Het HondenForum

Nee ik heb ooit de euthanasie van Timber in het voren gepland...
Nooit weer!
Wat een slepende periode was dat.
Max 1 dag na de beslissing

Nee, dat heb ik ook. Als het dan toch moet het liefst zo snel mogelijk. Ik hou er van om vervelende dingen snel achter de rug te hebben.
Alleen heb ik een man die dat niet gelijk wilt, en de dierenarts geeft hem meestal zijn zin.

Wat moet dat moet.

Zelfs dat verwennen laat ik achterwege, zie daar het nut niet van in. Tot het moment van inslapen is de situatie gewoon zo als altijd.

Nee, als we bij de da tot de conclusie komen dat inslapen het beste is dan gebeurt dat ook meteen op dat moment. Ik vind het vreselijk om er tegenaan te hikken en wil het meteen achter de rug hebben.

Nanna schreef:Ik lees het wel vaker als antwoord in topics waarin een op korte termijn euthanasie van een forumhond wordt aangekondigd: geniet er nog maar even van.
Ik kan dat niet
Natuurlijk zorg ik dat de hond in kwestie het nog zo fijn mogelijk heeft met slagroom en biefstuk en nog een laatste mooie wandeling als dat er in zit. Maar ik kan er onmogelijk van 'genieten'. Bij alles denk ik "dit is voor het laatst" en overvalt me een vreselijke weemoed. Eigenlijk wil ik het liefst dat het maar zo snel mogelijk achter de rug is; een euthanasie dágen van tevoren plannen zal ik ook nooit doen.
Hoe zit dat met jullie? Kunnen jullie er nog wel degelijk van genieten?

Nee, ik had de euthanasie van Sandro ook drie dagen van te voren gepland maar dat nooit weer. Twee weken na Sandro moest ik Yildah laten inslapen en tussen die beslissing en het daadwerkelijke euthanaseren zat maar 1 nachtje.

Nog nooit gedaan.Scooby kwam niet meer uit de narcose en Andor ging zo slecht dat we hem de volgende dag hebben laten gaan.
Ik zou het denk ik ook niet kunnen.

Met de honden is ben ik nogal ad hoc, ik kan dat niet plannen. Kan ook niet meer genieten nadat ik de beslissing heb gemaakt, het moet dan het liefst nú gebeuren.
Met mijn paard heb ik wel een paar dagen vantevoren gepland. Die dagen heb ik nog wel even van hem kunnen genieten, hebben we nog een paar waardevolle momenten gehad.

De honden waren ziek, lichamelijk zo goed als op, het paard had 1 rotte hoef en was verder lichamelijk nog OK, misschien dat dat het verschil heeft gemaakt.

Dat heb ik precies hetzelfde. Sterre lag 's nachts in haar urine omdat ze niet meer kon opstaan. Het was voor mij echt het laatste zetje om haar in te laten slapen. Heb haar schoongemaakt. In lekkere schone mand met deken gelegd en heb 's morgens direct dierenarts gebeld. Maar het was niet echt spoed natuurlijk, geen pijn enz. En ik kon pas om half vier 's middags komen. Wat een lange dag vond ik het. Heb haar natuurlijk ook verwend met lekkers enz. Maar wat voelde ik me vreselijk. Ook een soort misplaatst schuldgevoel dat ik haar liet dood maken, zo voelde dat een beetje. Ik had ook graag direct 's morgens naar de da willen gaan.

Nee, dat kan ik ook niet. Nu hadden we met Coda ook niet echt dagen de tijd, maar wel een paar uur omdat ze medicatie had gekregen waardoor ze nog even zou kunnen lopen en bewegen. Mensen drongen er dus ook op aan om het in m'n eigen tempo te doen, maar daar was helemaal geen sprake van. Het lot was bepaald en die paar uur extra zouden voor ons beide niets meer toevoegen. Dus bij thuiskomst heb ik vrijwel meteen de DA gebeld en die is meteen in de auto gestapt. Hoewel het misschien wel mooi kan zijn als er de tijd en ruimte voor is hoor. En tijdje terug las ik dat haar vader was ingeslapen. Een jachthond die seizoenen lang mee ging op de eenden en ganzenjacht. Hij was nu op dus ze hadden de afspraak voor euthanasie gemaakt, en voordat ze naar de DA gingen mocht hij nog één jacht mee. Totdat hij zelf aangaf dat het klaar was, toen zijn ze in de auto gestapt en naar de DA gereden met hem. Dat vond ik dan weer iets heel moois hebben. Gewoon doen wat je hond het allerliefst deed en dan afscheid nemen.

Toen ik voor Jelka naar de dierenarts belde kon ik de volgende dag terecht en dat was fijn. De volgende morgen had ze juist een hele goeie dag en dat maakte het moment van inslapen toch wel erg moeilijk. Enkele weken later moest ik voor Jurek ook bellen maar toen was het juli en dat betekent dat bijna heel Zweden vakantie heeft. We konden pas een week later terecht en dat was balen op het moment van bellen. Het was niet zo dat hij op sterven lag maar een wandelingetje maken lukte ook niet meer. We zijn de week rustig doorgekomen en er ook zo naar toe geleefd. We hadden in ieder geval de 'bevestiging' dat het goed was en dat het zijn tijd echt was.
Kortom, voor beide is wat te zeggen en het moment blijft hoe dan ook kl*te.

Ik heb een aantal dieren acuut in moeten laten slapen (1 hond ivm hersentumor, 1 kat wegens helemaal verkankerd en niet eens afscheid kunnen nemen). Bij Hippo was het wel gepland. Woensdagochtend de DA gebeld en vrijdagochtend ingeslapen. Geen moment spijt van gehad, hij had allerlei DA bezoeken en die scintigrafie gehad en pijn, dus ellende. Ik heb dinsdagavond zijn pijnstilling verdubbeld, toen wisten we dat het eindig was.

Door de extra pijnstilling beurde hij echt nog even op. Heb hem gewassen (hij rook raar van de narcose en ontsmettingsmiddelen), wat hij geweldig vond. 2 dagen naar allerlei plekjes gereden waar hij nog even de luchtjes kon opsnuiven en daar echt van genoot nu hij geen/weinig pijn had. Daarnaast helemaal volgestopt met lekkers én lading piepspeeltjes gegeven. Ogen zo groot als schoteltjes toen hij al die speeltjes zag. Zo blij als een kind.

Ja het was heel dubbel omdat alles de laatste keer was, maar die blije kop met zijn vrolijke gedrag woog vele malen zwaarder. Heel blij dat hij nog 2,5 dag zoveel 'plezier' heeft gehad. Het afscheid viel daarom extra zwaar, zo'n blij ei en veel te jong...
Bij een hond die helemaal op/afgetakeld is en zich met zijn laatste krachten nog een rondje maakt, is dat waarschijnlijk anders. Dan had ik er korter tussen laten zitten.

Als ik de beslissing heb gemaakt moet het ook het liefst dezelfde dag gebeuren.
Tot nu toe heb ik het hier bij de honden al wel aan zien komen en dan neem je eigenlijk al afscheid.

Nee, ik kan ze wel verwennen maar genieten niet. Is een grote huilbui.

Nanna schreef:

Maeve schreef: En tijdje terug las ik dat haar vader was ingeslapen. Een jachthond die seizoenen lang mee ging op de eenden en ganzenjacht. Hij was nu op dus ze hadden de afspraak voor euthanasie gemaakt, en voordat ze naar de DA gingen mocht hij nog één jacht mee. Totdat hij zelf aangaf dat het klaar was, toen zijn ze in de auto gestapt en naar de DA gereden met hem. Dat vond ik dan weer iets heel moois hebben. Gewoon doen wat je hond het allerliefst deed en dan afscheid nemen.

Maar ik vraag me af of je daar ook nog van 'geniet'. Ik snap dat dat het laatste is dat je voor je oude hond wilt doen hoor; hem nog één keer laten shinen in dat wat ie graag deed. Maar ik zou door mijn tranen heen alle te schieten eenden missen. Van genieten is geen enkele sprake.

Haha ja, dat zou ik ook hebben denk ik. Al zou ik zoiets achteraf denk ik een mooie herinnering vinden, en het daarom misschien toch doen. Mocht een ander schieten, dat wel

Ik vond het iets aandoenlijks hebben wel..

Moos hoefde niet acuut inte slapen. Dus afspraak dat na het weekend de dierenarts kwam. Wel emotionele dagen waar ik een goede herinnering aan heb. Nog erop uit geweest. Samen op de bank. Ook getwijfeld.
Volgende week dinsdag een jaar geleden. Mis hem nog.

Normaal heel snel idd.
Amor had ik geen keuze die stierf.
Ace direct nadat ik de knoop doorgehakt had. Diezelfde middag dat we met een enorme hypo bij de dierenarts belanden. Moest ze wel overtuigen, was schijnbaar niet standaard.
Zpades stief ook zelf aan z’n gescheurde longslagader
Pippi was gepland (op vrijdag voor zondag zodat Ronald er bij kon zijn)
Jeanot mocht na de diagnose uitzaaiingen in de longen mee naar huis, nog wat bijtwerk en in de avond zodat Ronald mee kon weer terug naar de dierenarts.
Plato heb ik in de ochtend geregeld dat m’n moeder naar de dierenarts kon komen toen de dag daarvoor hartfalen geconstateerd was.

Alleen Zoë pas wat langer vooraf. Wilde een oud eigenaar ook de ruimte geven om te komen als ze dat wilde. Dat lukte niet en het waren voor mij lange dagen tot t zover was

Wij hebben dat met Rio gedaan en ik vond het wel iets heel moois hebben.
Op maandag de uitslag gekregen en de afspraak voor donderdag gemaakt om hem in te slapen bij ons thuis.
Het kon ook want het moet niet ten koste gaan van de hond , dat zou ik wel oneerlijk vinden.
Met Sien zou het oneerlijk zijn geweest dus toen hebben we dat uiteraard ook niet gedaan.

Maar die dagen met Rio hebben wij als heel waardevol ervaren , en we hebben hem eindeloos verwend en natuurlijk was dat ook verdrietig omdat je wist dat alles voor het laatst was.
Maar daar houd een hond zich niet mee bezig , Rio dacht gewoon jummie toen hij een rijsttafel als maaltijd kreeg en taart iedere dag en vond de visite wel gezellig die voor hem kwam.

Ik dacht het ook niet te kunnen maar blijkbaar toch wel. Ik denk ook dat het situatie gebonden is.
Bij Izzy had ik een afspraak voor anderhalve week later en het was geen bloedspoed. Ik denk dat ze nog wel een paar weken of misschien zelfs maanden redelijk had kunnen leven maar ze ging wel weer duidelijk achteruit, dan hoeft het niet meteen maar het hoeft ook geen lijdensweg te worden. Ik was juist bang de ze ineens middenin de nacht zo enorm achteruit zou gaan dat het wel bloedspoed zou worden of gewoon op een doordeweekse dag wanneer mijn man aan het werk zou zijn en dochter op school en zij geen afscheid konden nemen of erbij konden zijn. Nu hebben we het gepland op een dag dat we er alle 3 bij konden zijn, na de toetsweek van mijn dochter en in een vroege dienst van mijn man. We wisten toen al maanden dat ze botkanker had en ze had al langer geleefd na die diagnose dan verwacht. We hebben nog een wandeling gedaan met een vriendin en haar hond, we hebben een Izzy-bbq gehouden waar we haar als volwaardig volwassene hadden meegerekend bij het kopen van vlees en haar gewoon de hele week alles toegestaan wat ze wilde. Ik vond het geen zware week, we waren toch al bewust aan haar laatste maanden bezig.
Die onzekerheid in de maanden na haar diagnose vond ik zwaarder, wanneer gaat ze zo achteruit dat het klaar is? Een kuchje! Heeft ze uitzaaiingen? Ze loopt nu helemaal niet meer op haar poot, hoeveel pijn heeft ze nou écht? enz.

Ik ben blij met hoe het gegaan is, behalve het daadwerkelijke inslapen dat ging niet zo soepel.

Ik heb dat nog nooit ingepland. Als het klaar is dan bel ik de DA of hij dezelfde dag nog komt. Ik zou geen dagen meer kunnen "genieten". Je laat zo'n beestje meestal alleen inslapen als het echt niet meer kan, dus dat ga ik dan niet nog dagen rekken.

in oktober is gilly ingeslapen op afspraak. de laatste dag dat ze er nog was ben ik alleen met haar naar het strand geweest. qualitytime met zijn tweetjes. aan haar koppie zag ik dat ze het enorm naar haar zin had en dan geniet ik er zelf ook van. een filmpje gemaakt van haar toen we even rustig op het zand zaten, die blijheid in haar ogen...ja dat was genieten ondanks dat je wist dat ze er een dag later niet meer zou zijn.
ellen

Bij Tirsa zaten er een paar dagen tussen. Ik wilde een paar mensen die Tirsa ook haar hele leven hebben gekend de kans geven om haar nog een keertje te zien. Bij mijn eerste kat, kan ik het me niet meer herinneren. Mijn tweede kat is plotseling overleden en mijn derde kat, heb ik echt meteen in laten slapen toen ik zag dat het op is. En ja, bij Yentle was er geen keuze.

Ik heb het (gelukkig?) nog nooit meegemaakt dat ik zoiets van te voren moest plannen.
Al mijn honden (en katten) zijn 'acuut' ingeslapen, dwz dat ze ineens dusdanig slecht waren dat er een spoedafspraak was bij de dierenarts en ter plekke
zijn ingeslapen. Ook nog nooit is er een hond bij mij thuis ingeslapen, het was altijd 'snel richting dierenarts', wel met een periode daaraan voorafgaand
dat ze dus slechter werden, maar het escaleerde dus altijd ineens.
Ik geloof niet dat ik het fijn zou vinden om te weten dat mijn hond over 3 dagen en 11 uur ingeslapen zou worden, maar wellicht is dat ooit aan de
orde en denk ik er dan anders over, maar ik vrees dat ik dan 3 dagen en 11 uur lang alleen maar loop te huilen en mijn hond daar geen plezier
mee doe.

Wij hebben voor Buddy op donderdag afgesproken dat de DA op maandagmiddag zou komen om hem in te laten slapen, het waren dierbare dagen eigenlijk, zeker omdat hij pas 4 jaar was. Maar de maandag vonden we beide vreselijk.

ik hoop eigenlijk dat ik niet de tijd krijg om het uit te stellen voor de meiden, het lijkt me verschrikkelijk om tegen "het" moment aan te moeten hikken. Denk ook niet dat het voor haar dan fijn is, de hele tijd zo'n jankende baas.

Nog even genieten zal ik dan niet. Wel verwennen.
Wij hebben besproken dat we Sarah niet nog eens het hele traject van verlamming gaan aandoen.
Mocht er weer een hernia komen dan maken we DE afspraak zo spoedig mogelijk.

Nanna schreef:Maar ik kan er onmogelijk van 'genieten'. Bij alles denk ik "dit is voor het laatst" en overvalt me een vreselijke weemoed.

Dat heb ik precies zo. Hoewel het achteraf wel waardevolle momenten kunnen zijn, die laatste momenten samen waarop je hond of kat nog vreselijk geniet van allerlei verwennerij en leuke dingen, vind ik het op het moment zelf alleen maar héél verdrietig.

Genieten niet. Ik had hier gebeld en de da zou de volgende dag komen, het was niet acuut. Maar wandelen kon hij niet meer dus hebben we wat in de grote achtertuin rondgelummeld en veel geknuffeld. Bepaalde mensen laten weten dat hij de dag erop zou gaan, en sommige mensen kwamen langs voor mij of om hem nog even te zien en te knuffelen. Dat laatste vond ik wel fijn, gewoon niet alleen zijn met mijn verdriet.
Maar ik heb de uren vooruit gekeken. Het had voor mij ook op die maandag zelf mogen zijn, maar achteraf in Finn zijn geval ben ik toch wel blij geweest met die extra dag.
Bluf was 's middags eigenlijk advies om in te slapen, maar dat kon ik niet. Het was zo plots, en voor iedereen onverwachts. Maar de volgende ochtend vroeg is ze alsnog ingeslapen. Ook bij haar vond ik het fijn dat er nog mensen langs kwamen met een kluif, en voor een knuffel. Zij was ook zichtbaar blij met de aandacht en oogde niet super ziek, maar dat was ze helaas wel.

Je hebt het natuurlijk niet altijd voor het zeggen als plots ineens een kwaal naar boven komt drijven die snelle achteruitgang voorspelt, en dan moet je beslissen wanneer je ze laat gaan.
Een week er tegen aan hikken of meer dan 2 of 3 dagen zou ik niet kunnen of willen. De beslissing nemen is al zo moeilijk, en daar zit je vaak al langer mee als het minder gaat met je huisdier, dus als de beslissing is gemaakt moet het maar snel gebeuren ook.

Iets anders, want we hebben nog nooit een hond hoeven laten inslapen, maar wel een tijd terug een oude merrie. Het beestje was 5 maanden daarvoor in zeer slechte conditie bij ons gekomen en een groot deel kwam gewoon door slechte verzorging in mijn ogen (niet bieden wat het dier nodig heeft, bijna alle dieren waren aan de magere kant. Maar zij was extreem doordat zij het echt niet aan kon). Ze is in eerste instantie wel opgeknapt, en we hebben contact gezocht met de fokker. Die had haar 19 jaar gehad, alleen het laatste half jaar (verkocht omdat ze de gehele manege heeft moeten verkopen, nu 3 hoog in een flat, triest dus sowieso) en ook met een goede vriendin van haar, die min of meer de hele tijd dat zij de manege hadden (echtgenoot was overleden enkele jaren eerder) met een paard daar gestaan had. De fokker is zelf nooit meer langs geweest, dat was te pijnlijk voor haar. Maar de vriendin nog wel een paar keer. En omdat de merrie wel verslechterde, maar niet heel slecht was, hebben we, toen we besloten dat het genoeg was geweest, haar nog een kleine week de kans gegeven om afscheid te nemen. Zondag wisten we het (fysio en dierenartsassistente kwamen langs i.v.m. een evenement en zij gaven de doorslag, we zaten al ernstig te twijfelen), donderdag is ze ingeslapen. En hoewel het in dit geval zeker de beste keuze was, is het absoluut niet mijn ding, ze liep iedere dag slechter. De dierenarts heeft ook geen seconde geaarzeld of het tijd was, al gaf hij aan dat als wij het zouden willen we het waarschijnlijk nog wel even zouden kunnen uitstellen, het was nog geen volledige lijdensweg. Maar zo was het voor ons absoluut goed.

Nanna schreef:Ik lees het wel vaker als antwoord in topics waarin een op korte termijn euthanasie van een forumhond wordt aangekondigd: geniet er nog maar even van.
Ik kan dat niet
Natuurlijk zorg ik dat de hond in kwestie het nog zo fijn mogelijk heeft met slagroom en biefstuk en nog een laatste mooie wandeling als dat er in zit. Maar ik kan er onmogelijk van 'genieten'. Bij alles denk ik "dit is voor het laatst" en overvalt me een vreselijke weemoed. Eigenlijk wil ik het liefst dat het maar zo snel mogelijk achter de rug is; een euthanasie dágen van tevoren plannen zal ik ook nooit doen.
Hoe zit dat met jullie? Kunnen jullie er nog wel degelijk van genieten?

Ik plan t niet... als ik t besluit moet t ook direct. Dat was bij al mijn honden tot nu toe al zo... ik kan absoluut niet plannen.

Nee, genieten was het voor mij niet, de laatste ochtend voordat mijn golden Billy werd ingeslapen. Maar voor hem (hoop ik) wel. Nog even met z’n allen naar het strand, onbeperkt lekkere dingen eten (rookworst, gehaktballen) en bij thuiskomst kwam de dierenarts en is hij op zijn eigen kleedje ingeslapen. En hoewel ik er niet van genoten heb, is het, achteraf, wel een intens dierbare herinnering geworden. Een die ik, hoe droevig ook, niet had willen missen.

Genieten: nee. Bij Lara heeft het 2 dagen geduurd en ondanks dat de momenten heel waardevol zijn, hik je 2 dagen tegen HET moment aan.

Aan de andere kant stierf Oryn uit zichzelf zonder enig moment van afscheid nemen en dat vond en vind ik nog steeds veel erger. Het verdriet achteraf lijkt dan wel veel heviger en langer.