Het HondenForum

Geen idee.
Misschien is dat zo van oorsprong, maar mijn honden jagen na een volle bak voer net zo hard als wanneer ze niets gegeten hebben.
Als het jagen (zonder vangen) op zich al zo'n goed gevoel geeft, denk ik dat die relatie er niet helemaal meer is?
Niet al mijn honden zijn (en waren) vreetzakken.
Ik heb geen verband gezien tussen dat wel of niet vreetzak zijn en het willen jagen.
Ook niet als ik terug kijk naar honden in het verleden.

Ik weet ook niet of je bijtincidenten daarmee kunt verklaren.
Doen de meeste bijtincidenten zich voor bij honden die ook bedoeld zijn om mee te jagen?

Het klopt in elk geval zeker dat dikke honden minder actief zijn en dus vast en zeker ook minder jagen. Dat geldt ook voor katten. Ik denk echter ook dat een slanke actief gehouden hond vaak honger heeft. Mijn honden hebben nl altijd honger. Vanmorgen Guus uit het kippenhok gevist. Hij had honger en heeft zich vol gegeten met legkorrels voor kippen. De eikel. Nu dus de hele dag zorgen.... Hij is gelukkig niet gaan jagen want hij heeft al eens een kip vast gehad. Aan de staart dus niks aan het handje.
Bas heeft ook altijd vreselijke honger als gecastreerde teef en dus die jaagt ook.

Ik weet haast zeker dat als ik ze vet zou mesten en dikke worsten laat worden ze absoluut makker worden en tammer. Dus geen wegrennen achter de ganzen aan etc.

Maar of dat direct en puur met honger gevoel te maken heeft weet ik niet. Het zou zomaar kunnen want mijn honden lusten altijd graag en veel eten en ze hebben nooit genoeg. Ik wil ze rank en sportief en zo gedragen ze zich dan ook.

Dikke honden zijn kalme rustige honden meestal.

Geen idee. Ik weet dat jagers die met podenco's jagen bewust vrij weinig voeren omdat dat hongergevoel de jachtpassie zou stimuleren. In die zin helpen ze de natuur een handje.
Het zijn ook enorme vreetzakken.

Voor onze honden heeft het veel met beweging te maken van het dier. Konijnen die rustig blijven zitten hebben ze weinig tot geen belangstelling voor maar een rennende haas daarentegen
Dat konijn zouden ze makkelijker kunnen pakken maar toch is die haas veel leuker om achteraan te gaan al krijgen ze die niet te pakken.
Het zijn wel vreetzakken maar dat is Micron ook en die heeft weinig tot geen jachtinstinct.

In de periode dat Mayke t meest fanatiek jaagde, at ze heel slecht en was ze best mager.

Het is best logisch dat honger jaaggedrag zou kunnen triggeren, maar ik denk dat er veel meer triggers kunnen zijn bij onze huishonden, die sowieso al te dom zijn om goed in het wild te kunnen overleven

Ik heb Amy wel eens een week eten gegeven voordat we gingen wandelen in plaats van erna, wat ik normaal gesproken doe. Ik wilde kijken of dat verschil zou maken wat betreft het jagen, maar het had geen enkel effect. Ze ziet iets bewegen en ze is weg, volle maag of niet.
Ik kan me voorstellen dat het in de oorsprong wel zo werkte, maar dat jachtinstinct/die prooidrift heeft zich zo sterk ontwikkeld in al die jaren daarop fokken en selecteren, dat het nu denk ik niets meer met honger te maken heeft, ook al wordt het door hetzelfde primaire hersengebied aangestuurd. Veel gedragingen van de hond komen natuurlijk voort uit de oorspronkelijke jachtcyclus (opsporen, stalken, besluipen, eyen, drijven), ook bij niet-jachthonden dus, en die zouden dus ook volgens deze theorie allemaal door datzelfde hersengebied en dus door honger worden aangestuurd.

Ik kan me ook herinneren dat ik een keer een lijst onder ogen ben gekomen waarin de gedragsveranderingen na castratie werden weergegeven. Hierbij was te zien dat bij veel honden de eetlust toenam. Het had geen effect op jaaggedrag.

Mijn hond eet heel slecht en jaagt als de neten. Hij heeft wel eens wat gevangen en zodra het dood is laat hij het liggen en gaat hij zijn volgende prooi zoeken.
Ik geloof echt niet dat hij jaagt uit honger.
Husky's staan erom bekend lastige eters te zijn en zeer gedreven (en succesvolle) jagers. Als ze honger hebben zouden ze wel beter eten lijkt me.

Manuma schreef:Mijn hond eet heel slecht en jaagt als de neten. Hij heeft wel eens wat gevangen en zodra het dood is laat hij het liggen en gaat hij zijn volgende prooi zoeken.
Ik geloof echt niet dat hij jaagt uit honger.
Husky's staan erom bekend lastige eters te zijn en zeer gedreven (en succesvolle) jagers. Als ze honger hebben zouden ze wel beter eten lijkt me.

Maar die zijn generaties lang geselecteerd om op weinig voeding te kunnen overleven. Hier is dat totaal nutteloos.
Zelfs naapje (ongecastreerde jonge reu) werd al spekvet op een minimale hoeveelheid. Ik heb drie jonge ongecastreerde reuen gehad en daar viel amper tegenop te voeren op dezelfde leeftijd, terwijl ze vele malen minder actief waren.
Denk dat een husky die buiten in de sneeuw aan de ketting ligt geen maaltijd laat staan.

Ik moet veel voeren (700 gr brok met veel vetten) en nu hij bijna 5 is blijft hij eindelijk op goed gewicht. 's Zomers wordt hij altijd schraal, dan eet hij slechter. Hij is nou niet bijzonder actief voor zijn ras. Ik ken meer schrale Husky's dan dikke eigenlijk.
Ik ben wel benieuwd of een dikke Husky minder zou jagen Hier merk ik vooral dat als hij bezig blijft met rennen en af en toe een berg aan nieuwe prikkels krijgt het jagen veel minder wordt. Dat ik hem ineens terug krijg ook al ziet hij iets. Maar meestal staat hij gewoon 100% aan.

Manuma schreef: Ik ben wel benieuwd of een dikke Husky minder zou jagen

Die van ons niet nee. Voor x huskies zijn het toevallig uitzonderlijk goede eters qua trek, maar wel met een zuinig motortje.
Django is veel te dik sinds z'n castratie (is ook een husky x malamute tankachtig gevaarte) , de jachtdrift is er niks minder om.
Maar die vreten hun prooi ook op als ze de kans krijgen en het iets smakelijks is.

Cleva schreef:De universiteit van Wageningen heeft een adviesrapport uitgebracht over bijtincidenten waarin ook prooijachtgedrag benoemd wordt. Daar wordt ook gesteld dat op prooi jagen aangestuurd wordt door de hypothalamus waar onder andere het hondergevoel ontstaat in plaats van de amygdala waar zaken als jaloezie, waken en andere oorzaken van agressie vandaan komen.

Dat iets wordt aangestuurd door een gedeelte waar ook andere dingen geregeld worden wil nog niet direct zeggen dat er een 1 op 1 relatie is. Ik kan me wel voorstellen dat het een factor is, maar dan wel een van de vele factoren. En dat het ook zo is doorontwikkeld dat het per ras en per hond nog weer verschilt hoe groot de invloed van die factor is. Ik denk dus eigenlijk kortom, dat je er nav deze beknopte informatie weinig zinnigs over kunt zeggen.

Daarom heeft Zahra dus niet heel erg jachtgedrag. Ze heeft ook nooit honger.

dagmar88 schreef:

Manuma schreef: Ik ben wel benieuwd of een dikke Husky minder zou jagen

Die van ons niet nee. Voor x huskies zijn het toevallig uitzonderlijk goede eters qua trek, maar wel met een zuinig motortje.
Django is veel te dik sinds z'n castratie (is ook een husky x malamute tankachtig gevaarte) , de jachtdrift is er niks minder om.
Maar die vreten hun prooi ook op als ze de kans krijgen en het iets smakelijks is.

Maar door castratie veranderd ook het hongergevoel dacht ik toch? Dus ook al zijn ze dan te dik dan hebben ze toch nog honger. Buck at slecht, was wel gecastreerd maar altijd prima op gewicht. Maar dat was ook een husky kruising en dat slechte eten zat er bij hem ook wel in. Hij heeft nooit veel jaaggedrag laten zien en was heel baasgericht.

Jack heeft tot nu toe niet veel los gelopen op plaatsen waar hij zou kunnen jagen, we zoeken altijd wel de zo veilig mogelijke plaatsen op. Hij heeft altijd honger, eet een kilo Duck per dag en is schraal onder z'n dikke vacht. Hij is wel dagelijks veel in beweging als hij los is. Gewoon rustig lopen is er niet bij.

Laila is gecastreerd en te spekkig. En hongerig. En jaagt als een gek. Als er niks te jagen is dan zoekt ze wel de enige vogel op die in de buurt zit. Ze vindt altijd wel wat.

Al zou ik Dirk tonnetje rond voeren gaat hij nog jagen, alles moet dood is zijn lijfspreuk
Hij eet het ook op muizen zeker, mollen vindt hij niet lekker soms eet hij bepaalde boomvruchten en besjes, hij zou zich prima redden alleen denk ik

Interessant. Ik vraag me af of het hongergevoel iets met jachtpassie te maken heeft. Het najagen en drijven wat herdershonden zoals BC doen valt ook onder prooigedrag lijkt mij. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit iets met hongergevoel te maken heeft. Waarom zou je als hond achter een bal of een fiets aan gaan jagen als je honger hebt?
Omdat het gevoel wat het oplevert (de beloning van de stoffen die vrijkomen. Dopamine?) zo fijn is dat het het hongergevoel overstemt?

sirene schreef:Interessant. Ik vraag me af of het hongergevoel iets met jachtpassie te maken heeft. Het najagen en drijven wat herdershonden zoals BC doen valt ook onder prooigedrag lijkt mij. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit iets met hongergevoel te maken heeft. Waarom zou je als hond achter een bal of een fiets aan gaan jagen als je honger hebt?
Omdat het gevoel wat het oplevert (de beloning van de stoffen die vrijkomen. Dopamine?) zo fijn is dat het het hongergevoel overstemt?

Het najaaginstinct zelf hangt in oorsprong wel samen met honger denk ik. Het is natuurlijk een primair instinct, als honden dat van oorsprong niet zouden hebben, zouden ze niet kunnen overleven. Ze moeten achter prooien aan willen gaan en honger of willen overleven ligt daaraan ten grondslag, dus dan is het logisch dat hetzelfde hersengebied daarbij een rol speelt. Alleen zijn die instincten in onze huidige honden uitvergroot (bij zichtjagers het willen najagen, bij border collies het drijven, dat ook een onderdeel is van de oorspronkelijke jachtcyclus, etc.) dat het denk ik nu niets of niet veel meer met honger te maken heeft, maar van oorsprong en dus qua werking van de hersenen nog wel.

Wat ik nog steeds gek vind: Uma is duidelijk een Podenco (type) en ze liep 15 dagen lang in de duinen waar je over konijnen struikelt. En toen we haar vonden was ze broodmager en lagen haar darmen al stil omdat ze al minimaal 7 dagen niet gegeten had (oordeel van de da).
Ze is dus zelfs met die honger niet gaan jagen. Niet succesvol dan. Terwijl ze erop gefokt is.

Dat jagen van honden slaat ook nergens op. Vaak hollen ze er lekker enthousiast achteraan en vanger veel vaker niet dan wel. Het kost ze meer energie dan het gaat opleveren.
Katten zijn vaak heel anders. Die wachten geduldig tot ze een kans hebben. Wolven ook, die halen het echt niet in hun hoofd om in hun eentje achter een kudde herten aan te jakkeren. Ze worden beslopen, omsingeld en er wordt heel lang gewacht tot ze in actie komen

Manuma schreef:Wat ik nog steeds gek vind: Uma is duidelijk een Podenco (type) en ze liep 15 dagen lang in de duinen waar je over konijnen struikelt. En toen we haar vonden was ze broodmager en lagen haar darmen al stil omdat ze al minimaal 7 dagen niet gegeten had (oordeel van de da).
Ze is dus zelfs met die honger niet gaan jagen. Niet succesvol dan. Terwijl ze erop gefokt is.

Ja, dat is ook bijzonder, en misschien ook wel de reden dat ze nu bij jullie op de bank ligt en niet meer van een jager is. Niet alle podenco's zijn succesvolle jagers, net als niet alle border collies geschikt zijn om bij de schapen te werken.
Ik denk dat Amy wel uit honger gejaagd heeft daar in de campo voordat ze ziek werd, zij gaat echt voor de snelle kill (vastpakken is dood doorgaans) en eet haar prooi ook op.

Ik ben eens bij een lezing van Ray Coppinger geweest en hij vertelde toen dat het wolven het hele scala van gedragingen van jagen hebben, speuren, achter een bewegend beest aanzitten, het vastpakken/bijten, het verscheuren als ze het te pakken hebben en het opeten. Honden zouden afhankelijk van het ras soms maar enkele aspecten van dat jachtgedrag hebben en sommige, zoals kuddebewakers, helemaal niets. Dus sommige rassen vinden het achterna rennen een leuk spel, andere vinden daar niks aan, maar vinden het wel leuk om een dier of iets anders te verscheuren.

Mijn Pyreneese berghondkruising vond geen enkel aspect van de jacht interessant, behalve eten. Ze was wel altijd op zoek naar eten, maar het moest echt niet meer bewegen. We hadden een keer muizen in huis en die zaten vlak voor haar mand en zij bekeek dat gewoon op haar gemakje. Ze wilde sowieso niets in haar bek dat niet normaal eten was. Isa (golden retriever en ook altijd hongerig) vind muizen opgraven helemaal geweldig en soms heeft ze er ook een te pakken, maar vervolgens heeft ze geen idee wat ze ermee moet en zal het ook niet opeten. En dan komt Dora (kruising sint Bernard x Labrador) in actie, die eet zo'n muis wel op, maar graaft er nooit zelf een op. Suus (ook een golden en net zo'n vreetzak als Isa) is helemaal niet geïnteresseerd in jagen (ze graaft wel mee als Isa graaft, maar volgens mij heeft ze geen idee wat het doel ervan is ) . Ik herken dus veel van die theorie van Coppinger en denk dan ook dat het bij sommige honden niets met honger te maken heeft, maar meer met de lol van het achterna zitten.

Cleva schreef:Ik vind hem lastig.
Natuurlijk komt de oorspronkelijke prikkel ergens vandaan en dat zal een ander hersendeel zijn dan een andere prikkel maar dat is volgens mij zo'n klein onderdeel van het gedrag dat je het vooral niet te groot moet maken.

Dat denk ik ook, en ik denk dus dat het in veel gevallen ook niet meer echt veel invloed heeft.
Misschien was Amy niet zo'n fanatieke en goede jager geweest als ze als jonge hond niet uit noodzaak haar kostje zelf bij elkaar had moeten jagen, maar ik geloof niet dat het jagen nu nog steeds iets met wel of geen honger te maken heeft.

Manuma schreef:Wat ik nog steeds gek vind: Uma is duidelijk een Podenco (type) en ze liep 15 dagen lang in de duinen waar je over konijnen struikelt. En toen we haar vonden was ze broodmager en lagen haar darmen al stil omdat ze al minimaal 7 dagen niet gegeten had (oordeel van de da).
Ze is dus zelfs met die honger niet gaan jagen. Niet succesvol dan. Terwijl ze erop gefokt is.

Een konijn vangen is verschrikkelijk moeilijk. Ze rennen enorm snel en gaan onder de grond. Met een marter en een ervaren lurcher lukt het misschien

Maar het meerendeel van de jachthonden drukt het wild uit hun beschutting zodat de jager kan schieten.

Manuma schreef:Wat ik nog steeds gek vind: Uma is duidelijk een Podenco (type) en ze liep 15 dagen lang in de duinen waar je over konijnen struikelt. En toen we haar vonden was ze broodmager en lagen haar darmen al stil omdat ze al minimaal 7 dagen niet gegeten had (oordeel van de da).
Ze is dus zelfs met die honger niet gaan jagen. Niet succesvol dan. Terwijl ze erop gefokt is.

Lily's moeder, ook een podenco, heeft minstens 8 maanden alleen in een berggebied gewoond. Ik weet niet of ze wel eens een konijn ving, maar ze zocht in ieder geval ook naar eten bij boerderijen. Misschien was dat een makkelijkere manier om aan eten te komen. Of ze had geen jaagtalent, dat kan ook, en dat ze daarom door een jager gedumpt was. Lily heeft zelf ook geen jachtinstinct (en wel heel veel scharrelinstinct ), misschien van haar moeder geerfd.

Aansluitend op wat Crescent zegt: bedenk dat podenco's in groepen jagen. Een aantal jaagt het konijn uit de bosjes, de rest staat erom heen, om achter het konijn aan te gaan als hij eruit komt.

Bas kan helemaal voor zichzelf zorgen. Die reageert op elk klein dier en vertoont het hele scala van jachtgedrag tot het op eten aan toe. Zij kan in de polder in 30 minuten 4 muizen vangen en opeten. Dat is genoeg om haar in leven te houden. Samen met Tom ving ze een jonge haas....

Guus reageert op alles wat beweegt en bespringt dat ook. Echter als het niet vlucht zoals onze kippen dan stopt zijn gedrag. Hij heeft 1 keer een kip gegrepen die door de opening van het hok ging. Hij zag alleen de staart en beet toe. Daar bleef het bij.

Guus is dus niet compleet als jager. Hij is wel een hele beste opjager en opstoter en achtervolgt dieren oneindig. Ze moeten wel blijven vluchten anders begint bij te kwispelen en maakt kennis.

Hij reageert ook op Bas als ze snelle bewegingen maakt. Dan stuift hij op haar af en bejaagd haar. Ze weet dat ze dan stil moet staan.