Het HondenForum

02-05-2002 / 28-02-2018

Geen tijd voor normaal afscheid hebben we gehad. Wat je o zo verdiend zou hebben. Ik mis je nog iedere dag.

Sterkte.

Sterkte.

Heel veel sterkte

Sterkte.

Heel veel sterkte.

Sterkte

Heel veel sterkte

Dank jullie wel

Heel veel sterkte

Sterkte

Dag Djinka, rust zacht.
Heel veel sterkte toegewenst.

Sterkte

Dank jullie wel

Ach wat verdrietig als er dat zo plotsklaps iets gebeurd waardoor je geen afscheid hebt kunnen nemen van je vriendje

Heel veel sterkte gewenst!

heel veel sterkte

We zouden die dag naar de dierenarts om Djinka even na te laten kijken. Ze is toch een beetje anders als anders. Het leek wel weer iets beter te gaan en appte manlief nog dat ik waarschijnlijk weer voor joker er naar toe ging. Om 13u was ze nog bij de kindjes lekker aan het bedelen om wat lekkers mee te krijgen van de boterham. Redelijk normaal als anders. 13:15 zaten we in de auto, kindjes in de auto want het zou maar even een “even na laten kijken” afspraak worden. Ik zei nog dat we daarna Djinka ff thuis droppen en dan boodschappen gaan doen. Maar plots liep alles anders. De kinderen begonnen te roepen dat er iets mis was met Djinka en dat ik moest stoppen. Ik zet de auto langs de kant en pak Djinka op. Ze is slap en reageert amper nog. Ik raak in paniek waardoor de kinderen ook vreselijk beginnen te huilen. Ik herpak me, leg Djinka naast me en sus de kindjes. Ze ademt nog en we rijden snel door naar de dierenarts. Daar aangekomen gaat het erg snel. We leggen haar op de behandeltafel en ze reageert nergens op. De arts zegt leg een infuus aan, voor vocht of euthenasie. Wacht, wat? Euthenasie??? Die zag ik niet aankomen. Ze maakt een echo van haar buik en daar zit een hele grote tumer en gezien haar tandvlees en hoe ze er bij ligt is de tumor gescheurt en bloed ze nu dood. Inmiddels had ik mijn ouders en man gebeld. We konden niet meer op hun wachten en moest ik mijn allerliefste meisje laten gaan. Zo oneerlijk. Op deze manier had ze dat niet verdiend. Boos en intens verdrietig ben ik geweest. En nog heb ik momentjes dat er tranen lopen. Ze was mijn eerste eigen kindje. Aways love her

Och wat naar hoe het is gelopen zeg!
Ik snap dat dat hard en oneerlijk voelt.
Wat Nanna zegt denk ik ook, zijzelf zal het waarschijnlijk niet zo hebben meegekregen, maar voor jou en de kinderen een heftige gebeurtenis.
Sterkte!

Wat een verdrietig einde voor dat lieve grijze bekkie
Voor Djinka is het snel gegaan en haar lieve mensen waren om haar heen. Dat maakt het voor jou en je kinderen niet minder pijnlijk maar hopelijk kan het wel wat troost geven.

Dank jullie wel