Mijn naam is LunaM. (natuurlijk niet mijn echte naam, maar die houd ik liever privé). Ik ben 17 jaar en doe de opleiding Dierverzorging MBO 2. Ik vind deze opleiding erg leuk, maar het is toch niet helemaal wat ik had verwacht. Daarom ga ik na deze opleiding opzoek naar iets anders. Hiervoor ga ik een tussenjaar nemen en werkervaring opdoen.
Ik ben een echte dierenvriendin. Zelf ben ik de trotse eigenares van 5 konijnen, 2 katten en 1 hamster. Ik heb in het verleden veel meer beesten gehad, maar helaas leven dieren niet voor eeuwig.
Ik ben opgegroeid met een Jack Russel, Mosche. Mosche was een ontzettend energierijk hondje (wat natuurlijk helemaal niet gek is aangezien zijn ras). Helaas kreeg Mosche op mijn 10e last van nierfalen, en hebben wij hem zijn leven moeten ontnemen. Hier ben ik lang kapot van geweest. Ongeveer een jaar nadat Mosche ons had verlaten, wilde ik toch weer een hond. Ik miste die drukte in huis, ik miste de aanwezigheid van een geweldige vriend, een hond. Mijn moeder sprong zonder enige twijfel achter de laptop en begon zo onze zoektocht naar een ''nieuwe'' hond. Na veel en vooral lang zoeken, kwamen we uit bij Bono, een Mopshond. Mijn moeder had een zwak voor dit ras en was op slag verliefd. Ook ik vond Bono aandoenlijk om te zien. Dat vond ik van elke hond, haha. Maar goed, mijn moeder heeft toentertijd contact opgezocht met de eigenaar van Bono en al snel volgde een bezoek. Het klikte vrijwel meteen, en Bono mocht blijven. En blij dat ik was! Een week nadat we Bono in huis genomen hadden, werd hij zieker en zieker. We snapten er niks van. Uiteindelijk voelde hij zich zo slecht, dat we maar naar de DA (dierenarts) zijn gegaan. De DA constateerde kennel-kuch. Bah, wat een vreselijk virus is dat zeg! Bono werd zó ziek, dat hij bij de DA moest blijven ter observatie. De DA had weinig hoop, en vertelde dat we ons moesten voorbereiden op het ergste. Ik was ontroostbaar. Dagen gingen voorbij en Bono knapte eindelijk iets op! We waren er nog langer niet, maar hij was in ieder geval niet meer in levensgevaar, of nou ja, niet meer zo ziek. De medicatie sloeg aan en al snel ging het stukken beter met hem. Het ging zelfs zo goed, dat hij weer mee terug mocht naar huis. Wat waren wij blij, onze kleine Bono was beter! We hebben Bono 8 jaar aan ons zijde gehad. Helaas kreeg Bono op ten duur niet meer de aandacht die hij voorheen wel kreeg en was mijn moeder genoodzaakt hem een ander thuis te geven. Hier was ik eerst ontzettend op tegen, maar diep van binnen wist ik dat Bono niet gelukkig was. Ik was degene die de advertentie van Bono op FB (Facebook) had geplaatst. Veel mensen waren geïnteresseerd in Bono, maar lang niet iedereen was geschikt. Bono had een aantal eisen. De nieuwe eigenaar(es) moest genoeg verstand hebben van het ras, eventueel een speelmaatje hebben, een groot huis, veel tijd en het belangrijkst van allemaal, veel liefde kunnen schenken. Ik vond het zo erg om Bono ''zomaar'' weg te doen, dat ik de advertentie al snel had verwijderd. Ik kon geen afstand doen van Bono. Altijd vertelde ik mijzelf dat ik dieren nooit weg zou doen. Altijd had ik commentaar op de mensen die klakkeloos hun beest weg deden. Een beetje egoïstisch achteraf gezien.. Mijn moeder vond het niet erg, en gaf mij nog wat bedenktijd. Ik zag aan Bono dat hij zich verveelde. Hij had iemand nodig die met hem ging spelen, lange wandelingen ging maken. Dit kon ik hem voorheen bieden, maar nu niet meer. Ik had het veel te druk met school en andere zaken. Bono leed onder mijn ''vernieuwde'' levensstijl. Uiteindelijk heb ik een moeilijke, maar verstandige beslissing genomen. Bono moest een thuis krijgen waar hij de koning in huis was. De advertentie weer online gegooid, en diezelfde avond is er iemand komen kijken. Ze was op slag verliefd, net als ik was toen ik Bono voor het eerst zag. Met tranen in mijn ogen keek ik naar dolgelukkige Bono. Bono was echt een allemansvriend. Hij had natuurlijk geen idee wat hem te wachten stond, maar ik wel. Ik ging er kapot aan, maar wist dat het beter was zo. Na een lang gesprek te hebben gehad, en een korte uitleg te hebben gegeven over Bono, mocht Bono mee met de nieuwe eigenares. Huilend bracht ik Bono naar de auto. ''Dag lieve Bono, het spijt mij zo.. Het is beter zo.'' vertelde ik hem en gaf hem een dikke knuffel + kus. De leegte was teruggekeerd. Wéér was ik een hond verloren. Maar dit keer had ik niet het gevoel alsof er een groot gapend gat in mijn hart opende. Nee, Bono was immers niet helemaal verdwenen en ging een prachtig leventje tegemoet. Nog steeds mis ik de aanwezigheid van een hond. Over 2 maand word ik 18. Een leeftijd waarop ik mijn eigen beslissingen kan / mag maken. Ik zou zo graag weer een hond willen. Dit keer een iets groter ras. Ik zat te denken aan een Bull-Terriër, alleen lijkt mij dit geen geschikt ras om mee te beginnen. Hoewel ik al wel mijn hele leven ervaring heb met honden, denk ik toch dat deze hond een te sterk karakter heeft. Nou is het zo dat ik, nadat ik mijn diploma Dierverzorging gehaald heb, opzoek wil naar een tijdelijke baan. Hierna ga ik een andere opleiding zoeken, wellicht een thuisstudie doen. Nu zullen velen van jullie 18 geen geschikte leeftijd vinden om aan een eigen hond te beginnen. En dat kan ik maar al te goed begrijpen. Mijn leven begint net. Natuurlijk kan ik in mijn eentje geen eigen hond onderhouden, hier heb ik hulp bij van mijn moeder. De hond zal dan ook bij haar blijven tot ik mijn eigen zaken op orde heb. In die tijd woon ik ook gewoon nog thuis. Wat het geld betreft, betaal ik uiteraard het meest, maar onverwachte kosten zoals de DA, zal zij betalen. Ook ben ik van plan een pot met geld opzij te leggen, mocht ik onverwachte uitgaves hebben. Welk ras raden jullie mij aan? Is een Bull-Terriër wel of niet geschikt voor mij? Ik wil trouwens niet beginnen aan een pup. Hier heb ik niet echt een reden voor. Het is natuurlijk wel belangrijk, de opvoeding, maar ik ben van mening dat een volwassen hond net zo leuk kan zijn.
Erg veel tekst voor een voorstelronde, haha. Ik weet ook niet zeker of ik al gelijk een vraag mag stellen, mocht dat niet mogen, haal ik het uiteraard weg.
Groetjes,
LunaM.
