Mijn allerliefste Muis; 4-3-2002 / 28-2-2018
Geplaatst: 01 mar 2018 14:41
Je mocht 16 jaar oud worden bij ons Muis...
En alle foto's die we hebben, zijn maar een pietluttige fractie van al die jaren dat je ons leven zo ongelooflijk verrijkt hebt met je aanwezigheid, je vriendschap, je streken, je markante karakter en je onvoorwaardelijke hond- baas liefde.
Gisteren was die onvermijdelijke dag aangebroken waarop ik, jouw grote vriendin, een keus maken moest voor jou, mijn kleine, grote vriendinnetje...
Zo slim en menselijk als jij was, daar had wat ons betreft best tegenover mogen staan dat je ook minstens een mensenleven lang bij ons was gebleven, maar het is opperdepop met jouw lijfje.
Jij en wij hebben je ook nooit tegen gehouden in je hond zijn en we hebben ook altijd gezegd dat je ons zou verlaten met een versleten hart en een opgebruikt lijfje en daarnaast een schat aan mooie herinneringen.
Stokken, ballen, sneeuw, blaadjes en wind, overal ging je voor 110 % in.
En wat heb ik belachelijk veel van je geleerd, door je geleerd en wat maakt het me dankbaar dat jij mijn hondenmeisje was.
Je kwam om Rimpel's leven te verrijken, om hem hond te laten zijn en tjonge; wat ben je daar in geslaagd !
Maar je werd niet alleen zijn vriendinnetje en grote liefde. Je werd ook mijn allerliefste muizenkind; je stal het hart van mijn familie, van Robin, van Janneke, van vrienden maar bovenal ook het hart van je grote held Maarten.
Wat waren jullie samen een lust om naar te kijken.
En wat heb je het toch lang volgehouden om bij ons te zijn; je werd oud op een paar basis ingrediënten; liefde, rust, aandacht en hond mogen zijn.
En nu... nu moet ik na 16 jaar hondenbaas te zijn geweest verder als Hilje - zonder- hond... Ik heb nog even geen idee hoe dat uit gaat pakken , maar dat zien we toch wel met een beetje vertrouwen tegemoet.
Ik kijk terug op een 10 delige boekenreeks aan herinneringen; wandelingen, knuffel sessie's, gesprekjes, auto tochtjes, gewoon samen op pad, samen softijs en kibbeling eten, huilbuien en lachbuien, plezier, weekendjes weg,
samen vakantie vieren op Terschelling, bootjes varen, Struuntochten, samen naar bed gaan en samen wakker worden, onze ochtend-knuffelsessies, onze understanding en nog zoveel meer dingen waarin jij en ik zo op elkaar lijken,
op logeerpartijen bij mijn ouders, bezoekjes, verjaardagen, mee naar het wilde westen, mee naar het strand, je gemakkelijke en lieve omgang met mijn neefjes.
Voor nu deden we gisteren alles voor het laatst en lieten we je s middags gaan; op weg naar die Stinkerd die je in 2013 voor ging, op weg naar Miranda en alle andere honden en mensen die je voorgingen.
We laten je gaan naar je ballen-stokken-softijs-kibbeling-kroepoek-koekjes walhalla; het muizenparadijs.
En ik wil niet dramatiseren, maar ik heb nog geen idee hoe ik in de basis verder moet zonder jou want wat gaan we je missen in alles.
Het doet zeer, maar ik sta achter het besluit want je wordt geen 16 jaar om vervolgens alleen nog maar te "zijn" zonder eetlust en lol in het leven.
Het is tijd,; Dag lief Muizenkind van me, Muissiepluissie, Fraulein Maus, Miss Mouse, prinsessenkind, Queen bee,... het ga je goed.
--------
Muis is nog thuis...morgenvroeg brengen we haar naar het crematorium, waar we haar zelf in de oven mogen leggen.
Ik voel deels opluchting, deels toch ook nog wel vlagen van paniek in de wetenschap 'nooit-meer-Muis" om me heen...
En zelfs schuldgevoel dat we doorgaan, 2 weekenden op rij weggaan en zij daar geen deel meer van uitmaakt, geen deel meer is van ons leven , omdat ze ziek werd en niet meer kon.
En het is niet mijn schuld dat ze op is, maar zeker ook niet haar schuld en het is een raar iets, dat gevoel dat je je verantwoordelijk voelt voor "haar dood maken" omdat het niet meer ging.
Ze neemt het me niet kwalijk, met haar blikken deed ze dat ook niet, maar het inslapen is me deels toch ook wel rauw op mijn dak gevallen.
Het ging rustig, maar het heeft nog wel 10 minuten geduurdt voor ze van prik 1 in slaap was en het was echt prik 2 waaraan ze stierf, met nog een klein beetje stuip van haar achterpootjes en kaken.
En ik moet verstandelijk begrijpen dat ze daar niets meer van meekreeg, maar het was mijn 'eerste' keer.
Ik was gezegend met twee honden die VOOR het spuitje aan gingen in het verleden...
Dit is toch andere koek en dat moet blijkbaar even een plekje krijgen.
Morgen gaan we, na het crematorium bezoek, door naar Duitsland, een weekendje weg
Zondagavond komen we thuis, 4 maart, haar verjaardag...
En dan gaat vanaf maandag het 'gewone' leven verder zonder Muis...
En alle foto's die we hebben, zijn maar een pietluttige fractie van al die jaren dat je ons leven zo ongelooflijk verrijkt hebt met je aanwezigheid, je vriendschap, je streken, je markante karakter en je onvoorwaardelijke hond- baas liefde.
Gisteren was die onvermijdelijke dag aangebroken waarop ik, jouw grote vriendin, een keus maken moest voor jou, mijn kleine, grote vriendinnetje...
Zo slim en menselijk als jij was, daar had wat ons betreft best tegenover mogen staan dat je ook minstens een mensenleven lang bij ons was gebleven, maar het is opperdepop met jouw lijfje.
Jij en wij hebben je ook nooit tegen gehouden in je hond zijn en we hebben ook altijd gezegd dat je ons zou verlaten met een versleten hart en een opgebruikt lijfje en daarnaast een schat aan mooie herinneringen.
Stokken, ballen, sneeuw, blaadjes en wind, overal ging je voor 110 % in.
En wat heb ik belachelijk veel van je geleerd, door je geleerd en wat maakt het me dankbaar dat jij mijn hondenmeisje was.
Je kwam om Rimpel's leven te verrijken, om hem hond te laten zijn en tjonge; wat ben je daar in geslaagd !
Maar je werd niet alleen zijn vriendinnetje en grote liefde. Je werd ook mijn allerliefste muizenkind; je stal het hart van mijn familie, van Robin, van Janneke, van vrienden maar bovenal ook het hart van je grote held Maarten.
Wat waren jullie samen een lust om naar te kijken.
En wat heb je het toch lang volgehouden om bij ons te zijn; je werd oud op een paar basis ingrediënten; liefde, rust, aandacht en hond mogen zijn.
En nu... nu moet ik na 16 jaar hondenbaas te zijn geweest verder als Hilje - zonder- hond... Ik heb nog even geen idee hoe dat uit gaat pakken , maar dat zien we toch wel met een beetje vertrouwen tegemoet.
Ik kijk terug op een 10 delige boekenreeks aan herinneringen; wandelingen, knuffel sessie's, gesprekjes, auto tochtjes, gewoon samen op pad, samen softijs en kibbeling eten, huilbuien en lachbuien, plezier, weekendjes weg,
samen vakantie vieren op Terschelling, bootjes varen, Struuntochten, samen naar bed gaan en samen wakker worden, onze ochtend-knuffelsessies, onze understanding en nog zoveel meer dingen waarin jij en ik zo op elkaar lijken,
op logeerpartijen bij mijn ouders, bezoekjes, verjaardagen, mee naar het wilde westen, mee naar het strand, je gemakkelijke en lieve omgang met mijn neefjes.
Voor nu deden we gisteren alles voor het laatst en lieten we je s middags gaan; op weg naar die Stinkerd die je in 2013 voor ging, op weg naar Miranda en alle andere honden en mensen die je voorgingen.
We laten je gaan naar je ballen-stokken-softijs-kibbeling-kroepoek-koekjes walhalla; het muizenparadijs.
En ik wil niet dramatiseren, maar ik heb nog geen idee hoe ik in de basis verder moet zonder jou want wat gaan we je missen in alles.
Het doet zeer, maar ik sta achter het besluit want je wordt geen 16 jaar om vervolgens alleen nog maar te "zijn" zonder eetlust en lol in het leven.
Het is tijd,; Dag lief Muizenkind van me, Muissiepluissie, Fraulein Maus, Miss Mouse, prinsessenkind, Queen bee,... het ga je goed.
--------
Muis is nog thuis...morgenvroeg brengen we haar naar het crematorium, waar we haar zelf in de oven mogen leggen.
Ik voel deels opluchting, deels toch ook nog wel vlagen van paniek in de wetenschap 'nooit-meer-Muis" om me heen...
En zelfs schuldgevoel dat we doorgaan, 2 weekenden op rij weggaan en zij daar geen deel meer van uitmaakt, geen deel meer is van ons leven , omdat ze ziek werd en niet meer kon.
En het is niet mijn schuld dat ze op is, maar zeker ook niet haar schuld en het is een raar iets, dat gevoel dat je je verantwoordelijk voelt voor "haar dood maken" omdat het niet meer ging.
Ze neemt het me niet kwalijk, met haar blikken deed ze dat ook niet, maar het inslapen is me deels toch ook wel rauw op mijn dak gevallen.
Het ging rustig, maar het heeft nog wel 10 minuten geduurdt voor ze van prik 1 in slaap was en het was echt prik 2 waaraan ze stierf, met nog een klein beetje stuip van haar achterpootjes en kaken.
En ik moet verstandelijk begrijpen dat ze daar niets meer van meekreeg, maar het was mijn 'eerste' keer.
Ik was gezegend met twee honden die VOOR het spuitje aan gingen in het verleden...
Dit is toch andere koek en dat moet blijkbaar even een plekje krijgen.
Morgen gaan we, na het crematorium bezoek, door naar Duitsland, een weekendje weg
Zondagavond komen we thuis, 4 maart, haar verjaardag...
En dan gaat vanaf maandag het 'gewone' leven verder zonder Muis...
Wat een verdriet om je meisje en dat hoort ook gewoon zo, de tranen heeft ze 'verdiend' door jouw allerliefste Muis te zijn.
