Het HondenForum

Nu Tomas er niet meer is, is Sancho vaker echt alleen. Dat is hij niet gewend; Tomas was er altijd. Nu is een Havanezer een gezelschapshondje en veel alleen laten is ook niet de bedoeling. We willen hem dus vaker mee gaan nemen. Maar hij heeft wel 7,5 jaar bijna uitsluitend in het buitengebied gewandeld. Het eerste jaar nam ik hem wel vaak mee om hem te socialiseren maar daar vonden we beiden weinig aan; Sancho was nogal een stresspoeper en dat betekende vaak dunne drolletjes opruimen langs de weg of in een winkelstraat.
Tja en waarom zouden we...dus dat heb ik na een jaar opgegeven.
Maar ja, nu is het anders. Het zou op z'n minst fijn zijn als we ergens na een wandelingetje op een terras kunnen zitten zonder dat Sancho zich ongemakkelijk voelt.
Het valt me op dat hij prettig meeloopt als het bekende wegen zijn maar zodra je bijvoorbeeld een paadje op onbekend terrein neemt gaat hij nerveus doen. En dat wandelt niet prettig maar het zou toch echt fijn zijn als hij daar nog aan kon wennen.
Zouden we dat samen nog onder de knie krijgen denken jullie?
Gisteren zijn we even het centrum ingelopen, dat is nooit echt druk dus een prima plek om aan mensen te wennen. Kinderen vindt hij eng, wippende autootjes ook maar verder deed hij het netjes.
Ik wil het niet te belangrijk maken door hem uitgebreid te prijzen maar af en toe een goedkeurend geluid kon hij wel waarderen.

Nanna schreef:Ik zou er weer een hondje bijnemen.

Dat krijg ik Martin echt niet meer verkocht. Echt niet.

Gewoon regelmatig die nieuwe stukken gaan lopen, wordt het vanzelf eigen. Dat had Lotje ook als pup, alles wat nieuw was, was eng, maar als we er dan maar iedere keer gingen wandelen is het allemaal goed gekomen. Ik ging wel bij iedere wandeling aan het eind over een pad dat ze vertrouwd was, dus dat ze relaxt weer thuis kwam.

Nanna schreef:Ik zou er weer een hondje bijnemen.

Ik ook. Na Beitskes dood was Elske doodongelukkig, ondanks de aanwezigheid van Sypke. Nu we Olda hebben is Elske weer ontzettend gelukkig en veel meer hond.

Nee dat gaat niet gebeuren. Hij wilde Tomas eigenlijk al niet, Sancho al helemaal niet ( ik ben wel goed in doordrijven als ik maar ergens voel dat er twijfel is) en nu wachten we gewoon even af hoe het went, met een hond.
Maar als ik merk dat hij op geen enkele manier voordeel haalt uit dat feit dan heb je kans....uiteindelijk...misschien...
En eerlijk gezegd ben ik er ook nog niet aan toe. Het verdriet is nog niet vergeten en ook de enorme hoeveelheid zorg niet.
Bovendien vind ik het wel fijn om Sancho wat vaker mee te kunnen nemen. Ik laat ze niet zo graag alleen thuis behalve voor de noodzakelijke dingen.
We gaan wel die smoes missen als we ergens op visite zijn waar we niet te lang willen blijven

Tara schreef:

Marie-Josée schreef: We gaan wel die smoes missen als we ergens op visite zijn waar we niet te lang willen blijven

Juist niet joh! Je hebt een gezelschapshondje en dan kun je júist zeggen dat je weg moet omdat het "tijd wordt om Sanchipanchipoepiekees in zijn mandje in te stoppen". Vindt niemand raar hoor.

Victor moet ook altijd even uitgebreid blaffen en zenuwachtig doen bij nieuwe stukken, maar dat went wel hoor na een keer of 3.

Wellicht dat het went als je hem met regelmaat nu mee gaat nemen.
Ik zou het gewoon proberen, meenemen, af en toe een kriebel, wat lekkers en gewoon samen zijn.

Blijft hij dan na een tijdje toch stresserig dan zou ik het niet meer doen.

Tara schreef:

Marie-Josée schreef: We gaan wel die smoes missen als we ergens op visite zijn waar we niet te lang willen blijven

Juist niet joh! Je hebt een gezelschapshondje en dan kun je júist zeggen dat je weg moet omdat het "tijd wordt om Sanchipanchipoepiekees in zijn mandje in te stoppen". Vindt niemand raar hoor.

Haha nou degenen die mij kennen juist wel, daar ben ik dan weer net een te stoer wijf voor
Maar ik bedoelde eigenlijk; als we Sancho bij ons hebben

Gewoon lekker tegen hem aan babbelen tijdens het wandelen, geef 'm maar lekker even de tijd

Vond Thijs ook moeilijk, zo zonder grote leider. Got wat heb ik de eerste twee weken vaak mijn nek over hem gebroken omdat hij in mijn knie bleek te lopen. Toen kwam meneer opeens langzij, kop in de lucht en voorwaarts. Geef hem tijd om te wennen.

Fijn om te horen dat leeftijd geen hindernis is voor het aanleren van nieuwe dingen.
De terugweg is altijd vertrouwd want die gaat op huis aan en in de auto is hij tegenwoordig ook graag, gelukkig.
Vandaag is hij meegeweest naar vrienden. Hij was helemaal uitzinnig van plezier; zo van; hé, jullie ook hier?
Het komt dus wel goed met onze kabouter

Marie-Josée schreef:Het komt dus wel goed met onze kabouter

Ja hoor. Op een dag ontdekken ze dat alles voor Bassie is en dat heeft ook zo zijn voordelen.

bram en thijs schreef:

Marie-Josée schreef:Het komt dus wel goed met onze kabouter

Ja hoor. Op een dag ontdekken ze dat alles voor Bassie is en dat heeft ook zo zijn voordelen.

Ik geloof dat hij de voordelen van het alleen zijn al begint te ontdekken
Wat die tweede hond betreft, dan blijf je natuurlijk altijd twee honden houden en dat is wat Martin niet wil. En na al die jaren rekening gehouden te hebben met de honden kan ik me dat ook wel voorstellen, het was tenslotte altijd mijn keuze.
Ik zag op FB een boomer teefje van 6 jaar wat vastgebonden aan een boom was achtergelaten. Die zou ik dan zo op willen halen. Maar we wachten nog even af. Misschien vindt Martin het met lege handen lopen op de duur zelf erg saai.

Marie-Josée schreef:Ik geloof dat hij de voordelen van het alleen zijn al begint te ontdekken
Wat die tweede hond betreft, dan blijf je natuurlijk altijd twee honden houden en dat is wat Martin niet wil. En na al die jaren rekening gehouden te hebben met de honden kan ik me dat ook wel voorstellen, het was tenslotte altijd mijn keuze.
Ik zag op FB een boomer teefje van 6 jaar wat vastgebonden aan een boom was achtergelaten. Die zou ik dan zo op willen halen. Maar we wachten nog even af. Misschien vindt Martin het met lege handen lopen op de duur zelf erg saai.

Gaat zeker goedkomen.

Marie-Josée schreef:Wat die tweede hond betreft, dan blijf je natuurlijk altijd twee honden houden en dat is wat Martin niet wil. En na al die jaren rekening gehouden te hebben met de honden

Maar maakt het nu echt heel veel uit of je met 1 of met 2 honden rekening houdt? In jullie eigen bos zijn toch altijd 2 honden welkom? Met vakanties hebben wij tot nu toe ook weinig problemen ondervonden met 2, 3 of 4 honden. Met wandelen maakt 2 of 3 of 4 honden wel een verschil, vind ik. Maar het verschil tussen 1 of 2 honden is m.i. te verwaarlozen.

sypke schreef:

Marie-Josée schreef:Wat die tweede hond betreft, dan blijf je natuurlijk altijd twee honden houden en dat is wat Martin niet wil. En na al die jaren rekening gehouden te hebben met de honden

Maar maakt het nu echt heel veel uit of je met 1 of met 2 honden rekening houdt? In jullie eigen bos zijn toch altijd 2 honden welkom? Met vakanties hebben wij tot nu toe ook weinig problemen ondervonden met 2, 3 of 4 honden. Met wandelen maakt 2 of 3 of 4 honden wel een verschil, vind ik. Maar het verschil tussen 1 of 2 honden is m.i. te verwaarlozen.

Dat is ook niet de reden voor geen tweede hond. Haar man heeft liever geen twee honden.

Nee precies, en na al die jaren mijn zin te hebben gedaan wil ik ook wel eens rekening houden met hem.
Toen we nog in Heeze woonden en hij 6 dagen per week aan het werk was, was dat een ander verhaal, maar nu doen we alles samen, terwijl hij bijna niet meer kan wandelen wegens chronische pijn aan zijn voeten. En wandelen vind ik zelf nog steeds essentieel voor een hond.
Bovendien hebben we hier nauwelijks hondenoppas, de kinderen wonen te ver weg, hebben een drukke baan. Dat ik voor een Havanezer, een redelijk kleine hond heb gekozen was juist met het oog op de toekomst. Een hond en zeker een kleiner formaat neem je makkelijker mee. En mocht het wandelen helemaal van de baan zijn dan scharen we ons maar bij de e-bikebrigade met hond-in-mand.
Maar we wachten wel af, dat wijst zich vanzelf denk ik.
Vandaag even een ontroerend momentje meegemaakt toen ik een pluk maagdenpalm plantte op het graf van Tomas. Sancho zat precies op het graf en toen ik zachtjes vroeg; waar is Tomas, keek hij recht naar beneden terwijl hij normaal op het begin van die vraag al wild om zich heen kijkt. Ik moest echt even slikken.
Hij lijkt gelukkig niet meer te treuren en speelt weer met zijn balletje als ik meedoe.
Alleen het eten wil nog niet. Nu is dat dieetvoer volgens mij al niet zo lekker maar hij moet er toch maar aan geloven

Het is alweer een maand geleden dat Sancho zijn makker heeft moeten missen. Hij lijkt zich prima te schikken in zijn rol, is weer vrolijk en actief en kan weer helemaal opgaan in het laagvliegen in het bos
Maar toch is hij enorm veranderd. Veel rustiger, makkelijker. Saai bijna. Hij loopt gewoon netjes mee, waar je hem ook mee naartoe neemt. Geen nerveus hijgend getrek aan de lijn, geen gepiep.Op een terras gaat hij naast de stoel liggen en geeft geen kik. De onrust die hij altijd had is helemaal verdwenen. Net of hij ineens volwassen is geworden.
Zou de onzekerheid van Tomas soms mede de oorzaak zijn geweest?
Of heeft de medicatie voor de prostaat soms blijvende invloed?
Hoe dan ook, eigenlijk is het wel wat saai maar ook heel makkelijk en ontspannen, hij kan nu gewoon veel vaker mee en daar geniet hij zichtbaar van. Het lijkt een compleet andere hond te zijn geworden. Ik heb nu gewoon een Havanezer zoals alle anderen

Ypozane heeft wel een 'dempend' effect. In principe is dat geen chemische castratie, maar op gedrag werkt het sinds wel soortgelijk. Pol heeft het een paar keer gehad en bij hem zag je dat heel duidelijk.

Marie-Josée schreef:Het is alweer een maand geleden dat Sancho zijn makker heeft moeten missen. Hij lijkt zich prima te schikken in zijn rol, is weer vrolijk en actief en kan weer helemaal opgaan in het laagvliegen in het bos
Maar toch is hij enorm veranderd. Veel rustiger, makkelijker. Saai bijna. Hij loopt gewoon netjes mee, waar je hem ook mee naartoe neemt. Geen nerveus hijgend getrek aan de lijn, geen gepiep.Op een terras gaat hij naast de stoel liggen en geeft geen kik. De onrust die hij altijd had is helemaal verdwenen. Net of hij ineens volwassen is geworden.
Zou de onzekerheid van Tomas soms mede de oorzaak zijn geweest?
Of heeft de medicatie voor de prostaat soms blijvende invloed?
Hoe dan ook, eigenlijk is het wel wat saai maar ook heel makkelijk en ontspannen, hij kan nu gewoon veel vaker mee en daar geniet hij zichtbaar van. Het lijkt een compleet andere hond te zijn geworden. Ik heb nu gewoon een Havanezer zoals alle anderen

Ah wat fijn dat Sancho zich nu zoveel beter en zelfverzekerder voelt! Dat zal wel genieten zijn, ondanks/naast het verlies van Tomas.

Hij lijkt zich goed te voelen.
Dat is het allerbelangrijkste

Werkt die Ypozane dan nog zo lang na? Dan zou het dat best ook kunnen zijn.
Bovendien reageerde hij soms heel sterk op de bloeddruppels van Tomas, met een klapperende bek en zo. Geen idee wat zo'n tumor nog meer prijs geeft.
Maar dat hij nu tevreden is, is inderdaad het belangrijkste.
Ik was zo bang dat hij zijn leuke ondeugende karakter was verloren en dat hij van slag was en treurde. Het duurde wel even ( ik lette teveel op hem ) maar ik zie nu zelf ook in dat het gewoon een tevreden evenwichtig hondje is.

Ypozane werkt 5-6 maanden.

Misschien ligt het inderdaad dan aan de Ypozane maar het is echt een totaal ander hondje geworden. Hij is veel aanhankelijker en vooral heel makkelijk en rustig. Ik kan hem gewoon mee op bezoek nemen en hij gedraagt zich voorbeeldig. Ik mis die streken van hem soms wel al blijft hij hoe dan ook een heel bijzonder exemplaar
Maar soms maak ik me toch zorgen. Zou het leven saaier zijn zonder Tomas? Ze trokken niet echt met elkaar op in de zin van samen spelen of bij elkaar liggen. Maar tijdens wandelingen waren ze wel altijd samen en Sancho deed alles na wat Tomas deed. Er zijn vast niet veel Hava's die voortdurend met hun neus aan de grond lopen Dat doet hij nu trouwens niet meer.
Tomas was echter een tamelijk onzekere hond dus het kan zijn dat Sancho daardoor nu stabieler en rustiger is geworden.
De tijd zal het leren. Ik hoop echter dat ik hem niet tekort doe.

Marie-Josée schreef:Misschien ligt het inderdaad dan aan de Ypozane maar het is echt een totaal ander hondje geworden. Hij is veel aanhankelijker en vooral heel makkelijk en rustig. Ik kan hem gewoon mee op bezoek nemen en hij gedraagt zich voorbeeldig. Ik mis die streken van hem soms wel al blijft hij hoe dan ook een heel bijzonder exemplaar
Maar soms maak ik me toch zorgen. Zou het leven saaier zijn zonder Tomas? Ze trokken niet echt met elkaar op in de zin van samen spelen of bij elkaar liggen. Maar tijdens wandelingen waren ze wel altijd samen en Sancho deed alles na wat Tomas deed. Er zijn vast niet veel Hava's die voortdurend met hun neus aan de grond lopen Dat doet hij nu trouwens niet meer.
Tomas was echter een tamelijk onzekere hond dus het kan zijn dat Sancho daardoor nu stabieler en rustiger is geworden.
De tijd zal het leren. Ik hoop echter dat ik hem niet tekort doe.

Misschien is het saaier, misschien stabieler (en is dat saaier). Ik denk dat je vooral moet kijken naar hoe hij het naar zijn zin heeft en er sowieso lekker een half jaar voor uit moet trekken om daarna te kunnen beoordelen of je er voor Sancho toch liever een hond bij wil. Een leven is niet pas leuk als er heel veel te beleven valt, gewoon lekker genieten elke dag valt voor mij ook onder een leuk leven.

Ik weet niet wat je zelf met hem doet/onderneemt, maar daar kan hij natuurlijk veel voldoening uithalen.

Je hoort inderdaad wel vaker dat honden veranderen als ze nog maar alleen zijn en ik was gewoon bang dat het negatief zou uitpakken, dat hij zijn maatje bleef missen. Maar saai is misschien niet eens zo erg na alle zorg en onrust van de laatste maanden.
Vandaag maakten we weer zo'n staaltje van ongewone braafheid mee; Martin had de voordeur en tussendeur openstaan terwijl hij iets aan de auto aan het knutselen was. Ik was met Sancho buiten maar liet hem zonder erg even later binnen. Daarna hoorde ik na een tijdje zachtjes piepen, ik dacht dat ik hem ergens had ingesloten maar toen ontdekte ik hem zittend in de deuropening van de voordeur Hij zat te piepen om Martins aandacht te trekken. Normaalgesproken hadden we achter hem aan kunnen rennen want zo'n buitenkans om de wijk te verkennen liet hij zich echt niet ontglippen.
Zo'n Bravenezer zijn we echt ECHT niet gewend

Marie-Josée schreef:Je hoort inderdaad wel vaker dat honden veranderen als ze nog maar alleen zijn en ik was gewoon bang dat het negatief zou uitpakken, dat hij zijn maatje bleef missen. Maar saai is misschien niet eens zo erg na alle zorg en onrust van de laatste maanden.
Vandaag maakten we weer zo'n staaltje van ongewone braafheid mee; Martin had de voordeur en tussendeur openstaan terwijl hij iets aan de auto aan het knutselen was. Ik was met Sancho buiten maar liet hem zonder erg even later binnen. Daarna hoorde ik na een tijdje zachtjes piepen, ik dacht dat ik hem ergens had ingesloten maar toen ontdekte ik hem zittend in de deuropening van de voordeur Hij zat te piepen om Martins aandacht te trekken. Normaalgesproken hadden we achter hem aan kunnen rennen want zo'n buitenkans om de wijk te verkennen liet hij zich echt niet ontglippen.
Zo'n Bravenezer zijn we echt ECHT niet gewend

Ik blijf me verbazen over Sancho. Wat een heerlijk hondje is het nu. Niet dat hij dat voorheen niet was maar hij was veel onrustiger, ongeduriger en dan drong je vaak moeilijker tot hem door.
Gisteren ging hij mee naar vrienden op een vakantiepark. Daar zat een loops teefje en hij liep op zijn achterpootjes voorbij om haar te kunnen blijven zien. Verderop zaten onze vrienden en ik was bang dat ik hem niet los kon laten, hun tuin is namelijk niet afgemaakt. Maar hij is de hele avond op hun terrein gebleven. Lag zo lekker onder een stoel te slapen dat ik voor de zoveelste keer vroeg "waar die witte nu was" en Martin me meewarig aankeek over zoveel wantrouwen
Als dit door de Ypozane komt dan doe nog maar een doos Maar ik denk dat alles een beetje meespeelt. Tomas kreeg automatisch de leiderrol toen pupje Sancho in huis kwam maar was helemaal geen leider, daarom was hij voor ons ook zo'n makkelijke lieve hond. Dat heeft vast wat onrust en onduidelijkheid gezorgd al konden ze na de puppytijd ontzettend goed met elkaar overweg.
Ik sluit echter maar niet uit dat de hormonen de grootste oorzaak zijn geweest. We gaan het zien als het spul uitgewerkt is

Marie-Josée schreef:Ik blijf me verbazen over Sancho. Wat een heerlijk hondje is het nu. Niet dat hij dat voorheen niet was maar hij was veel onrustiger, ongeduriger en dan drong je vaak moeilijker tot hem door.
Gisteren ging hij mee naar vrienden op een vakantiepark. Daar zat een loops teefje en hij liep op zijn achterpootjes voorbij om haar te kunnen blijven zien. Verderop zaten onze vrienden en ik was bang dat ik hem niet los kon laten, hun tuin is namelijk niet afgemaakt. Maar hij is de hele avond op hun terrein gebleven. Lag zo lekker onder een stoel te slapen dat ik voor de zoveelste keer vroeg "waar die witte nu was" en Martin me meewarig aankeek over zoveel wantrouwen
Als dit door de Ypozane komt dan doe nog maar een doos Maar ik denk dat alles een beetje meespeelt. Tomas kreeg automatisch de leiderrol toen pupje Sancho in huis kwam maar was helemaal geen leider, daarom was hij voor ons ook zo'n makkelijke lieve hond. Dat heeft vast wat onrust en onduidelijkheid gezorgd al konden ze na de puppytijd ontzettend goed met elkaar overweg.
Ik sluit echter maar niet uit dat de hormonen de grootste oorzaak zijn geweest. We gaan het zien als het spul uitgewerkt is

Gewoon afwachten en in de tussentijd genieten.