Zit jij er wel eens doorheen?

[Charlotte*]

Ze is er nu drie weken, onze nieuwe hond. Een hond van 9 maanden uit Spanje.

Ze heeft nogal verlatingsangst en daar had ik wel rekening mee gehouden. Ik vind het zwaar dat ze nog niet alleen kan zijn en dat ze zo aan mijn hangt maar besef wel dat dit heel veel tijd nodig heeft.
Maar ze moet 1 dag per week naar een oppas en om haar niet meteen in het diepe te gooien heb ik haar vorige week en vandaag bij mijn moeder achtergelaten. Vorige week was het een halve dag en ging het redelijk, ze was wat onrustig maar het was te doen.
Alleen was het vandaag compleet anders, ze heeft lopen huilen als een wolf, blaffen en drentelen. Ik ben haar tussen de middag komen uitlaten en daarna was ze even wat rustiger maar begon toch weer met piepen en joelen.

Voor mijn moeder is dit zwaar en echt niet leuk. Ik heb een andere oppas waar ze ook heen kan en daar hebben ze andere honden.
Ik heb haar daar nog niet gebracht omdat ik haar wat rust wilde gunnen en haar niet meteen tussen vreemde honden te doen.

Maar wat is nu wijsheid? Het plan was om haar de komende drie weken bij mijn moeder te brengen en tussendoor op bezoek te gaan bij de nieuwe oppas. Maar bij mijn moeder heeft ze totaal geen rust en waarschijnlijk bij de andere oppas ook niet.

Ik weet het even niet meer en zie even niet hoe dit nog goed moet komen. Ze plakt enorm aan me en er zijn momenten dat het me enorm benauwd en soms irriteert. Het spookte zelfs al door mijn hoofd om haar terug te brengen naar het gastgezin, maar dat zou funest voor haar zijn.
Maar als ze op haar gemak is is het echt een hele leuke hond. Ze is zo vriendelijk naar mensen en kinderen, kan zo leuk spelen en is erg leergierig, ze is rustig in huis en blaft niet als er mensen en honden voor het huis langs lopen.
Kortom, ik zit er even doorheen.

Hebben jullie dat ook wel eens gehad met een nieuwe hond? En hoe ben je daar doorheen gekomen?

[Sterre]

Moeilijk hoor. Je schrijft dat je haar bij je moeder achterlaat. Dus jij gaat uit het huis weg? Is het een idee om samen met je moeder en hond een klein wandelingetje te doen en dat je moeder dan met hond en zonder jou weer naar binnen gaat? Dan ziet ze jou niet uit huis weggaan.

[Alfilillo]

Hoe is ze met andere honden? Misschien is ze bij de oppas juist meer op haar gemak door de aanwezigheid van andere honden. Een stabiele roedel, mits het daarom gaat, doet haar misschien goed. Valt te proberen. Kun je eens met de oppas en haar honden gaan wandelen zodat ze elkaar leren kennen?

[dre]

Ik heb met shelly in het begin regelmatig huilend met mijn beste vriendin aan de telefoon gehangen. Ze was zo bang en alles was teveel en ik heb mij regelmatig afgevraagd of ze het ooit zou gaan trekken in mijn huishouden waar niets regelmatig was.

Ze kon heel veel niet, Maar alleen zijn is gelukkig nooit een probleem geweest, dat had ik slecht getrokken ook want ik moet werken willen we de honden kunnen bekostigen (toen nog alleenstaand zelfs).

Uiteindelijk is ze met een half jaar pas echt begonnen met bijsteken en makkelijker worden. Ze is nog steeds niet een makkelijke hond te noemen, maar mensen die haar verleden niet kennen zien haar alleen als vrolijke stuiterbal.

Ik heb in het begin voor ondersteuning nog tijdelijk een kalmerend iets gegeven (geen idee meer wat, dan zou ik echt even moeten graven), gewoon om haar wat meer ontspanning te gunnen.

Oppas is hier zonder piepen pas gekomen toen we haar eigen mand mee sleepten naar mijn ouders. Dat was de enige waar ze liep te piepen en onrustig was, eigen mand mee was niet handig, Maar gaf haar wel meer rust gek genoeg.

Het is zwaar, maar uiteindelijk heb ik hier nu wel een hond die ik kan lezen en die mij (en anderen) heel veel geleerd heeft, het was het absoluut waard (al zal ik nooit meer bewust een angstige hond nemen).

[kipo]

Ja ik zat en zit ook wel eens moedeloos te kijken. Aura was na het afgelopen jachtseizoen met oud en nieuw als kers op de taart, zo bang. Ze wilde eigenlijk niet meer het huis uit, wandelen op haar favoriete plekken was een bezoeking, constant met de staart tussen de benen aan het scannen. Bang voor knallen die misschien nog gingen komen. 1 geluid wat als knal geïnterpreteerd kon worden en hop daar ging ze, staart tussen de benen, oren op slot, terug naar de auto.
Wandelen op nieuwe plekken ging íets beter.
En dat voor een hond die genoot van rennen, dartelen en een beetje struinen door de berm.

Langzaam maar zeker vindt ze haar plezier weer, door het maar gewoon te blijven doen, maar ook door deels toe te geven aan haar angst en bij knallen rechtsomkeert naar huis te gaan. Daar en in de auto voelt ze zich veilig.

Ik vrees het komende seizoen al, maar goed, ik heb nu driekwart jaar om erop te oefenen.

Misschien gaat het bij de oppas wel beter, juist omdat er meer honden zijn?

[jacq1970]

Och toen Bowie kwam heb ik er denk wel 2 jaar doorheen gezeten.. het alleen blijven was dan niet echt een probleem omdat mijn lief en ik hebben kunnen regelen dat er zeker 12 weken lang iemand thuis was en ik maar 4 uurtjes per dag werkte toen en dat was goed te doen.
Maar daarnaast ging alles mis wat er mis kon gaan, ze sloopte als een idioot, deed zichzelf pijn moedwillig, kon absoluut geen rust vinden, beet mij .. er was bij tijd en wijlen geen land mee te bezeilen ... heb zo vaak geroepen dat die hond eruit moest zelf was ik in die tijd ook echt niet fit door leveraandoening die door de stress er ook niet beter van werd.
Maar uiteindelijk is het goed gekomen en nu is ze bijna 11 en ligt de ellende ver achter ons en kan ik zeggen dat al het bloed, zweet en tranen nut heeft gehad en zijn vruchten heeft afgeworpen.

Als ik jouw was zou ik wel proberen om je hond bij de oppas met andere honden te doen, ga eerst eens samen wandelen en kijk hoe dat gaat en dan gewoon een paar uur brengen.. slechter dan bij je moeder zal niet gaan denk.. een hond met een verleden hecht sneller aan hondenmaatjes dan aan mensen, je zou dan regelmatig ook langs je moeder kunnen en samen wandelen zodat je hond aan haar kan wennen.

[Jackira]

Uit je berichten de laatste tijd krijg ik de indruk dat je niet ontspannen bent wat de hond betreft en dat het je niet snel genoeg kan gaan voordat alles op rolletjes loopt Niet vervelend bedoelt.

Ik heb dacht ik gelezen dat je man niet zo van de honden is maar welwillend tegenover een hond stond. Is het daarom zo dat je stresserig bent dat je hond niet direct in jullie situatie past? Omdat je daar teveel stress over hebt om het de tijd te geven?

Want ik dacht dat je al eerder honden hebt gehad en ook dat je een uitlaatservice had toch? Of was jij dat niet. Dat lijkt me wel een basis om te weten dat honden wel tijd nodig hebben en wat is drie weken nu helemaal.

Accepteer gewoon dat ze aan jou hangt en doe leuke dingen met haar. Als ze bij je moeder weinig leiding krijgt zodat er ook geen afleiding is dan lijkt het me handiger om een oppas te zoeken die ook leuke dingen met haar gaat doen. Hoe meer je je aan haar ergert en hoe minder je haar de tijd geeft om te wennen hoe erger het gaat worden. Dat werkt averechts.

[laeken]

Ik denk dat je moet stoppen met accepteren van dingen van je hond die je niet trekt. Ik heb ook last van extreem respect voor wat mijn honden willen en voelen maar heb geleerd dat je dat dus juist soms los moet laten daar waar jij het niet aan kan. Guus kon niet goed alleen zijn in het begin. En hij was met alles bezig behalve met rustig doen en luisteren. Als ik ging schilderen ging hij rustig naast me zitten blaffen. Na de lange wandeling. Op een bepaalt moment lag hij dan EINDELIJK ergens en dan durfde ik geen thee meer te zetten wat stel dat hij wakker werd en weer druk zou worden..

En dan gaat het mis. Dan cijfer je jezelf weg en accepteer je dat je hond gaat bepalen. En dat maakt het allemaal alleen maar erger. Dus op een gegeven moment was ik er klaar mee. Stil zijn jij! Uit de keuken nu! Etc. En alle problemen die ik ervaarde verdwenen. Hij is kalm, super lief, kan nu prima alleen zijn en blaft zelden.

Kost tijd maar de essentie is, bewaak je eigen grenzen en maak de hond niet minder dan hij is. Dus verwacht wel dingen en geef je hond aan waar je grens ligt. Ik heb Guus echt wel eens de keuken uit gejaagd. Nu is het KLAAR! WEG NU! Als hij weer achter me stond te blaffen, Bas verbood de keuken in te komen en 20 keer in de afwasmachine kroop om alles af te likken


Vandaag nog. Hij zat voor de 20e keer in het kippenhok. Was er zo klaar mee omdat hij zich dan vol stouwt met graan waar hij vervolgens jeuk en buikpijn van krijgt. Heb hem echt effe laten weten dat ik er klaar mee ben. Hij bijt ook wel eens een kip in de staart en ik had al 10 keer hekjes en weet ik wat gemaakt. Nu weet hij dat het echt niet mag en heb ik rustig een degelijker hek gemaakt.

Het is inmiddels dus echt een fantastisch hondje. Super baas gericht en ontzettend lief en prettig in de omgang. Maar wel alleen omdat ik steeds mijn grens aangeef en geen vinger toegeef. Hij krijgt alles wat hij nodig heeft en dus hoeft hij niet mee naar de wc om daar voor me te gaan blaffen. Dat geclaim en gedoe moet ik gewoon niet en stop ik.

Wat je denk ik moet doen dus is afdwingen wat je wil dat je hond kan en wat essentieel is voor jou. Mijn hondjes mogen alles en krijgen echt alles wat ze nodig hebben. Ik pak dus ook echt wat ik nodig heb. Als ik schilder zijn ze kalm. Als ik weg ga ga ik weg. Als ik roep kom je en als ik niet wil dat je in het kippenhok gaat elke keer dan stop je ermee. Verder doen ze maar waar ze zin in hebben want verder vind ik alles prima.

[Zamunda]

Jazeker, ik zit ook weleens met mijn handen in het haar en af en toe heb ik er wel even doorheen gezeten. Dat laatste vooral in periodes dat ik zelf niet zo lekker in mijn vel zat, dan valt het vaak gewoon zwaarder.

[DesireeB]

Ik zit er vrijwel nooit doorheen. Soms 5 minuten, dan vind ik gewoon alles ff heel kut. Maar daar bedenk ik dan wel weer wat op en ga gewoon verder zoals het gaat. Niet te moeilijk doen.

Jouw situatie is lastig, ik zou denk ik het zelfde doen als Cleva zegt.

Andere situatie maar wel op zo'n zelfde manier aangepakt. Izzy kwam hier en bleek na een dag of 2 echt een schurft hekel aan 90% van het mannelijke volk te hebben. Waarom? Geen idee, doet er niet toe. Ik vind het ongewenst en ik ga je niet zielig zitten behandelen. Je moet niks met die mannen dus je laat ze maar gewoon lopen. Dus eerst leren negeren, en vanuit daaruit mochten vreemde mannen haar wel eens een koekje geven. Soms valt ze nog terug en denkt ze weer mannen weg te moeten jagen met woest geblaf(meer is het niet), dan haal ik haar op, krijgt ze verbaal op haar flikker, loopt de rest van de wandeling aangelijnd en de wandeling erop proberen we het opnieuw. Nog steeds is ze geen fan van veel mensen, maar zolang ze met rust gelaten word valt ze vrijwel nooit iemand lastig. Gaan mensen haar lokken dan vragen ze erom en dan doe ik er ook lekker niks aan. En als kers op de taart krijgen ze dan een Droef erbij, want die vind dat allemaal wel reuze gezellig vooral leuk als hij van die enorme kwijlslierten heeft hangen en een stel baggerpoten op iemand zijn broek achterlaat. Ik heb haar ook gewoon overal mee naar toe genomen om het zoveel mogelijk uit te doven.

[laeken]

Precies dat. Dat wat je zelf niet trekt niet accepteren van je hond. Claimen sta je toe. Bas liet zich echt niet claimen door Guus. Ik wel. Ik was alleen bezig met wat wil hij. Tot hij dus dingen wilde die mij beperkten. Mij claimen vind ik heel erg vervelend. Ik liet het zelf toe dus het is mijn schuld. Nu doet hij dat totaal niet meer. En ik regel alles zo dat het terecht is dat ik dat niet wil. Hij loopt lange wandelingen en krijgt kluiven om moe te worden. Heeft speeltjes en mag gerust alleen een uur in de tuin jagen op muizen. Maar ik mag dus ook 3 uur schilderen zonder aandacht eisen en geblaf en gedoe om mij zover te krijgen met hem bezig te gaan. Ik zorg dat ik het zo regel dat ik ook mag eisen dat ik mijn grenzen mag bewaken

[Charlotte*]

Uit je berichten de laatste tijd krijg ik de indruk dat je niet ontspannen bent wat de hond betreft en dat het je niet snel genoeg kan gaan voordat alles op rolletjes loopt Niet vervelend bedoelt.

Ik vind dat zeker niet vervelend en ik heb soms wel een schop onder mijn hol nodig.
Het hoeft van mij niet snel te gaan maar ze reageert in dit geval zo heftig dat ik dan even niet meer zie hoe ik dat moet oplossen.
Het klopt dat ik een uitlaatservice heb gehad, een herder uit het asiel met issues en een straathond uit Griekenland die ik vers van het vliegveld mee naar huis nam. En dat was ook niet altijd makkelijk maar ik kon daar gewoon mee omgaan, dat leek min of meer vanzelf te gaan.
Maar na 7 jaar geen hond te hebben gehad en een kind te hebben gekregen ben ik het een beetje kwijt en dat maakt me onzeker.

[Charlotte*]

Wat veel reacties! Echt heel fijn! Ik ga ze morgen allemaal goed doorlezen.

[Jackira]

Uit je berichten de laatste tijd krijg ik de indruk dat je niet ontspannen bent wat de hond betreft en dat het je niet snel genoeg kan gaan voordat alles op rolletjes loopt Niet vervelend bedoelt.

Ik vind dat zeker niet vervelend en ik heb soms wel een schop onder mijn hol nodig.
Het hoeft van mij niet snel te gaan maar ze reageert in dit geval zo heftig dat ik dan even niet meer zie hoe ik dat moet oplossen.
Het klopt dat ik een uitlaatservice heb gehad, een herder uit het asiel met issues en een straathond uit Griekenland die ik vers van het vliegveld mee naar huis nam. En dat was ook niet altijd makkelijk maar ik kon daar gewoon mee omgaan, dat leek min of meer vanzelf te gaan.
Maar na 7 jaar geen hond te hebben gehad en een kind te hebben gekregen ben ik het een beetje kwijt en dat maakt me onzeker.

Dat begrijp ik maar als je gewoon stopt met nadenken en zorgen maken dan komt dat snel genoeg weer terug. Vertrouw gewoon maar op jezelf want het lukt je heus wel weer. Het verschil is dat je destijds gewoon kon doen wat je goed leek en nu meer rekening moet houden met de andere mensen in je gezin. Maar toen je deed wat je goed leek ging het goed dus dat zegt wel wat. En je hebt zoveel ervaring dat is misschien wat weggezakt maar dat heb je snel genoeg weer in je vingertoppen

Geef dat hondje wat vertrouwen en tijd, en dan kun je altijd nog kijken of het wel of niet gaat. Ze loopt zo achter je aan omdat ze nog onzeker is wat logisch is na drie weken. Komt wel goed

[Tineke]

Ja hoor dat gevoel herken ik wel ,ik heb het met Orson gehad. Op een gegeven moment heb ik al mijn verwachtingen laten varen en is het gelukkig helemaal goed gekomen.
Gewoon even diep ademhalen en je verwachtingen voor nu bijstellen, dat lukt jou vast wel

[Izzie_Anneke]

Hebben jullie dat ook wel eens gehad met een nieuwe hond? En hoe ben je daar doorheen gekomen?

Izzie was hier een paar dagen en deed het fantastisch. Als ik haar losliet bleef ze in de buurt, ze was lief en aanhankelijk, blafte niet, ideaal. Toen ging ik met een vriendin wandelen en koffiedrinken bij mij thuis. Ik wilde proberen of Iz alleen kon blijven dus we zijn samen 10 minuten boodschappen gaan doen en toen we terugkwamen lag Izzie heel zoet in haar mand. Ik zei nog tegen vriendin,, ik heb een lot uit de loterij. En toen vloog Izzie bij onze binnenkomst mijn vriendin aan
Buikpijn heb ik ervan gehad. Asiel gebeld en om raad gevraagd, de proefperiode verlengd van 2 naar 6 weken en de trainer van de cursus waar ik ons al voor ingeschreven had gevraagd om bij mij thuis mee te kijken. Me aangemeld op het hondenforum.Dramatische gedachten als dit-gaat-nooit-meer-over. Hond-hond agressie kende ik maar een mensagressieve hond? Ik kan toch niet 15 jaar geen bezoek hebben?
Ik heb heel serieus overwogen haar weer terug te brengen, teveel hond voor mij als onervaren baas.

Wat bij mij hielp is dat ik me realiseerde dat ik haar echt wilde houden, en echt niet terug zou brengen naar het asiel. Toen ik dat eenmaal wist zijn we er maar het beste van gaan maken. Niets verwachten maar gewoon aan elkaar wennen en een band opbouwen. Werken aan Izzie's zelfvertrouwen.

Ik had meteen een klik maar die heeft in de eerste weken echt een knauw gehad. Niet eerlijk naar Izzie toe maar zo voelde het toen wel. En nu is ze mijn hond uit duizenden. Het kan zo onwijs veranderen in de eerste weken.

[*Skye*]

Bij mijn eerste hond stond ik na een week huilend onder de douche , ben ik regelmatig huilend vanuit de cursus naar huis gereden en heb ik mezelf gek gemaakt omdat ik het zo zo zo zo zo goed wilde doen. Op het moment dat ik mijn verwachtingen liet varen ging het als vanzelf (en na 2 jaar wekelijks trainen ).
Pup 2 was 100x moeilijker dan pup 1, maar bij haar was ik voorbereid op het ergste, liet ik het allemaal maar een beetje gaan en heb eigenlijk alleen maar van haar genoten.

Ik ben van mening dat als je een hond in huis neemt je er rekening mee moet houden dat ze in het ergste geval nooit alleen kunnen blijven, agressief zijn en nooit zindelijk worden. Dan kan het alleen maar meevallen

In jouw geval denk ik dat het gewoon vooral tijd nodig heeft. Met Nova had ik pas na een maand of 3 een beetje een vertrouwensband opgebouwd. En misschien helpt deze zin je om er doorheen te komen: This too shall pass... en dan 100x in de herhaling.

[DeDiana]

Ik ben van mening dat als je een hond in huis neemt je er rekening mee moet houden dat ze in het ergste geval nooit alleen kunnen blijven, agressief zijn en nooit zindelijk worden. Dan kan het alleen maar meevallen

Hahaha Dit is een beetje wat ik verwachtte toen Amoz hier kwam, dat viel inderdaad alleszins mee

Ik heb het soms wel even zwaar gehad, maar echt erdoorheen zitten heb ik nooit gehad. Waarschijnlijk inderdaad omdat ik het allemaal neem zoals het komt en altijd nog wel oplossingen en mogelijkheden zie.

Niet alleen kunnen zijn is natuurlijk niet altijd het gevolg van het baasje willen claimen, maar vaak ook van onzekerheid. Dan heeft de hond vaak vooral tijd nodig om zich veilig te voelen zonder de baas, of in jouw geval ook op een andere plek. Ik zou dus kijken of het helpt om haar eigen mand mee te nemen naar je moeder, je moeder bij jou te laten komen in plaats van haar naar je moeder te laten gaan, je moeder haar mee te laten nemen in plaats van haar zelf te brengen en dan weg te lopen, bij de andere oppas te zijn met meerdere honden en meer afleiding, etc. Kijk naar wat je anders zou kunnen doen dat het voor haar makkelijker kan maken.

Begrip hebben voor je hond en wat hij nog moeilijk vindt is ook altijd mijn uitgangspunt, maar kijk ook goed wat de motivatie van het gedrag is en geef duidelijk aan wat wel en niet acceptabel is. Taartje ging hier bijvoorbeeld in het begin blaffen als ik met een of twee andere honden ging wandelen (ze bleef dan dus niet alleen achter, maar was nog altijd samen met een andere hond). Ze had er echter totaal geen probleem mee als ik wegging zonder hond. Zij had dan ook absoluut geen verlatingsangst, wat zij deed was protestblaffen omdat ze ook mee wilde als ik een andere hond meenam voor de wandeling. Amy heeft dit ook een tijdje gedaan toen ze net had ontdekt hoe leuk wandelen was en bij Amy was de oplossing haar een kong geven bij vertrek. Bij Taar ben ik terug naar binnen gelopen en heb haar verbaal een uitbrander gegeven: 'Waar denk jij dat jij mee bezig bent?'. Daarna heeft ze het nooit meer gedaan. Dit zou ik natuurlijk niet zo doen als ze zou blaffen omdat ze het alleen zijn nog niet aankon, maar er kunnen dus verschillende motivaties zijn voor dergelijk gedrag en die vragen elk om een ander soort oplossing.

[Ingrid48]

ik denk juist dat ze bij andere honden meer op haar gemak zal zijn. Ze zal waarschijnlijk uit een shelter komen met tig honden op een kluitje. Ze kan zich dan juist aan deze honden optrekken.

en inderdaad wat al gezegd is, samen met je moeder gaan lopen en dan niet mee het huis in gaan, maar gedag zeggen en weg gaan. Dan wordt het huis van je moeder geen afscheidsplek...

Sterkte en succes...het wordt echt beter

[bouvierpoedel]

Zou haar gewoon terug brengen naar de stichting als het je teveel op breekt. Als het niet lukt hoef je daar niet mee door te blijven modderen wat voor beide niet leuk en goed is. Ieder mens heeft zijn grens.

[Hippo]

Ik heb wel eens zo'n baalmoment, zeker in als we weer een ongemanierde herplaatser in huis hebben gehaald .
Hippo was als pup en puber echt een drama. Die was alleen leuk als hij sliep . Toen heb ik mijzelf dagelijks afgevraagd waarom we aan hem waren begonnen. Het heeft 1,5 jaar geduurd, toen was hij volwassen en echt een gouden hond.

[Pemba]

Ik heb met al mijn honden weleens een beetje met mijn handen in het haar gezeten.
Met de ene meer dan met de ander.

Stress bij het achterblijven is heel lastig want je kunt het vermijden en als je weg bent kun je je hond niet helpen.
Het enige dat echt helpt is dat gevoel dat de hond heeft dat je altijd bij elkaar hoort te zijn wegnemen. Door letterlijk dat gedrag af te breken.
Thuis niet achter je aan laten lopen. Twee lange wandelingen is genoeg en zeker als je snachts bij elkaar bent dan kun je haar overdag best wegsluiten.
In het park aan de riem aan een andere wandelaar meegeven en zelf een andere route lopen.
Een keer een nachtje in de auto slapen (als het weer geschikt is).

Mira vind het ook nog vreselijk moeilijk, hoor. Het is elke keer een klein drama.
Dat gaat zitten hyperventileren en naar de deur staren. En toch zal ze het uiteindelijk kunnen want ik confronteer haar gewoon zoveel met de realiteit van de wereld dat ze er uiteindelijk overheen groeit.

Zit ik er weleens doorheen? Nee, eigenlijk nooit. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om geen honden te hebben. Die sores hoort er gewoon bij.

Je kunt ook gewoon je hond zich eerst thuis laten voelen en dan pas aan de slag gaan.
Waarom mag een hond je in huis niet achterna lopen? Dat gedrag verdwijnt echt vanzelf als de hond meer gewend is.
De hond een nacht in de auto laten slapen vind ik echt een slecht advies dat zomaar verkeerd kan uitpakken.
Een kennis heeft haar al wat bange hond een nacht bij een vertrouwde oppas laten slapen en daarna was het echt drama met de hond.

[Domor]

Ik heb er met Noa echt doorheen gezeten. Naast haar zittend op het matras op de grond, jankend. Zonder haar aan te raken, want dat verdroeg ze niet, matras moest op de grond, want anders durfde ze niet. Hondenkussens durfde ze ook niet op, bench was ze panisch van. Ze klom tegen de muren op als ze weer een stressbui had of de buitendeur open ging, omdat er dan licht over de muur ging. De lamellen voor het raam heb ik verwijderd want als daar licht op viel en wat bewoog (korte lamellen, dus windgevoelig) schoot ze ook de muren op. Buiten was ze eigenlijk niet uit te laten. Ze was altijd compleet over de zeik gestrest, binnen een kwart van de tijd (de rest van de tijd gewoon gestrest), buiten permanent over de zeik. Ik heb toen serieus nagedacht over haar in te laten slapen, want ze was zo zielig in die periode. Ze sliep ook nooit ontspannen, ze viel op een keer gewoon om/stortte in. En dan de nachtmerries die ze had, bijna dagelijks... Ze was 9 maanden (en ik had haar vanaf 7 weken).

Medisch is ze in die periode helemaal nagekeken en er was niets dat het gedrag echt kon verklaren, hoewel ze wel een oogafwijking heeft (verkeerd aangelegde oogzenuw, uiterst zeldzaam en hoogstwaarschijnlijk niet erfelijk). Ik heb in die periode 4 verschillende gedragstherapeuten met haar gezien (7-15 maanden).

Uiteindelijk is het min of meer goed gekomen en ik zou haar absoluut niet willen missen. Ze is nog steeds een beetje raar, maar ik weet nu wat er wel en niet kan en ik heb me er deels bij neergelegd en deels blijf ik aan het trainen. Maar als ik er aan terugdenk voel ik nog de rillingen over mijn rug lopen, wat voelde ik me toen machteloos.

[Johnny Jones]

Ik vraag me af.. je hond verbleef toch bij een opvanggezin? Kon ze daar wel alleen blijven?

[runninggirl]

Je kunt ook gewoon je hond zich eerst thuis laten voelen en dan pas aan de slag gaan.
Waarom mag een hond je in huis niet achterna lopen? Dat gedrag verdwijnt echt vanzelf als de hond meer gewend is.
De hond een nacht in de auto laten slapen vind ik echt een slecht advies dat zomaar verkeerd kan uitpakken.
Een kennis heeft haar al wat bange hond een nacht bij een vertrouwde oppas laten slapen en daarna was het echt drama met de hond.

Zo hebben wij het met Lazar aangepakt. Hij kende niks van buiten, was angstig naar alles buiten, hing enorm aan ons in huis... Dus die hebben we gewoon maar niet alleen gelaten inderdaad er vanuit gaande dat het nooit zou lukken. Met loslopen net zo.
We zijn nu 3 maanden verder en hij is zo enorm gegroeid. We hebben niks 'geoefend' met alleen laten. Een paar weken geleden gewoon geprobeerd, even naar de buren en hij bleef een uur stil. En nu kan hij het dus prima met de andere honden er bij.
Want dat is denk ik wel een groot verschil, een hondenmaatje die het goede voorbeeld geeft en waar ze zich aan op kunnen trekken. Het zou maar zo kunnen dat het bij de oppas met meer honden juist heel goed gaat, ik zou het proberen!

[Maartje]

Geen aanvullende tips voor je, maar ik heb wel veel vertrouwen in je. Ik heb je met voldoende honden bezig gezien om dat te durven zeggen.
Overigens vind ik het ook geen schande als blijkt dat dit niet de juiste hond is voor jullie gezin, maar ook die afweging kun je vast heel goed zelf maken.
Succes!

[Barkley]

ja, Fred bleek echt niet alleen te kunnen. En ik voelde me zo onkundig. Vooral heel veel adviezen met "je moet gewoon...". Maar zo gewoon was het allemaal niet. Tot de dag dat hij mijn slaapkamer gesloopt had. Toen hebben we geaccepteerd dat het niet zo makkelijk zou zijn.
En uiteindelijk heb ik de wanhoop daarover een beetje losgelaten. Hij heeft het naar zijn zin bij de oppas, we moeten wat zorgvuldiger plannen en we zorgen ervoor dat hij zo min mogelijk alleen is en daarin paniek ervaart. En dat breiden we heel langzaam uit. Hele kleine stapjes. Maar ook kleine stapjes zijn stapjes de goede richting op. En soms is het vier stappen vooruit en drie terug.
En zo heeft hij afgelopen zaterdag alleen in een autobench gezeten terwijl ik aan het kijken was naar andere honden tijdens de training. Een half jaar eerder zou hij de boel afgebroken hebben.

[Charlotte*]

Ik vraag me af.. je hond verbleef toch bij een opvanggezin? Kon ze daar wel alleen blijven?

Er werd mij verteld dat ze dat wel kon maar daar zat ze samen met een andere hond.

Ze heeft nooit in een shelter gezeten of op straat geleefd. Toen ze drie weken oud was is ze met het hele nest + moeders door iemand in huis opgevangen. Daarna is ze naar een Nederlands stel gegaan en van daaruit is ze naar Nederland gekomen in een opvang gezin, daar moest ze na twee maanden weg en is bij een ander gezin terecht gekomen. Daar heeft ze een maand gezeten voordat wij haar namen.
Wel is ze altijd samen met andere honden geweest. De combinatie vele verhuizingen en geen hondenmaatje hebben heb ik misschien wat onderschat.

[Charlotte*]

Bedankt voor jullie ondersteunende woorden en adviezen, daar heb ik echt wat aan. En als ik jullie ervaringen zo lees besef ik wel dat het echt nog veel erger kan dan dit. Lijkt me heel heftig om een hond te hebben die sloopt of mensen bijt.

Het aangeven van grenzen vind ik nog lastig. In de keuken achter me gaan staan is niet handig en ik kan niet de schoenen bij mijn zoontje aantrekken zonder dat ze ertussen komt staan. Ik geef wel rustig aan dat ze in haar mand moet of afstand moet houden maar dat werkt vaak niet, als ik het iets krachtiger doe duikt ze ineen maar gaat wel heel hyper om me heen kruipen en mijn handen aflikken maar afstand houden doet ze niet.
Ik bedacht me ook ineens dat mijn herder dat ook wel had in het begin, die liep ook achter me aan of rende achter de kat aan in huis. Als ik dat zat was bond ik hem vast aan de radiator.(ik was dan wel thuis) Klinkt heel lomp maar het werkte als een tiet, ik heb dat maar paar keer gedaan en toen was het over.

En ik moet natuurlijk de positieve punten niet vergeten want als we nu naar bed gaan gaat ze rustig in haar mand liggen. Dat deed ze in het begin echt niet, dan liep ze een half uur te piepen en drentelen. Dus dat is al winst. En de laatste keer dat ze 10 minuten alleen moest blijven waren de koekjes die ik had neergelegd wel opgegeten. Het loslopen op een omheind veld gaat goed, ze vind het leuk en luistert best goed.

[Charlotte*]

Geen aanvullende tips voor je, maar ik heb wel veel vertrouwen in je. Ik heb je met voldoende honden bezig gezien om dat te durven zeggen.
Overigens vind ik het ook geen schande als blijkt dat dit niet de juiste hond is voor jullie gezin, maar ook die afweging kun je vast heel goed zelf maken.
Succes!

Wat een lief bericht, dat doet me echt goed.