Het HondenForum

Hallo iedereen,

Ik heb even jullie mening nodig omdat ik zelf wat vast zit.
Misschien kan ik best even de situatie schetsen:
Ik ben opgegroeid met honden. Van mijn 10 tot mijn 25 jaar heb ik mogen genieten van 2 prachtige Golden Retrievers.
Ik ben op mijn 20ste van huis gegaan maar bleef ze wel dagelijks zien. Intussen heb ik een eigen gezin.
Onze oudste hond is 3 jaar geleden overleden..
Ik mis ze verschrikkelijk en voel mij nu ook echt klaar om opnieuw een hond in huis te halen.
Alleen is het zo dat mijn man hier niet helemaal achter staat. Hij heeft nooit een hond gehad, in heel zijn familie heeft niemand huisdieren, dus hij kent het gevoel ook niet van de liefde die een hond geeft.

We hebben hier al enorm veel over gepraat. Hij blijft terugvallen op 1 praktische zaak:
Wat als we 's avonds ergens naartoe willen gaan? Wat als we eens een weekendje weg willen en de hond kan niet mee? (zijn ouders hebben een buitenverblijf aan zee, en het is al 100% zeker dat daar geen hond binnenmag..)

Ik ben van het principe: is mijn hond niet welkom, dan wil ik ook niet komen. Maar dat krijg je natuurlijk niet uitgelegd aan iemand die geen hondenfanaat is.

Hij staat er langs een andere kant wel open voor om het te ontdekken, want we gaan nu zondag samen naar een fokker van dwergpoedels, zodat hij ook kennis kan maken met het ras.
Hij vond het met onze Goldens altijd "vreselijk" hoeveel haar ze verloren, hun zwiepende staart over het salontafel, hun grootte, ...
Ik wil hem nu graag overtuigen dat het ook anders kan, dat een dwergpoedel iets heel anders is van ervaring.

Maar ik heb er een slecht gevoel bij om een hond aan te schaffen als mijn man er niet 100% mee achter staat.
Ik zie alleen maar voordelen: eindelijk terug de liefde van een hond, een trouwe vriend voor mijn zoontje van 4, eindelijk terug kunnen knippen (heb mijn diploma hondentrimmen), samen gaan joggen, naar de hondenschool... Mijn man beziet dit als "het jezelf moeilijk maken met extra werk"

Hij wil wel toegeven maar ik merk dat het meer is om mij een plezier te doen dan om het feit dat hij het ook wil.
Ik wil ook niet na 2 jaar ruzie hebben met mijn man hierover, want hopelijk wordt het beestje 18 jaar oud en dan zal het gezeur nog lang duren..

Is er iemand die zich hierin kan vinden?
Heb echt al lopen huilen hierom, jullie zullen wel begrijpen hoe het gemis voelt. Ik wil niets liever dan opnieuw een beste vriendje erbij hebben..

Iemand tips?
Sorry voor het lange verhaal.. bedankt om te luisteren!

Ik heb niet echt een advies, volgens mij doe je al wat je kan om hem te overtuigen dat het echt wel leuk kan zijn. Mijn vader wilde vroeger ook geen hond, maar uiteindelijk kwam die er wel en na anderhalf jaar zelfs een tweede Hij ging er niks mee doen was gezegd, wandelen, verzorging en cursussen kwamen neer op mijn moeder en de kinderen. En wie liep er ieder weekend een lange wandeling door weer en wind met de honden (inclusief de golden retriever van een vriendin)?... juist ja

Dus er is nog hoop. Ik hoop dat je je man kan overhalen

Eigenlijk schrijf je het zelf al. Je zult er beiden achter moeten staan. Er is natuurlijk kans dat je man om gaat, maar kan ook zijn dat dat niet gebeurt. Kun je niet een paar weken op een hond passen van mensen die op vakantie zijn of zo? Dan kun je een beetje proefdraaien. Maar goed, het probleem wat te doen als je hond niet mee kan, blijft altijd. Je zou altijd je hond naar een pension kunnen doen. Beetje geven en nemen dan hè?

Ik zou toch echt niet mijn relatie op spel zetten, "ik ga nergens heen zonder hond" ik zou ook een beetje begrip tonen voor manlief.

Kun je niet eerst een hond lenen, mee gaan op forum wandelingen, honden uit het asiel uitlaten etc etc

Mijn man is ook niet met huisdieren opgegroeid maar nu (30 jaar verder) kan hij zich ook geen huis meer voorstellen zonder hond en/of kat.

Ik heb geen tips, ik wilde altijd al honden (ook van huis uit mee opgegroeid). Als mijn man dat niet had zien zitten, dan was onze relatie bij voorbaat al gestrand...

Ik houd overigens wel rekening met mensen die niet van honden houden, alleen als ik pups heb neem ik ze mee, verder laat ik mijn honden thuis als ik op visite ga. Verder wil ik ook niet dat mijn honden ons bezoek 'lastig valt'. Ze mogen best even kijken, ruiken en een aaitje halen, maar verder hebben ze hen met rust te laten of men moet ze specifiek bij zich roepen voor aandacht.

Zo hadden we Jiska net 4 dagen toen het 2e kerstdag was, mijn schoonouders hebben 'niks' met honden. Ze ging toen mee en heeft daar in de bench gezeten. Kan toch niet verwachten dat zij hun woonkamer puppyproof maken, omdat wij met een hond langskomen.
Als er in het huis van je schoonouders geen hond mag, dan zou ik een andere locatie betrekken. En dan moeten zij op hun buurt accepteren dat je niet de hele dag langs kunt komen, omdat je een hond hebt.

Kan je niet een heel brave en goed opgevoede hond lenen van iemand, zodat je man het eens kan proberen met een hond in huis?

Wat lastig zeg! Ik ken het probleem niet omdat wij beiden graag een hond wilden, maar ook wij lopen (uiteraard) wel eens tegen praktische zaken aan. Ik pik er daarom even twee dingen uit:

Katrien89 schreef: Wat als we 's avonds ergens naartoe willen gaan? Wat als we eens een weekendje weg willen en de hond kan niet mee?
Ik ben van het principe: is mijn hond niet welkom, dan wil ik ook niet komen. Maar dat krijg je natuurlijk niet uitgelegd aan iemand die geen hondenfanaat is.

Hierin zou je dan wellicht toch een beetje moeten schipperen. Onze Jip is wel welkom bij anderen thuis, maar als wij een avond weg gaan laat ik hem juist liever thuis. Dat geeft mij meer rust (ik hoef mij niet om hem te bekommeren) en het geeft Jip ook rust (hij blijft in zijn eigen vertrouwde omgeving). In het begin kan een pup nog niet lang alleen zijn en dan zul je wat meer aan huis gekluisterd zijn. Maar wanneer het 'alleen zijn' goed geoefend wordt, kun je hem uiteindelijk wel thuis laten. Veel honden vinden dat geen enkel probleem. Tegelijkertijd bestaat natuurlijk het risico dat jouw hond dat toch wel moeilijk vindt. In dat geval is het wel verstandig een back-up te hebben. Een oppasadres bijvoorbeeld.

En wie weet... wordt iedereen gewoon verliefd op jullie hond en mag hij uiteindelijk overal mee naar toe. Je weet het maar nooit hè Ik zou er niet bij voorbaat vanuit gaan, maar jouw familie zal niet de eerste zijn die zich laat inpalmen door een pup Hoe het precies gaat lopen, kan niemand voorspellen. Maar als de hond bij anderen niet zo gewenst is, zou ik dat niet opdringen. Dan blijft hij maar een avondje thuis. In ons geval weten mensen inmiddels wel dat we niet een hele avond van huis willen zijn. Het scheelt misschien dat wij niet de enigen in de familie zijn die op tijd naar huis gaan voor de hond. Dus dat vindt niemand vreemd.

Wat betreft een weekendje weg: ook dan kan een oppasadres uitkomst bieden. Of iemand die in jullie huis logeert. En dan - behalve het vakantiehuisje van de familie - gewoon ook wat uitjes plannen waarbij de hond wél mee kan Er zijn steeds meer huisjes te vinden waar honden welkom zijn.

Katrien89 schreef: Hij vond het met onze Goldens altijd "vreselijk" hoeveel haar ze verloren, hun zwiepende staart over het salontafel, hun grootte, ...
Ik wil hem nu graag overtuigen dat het ook anders kan. Maar ik heb er een slecht gevoel bij om een hond aan te schaffen als mijn man er niet 100% mee achter staat. (...) Mijn man beziet dit als "het jezelf moeilijk maken met extra werk".

Ik zou hier dan bij de raskeuze goed rekening mee houden. Wij hebben ook een hond met een zwiepende staart, en tot nu toe heeft dat nog geen ongelukjes veroorzaakt. Maar wij hebben dan ook geen salontafel Wel hebben we veel zand en haren in huis. Tja. Dan maar wat vaker stofzuigen. Wellicht is een herplaatser te overwegen? Een volwassen hond die wat rustiger is in huis dan een onstuimige, drukke pup? Geen idee hoor, ik zit maar 'hardop' mee te denken...

Maar het blijft lastig als je man er niet 100% achter staat. Mijn vriend wilde graag een hond, maar gaf direct aan dat hij niet met Jip wilde trainen. Prima, dan doe ik dat. Misschien kun je met je man afspreken dat het in principe jouw hond wordt, waar jij mee wandelt en traint? Inmiddels is mijn vriend erachter dat het heel erg leuk is om met Jip te speuren. Hij zou in eerste instantie maar één les doen, maar inmiddels zijn ze samen al een half jaar bezig. Zo kan het ook nog gaan.

Heel veel succes met jullie keuze!

Mijn man hield helemaal niet van honden en nu heb ik er 3 ( 2 standaard poedels).

Mijn schoonouders hebben gezegd dat honden bij hen niet welkom zijn en nu slapen wij er nooit meer. Maar we nemen ze niet mee als we op bezoek gaan.

Min man vindt nog steeds alleen onze eigen honden echt leuk.

Wauw bedankt voor de reacties iedereen.
Ik denk dat het inderdaad gaat over goede communicatie en geven en nemen. Ik ben al heel blij dat hij er voor open staat om het te bespreken ipv het meteen af te wijzen, dat is al een goed begin.
Hij is gewoon bang dat zijn vrijheid zal weg gaan en we aan huis zullen gekluisterd blijven.
Ik heb hem al een site getoond met dogsitters. In onze omgeving alleen al zijn er 15 die dit doen, en dat stelde hem al wat gerust voor als we een weekend weg willen. Ik kan ook wel begrip opbrengen voor mensen die liever geen hond mee op bezoek krijgen als we op visite gaan, maar het is natuurlijk altijd fijner als ze wel mee kan

Ik ben er ook van overtuigd dat eens we een hond in huis hebben hij ze ook graag zal zien, we hebben 3 katten waar hij soms ook op vloekt maar aan het eind van de dag liggen ze wel alle 3 bij hem op schoot in de zetel Maar goed een kat is niet te vergelijken met een hond qua verzorging en aanwezigheid in huis.

Ik heb hem ook al verteld dat ik de zorgen volledig op mij wil nemen, trainen, zindelijk maken, wandelen, ..
Hopelijk ben ik op de goede weg om hem te overtuigen en valt het bezoek zondag bij de fokker goed mee.

Bedankt om mee te denken iedereen!

Het gaat hier denk ik ook om de gun-factor. Wat gun je de ander in een gezin? Mijn moeder wilde vroeger geen muizen, maar ik kreeg wel 5 tamme muizen omdat ik daar blij van werd. Mijn vader wilde geen pony's, maar mijn zus kreeg er wel een omdat zij daar blij van werd.
Als jij zelf voor het hondje zorgt en zelf oppas regelt als je man eens ergens heen wil zonder hond dan lijkt me toch dat er ruimte is voor een hond. En omdat je man ook wel mee wil kijken bij de poedels denk ik dat hij het je ergens ook wel gunt
Mijn zus haar man houd ook niet van honden. Maar ze hebben al 15 jaar een hond gehad en er komt denk ik ook wel weer eentje. Gewoon omdat mijn zus en de kinderen daar blij van worden. Als je van elkaar houd dan is het toch leuk als je de ander ergens blij mee kunt maken. En jij dan wel gewoon oppas regelen hoor als je man ergens heen wil zonder hond, dat gun je hem dan weer:)

Je moet de ander inderdaad zijn hobby gunnen. Als ik nu een relatie kreeg en m'n vriend zou een terrarium vol spinnen (ieks) willen, be my guest. Zolang ik er niet voor hoef te zorgen. Zo te horen past een hond perfect bij jou, en wie weet is er een vriend/vriendin die op de hond wil passen als jullie weg gaan? En wie weet draaien je schoonouders wel bij als je je poedelpuppy laat zien

Nanna schreef:

Miezemuis schreef:Mijn schoonouders hebben gezegd dat honden bij hen niet welkom zijn en nu slapen wij er nooit meer.

Nou, sie mal einer an. Heeft het nog voordelen ook

ze dachten echt dat ze ons vet chanteerde en onder druk zette, terwijl ik dolgelukkig in mijn handen wreef.

ik heb niet alle berichten gelezen, maar is het een optie om tijdelijk een opvang hondje in huis te nemen, dan kan je man het ervaren dat het minder belastend is dan hij had gedacht, weet niet waar je woont, anders mag je mijn dwergje lenen hoor

Nanna schreef:Mijn man staat er ook niet 100% achter. Toch heb ik vier honden
Ik zou dat hondje wel nemen maar niet gaan zeggen "als mijn hond niet welkom is kom ik ook niet". Het is wel geven en nemen. Dus als jullie ergens heen gaan waar de hond niet mee mag, oppas zoeken.

Dit eigenlijk.
Mijn vriend vind de honden echt wel leuk (in overleg komt er een 3e bij waar we allebei naar uitkijken), maar als we morgen ineens compleet hondloos door het leven zouden moeten ligt hij er geen nacht wakker van zeg maar
Hij houdt er rekening mee dat we niet spontaan zonder honden weg kunnen of bepaalde visites inkorten, ik hou er rekening mee door af en toe een hondloze vakantie/weekendje weg te doen, iedereen blij

Ik snap jou en begrijp wat je bedoeld.
Toen ik mijn partner leerde kennen had ik al een hond dus die kreeg hij er samen met 6 katten, een konijn en vogels bij

Mijn man is niet opgegroeid met meer dieren dan 1 kat en mijn schoonmoeder was van het type als het lastig of duur word is het enkeltje dierenarts.
Hij was dus niks gewend.
Nu zijn we 20 jaar verder en een aantal dieren verder en nog als het aan hem ligt is zonder huisdieren ook prima, maar hij weet dat ik "niet zonder dieren kan" en dus is het mijn ding.
Uitlaten, kattenbakken doen enz is mijn taak en doet hij alleen als ik echt ziek ben.
Wel gaat de aanschaf in samenspraak en dus duurt het vaak wel een flinke tijd voor hij ergens ja op zegt.
Vakantie of weekend weg is zonder honden (ook lastig aangezien kibo verlatingsangst heeft) en dus gaan ze naar pension.
Avondje weg ligt eraan, alleen uiteten red kibo met alleen zijn.
Gaan we aantal uren weg dan zorg ik voor oppas.

Je vroeg naar een eerlijke mening. Persoonlijk zou ik nooit een relatie beginnen met iemand die niet van honden houdt. Wat mag je nog meer niet van je man?

Wolfsblut schreef:Je vroeg naar een eerlijke mening. Persoonlijk zou ik nooit een relatie beginnen met iemand die niet van honden houdt. Wat mag je nog meer niet van je man?

jij heb echt een beroerde jeugd gehad he

Mijn vriend vond een hond leuk maar het was vooral mijn ding, en toen ik er nog een bij nam had hij ook zijn twijfels.
Nu is hij helemaal weg van ze. Lang wandelen doet hij liever niet, maar hij gaat met ze naar het centrum en neemt ze mee naar vrienden; gezellig. Laatst was onze teef uit logeren (mijn moeder had haar gejat, letterlijk ) en na een paar uur maakte hij al een opmerking waaruit heel duidelijk werd dat hij haar miste
Hij wil nu altijd wel honden houden en is al druk op zoek naar wat voor hond hij in de toekomst wil.

Onze honden zijn als wij werken nooit alleen dus wij kunnen 's avonds gewoon weg als we willen. Overigens haaaat mijn vader honden, maar ik neem mijn twee grote honden gewoon mee. Dan gaan ze even in de hal. En mijn ene hond (bijna 70 cm hoog) verhaart flink. Als we naar vrienden gaan, gaan ze eigenlijk altijd mee. Alleen als er vrij veel mensen aanwezig zijn laat ik ze thuis. Of als ze niet gewenst zijn natuurlijk. Een dwergpoedel kun je nog makkelijk in een tas stoppen. Die van mij bezetten al 4 vierkante meters als dat gaat liggen

Op het moment dat ik mijn lief leerde kennen had ik al 1 hond en die ging uiteraard ook gezellig mee toen we gingen samenwonen.. na een paar jaar wilde ik er graag een 2e hond bij en dat vond hij geen strak plan maar hij gunde het mij, voor mij is een leven zonder hond niet compleet... uiteindelijk hebben we een aantal jaar zelfs 3 honden gehad en daardoor 3 jaar niet naar het buitenland gekund maar dat probleem viel hartstikke mee.
Mijn lief gunt mij een hond en neemt de eventuele nadelen op de koop toe.. laten we eerlijk zijn als je een partner hebt dat is het geven en nemen en als je ziet dat je partner ergens gelukkig van wordt waarom zou je dat dan niet gunnen.
Hij zou niet uit zichzelf de hond uitlaten of mee gaan wandelen en dat hoeft ook niet maar als ik het hem vraag of als ik ziek ben dan doet hij dat zeker wel, hij is stapel gek met alle honden geweest en met degene die we nu nog hebben ook maar de verzorging ansich komt eigenlijk op mijn bordje en dat vind ik helemaal prima en als het moet ( als ik ziek ben) dan stapt hij zonder problemen in.

Ik had een soortelijk probleem, maar dan een beetje anders.
Na een aantal jaren alleen te zijn geweest wilde ik graag een huisdier. Ook helemaal niet met huisdieren opgegroeid en ook in mijn volwassen leven nooit een dier gehad. Eerst een vogeltje genomen, (kan je makkelijk alleen laten). Maar dat was het toch niet. Heel lang nagedacht over een hond. Ik durfde het niet goed aan. Ik zag als een berg op tegen het uitlaten, meerdere keren per dag en ik ben zo graag thuis. De vakantie, hoe los ik dat op? Ik zag het echt niet zitten, een hond mee.
Ik heb gekeken hoe dat zat met een pension. Bekeken hoe duur dat is voor de periode van mijn vakantie en voor de dagen dat ik de hond even kwijt moet. De kosten daarvan zou ik kunnen dragen dus dat was opgelost. Het uitlaten bleef natuurlijk een punt. Ik woon alleen, dus zou dat ook alleen moeten doen. En het extra werk en de verplichtingen die je op je neemt?
Een hond neem je voor heel lang, kan ik dat aan?
Uiteindelijk heb ik met mezelf afgesproken dat ik het wilde proberen (het verlangen naar een hond bleef) maar dat als het echt niet zou gaan, dat ik de hond zou herplaatsen. En dan niet na een week ofzo, maar na een wat langere periode. Ik weet dat je zo eigenlijk geen hond neemt, maar het idee dat als ik het niet leuk zou vinden en er dan evengoed jaren aan vast zou zitten, benauwde me. En met deze "nooduitgang" kwam ik over de drempel heen.
En zo kwam Pepper bij me. De eerste weken was ik zelf stomverbaasd dat ik een hond had. Een pup van ruim zeven weken.
Al na een paar weken had ik het idee van hond in pension tijdens de vakantie uit mijn hoofd gezet. Ze zou meegaan. Vakantie veranderd, want waar ik heen zou gaan zijn honden niet welkom. Ze is ondertussen vier keer mee geweest en het is leuk. Het uitlaten, waar ik zo tegenop zag, valt mee reuze mee. Die wandelingen een paar keer per dag ervaar ik als leuk. En goed voor het lijf. Pepper is een kleine hond, bewust voor gekozen. Een wuivende staart over de tafel zag ik ook niet zitten. Ik heb een mand achter op de fiets en daarin kan ze overal mee naar toe. Ook tijdens de vakantie.
Okee, het is meer werk, je moet er steeds op passen. Maar het is zoooo leuk. Het extra werk is geen werk, maar je hondje verzorgen. Op vakantie loop ik met de hond langs het strand en ze geniet van de golven, dan geniet ik toch ook? Als ik thuis kom is ze zo blij dat ik er weer ben. En savonds op de bank ligt er een warm hondenlijfje tegen me aan.
Ik heb nooit geweten dat het hebben van een hond zoveel vreugde en liefde kan geven. Dat ik zoveel van een hond zou kunnen houden. Ik ben zo blij met Pepper.
En dat idee van herplaatsen is allang van de baan.

tsja ik hou van honden maar ik heb dan weer geen zin/ mogelijkheid om alles zelf te doen. Als mijn man de honden nooit uit zou laten of nooit iets met ze zou doen had ik de honden niet genomen. Ondanks dat mijn man ze niet perse wilde laat hij ze bijvoorbeeld altijd uit als ik late dienst heb. Net als dat ik ook wel eens naar zijn voetbalwedstrijden ga kijken of de shirtjes van het team was.

Ik heb mijn man ook ‘overgehaald’. Maar ik vond het heel belangrijk dat hij er ook zelf echt achterstond en meedoet. Wij hebben ook kleine kinderen en als ik alles alleen zou moeten doen qua uitlaten etc, zou ik dat toch te veel vinden. Jij schrijft dat je wel alles wilt doen en je hebt ook een klein kind. Mijn ervaring is wel dat het toch regelmatig voorkomt dat de kinderen allerlei afspraken en hobby dingen hebben waar we druk mee zijn en dat het dan toch wel heel fijn is dat ik erop kan rekenen dat mijn man ook zorgdraagt voor de hond op zo’n moment.

Ik begrijp de bezwaren van je man wel, zolang jij aan het rigide stramien vasthoudt dat je nergens heen wilt als de hond niet welkom is. Dan is dat voor het gezin wel erg beperkend. Als ik jou was zou ik me veel meer richten op praktische oplossingen. Zoek een vaste oppas of onderzoek welk pension in jullie buurt geschikt is om de hond af en toe naar toe te brengen, zodat je ook nog met je gezin leuke dingen kunt doen en naar familie kunt gaan als de hond niet welkom is. Mensen kunnen allerlei redenen hebben om geen hond over de vloer te willen. Bijvoorbeeld vuil, kleine kinderen, andere huisdieren, angst, allergie of astma. Mensen zijn daar vrij in. Het maakt jou een stuk flexibeler als je dat gewoon accepteert als iets van die mensen, in plaats van als een soort van belediging over jouw hondenliefde.

Verder denk ik niet dat je man er echt 100% achter hoeft te staan per se. Het is vrij lastig om iemand te overtuigen van de voordelen, als iemand zelf gewoon niks met honden heeft. Ik denk dat je veel beter kunt aangeven dat jij het graag wilt, als een soortvan hobby voor jezelf, dat je dat leuk vindt en dat hij dat niet hoeft te begrijpen, alleen hoeft te accepteren. Maak praktische afspraken over wie er voor de hond gaat zorgen (jij dus).

Mijn vriend zou uit zichzelf ook geen hond willen. En dus doe ik alles met de hond. Ik voer, verzorg, ga naar de dierenarts, koop al haar spullen, doe alle wandelingen. Gaandeweg is mijn vriend ook gek op mijn hond geworden en nu geeft hij haar toch savonds haar eten en doet hij (mits hij niet te vroeg naar bed hoeft) de laatste p&p ronde. Dat stelt allebei niks voor, maar toch is het fijn dat hij en de hond in ieder geval een ding hebben samen, omdat ik denk/merk dat dat goed voor hun band is. Ook probeer ik het zo te regelen dat hij, als ik weg wil, nooit voor haar zorg op hoeft te draaien. Wil ik een weekend naar mijn famiile dan neem ik haar mee, zou ik ooit op vliegvakantie willen oid zou ik haar onderbrengen bij oppas. Bij andere gelegenheden zou hij wel oppassen, zoals bijvoorbeeld wanneer ik in het zkh zou komen te liggen of een baan zou vinden waarbij het toevallig beter uitkomt als hij haar uitlaat, omdat dat voor zijn gevoel meer dingen zijn die noodzakelijk zijn, in plaats van dingen die ik gewoon graag wil doen. Als jij jouw man kunt geruststellen dat jij de zorg op je neemt, dan is hij misschien wel te overtuigen, en dan heb je ook minder kans op ruzie als de hond er eenmaal is, omdat je er duidelijke afspraken over hebt gemaakt.

Als je niet met huisdieren opgegroeid bent en je hebt er niet zoveel mee kan ik me goed voorstellen dat je wat zorgelijk kijkt als je huisgenoot met het idee komt.
De consequenties van het in huis halen van levende haven zoals kinderen en huisdieren zijn niet geheel overzichtelijk en een inbreuk op je vrije leven. Ze geven rommel, verharen, zwiepen van alles van tafel, gooien met ballen je geliefde lampen van de kast, kauwen op je schoenen en plassen in bed of op je antieke kleedje.
Aan de andere kant is er niets zo leuk als een zoet slapende baby, mollige peuter, eigenwijze puber, leuke volwassen producten of een zoet slapende pup, eigenwijze puberhond en een leuk volwassen hondenproduct.
Succes!

Nou ja, twee Goldens hebbende, ben ik het met je man eens dat dit wel behoorlijk wat relativeringsvermogen vraagt.
En in jouw situatie is het lastig; omdat je al in een relatie zit; een hond mag daar natuurlijk niet tussen in komen te staan.
Ik zou inderdaad zoveel mogelijk proberen middels een goede raskeuze, zo min mogelijk problemen te creëren: Een hond met haar ipv een vacht; en waarschijnlijk zal een gezelschapshondje qua maat (kan makkelijk mee) en gedrag (minder jachtpassie, waak- of verdedigingsdrang) je man het meeste aanspreken; je hebt er relatief minder werk mee.

Als hij pertinent tegen is, wordt het denk ik wel lastig...Een hond heeft nu eenmaal meer impact op je leven dan de gemiddelde hobby; helemaal als ik hoor hoe jullie vroeger met jullie honden omgingen (hier idem hoor, haha).

Ik zou het doen. Geweldig voor jou en leuk voor de kinderen. Zorg dat je het beestje goed opvoedt zodat hij of zij goed luistert. Dikke kans dat je man er blij mee wordt. En zo niet, jij bent ook belangrijk dus doen. Verder zorgen voor voldoende goede opvang adressen zodat je niet al teveel beperkt wordt in eventuele uitjes.

Zou in ieder geval even aanzien hoe hij er zondag als jullie gaan kijken in staat. En hij staat er niet 100% achter, is niet dat hij 100% ertegen is. En normaal gesproken hoeft een avondje uit ook geen belemmering op te leveren als een hond geleerd is om ook even alleen te zijn.
Het is jammer dat de hond op voorhand al geweigerd wordt in het vakantiehuis, maar goed, dan kunnen jullie altijd nog elders een weekend boeken waar de hond wel mee kan.
Of in je omgeving iemand hebben die van jongs af aan bekend is met de hond en graag eens op wil passen in huis, of de hond bij die persoon tijdelijk uit logeren laten gaan.
Met een kleinere hond is dat sowieso al wat gemakkelijker dan met een grote hond.

Overigens kan ik me er niet in verplaatsen want ik heb juist een man die wél graag honden wil en er gek op is. Maar toen ik alleen woonde waren mijn ouders tegen het in huis halen van een hond. Toen ik er eenmaal een had, was mijn vader degene die vaak mijn eerste hond op kwam halen om uren mee te gaan lopen
Dus het kan verkeren.

Lizzie. schreef:

Wolfsblut schreef:Je vroeg naar een eerlijke mening. Persoonlijk zou ik nooit een relatie beginnen met iemand die niet van honden houdt. Wat mag je nog meer niet van je man?

jij heb echt een beroerde jeugd gehad he

Nou, ik vind er toch wel een kern van waarheid in zitten. Ik heb meerdere relaties gehad waarbij het hebben/houden van dieren toch een struikelblok bleek. Het liep toch uit op schipperen. Dat is op zich niet erg, maar het is gedoe.
Inmiddels een relatie met iemand die op dezelfde manier over het hebben/houden van dieren denkt en dat is toch wel heel erg fijn. We denken over heel veel dingen anders, maar het gevoel/liefde voor dieren hebben we gemeen. Daarbij is inderdaad de 'gun-factor' van belang. Hij laat mij lekker klooien met de kippen (en bouwt een prachtig nachthok), ik ga mee naar een aquaria-beurs.

Bij mijn man thuis hadden ze vroeger altijd een hond, waar de kinderen (hij ook dus) mee moesten lopen. En op zondag verplicht met de hele familie naar het bos. Verschrikkelijk vond hij het en hij had zich dan ook voorgenomen nooit aan een hond te beginnen als hij het huis uit was. Toen kwamen wij elkaar tegen, en ik had al een hond. Hij vond er niks aan, maar later is er toch nog een bij gekomen. De afspraak was wel dat hij er niks mee hoefde, behalve eens uitlaten als ik ziek zou zijn. Inmiddels hebben er al verschillende honden bij ons gewoond en ook nu hebben we drie honden. Hij is in de loop der tijd steeds gekker op honden geworden en laat ze twee keer per dag uit (eerste en laatste ronde) en ze liggen altijd bij hem op de bank. Nu zou ook hij nooit meer zonder hond willen. Het enige wat hij nog steeds niet leuk vindt is naar het bos of het park gaan. Maar dat hoeft ook niet, dat doe ik zelf veel te graag.

Wel is het zo dat het hebben van (een) hond(en) je wel beperkt als je graag op stap gaat. Wij gaan niet vaak samen ergens heen omdat de honden dan te lang alleen zijn. Geen probleem, maar wel iets om rekening mee te houden. Ik zou me van tevoren vast eens oriënteren op oppasmogelijkheden, zodat je hem ook op dat gebied kunt geruststellen.

Hier ook een partner waarvoor het niet zo hoeft. Gelukkig, was hij al snel om. Mits ik maar voor alles opdraai wil hij af en toe best even bijspringen. En hij ziet nu ook het voordeel. Geen alarm nodig, en ander een goede reden om vroeg bij bezoek weg te gaan of gewoon niet te komen.

Enige wat er van hem echt niet in mag komen is een rottweiler. Hij heeft denk ik 2 x in real life een rottweiler gezien op flinke afstand, maar door alle ellende op internet en nieuws durft hij het echt niet aan. Gewoon een angst dus. Dus lopen er nu honden waar hij ook mee overweg kan. Kleine compromis dus, werkt prima voor ons. Inmiddels hij het dus zelfs zover dat er ook een derde mag komen, maar wederom wel een ras of kruising waar hij ook gewoon me overweg durft te gaan en uiterlijk speelt hierin ook wel een rol. En ook gaat het zoals hij het wilt, dus eerst klussen in huis en pas als alles af is dan pas een hond verwelkomen, dat is zijn eis hierin.

Ohh het is inmiddels zelfs zo erg dat als de honden kosten hij er soms stukjes uitvist, en als ik dan thuis kom laat hij het zien met de vraag wat het is(in Droef zijn geval wel eens een stukje kluif te groot doorgeslikt, als hij dit niet doet maakt hij zich zorgen). En de honden worden tot op het bot toe verwend door hem, maar dat is het dan ook wel weer. Wandelen doet hij liever niet, deels ook weer angst voor het onbekende(wat als), en hij loopt dat dus in noodgevallen ook maar met 1 hond tegelijkertijd, even snel poepen en plassen en dan weer terug.

Vriend is dat weer zwaar game verslaafd en heeft zijn eigen game kamer, die maak ik dus geregeld gewoon schoon etc, maar veel meer moet hij niet van me verwachten omtrent gamen. Ik heb het geprobeerd maar ik vind het 10 x niks.

Cleva schreef:Het hoeft me niet eens gegund te worden.
Ik bepaal zelf wel even wat ik wel en niet onderhandelbaar vind.

Ik zou zelf een ander nooit verbieden om iets te doen waar hij gelukkig van wordt dus andersom doen we dat ook niet.
Ik heb niks met modeltreintjes maar daarom ga ik een ander zijn lol nog niet zitten verzieken.

Ik zou dus niet gaan soebatten. Als je een hond wil dan neem je een hond.
Ik kan best een relatie hebben met iemand die niet van honden houdt. Ik kan geen relatie hebben met iemand die denkt dat ik zijn hond ben.

Als je van iemand houdt, graag met iemand samen bent/leeft, dan doe je inderdaad niet moeilijk over de liefhebberijen/hobby's van de ander. Maar als het gaat om dieren is het wel handig als je er toch een beetje hetzelfde over denkt. De dieren zijn immers in ons huis, onze tuin. Maken deel uit van het (ons) leven. Het zijn levende wezens. Toch weer anders dan modeltreintjes of games (voor mijn gevoel dan).