Buurhondhaat

[Alfilillo]

Alfil is niet de sociaalste, maar over het algemeen heeft hij geen problemen met andere honden tijdens de wandeling. Als reuen maar niet te opdringerig zijn, en als we de andere hond niet vlakbij de voordeur tegenkomen. Hij is behoorlijk territoriaal.

Nou begint hij aan de buurhond, een jonge jolige reu (types waar hij sowieso al een hekel aan heeft), steeds meer een hekel te krijgen. Voorheen kon ik hem nog los laten lopen als we hem tegenkwamen, dan kwam er hoogstens een snauw. Tegenwoordig lijn ik hem direct aan als ik de buurhond zie. Maar vandaag kwamen we hem heel onverwacht tegen op een dichtbegroeid paadje. Ik zag de hond te laat. Voor ik kon ingrijpen stoof Alfil erachter aan, pinde hem op de grond, buurhond piepte even, en op dat moment kon ik Alfil grijpen. Buurhond had niks, de buurvrouw was ook niet boos, maar ik kon zien, logisch, dat ze er niet blij mee was.

Ik baal wel, want nu heb ik het gevoel dat ik hem eigenlijk niet meer los kan laten, terwijl dit echt de enige hond is waar hij los grote moeite mee heeft. Hoe zouden jullie dit aanpakken?

[Alfilillo]

Inderdaad.
Als je wil dat hij los kan lopen bij het naar buiten gaan dan dient dat onder totale dressuur te gebeuren.

Van A naar B. Niet snuffelen. Niet kijken. Niet luisteren behalve naar mij.
Ik vind korte momenten van militaire precisie sowieso wel gezond voor honden. Gewoon even helemaal vol in de kadaverdiscipline.

Heineken en De Mier hebben het ook als we gaan wandelen. Ik rij altijd met de auto naar het bos dus het is vanaf de deur 5 meter naar de auto. Ik heb geen zin om ze daarbij aan te lijnen.
Ik ga zelf eerst naar buiten om de auto open te zetten en dan laat ik ze naar buiten. Wie er dan waagt om iets anders te doen dan met een dooie blik naar de auto te lopen en in te stappen flikker ik terug naar binnen want die gaat kennelijk niet mee. Je kunt namelijk alleen maar op mijn manier mee.

We kunnen hele dagen samen gieren en gillen maar als het puntje bij het paaltje komt ben ik wel de baas. Er wordt niet gevochten waar ik bij ben en ik ben er domweg altijd bij.
Hein is een klootzak van de bovenste plank. Hij zou wel willen dat hij het kansje kreeg maar hij krijgt het niet. Je gaat pas weg als ik heb gezegd dat dat mag en je komt terug omdat ik het zeg. Eveneens en bovendien als je denkt rotzooi te kunnen trappen.

Ik heb de situatie niet helemaal goed geschetst. De eerste 100 meter lopen ze altijd aan de lijn. Het de deur uitgaan is niet het probleem. Het probleem is als hij eenmaal los is in het bos en we komen toevallig de buurhond tegen. Dat komt nog al eens voor, want we hebben een prachtig gebied voor de deur waar we allebei wandelen.

[Alfilillo]

Ja. Luisterbandje, op standje tril.
Het is de enige manier waarop je hem loslopend tot de orde kunt roepen of je moet er een geweldig appèl op kunnen zetten. Dat kan ook.

Het is een optie inderdaad.

[lucie]

een paar keer samen een wandeling doen (eerst aan de lijn uiteraard) om de verstandhouding te verbeteren? en vooral ook om de honden te leren dat jij en de buurvrouw bepalen hoe ze zich tegenover elkaar hebben te gedragen.
of misschien heeft je buurvrouw vaste tijden waarop ze wandelt en kun jij buiten die tijden gaan?

[dagmar88]

Alfil is niet de sociaalste, maar over het algemeen heeft hij geen problemen met andere honden tijdens de wandeling. Als reuen maar niet te opdringerig zijn, en als we de andere hond niet vlakbij de voordeur tegenkomen. Hij is behoorlijk territoriaal.

Nou begint hij aan de buurhond, een jonge jolige reu (types waar hij sowieso al een hekel aan heeft), steeds meer een hekel te krijgen. Voorheen kon ik hem nog los laten lopen als we hem tegenkwamen, dan kwam er hoogstens een snauw. Tegenwoordig lijn ik hem direct aan als ik de buurhond zie. Maar vandaag kwamen we hem heel onverwacht tegen op een dichtbegroeid paadje. Ik zag de hond te laat. Voor ik kon ingrijpen stoof Alfil erachter aan, pinde hem op de grond, buurhond piepte even, en op dat moment kon ik Alfil grijpen. Buurhond had niks, de buurvrouw was ook niet boos, maar ik kon zien, logisch, dat ze er niet blij mee was.

Ik baal wel, want nu heb ik het gevoel dat ik hem eigenlijk niet meer los kan laten, terwijl dit echt de enige hond is waar hij los grote moeite mee heeft. Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Hoe uit die hekel aan "jonge jolige reuen" in het algemeen zich dan? Ik zou er als eigenaar van zo'n hond gruwelijk van balen. Nadat er een paar keer een stuk chagrijn om niks op is gedoken verliezen ze dat open jolige wel. Met niet zo heel veel pech heb je nog tien jaar een reu die al dan niet aangelijnd gespannen is naar andere reuen.
Bij onze schat van een jonge reu stonden ex en ik dus al in de aanslag bij dergelijke types. Waag het en je krijgt een kledder. Snapten ze prima, dus het bleef bij waarschuwen. Alles om hem zo heerlijk vrolijk en onbevangen te houden.

Waarom lijn je alfil niet gewoon al aan voor je op onoverzichtelijke stukken komt? Dan verlies jij de controle niet, heeft niemand last van hem en kan hij even verder weer los.

[Alfilillo]

Alfil is niet de sociaalste, maar over het algemeen heeft hij geen problemen met andere honden tijdens de wandeling. Als reuen maar niet te opdringerig zijn, en als we de andere hond niet vlakbij de voordeur tegenkomen. Hij is behoorlijk territoriaal.

Nou begint hij aan de buurhond, een jonge jolige reu (types waar hij sowieso al een hekel aan heeft), steeds meer een hekel te krijgen. Voorheen kon ik hem nog los laten lopen als we hem tegenkwamen, dan kwam er hoogstens een snauw. Tegenwoordig lijn ik hem direct aan als ik de buurhond zie. Maar vandaag kwamen we hem heel onverwacht tegen op een dichtbegroeid paadje. Ik zag de hond te laat. Voor ik kon ingrijpen stoof Alfil erachter aan, pinde hem op de grond, buurhond piepte even, en op dat moment kon ik Alfil grijpen. Buurhond had niks, de buurvrouw was ook niet boos, maar ik kon zien, logisch, dat ze er niet blij mee was.

Ik baal wel, want nu heb ik het gevoel dat ik hem eigenlijk niet meer los kan laten, terwijl dit echt de enige hond is waar hij los grote moeite mee heeft. Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Hoe uit die hekel aan "jonge jolige reuen" in het algemeen zich dan? Ik zou er als eigenaar van zo'n hond gruwelijk van balen. Nadat er een paar keer een stuk chagrijn om niks op is gedoken verliezen ze dat open jolige wel. Met niet zo heel veel pech heb je nog tien jaar een reu die al dan niet aangelijnd gespannen is naar andere reuen.
Bij onze schat van een jonge reu stonden ex en ik dus al in de aanslag bij dergelijke types. Waag het en je krijgt een kledder. Snapten ze prima, dus het bleef bij waarschuwen. Alles om hem zo heerlijk vrolijk en onbevangen te houden.

Waarom lijn je alfil niet gewoon al aan voor je op onoverzichtelijke stukken komt? Dan verlies jij de controle niet, heeft niemand last van hem en kan hij even verder weer los.

Ik begrijp je punt.
Bij andere enthousiaste reuen geeft hij alleen een snauw als ze te uitgebreid aan hem snuffelen. Dat moet kunnen vind ik. Bij de buurhond vloog hij er echter opaf toen hij hem in het vizier kreeg. Dat kan natuurlijk niet. Dit gedrag is nieuw, vandaar het topic hier.

Ikzelf vind jolige reuen juist hartstikke leuk, begrijp me goed. Mijn teefje lily ook trouwens. Het probleem ligt bij Alfil.

[dagmar88]

Bij andere enthousiaste reuen geeft hij alleen een snauw als ze te uitgebreid aan hem snuffelen.

Dat valt dan weer mee.

Ik zou hem zich dus echt laten melden voor ieder onoverzichtelijk punt. Niko weet precies waar hij moet wachten. En dan een stukje aan de voet of de lijn verder, afhankelijk van of ik een bal bij heb.
Dat is een buitengewoon vriendelijke goedzak. Hij komt achter moeders rokken staan wanneer hij zelf een mannetjesputter ziet
Maar staat er om de hoek een andere volle reu die erop af duikt om z'n puntje te maken, dan durf ik niet te garanderen dat hij niet even een fikse correctie terug geeft.

[Alfilillo]

Ik ga hem voortaan aanlijnen op onoverzichtelijke stukken en werken aan ijzeren discipline. Ik ben vrij nonchalant, dus het ligt niet zo in mijn aard, maar bij Alfil past het wel (mijn vriend noemt hem het trouwe soldaatje, in tegenstelling tot vrijbuiter maar o zo zachtaardige Lily). Hopelijk lukt het zonder luisterbandje.

@ZivaNomi: Alfil is geen podenco, maar een kruising van van alles en nog wat. Qua karakter is hij van het herderende type.
Het lijkt me eerlijk gezegd zo goor, een sleeplijn, met alle stront die hier ligt. Los van het feit dat hier veel hoge begroeiing staat waar zo'n lijn makkelijk in verstrikt raakt.

@Als dat zou werken, zou het geweldig zijn. Ik wil zijn stress echter niet nog hoger laten oplopen. Ik denk dat het nu nog te vroeg is na die aanvaring van gisteren. Naar de wandeltijden van de buurvrouw ga ik zeker vragen.

[lucie]

Ik ga hem voortaan aanlijnen op onoverzichtelijke stukken en werken aan ijzeren discipline. Ik ben vrij nonchalant, dus het ligt niet zo in mijn aard, maar bij Alfil past het wel (mijn vriend noemt hem het trouwe soldaatje, in tegenstelling tot vrijbuiter maar o zo zachtaardige Lily). Hopelijk lukt het zonder luisterbandje.

zelf ben ik ook totaal niet van de kadaverdiscipline. Zolang de honden geen al te rare dingen doen en mij in de gaten houden vind ik het al snel best. Maar bij Kailen werkt deze houding niet, dan gaat ie op jacht en heb je het nakijken. Dus bij hem heb ik geleerd strenge regels te hanteren. Ogenschijnlijk gaat het nu allemaal vanzelf, maar als ik iets minder scherp ben, valt ie zo weer terug in z'n oude patroon.
Succes!

[dagmar88]

Ik ga hem voortaan aanlijnen op onoverzichtelijke stukken en werken aan ijzeren discipline. Ik ben vrij nonchalant, dus het ligt niet zo in mijn aard, maar bij Alfil past het wel (mijn vriend noemt hem het trouwe soldaatje, in tegenstelling tot vrijbuiter maar o zo zachtaardige Lily). Hopelijk lukt het zonder luisterbandje.

Ik ben er ook niet van, maar niko heeft dat nodig. Ander wordt t een eikel.
Ik heb het liefst knuffelhondjes in bed die aan een half woord genoeg hebben en zelf kunnen aangeven wat ze willen.
Bij hem is dat uitgesloten, ik moet alles bepalen. Dus dan pas je je er maar op aan Inmiddels gaat het toch vanzelf.

[ranetje]

Dat het de buurhond is maakt het verschil met de andere jolige reuen die je tegen komt.
Mogelijk is het toch een territorium "discussie"?

Ik heb het vroeger zelf ook gehad met een van mijn reuen en de reu van de buren.
Mijn reu accepteerde hem nog wel in het bos (eerst met de auto rijden en dan het bos in), maar zodra we thuis waren schoot hij weer in razernij.
Wij hebben toen gekozen voor een voldoende sterke afscheiding tussen de tuinen en niet op dezelfde tijd buiten lopen.

IJzeren discipline helpt in ieder geval voor een groot stuk.

[Alfilillo]

Dat het de buurhond is maakt het verschil met de andere jolige reuen die je tegen komt.
Mogelijk is het toch een territorium "discussie"?

Ik heb het vroeger zelf ook gehad met een van mijn reuen en de reu van de buren.
Mijn reu accepteerde hem nog wel in het bos (eerst met de auto rijden en dan het bos in), maar zodra we thuis waren schoot hij weer in razernij.
Wij hebben toen gekozen voor een voldoende sterke afscheiding tussen de tuinen en niet op dezelfde tijd buiten lopen.

IJzeren discipline helpt in ieder geval voor een groot stuk.

Ja, ik denk zeker dat het met territorium te maken heeft. Hij ruikt de buurhond natuurlijk de hele dag. De buren hebben gelukkig geen tuin, dus daar kan ik geen problemen mee krijgen.

Het opvallende is dat er in hetzelfde pand als waar de buren wonen nog twee honden, waarvan één ongecastreerd dwergkeesje. Daar heeft Alfil 0 moeite mee. Dat is dan ook een hond die totaal niet reageert op andere honden. Hij wil er niks van weten zelfs. Als Lily hoogloops is en voor hem staat vertrekt hij nog geen spier.

Ik ben nu al aan het trainen op een goede recall.