Rhodi 27-03-2004 - 06-02-2018
Geplaatst: 09 feb 2018 18:59
Lieve Rhodi... Nu was het écht tijd...
Een jaar geleden kreeg je de vreselijke diagnose; een milttumor. De dierenarts zei me dat het geen jaar mee zou duren.
Je kreeg vanaf dat moment prednison, en we moesten maar kijken hoe lang het goed zou gaan.
En het ging goed! Je ging als een speer, op een half pilletje per dag. Wat voelde je je happy. Af en toe had je een dipje, maar die duurden zelden langer dan een dagje of twee. We hebben de medicatie wel eens moeten verhogen, en gelukkig ook weer kunnen verlagen... Alles om je gelukkig en klachtenvrij te houden.
Je werd wat zinnig met eten, soms had je gewoon niet echt trek. Je moest meerdere keren per dag eten, want een té volle maag zorgde voor diarree. Je brokjes met Baldo werden saai, meerdere keren per dag hetzelfde... dus we verzonnen van alles. Kipfilet en eieren, daar was je gék op en je hebt er nog kilo's van weggegeten, je kreeg het vrijwel dagelijks van me. Alles voor mijn prinsje... Wat je maar lekker vond, je kreeg het.
En we deden speciale dingen, die we daarvoor nooit meer konden riskeren. Je mocht loslopen bij Meerstad, tot ze helaas daar de boel dicht gooiden. Ik heb je aan de lange lijn héérlijk na al die jaren flink laten zwemmen tijdens de zomeravonden, terwijl we er eigenlijk niet mochten zijn. We deden zoveel extra! Je hebt een geweldigde tijd gehad.
Maar in het najaar kon je zelf de auto niet meer in. Erin getild worden vond je een ramp, een opstapje doodeng. Het wereldje werd dus klein... en zo brachten we de laatste maanden samen door, met veel bezoekjes van mijn ouders, soms van mijn broer en van een speciale vriend die jou vertrouwen had gewonnen.
Maar sinds 25 januari ging het ineens minder. Je was niet vrolijk meer. We verhoogden de prednison maar weer, maar helaas had dat niet GENOEG effect. Je was vaak ongemakkelijk, onrustig en oncomfortabel. Deze dip kwam je niet te boven... En ik had gezegd; als het voor jou niet leuk meer was... moesten we stoppen. En dus belde ik met lood in de schoenen de 30e de dierenarts....
De afspraak werd gemaakt... en zo geschiedde. Het was zo raar, de dood van je hond ''plannen'' op een bepaalde dag en tijd... Maar precies de laatste dag was je écht niet goed, ondanks de extra prednison. Rillen, wegkruipen, niet meer willen eten, je voelde je beroerd... Je liet het ons zien, we hadden de goede keus gemaakt.
Je bent dinsdag 6 februari om 16.00 zachtjes in je geliefde bench weggegleden, en ik heb je vastgehouden tot het eind....
Mijn liefste Rhodi, je bent nu weer bij onze liefste Branco, je maatje. Wat zál hij je afgesnauwt hebben toen je boven aankwam... voor al die extra's die jij nog kreeg, en hij niet...! Maar jullie waren ongetwijfeld blij elkaar weer te zien.
Ik blijf altijd aan je denken, en ik houd jou en Branco heel dicht bij me. Rhodi, Roro, Snoet, Nepwolf, Vossekop... Ik hoop dat je genoten hebt van je extra leverworst, je kipfilets, je eieren, je kipstrips, je pensrolletjes... alles wat je wilde. Zo bang voor alle vreemden, zo lief voor alle bekenden... mijn grote, zachtaardige knuffelwolf. Bedankt voor de kusjes die ik de laatste avond en laatste dag nog van je kreeg... die je al zo lang niet meer had gegeven.
Rhodi mocht 13 jaar, 10 maanden, 1 week en drie dagen oud worden.
Ik hou meer van hem, en zal hem erger missen, dan woorden kunnen zeggen.
Een jaar geleden kreeg je de vreselijke diagnose; een milttumor. De dierenarts zei me dat het geen jaar mee zou duren.
Je kreeg vanaf dat moment prednison, en we moesten maar kijken hoe lang het goed zou gaan.
En het ging goed! Je ging als een speer, op een half pilletje per dag. Wat voelde je je happy. Af en toe had je een dipje, maar die duurden zelden langer dan een dagje of twee. We hebben de medicatie wel eens moeten verhogen, en gelukkig ook weer kunnen verlagen... Alles om je gelukkig en klachtenvrij te houden.
Je werd wat zinnig met eten, soms had je gewoon niet echt trek. Je moest meerdere keren per dag eten, want een té volle maag zorgde voor diarree. Je brokjes met Baldo werden saai, meerdere keren per dag hetzelfde... dus we verzonnen van alles. Kipfilet en eieren, daar was je gék op en je hebt er nog kilo's van weggegeten, je kreeg het vrijwel dagelijks van me. Alles voor mijn prinsje... Wat je maar lekker vond, je kreeg het.
En we deden speciale dingen, die we daarvoor nooit meer konden riskeren. Je mocht loslopen bij Meerstad, tot ze helaas daar de boel dicht gooiden. Ik heb je aan de lange lijn héérlijk na al die jaren flink laten zwemmen tijdens de zomeravonden, terwijl we er eigenlijk niet mochten zijn. We deden zoveel extra! Je hebt een geweldigde tijd gehad.
Maar in het najaar kon je zelf de auto niet meer in. Erin getild worden vond je een ramp, een opstapje doodeng. Het wereldje werd dus klein... en zo brachten we de laatste maanden samen door, met veel bezoekjes van mijn ouders, soms van mijn broer en van een speciale vriend die jou vertrouwen had gewonnen.
Maar sinds 25 januari ging het ineens minder. Je was niet vrolijk meer. We verhoogden de prednison maar weer, maar helaas had dat niet GENOEG effect. Je was vaak ongemakkelijk, onrustig en oncomfortabel. Deze dip kwam je niet te boven... En ik had gezegd; als het voor jou niet leuk meer was... moesten we stoppen. En dus belde ik met lood in de schoenen de 30e de dierenarts....
De afspraak werd gemaakt... en zo geschiedde. Het was zo raar, de dood van je hond ''plannen'' op een bepaalde dag en tijd... Maar precies de laatste dag was je écht niet goed, ondanks de extra prednison. Rillen, wegkruipen, niet meer willen eten, je voelde je beroerd... Je liet het ons zien, we hadden de goede keus gemaakt.
Je bent dinsdag 6 februari om 16.00 zachtjes in je geliefde bench weggegleden, en ik heb je vastgehouden tot het eind....
Mijn liefste Rhodi, je bent nu weer bij onze liefste Branco, je maatje. Wat zál hij je afgesnauwt hebben toen je boven aankwam... voor al die extra's die jij nog kreeg, en hij niet...! Maar jullie waren ongetwijfeld blij elkaar weer te zien.
Ik blijf altijd aan je denken, en ik houd jou en Branco heel dicht bij me. Rhodi, Roro, Snoet, Nepwolf, Vossekop... Ik hoop dat je genoten hebt van je extra leverworst, je kipfilets, je eieren, je kipstrips, je pensrolletjes... alles wat je wilde. Zo bang voor alle vreemden, zo lief voor alle bekenden... mijn grote, zachtaardige knuffelwolf. Bedankt voor de kusjes die ik de laatste avond en laatste dag nog van je kreeg... die je al zo lang niet meer had gegeven.
Rhodi mocht 13 jaar, 10 maanden, 1 week en drie dagen oud worden.
Ik hou meer van hem, en zal hem erger missen, dan woorden kunnen zeggen.
Heel veel sterkte! 
