebben, dus hier kon hij eens heerlijk zijn eindeloos lange poten strekken. Dat Lizzy hem af en toe in zijn billen beet, verhoogde de feestvreugde alleen nog maar 
.
Na vele goeie raadgevingen, een heel dossier vol met do's en dont's en een ruime gift voor de stichting vertrokken de dames dan eindelijk en kon de boel weer een beetje kalmeren. Mijn eigen bejaardenclub kon wel een beetje rust gebruiken, dus terwijl ik kookte heb ik Maverick maar even aan de tafel vastgebonden, waarna hij onmiddellijk in slaap viel. Typisch gevalletje van hem zijn rust dwingen te nemen.
Tijdens het eten buiten, stond ons wederom een geweldige voorstelling te wachten. Alle hondjes waren op hun eigen manier in actie gekomen en hoewel Maverick af en toe nog een paar dolle minuten had, ging hij voor het overige veel meer rustig zijn eigen gang. Ik heb nu een windhond die balletjes èn speelgoed leuk vindt . Ik heb nog nooit een hond zo'n lol zien hebben in zijn uppie 
. Op een gegeven moment had hij een verhuisdoos opengescheurd (een beetje opvoeding hier en daar heeft ie nog wel nodig) en er een tennisbal uitgepulkt. Dit onder grote belangstelling van ballengek Amber die dit ook uitermate serieus neemt. Terwijl hij maar wat liep te geiten met die bal, kon Amber hem prima afhandig maken en dit alles in harmonie
Later op de avond installeerden we ons op de bank waar hij zich natuurlijk onmiddellijk bij wilde voegen. Echter schijnt hij moeite te hebben met aandacht op de bank plus de aanwezigheid van andere honden, dus dit doen we nog maar even niet. Gelukkig kon ik hem heel goed verbaal weren met een voor zelfs eigenzinnige Duitsers niets aan onduidelijkheid overlatende 'nee' en nam hij genoegen met een kleedje naast de bank.
De nacht verliep wel wat minder rustig, want zijn eigen comfortabele kussen vond ie maar niks en hij wilde steeds bij ons in bed kruipen. Diverse andere matrasjes geprobeerd en uiteindelijk kregen we om half 5 een beetje rust. Denk dat ie toch ook wel wat overprikkeld was na zo'n dag.
Vanochtend was ie er natuurlijk weer helemaal klaar voor en werden we tijdens de koffie getrakteerd op de byzondere schoonheid van een rennende windhond. Dik genieten!
We propten het hele stel in de auto, Maverick paste maar net achterin en de andere drie op de achterbank, om naar een van onze favoriete wandelplekjes te gaan. Zijn eerste eigenaar was een politieman (die hem niet kon houden na een scheiding) en die heeft hem waarschijnlijk wel een goede basis gegeven want hij trekt totaal niet aan de lijn. Wel zo prettig met z'n 40 kg. Nieuwsgierig was ie echter genoeg, en het werd ons al snel duidelijk dat we met een 1e klas jager te maken hebben. maar goed, dat verbaast me natuurlijk niet. Voorlopig zal ie dus wel aan de (lange) lijn moeten blijven en het wat rennen betreft moeten hebben tot eigen terrein en straks hopelijk fietsen. Positief vond ik ook dat ie regelmatig omkeek waar ik (en de rest van de roedel die voornamelijk bij mij bleef lopen) bleef. En als ik stilstond kwam ie even naar me toe en was het koekjesfeest.
Nu is er rust in de tent en zijn alle lichtjes uit
En dan nu de foto's
Overigens ga ik gauw op zoek naar een beter tuigje want dit is niks
In het stille liefde topic had ik Maverick , een Hongaarse windhond van anderhalf, al naar voren gebracht. Zo'n zeldzaam ras, hoe leuk zou het zijn daar na Lizzy nog één van te hebben rondlopen...
Contact met de stichting was snel gelegd, alleen met de aanstaande verhuizing vond ik de timing zo beroerd (zowel voor ons als voor hem) dat ik er in eerste instantie toch maar vanaf zag. Echter zijn beschrijving paste wel heel erg goed in mijn ideaalplaatje. Een hond die zelfstandig kon spelen (een totaal nieuwe ervaring voor mij), perfect met andere honden was, zeer cool karakter had zonder angsten; eigenlijk had ik geen reden meer om hem niet te willen. Dus weer gebeld, lange vragenlijst ingevuld en toen een paar weken wachten tot de dames van de stichting hem gisteren kwamen brengen.
Liefde op het eerste gezicht
Zijn krachtige, atletische, enorme lijf, een stevige kop en twee zeer guitige oogjes, plus een heerlijk relaxte uitstraling
De dames volgden mij naar mijn huis en stelde voor mijn drietal aan te lijnen en dan gezamenlijk te gaan wandelen. Met Amber en Lizzy ging de ontmoeting als verwacht. Amber trok zich geen moer van hem aan en Lizzy vond hem doodeng en gaf hem een grote bek
. Maar Kailen, die altijd zeer hondsociaal is en graag met andere honden speelt, trok enorm tegen hem van leer . Blijkbaar waren twee vreemde mensen en een joekel van een reu iets te veel van het goede. Maar al lopende kalmeerde hij snel en Maverick bleef al die tijd lief en onverstoorbaar maar respectvol. Eenmaal thuis installeerden we ons op het terras en mochten de meisjes los, terwijl de heren nog maar even aangelijnd bleven. De Stichting dames kakelden er intussen vrolijk op los, overigens zonder de gevreesde kritiek op mijn povere omheining van 1.50. Wel merkte ik nog even op dat hij hoe dan ook met gemak hier overheen zou kunnen springen als hij zou willen (laat staan mijn nog lagere omheining in het nieuwe huis). Dit zagen ze ook wel in, maar in de 5 maanden dat hij in de opvang was had hij nog geen enkele poging gedaan tot weglopen dus zo'n vaart zou het niet lopen, vonden ze nu.Eigenlijk kwam het er op neer dat ze stonden te juichen met dit plekje voor Maverick
. Ze merkten op dat een Magyar Agar toch wel iets anders was dan een Galgo en ze wisten niet zo heel goed wat ze met hem aan moesten, terwijl hij in veel opzichten zo'n feest der herkenning voor ons was, zoals dat ie al direct begon te waken . Er bleek al veel belangstelling voor hem te zijn geweest, maar nog niemand in wie ze voldoende vertrouwen hadden. Terwijl ze hier waren smolten ook hun laatste twijfels als sneeuw voor de zon en waren ze zelf ook niet meer weg te slaan; pas uren later vertrokken ze weer .Na een half uurtje durfden ze het aan om hem los te laten op het terrein. Wat een feest
. Het begon met een voorzichtig aftasten, maar al gauw was er geen houden meer aan en begon het rondjes racen . een fantastisch gezicht, vooral toen opa Kailen d'r achteraan ging. Op zijn opvangadres bleek hij maar weinig ruimte te hebben, dus hier kon hij eens heerlijk zijn eindeloos lange poten strekken. Dat Lizzy hem af en toe in zijn billen beet, verhoogde de feestvreugde alleen nog maar .Na vele goeie raadgevingen, een heel dossier vol met do's en dont's en een ruime gift voor de stichting vertrokken de dames dan eindelijk en kon de boel weer een beetje kalmeren. Mijn eigen bejaardenclub kon wel een beetje rust gebruiken, dus terwijl ik kookte heb ik Maverick maar even aan de tafel vastgebonden, waarna hij onmiddellijk in slaap viel. Typisch gevalletje van hem zijn rust dwingen te nemen.
Tijdens het eten buiten, stond ons wederom een geweldige voorstelling te wachten. Alle hondjes waren op hun eigen manier in actie gekomen en hoewel Maverick af en toe nog een paar dolle minuten had, ging hij voor het overige veel meer rustig zijn eigen gang. Ik heb nu een windhond die balletjes èn speelgoed leuk vindt
. Ik heb nog nooit een hond zo'n lol zien hebben in zijn uppie . Op een gegeven moment had hij een verhuisdoos opengescheurd (een beetje opvoeding hier en daar heeft ie nog wel nodig) en er een tennisbal uitgepulkt. Dit onder grote belangstelling van ballengek Amber die dit ook uitermate serieus neemt. Terwijl hij maar wat liep te geiten met die bal, kon Amber hem prima afhandig maken en dit alles in harmonie Later op de avond installeerden we ons op de bank waar hij zich natuurlijk onmiddellijk bij wilde voegen. Echter schijnt hij moeite te hebben met aandacht op de bank plus de aanwezigheid van andere honden, dus dit doen we nog maar even niet. Gelukkig kon ik hem heel goed verbaal weren met een voor zelfs eigenzinnige Duitsers niets aan onduidelijkheid overlatende 'nee' en nam hij genoegen met een kleedje naast de bank.
De nacht verliep wel wat minder rustig, want zijn eigen comfortabele kussen vond ie maar niks en hij wilde steeds bij ons in bed kruipen. Diverse andere matrasjes geprobeerd en uiteindelijk kregen we om half 5 een beetje rust. Denk dat ie toch ook wel wat overprikkeld was na zo'n dag.
Vanochtend was ie er natuurlijk weer helemaal klaar voor en werden we tijdens de koffie getrakteerd op de byzondere schoonheid van een rennende windhond. Dik genieten!
We propten het hele stel in de auto, Maverick paste maar net achterin en de andere drie op de achterbank, om naar een van onze favoriete wandelplekjes te gaan. Zijn eerste eigenaar was een politieman (die hem niet kon houden na een scheiding) en die heeft hem waarschijnlijk wel een goede basis gegeven want hij trekt totaal niet aan de lijn. Wel zo prettig met z'n 40 kg. Nieuwsgierig was ie echter genoeg, en het werd ons al snel duidelijk dat we met een 1e klas jager te maken hebben. maar goed, dat verbaast me natuurlijk niet. Voorlopig zal ie dus wel aan de (lange) lijn moeten blijven en het wat rennen betreft moeten hebben tot eigen terrein en straks hopelijk fietsen. Positief vond ik ook dat ie regelmatig omkeek waar ik (en de rest van de roedel die voornamelijk bij mij bleef lopen) bleef. En als ik stilstond kwam ie even naar me toe en was het koekjesfeest.
Nu is er rust in de tent en zijn alle lichtjes uit
En dan nu de foto's
Overigens ga ik gauw op zoek naar een beter tuigje want dit is niks
dus deze kreeg ie van de fokker. ik vind het op zich ook wel een leuke naam alleen om te roepen heb ik liever iets 2 lettergreperigs. maar ach...
maar zij heeft dan wel weer een Hongaarse chip.
