Het HondenForum

Afgelopen weekend ben ik voor het eerst met Jip gaan mantrailen. Voorheen deed mijn vriend dit, dus Jip kent het principe. Aan motivatie ontbreekt het niet. Jip gaat als een speer, is enorm gefocust en laat zich niet gemakkelijk misleiden. Maar direct nadat hij de vermiste persoon gevonden heeft, gaat hij op zoek naar een stok om hierop te kauwen en het te versnipperen. Dat is opvallend, omdat Jip normaal gesproken helemaal niet geïnteresseerd is in stokken.
Dus ik vermoed dat het speuren toch de nodige stress oplevert en dat dit zijn manier is om met die stress om te gaan. Het heeft niets te maken met de trainer die zich in het bos verstopt: Jip laat hetzelfde gedrag zien wanneer mijn vriend als begeleider meeloopt en ik de vermiste persoon ben. Dat hebben we uitgeprobeerd.

Ondanks de enorme werklust die hij laat zien tijdens het speuren, vraag ik mij af of we hem wel een plezier hiermee doen. Het zou dan toch niet stressvol moeten zijn? Wat is jullie gedachte hierbij?

Kan me niet voorstellen dat een hond die mantrailen stom vindt een enorme werklust laat zien hierbij Het kan best zijn dat hij zich even moet afreageren en dat een stok daar een goede manier voor is. Het is natuurlijk een zeer serieuze bezigheid die nogal wat concentratie vraagt. Even moeten afreageren daarna is niet zo gek, zeker voor een jonge retriever.
Wij hebben een aussie in de groep die dat ook doet met stokken. De andere honden vonden dat wel geinig en binnen enkele minuten waren ze allemaal bezig met stokken
Ik heb voor Tess een bal mee, voor als ze niet aan de beurt is en die frustratie kwijt moet.

Mijn teckel gaat altijd fanatiek een gat graven op de plek waar het slachtoffer zat Ook spanning afreageren natuurlijk maar zoals hierboven al gezegd hoeft dat helemaal niet verkeerd te zijn. Als ik de tas inpak voor een training dan wordt ze al helemaal enthousiast en als we de deur uitgaan staat ze als eerste bij de auto te springen. Ik weet dus zeker dat ze er veel plezier in heeft.

Kan me wel voorstellen dat takken knauwen geen prettige (veilige) manier van ontladen is dus misschien kan je wat met speelgoed of inderdaad een pensstaafje of iets dergelijks? Bij ons zijn er een aantal mensen die (ook) met speelgoed belonen, ze geven dit dan mee aan het slachtoffer.

En let er goed op dat de sporen niet te snel te moeilijk zijn. Dan bouwt hij misschien onnodig veel spanning op als het niet goed lukt.

veertje schreef:Kan me niet voorstellen dat een hond die mantrailen stom vindt een enorme werklust laat zien hierbij .

Nee precies, daarom was ik ook verbaasd om te zien dat het zoveel stress geeft. Kon het ook niet rijmen met elkaar.

veertje schreef:Het is natuurlijk een zeer serieuze bezigheid die nogal wat concentratie vraagt. Even moeten afreageren daarna is niet zo gek, zeker voor een jonge retriever. (...)

Gelukkig. Ik lees nu inderdaad dat meer honden de behoefte hebben om de stress (of frustratie) te uiten. Niets vreemds dus. Ik ga op zoek naar een alternatief voor de stokken, want dat vind ik niet zo prettig. Een bal, knuffel of kauwstaafje is beter

pioenroos schreef:Mijn teckel gaat altijd fanatiek een gat graven op de plek waar het slachtoffer zat Ook spanning afreageren natuurlijk maar zoals hierboven al gezegd hoeft dat helemaal niet verkeerd te zijn. (...)
Kan me wel voorstellen dat takken knauwen geen prettige (veilige) manier van ontladen is dus misschien kan je wat met speelgoed of inderdaad een pensstaafje of iets dergelijks? Bij ons zijn er een aantal mensen die (ook) met speelgoed belonen, ze geven dit dan mee aan het slachtoffer.

Ja, speelgoed is een beter idee. Dat gaat mee in de tas. Gaten graven zou ik ook prima vinden, maar dat moet ik 'm dan eerst uitleggen

pioenroos schreef:En let er goed op dat de sporen niet te snel te moeilijk zijn. Dan bouwt hij misschien onnodig veel spanning op als het niet goed lukt.

Dat is zeker belangrijk ja, daar letten we wel op
Afgelopen weekend hele korte spoortjes gelopen, omdat ikzelf nog wat handigheid erin moest krijgen.

Dankjewel voor het meedenken!

Nanna schreef:

_Tiny_ schreef:Het is de ontlading van dat moment en dat hoeft niet negatief te zijn. Beetje zoals een voetbalspeler na het scoren van een doelpunt zijn shirt uittrekt en ermee boven zijn hoofd rond zwaait

Nou, we zijn er. Doe hem een shirt aan

Nanna schreef:Stress kan inderdaad ook positief zijn. Als ik naar een hondenshow ga ren ik ook eerst drie rondjes over de parkeerplaats

Als een bal, knuffel of pensstaafje niet voldoende is om even te ontladen (wat ik nu eerst ga proberen) zal ik met Jip een paar rondkes rennen als alternatief

Dit is echt een typisch voorbeeld van spanning ombuigen, idd een coping mechanisme en het klinkt mij in de oren alsof hij daar een heel gezonde methode voor gevonden heeft. Oor moet, als ze alleen thuis is geweest, bij onze thuiskomst ook altijd even woest op een knuffel knabbelen, bijvoorbeeld. En wat Tara zegt, stress staat neit gelijk aan negatief. Als hij het mantrailen zelf leuk vindt zou ik hier absoluut geen probleem in zien.

even een trekspelletje doen? Dat is lekker actief, een kauwstaaf heeft denk ik niet hetzelfde effect want het gaat om het versnipperen denk ik. Een kauwstaaf is of hap hap slik weg, of het is zon harde waar je niet echt in een minuut wat mee kan. Ik zou dus eerder opteren voor een trekspel of ff achter zon bal met touw aan ofzo

Maar wat is uberhaupt het probleem met een stok versnipperen? Zolang ie het niet opeet niks aan de hand lijkt me. Oor doet het ook graag.

sbientje schreef:even een trekspelletje doen? Dat is lekker actief, een kauwstaaf heeft denk ik niet hetzelfde effect want het gaat om het versnipperen denk ik. Een kauwstaaf is of hap hap slik weg, of het is zon harde waar je niet echt in een minuut wat mee kan. Ik zou dus eerder opteren voor een trekspel of ff achter zon bal met touw aan ofzo

Ah, ook een goed idee! Trekspelletjes vindt Jip leuk, dus dat zou in zijn geval heel goed kunnen werken ja.

Ik wist niet dat dat zo heette
Manu doet het regelmatig, die vindt heel veel een ontlading waard. Als ik thuis kom na werk is hij zo blij dat hij een kluif pakt en erop los gaat, niet eens tijd om mij gedag te zeggen. En vooral na het in bad gaan, dan wordt er een bal door het huis heen gemept
Ik doe zelf ook weleens raar als ik heel enthousiast ben of iets tofs heb gedaan, na een minuut gaat het weer. Daar vergeleek ik het altijd mee.

Let er op dat een trekspel ook inspanning is, niet altijd enkel ontspanning

Een kleine update: Jip heeft vandaag niet op stokken gekauwd . Hij krijgt een speelgoedknuffel van de trainer op het moment dat Jip haar gevonden heeft. Dat is de beloning nu, in plaats van een snoepje. Jip is daar heel blij mee! En ik ook.

Morris gaat altijd het liefst even heel hard rondjes rennen als hij de vermiste persoon gevonden heeft. Ook niet altijd handig

Knuffel als beloning lijkt me een hele goede manier om ermee om te gaan. Knappe Jip!

Oh dat heeft een naam! Die van mij doen het ook hoor, Ollie moet tijdens leuke dingen soms INEENS als een debiel even een rondje rennen met iets in z'n bek, de hond van een vriendin gaat volop liggen rollen en Jamie springt schijnbaar uit het niets ongeveer in mijn nek en komt een kroel halen: "MAMAAAAAA IK DEED HET GOED HE!!!" Ik denk idd altijd dat het een soort afreageren na iets waar ze geconcentreerd mee bezig geweest zijn, of juist omdat ze het gevoel hebben iets goeds gedaan te hebben

Als ik thuis kom trouwens (= ook "stress") dan zoekt Oll ook vaak een speeltje om mee te gaan zwaaien of hij gaat juist als een debiel allerlei kunstjes zitten doen die hij kent, onderwijl druk kletsend tegen mij Jamie gaat dan lopen blaffen, iets minder succesvol

Vanochtend hebben we ons eerste blok van 8 lessen afgerond. En we gaan ermee verder. Jip is namelijk bloedfanatiek!
Vanochtend had ik de zweetdruppels over mijn rug lopen. Ik moet flink doorstappen en hem regelmatig ook een beetje afremmen, want bij langere afstanden gaan we dat tempo echt niet volhouden. Sinds we de teddybeer als beloning geïntroduceerd hebben, zijn stokken niet meer interessant. Daar ben ik heel blij mee. Ook helpt het Jip om wat rustiger de trainer te benaderen. Jip weet dat er een knuffel op de grond ligt, pakt deze heel trots vast en gaat vervolgens naast de trainer zitten voor een aai en een kriebel achter de oren. Dat ging tot enkele weken geleden heel anders. Toen moest de trainer zich schrap zetten als Jip eraan kwam om te voorkomen dat ze omver gelopen werd.

En hoe het verder gaat met mantrailing?
Bij splitsingen en kruispunten twijfelt Jip nauwelijks nog. Pas op het einde van het laatste spoortje maakte hij een vergissing. Ik gaf aan de trainer door waar we afgeslagen waren en nog voordat ze kon zeggen dat we niet goed liepen, had Jip dat zelf ook in de gaten. Hij keerde resoluut om. Zo mooi om te zien!