Doen ze anders nooit
Geplaatst: 16 feb 2018 18:34
Ik had het kunnen weten. Het kan geen negen jaar goed gaan zonder dat het ooit vervalt in godsgruwelijke wanorde.
Nog geen vijf minuten nadat ik de deur uit ben voor onze ochtendronde merk ik twee reeën op in het veld naast ons. Nanuq blijft meteen mooi stilstaan, wachtend op mijn toestemming om te gaan.
Die krijgt hij niet want open ruimte zonder de nodige schuilplekken voor wild én jachtseizoen dus ik heb geen zin in lange achtervolgingen.
Daar dacht mijn slechthorende, in-zijn-midlife-crisis-zittende kutbordercollie anders over.
Aiko rent naar de reeën toe waarop een derde ree die ik had gemist vlak naast ons wegrent.
Terwijl ik vruchteloos naar Aiko schreeuw of hij godverdomme wil maken dat hij terug is grijpt Nanuq zijn kans om achter ree nummer 3 aan te gaan. Elk een andere kant op.
Honden overal, reeën overal, een Frank die me aankijkt met een blik die zich afvraagt waar dit soort losbandigheid in hemelsnaam voor nodig is.
Toch nog één hond die van me houdt.
Een paar seconden later rennen ze weer naar me toe, Aiko licht mankend, zich vast realiserend dat het niet handig is als je de geestdrift van een jonge windhond en het lijf van een stramme bidsprinkhaan hebt.
Maar goed, het leeft allemaal nog.
We lopen verder en komen een onbekende vrouw tegen met een heel leuk teefje. Iets té leuk want tegelijkertijd met het besef dat mijn honden verdacht weinig aandacht voor me hebben zie ik de teef stareflex vertonen. Shitshitshit, half fokking flikflakkend naar de honden toe om ze met de nodige moeite aan te lijnen waarop mevrouw heel droog zegt 'Oh ja, ze is loops, helemaal vergeten haha!'. HAHAHAHA neen. Gewoon neen.
Bijna thuis passeren we zoals we dat al driehonderzeventig keer voordien gedaan hebben een wei met twee Vlaamse paarden.
Alleen toen ik naar rechts keek stond Frank er plots middenin. Op zoek naar een kennelijk wel heel bijzondere stok die hij daar had zien liggen.
Ondertussen komt er twee ton aan paard op mijn 17kg wegende hond af gedraafd en die stomme lul vindt geen uitweg meer.
Nog net voor ik een afspraak voor crematie kan maken lukt het hem uit de wei te geraken, helemaal blij met z'n stok.
Echt. Ik moest het gewoon van me afschrijven.
Mijn doorgaans voorbeeldige honden worden gewoon collectief debiel
Nog geen vijf minuten nadat ik de deur uit ben voor onze ochtendronde merk ik twee reeën op in het veld naast ons. Nanuq blijft meteen mooi stilstaan, wachtend op mijn toestemming om te gaan.
Die krijgt hij niet want open ruimte zonder de nodige schuilplekken voor wild én jachtseizoen dus ik heb geen zin in lange achtervolgingen.
Daar dacht mijn slechthorende, in-zijn-midlife-crisis-zittende kutbordercollie anders over.
Aiko rent naar de reeën toe waarop een derde ree die ik had gemist vlak naast ons wegrent.
Terwijl ik vruchteloos naar Aiko schreeuw of hij godverdomme wil maken dat hij terug is grijpt Nanuq zijn kans om achter ree nummer 3 aan te gaan. Elk een andere kant op.
Honden overal, reeën overal, een Frank die me aankijkt met een blik die zich afvraagt waar dit soort losbandigheid in hemelsnaam voor nodig is.
Toch nog één hond die van me houdt.
Een paar seconden later rennen ze weer naar me toe, Aiko licht mankend, zich vast realiserend dat het niet handig is als je de geestdrift van een jonge windhond en het lijf van een stramme bidsprinkhaan hebt.
Maar goed, het leeft allemaal nog.
We lopen verder en komen een onbekende vrouw tegen met een heel leuk teefje. Iets té leuk want tegelijkertijd met het besef dat mijn honden verdacht weinig aandacht voor me hebben zie ik de teef stareflex vertonen. Shitshitshit, half fokking flikflakkend naar de honden toe om ze met de nodige moeite aan te lijnen waarop mevrouw heel droog zegt 'Oh ja, ze is loops, helemaal vergeten haha!'. HAHAHAHA neen. Gewoon neen.
Bijna thuis passeren we zoals we dat al driehonderzeventig keer voordien gedaan hebben een wei met twee Vlaamse paarden.
Alleen toen ik naar rechts keek stond Frank er plots middenin. Op zoek naar een kennelijk wel heel bijzondere stok die hij daar had zien liggen.
Ondertussen komt er twee ton aan paard op mijn 17kg wegende hond af gedraafd en die stomme lul vindt geen uitweg meer.
Nog net voor ik een afspraak voor crematie kan maken lukt het hem uit de wei te geraken, helemaal blij met z'n stok.
Echt. Ik moest het gewoon van me afschrijven.
Mijn doorgaans voorbeeldige honden worden gewoon collectief debiel
