Het HondenForum

De laatste tijd kan ik echt flink genieten van Droef, en ik sta daar steeds vaker bij stil.
Dingen lijken soms vanzelfsprekend te gaan, vaak zijn woorden al niet eens mee nodig en hij weet wat ik verwacht.
Hij voelt dingen heel goed aan, en vertrouwd echt op mij als hij dat nodig vind.

Ik dacht na Maylo die me het eerste half jaar ongeveer gillend gek heeft gemaakt maar daarna had ik er een wereldhond aan dat dit niet meer mogelijk zou zijn. En heb in het begin best moeite gehad om me te hechten aan Droef ondanks dat ik hem super leuk vond had ik ergens nog de angst dat het zo weer over kan zijn of zo. Maar dat duurde niet lang want Droef is gewoon zo'n hond die ook onder je huid kruipt.

Droef komt dus uit een kennel bij een fokker vandaan en was om precies te zijn vrijwel niks gewend. Leven in huis heeft hij gedaan tot hij een maand of 4 was en daarna gewoon meedraaien in de kennel. Hij was net 1 geworden toen ik hem haalde. Gelukkig had hij wel (zeer) netjes aan de riem leren lopen maar commando's, katten en een leven in huis waren hem dus totaal onbekend. Hij heeft nog even een pubertijd gehad waarbij alles uit de kast getrokken werd om mij gek te maken tot aan niks meer willen eten zonder blikvoer aan toe.

Inmiddels zo'n 15 maanden verder kan ik zeggen dat alles van een leien dakje gaat alsof het vanzelf sprekend is.
Kortom Droef is voor mij gewoon weer een wereldhond en ik hoop nog heel veel jaar van hem te kunnen genieten.

Ik blijf het bijzonder vinden dat een band zo kan groeien alsof het een perfecte match is. Dit is namelijk niet zo vanzelf sprekend vind ik. Met Izzy heb ik ook een prima band maar anders en niet zo vanzelf sprekend lijkt wel. Die moet ik ook veel meer bijsturen, is inmiddels al ruim 4 en doet vooral waar ze zelf zin in heeft. Bij haar ontbreekt dus ook echt de will to please lijkt wel.

Herkenbaar? En sta je er wel eens bij stil?

Bij Sofi niet. We zijn dikke mik sinds dag 1 en die hond doet werkelijk niks fout. Het is heel makkelijk om van haar te houden. Heeft niks gepuberd en is altijd heel gelijkmatig qua karakter - gewoon altijd vrolijk.

Izzy heeft me wel bloed, zweet en tranen gekost. Maar ik denk dat, als ik niet op dit forum zat, het allemaal makkelijker was geweest. Heb echt een periode gehad waarin dit forum me helemaal gék en paranoïde heeft gemaakt. Ik zag in elk gedraginkje een teken dat 'de knop' om zou gaan. Ik was gespannen om iets fout te doen en heb haar echt ontzéttend kort gehouden, ze mocht niks zelf bedenken. Dat maakte haar ook weer gespannen waardoor de samenwerking niet zo lekker liep. Op een gegeven moment was ik dat spuugzat, ben van het forum af gegaan en langzamerhand leerde ik haar vertrouwen. Ik heb vanaf dag 1 van haar gehouden, maar heb wel veel twijfels gehad. Dat is nu weg en ik heb nu dan ook vierkant schijt aan mensen die met doemscenario's komen en zeggen dat ze ooit nog wel hondagressief zal worden. Ze wordt komend jaar 3 en we snappen elkaar ook woordloos. Een blik is vaak al genoeg om te weten wat ik van d'r wil en omgekeerd kan ik haar ook haarscherp lezen. Dat moest dus wel groeien.

Ik herken het niet echt, in die zin dat Oor en ik liefde op het eerste gezicht was. Van mij uit via de foto, maar toen ik haar voor het eerst zag en het ging onweren kwam ze direct bij mij schuilen. Ook in de weekenden dat ze bij mij kwam (ze is eerst nog een half jaar bij de fokker gebleven) was ze direct mijn hond. We klikten en vormden vanaf de eerste minuut een team. Ik heb bijvoorbeeld nooit mijn rol als baas hoeven bekrachtigen, die nam ze van mij als vanzelfsprekend aan. En hoewel ze echt niet per se een makkelijke hond was qua opvoeding, was de basisvoorwaarde wel direct aanwezig, dat we elkaar bij voorbaat vertrouwden en elkaar ook goed konden lezen. Haar gedragingen en hondentaal waren voor mij intuitief duidelijk en andersom voelde ze mij ook direct haarfijn aan. Natuurlijk ging niet alles direct perfect en ze was ook gewoon een jonge dolle pup, en bovendien mijn eerste echte eigen hond en ook nog eerste hond van dit type (mijn vorige honden waren doodbrave fox terrier en keeshond), dus er viel echt nog wel genoeg te schaven aan de relatie. Maar de basis, die zat al vanaf het begin goed. De verfijning zit hem naar mijn idee vooral in dat je van elkaar leert wat je wanneer kunt verwachten, dat de communicatie subtieler wordt, en dat de hond simpelweg ouder en volwassener wordt en beter opgevoed is. Wat ik ook heerlijk vind. In het begin was het veel werken en nu pluk ik daar de vruchten van. Ik geniet elke dag van Oor, al vanaf de eerste dag ben ik lyrisch over haar en over wat een goeie match wij zijn, en dat wordt denk ik nooit meer anders.

Ja hoor, hoewel ik met ze kan lezen en schrijven voel ik me steeds dichter bij ze groeien naarmate ze zelf ouder worden. Dat meemaken van levensfases vind ik een van de mooiste dingen aan het houden van honden.
Het mentaal volwassen worden, elkaar in een enkele oogopslag begrijpen, beseffen dat hun lichaam niet altijd meer kan verwezenlijken wat hun geest wenst.
Zoveel facetten van hetzelfde dier en een voor een wondermooi.

Aiko en Nanuq kwamen als pup en bij hen groeide de band vanzelf naarmate ze wat ouder werden en we elkaar leerden kennen.
Met Frank klikte het vanaf seconde één. Wat een draak was het. Wat een werk, bloed, zweet en tranen zijn er in die hond gekropen maar nog maar een paar dagen na de adoptie wist ik dat ik die hond gewoon niet kon wegdoen. Mijn verstand zei me dat herplaatsen de juiste keuze was maar alles in me kromp samen bij de gedachte dat hij weg zou moeten. Nooit gevoeld, zo'n hechte connectie op zo'n korte tijd. Inmiddels negen jaar later kan hij me nog steeds versteld doen staan om wat hij toont.
Quick kwam toen hij twaalf was als opvanger maar omdat werkelijk niemand interesse toonde bleef hij. Ik heb van hem gehouden en om hem gehuild maar onze band was niet vergelijkbaar met wat ik nu met mijn andere honden heb. Ik hoop het ook niet meer mee te maken, dat gebrek aan klik. Die hond heeft alles gehad wat zijn hartje begeerde maar het samenleven voelt minder oprecht aan zeg maar.

Bij een herplaatser kan het iets anders werken dan bij een pup. Mila was meteen mijn favorietje uit het nest en ook toen al niet bij mij weg te slaan. Met een pup ontwikkel je je meer samen, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik Mila van haver tot gort ken. Bij mijn herplaatsers heeft dit meer moeten groeien, die waren al veel meer 'af'.
Met Amy had ik niet meteen een klik, dat kon ook niet, want ze was alleen een ziek en zielig hondje, van haar karakter was nog helemaal niets te zien. Zij had wel meteen een klik met mij Toen ik haar vond, was ze nog heel bang voor mensen, maar voor mij is ze nooit bang geweest, op de een of andere manier was dat wederzijdse vertrouwen er meteen. Toen ze aansterkte en wat meer zichzelf werd, groeide onze band heel snel.
Amoz was wel een hond die me meteen opviel in het asiel tussen 100 andere honden en hij intrigeerde me vooral met zijn onbenaderbare en trotse gedrag, maar tegelijk deed hij toch op zijn stuntelige manier pogingen om contact met mij te maken. Ik zag ook wel dat er achter die trotse facade die hij daar in die grote roedel moest ophouden, een prachtige en gevoelige hond schuilging die eigenlijk wel heel graag wilde, maar niet wist hoe. En dat hij zo snel na thuiskomst al alle vertrouwen in mij had en al zijn eerdere reserves compleet liet varen, heeft onze band ook meteen heel hecht gemaakt.
Met Taartje duurde het langer, omdat zij gewoon heel erg in haar eigen bubbel kan zitten en mij niet zo hard nodig heeft. Ook al was ze meteen aanhankelijk, het duurde wat langer voordat we elkaar echt begrepen en voordat ik echt het gevoel had dat ze mij als haar mens beschouwde. Ik had lang het gevoel dat ze wat afstand hield, maar het laatste halfjaar heb ik dat gevoel nooit meer, hebben we ook echt veel meer onze momentjes en ritueeltjes samen en zijn we denk ik allebei veel meer naar elkaar toe gegroeid.

Ja, daar sta ik zeker vaak bij stil. Met Lais was het wel liefde op het eerste gezicht trouwens (ik wist vanaf haar oproep direct dat zij mijn hond was) maar de band met haar is natuurlijk enorm gegroeid en is echt heerlijk. De samenwerking met haar is ronduit genieten.


Met Willem wist ik eigenlijk vanaf dag 1 dat hij zou blijven ondanks dat ik daar nog 2 maanden overheen heb laten gaan voordat ik het opvangen omgezet heb in hem houden. Hij wist me om zijn pootje te winden met zijn zachte karakter, maar ik mis bij hem de samenwerking en het vertrouwen enorm. Helaas overheerst de angst op vele momenten nog steeds boven het vertrouwen en daar heb ik het wel erg moeilijk mee. Ik hou hartstikke veel van die hond, hij vertedert me en het knuffelen met hem (als hij zich op zijn gemak voelt) is enorm genieten zo ook hem te zien rennen in de tuin, maar de angst die hij heeft als we samen wat doen staat een diepere band wel in de weg. Dat vind ik wel moeilijk.

Ik had emotioneel heel snel een band met Fred maar ik heb heel lang getwijfeld of het andersom ook wel zo was.
Achteraf gezien wilde ik te veel, verwachtte ik te veel en heb ik een hele zelfstandige hond en na terriërs moest ik daar toch echt aan wennen.. en toen ik dat heb bijgesteld - dat verwachtingspatroon - ging het met rasse schreden beter.

En nog soms hoor.. dan baal ik als een stekker omdat Fred mij uit het oog verloren is en ik kan roepen wat ik wil... Maar ik snap nu wel dat dat niet aan onze band ligt. Maar aan die neus die, als hij eenmaal aan staat, er voor zorgt dat de oren opeens niet meer functioneren. En als ik eens niet zo lekker in mijn vel zit - iets wat de laatste weken zo is - wil Fred best een loopje met me nemen.

Ik heb nog een stap gemaakt die mijn band met Fred verbeterd heeft en dat is stoppen met trainen in een groep. Fred luisterde vaak slecht en ik werd daar enorm onzeker van en de druk werd best snel opgevoerd in een groep met super brave retrievers. Kom ik met mijn zeer gevoelige voorstaande jachthond. Het voelde echt als attest van onkundigheid.
Samen hebben we nu verschrikkelijk veel plezier en komt dat apport wel binnen. Nu er geen druk is gaat het harstikke goed en soms klungelen we lekker samen aan.
Kortom; mijn intuïtie word vaak overspoeld door mijn wil om het goed te doen.

heb met al mijn honden nu en vroeger een goede band,
op 1 herplaatser na, [en zelf daar had ik direct een klik mee] hebben we alles als pup uitgezocht,
dat doe je toch niet 1,2,3, tis geen impuls aankoop,
ik kies gericht datgene wat ik op dat moment zoek. [ras, karakter enz enz]
dus als ik mijn doel in zicht had, dan ging/ga ik ervoor, en bij de eerste ontmoeting moet ik die klik hebben, voor 200 %
zo niet dan gaat het over, ik koop geen pup omdat hij zo schattig is, want dat zijn ze allemaal.
en bij alle honden was het tot dusverre een succes,

ik sta daar eigenlijk nooit zo bij stil, pas nu ik deze vraag zie ben ik er over gaan denken.

de band van mij naar mijn hond is er altijd onmiddellijk.
de band van de hond naar mij moet meestal groeien en met die groei verdiept de band zich automatisch twee kanten heen.
misschien heb ik wel gewoon geluk met mijn honden, maar ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik moest werken aan de band tussen mij en mijn hond.

werken aan gedrag doe ik natuurlijk wel , het is voor iedereen prettiger als daar verder geen problemen mee zijn maar ook als mijn hond zich niet helemaal zo gedraagt als ik graag zou zien gaat dat voor mij niet ten koste van de band tussen ons.
dan probeer ik wel wat anders en als het niet wil, dan wil het maar niet, dan werk ik er wel omheen.

het zal ook wel meespelen dat ik vrij blanco aan een hond begin, ik heb nooit van die hoge verwachtingen, kijk naar wat de hond me laat zien en speel daarop in.
ik vind het heerlijk dat vixen zo'n klein werkezeltje is, maar mijn band met haar is niks dieper of minder diep dan de band die ik met haar tegenpool muilezeltje rita had.

ze zitten allebei diep onder mijn huid, net als al mijn andere honden van weleer.

Bij mij en mijn wereldhond gaat niets vanzelf, nog steeds niet en dat gevoel heb ik ook nooit

Maar wat ik met Manu heb Ik geloof niet dat een andere hond dat snel zal halen hoor. Hij is zo bijzonder. Hoe we bij elkaar gekomen zijn is ook wel bijzonder vind ik. Ik kan hem aankijken en weet wat hij wil en hoe hij zich voelt. Ik heb het idee dat hij dat andersom ook door heeft al is dat misschien te zweverig gedacht. En hoewel hij ook erg gek is op mijn vriend en met hem ook vaker speelt, heb ik het idee dat ik toch wel op nummer 1 sta. Als ik me verdrietig of niet fit voel is Manu altijd in mijn buurt, me vanuit een ooghoek in de gaten aan het houden. Hij komt bij mij knuffelen maar bovenal kan ik álles van hem vragen en met hem doen, ook al heeft hij pijn of vindt hij het eng. Hij vertrouwt me volledig.

Ik kan hem regelmatig achter het behang plakken Die hond kan me zo onzeker en boos maken, ik kan mijn eigen haren soms wel uit mijn kop trekken van frustratie! Misschien ook omdat ik mede dankzij het forum vrij hoge eisen heb aan het appèl. Als ik kijk naar andere honden van zijn ras(sen) luistert hij behoorlijk goed maar dat hij altijd zijn eigen gang wil gaan, al het initiatief wil nemen en overal haantje de voorste is en ik er dan achteraan moet
Als je Manu in huis hebt en buiten aan de lijn houdt is het een vreselijk gemakkelijke hond en dan kan ik hem zo aan een hoogbejaarde meegeven. 0 problemen, ik heb hem echt heel goed opgevoed Je hoeft geen commando's te geven, hij snapt alles. Hij is zo slim Mensen zijn dol op hem, vinden hem zo kalm en vriendelijk, hij luistert ontzettend goed. Ik ben dan zo trots op hem, op ons. Wat hebben we het toch goed gedaan.

Misschien is hij ook wel extra speciaal voor me omdat hij me zo geholpen heeft toen ik na mijn dappere keuzes heel hard naar beneden moest donderen. Er is me nooit iets beters overkomen dan dat. Want zonder die dappere keuzes en zonder dat keihard op mijn bek gaan had ik nooit mijn vriendje Manu bij me gehad. Ik moest toen bij mijn ouders wonen en mijn vader háát honden. Laat staan zo'n haarverliezende, grote stinkhusky. Dus hij moest elders ondergebracht worden. Na 5 dagen zei hij me dat ik hem op moest gaan halen. Het was zo duidelijk dat ik zonder mijn beste vriend niets kon hebben. De wandelingen die we hadden, lang stilstaan bij de bosjes, over het water naar de bollenvelden staren en elkaar dan even kort aankijken, alsof we even naar elkaar glimlachten.
Ik vond het echt samenwonen met alleen Manu ook iets waar ik vlinders van in mijn buik kreeg. Samen onder één dak, ons eigen huis, waar we samen moesten leven. Voor het allereerst.
Dan vloog ie weer de sloot over achter de hazen aan over de bollenvelden. Dan ging ik naar huis en keek met het stoom uit mijn oren mijn slaapkamerraam uit om te zien of hij al terug kwam. Ik kon hem zo zien rennen.

De keren dat ik nog aan het daten was met mijn huidige vriend en zijn lawaai-Golf de straat in kwam en ik vertederend toekeek hoe Manu enthousiast begon te kwispelen. Dan wist ik dat hij eraan kwam voordat ik hem kon horen of zien. De eerste keer dat Manu mee kwam naar zijn huis, ik vond het zo leuk dat hij mee kon. We gingen naar de kroeg met zijn drieën en Manu wond iedereen om zijn poten. Iedereen is altijd dol op hem.

Nouja ik kan er heel lang over doorpraten Maar hij is echt mijn wereldhond, ik had misschien een veel gemakkelijkere eerste hond moeten hebben maar ik had nooit een leukere kunnen vinden. Alles aan hem is zo vreselijk mooi en leuk en grappig en en en

Ik ben ook vreselijk gek op mijn Umaatje maar zo intens als dat met Manu is, is het niet.
Wellicht heeft dat er ook mee te maken dat Manu mij gewoon veel meer inspanning en tijd gekost heeft (en kost).

Hoewel ik oorspronkelijk bij de fokker kwam voor een andere pup, trok kleine Georges me van het begin al aan. Ik heb hem bij het eerste bezoek eten van de fles gegeven en ook bij volgende bezoeken wilde ik allerliefst met hem knuffelen. Toen onze beslissing viel dat we toch voor een behaarde in plaats van een naakte Peruaan zouden gaan, wist ik ook meteen dat hij onze hond zou worden. Ondertussen woont hij een viertal maanden bij ons, en het vertrouwen dat hij mij schenkt vind ik geweldig. Ik kijk er enorm naar uit om te zien hoe hij nog gaat ontwikkelen en wat we allemaal nog zullen beleven. De eerste stappen naar die diepe band later zijn in elk geval gezet

De grootste klik heb ik met Balou en Buck en Shira.

Buck is er nu niet meer maar we waren enorm op elkaar ingespeeld. De eerste twee jaar waren een drama want ik was totaal niet geschikt om een hond als Buck goed onder controle te houden. Toch vond ik hem toen al wel heel lief. Daarna kon ik lezen en schrijven met hem. En hij met mij.

En Balou, dat is echt m'n grote liefde wat honden betreft. Dat fanatieke kleine hondje, ze had mij als baas gekozen en andere mensen telden helemaal niet mee. Zo baasgericht en zo braaf. Nu is ze al jaren Balou niet meer en dat contact is weg. Ik vind haar nog steeds lief maar achter die ogen zit niet meer de echte Balou. Ze snapt het allemaal niet meer. Ik denk dat eht net zoiets is als met een dementerend familielid. Je weet hoe iemand was, en het verdriet dat dat weg is schrijnt. Maar toch blijft diegene je lief. Wat wel blijft is dat ze graag bij mij in de buurt is. En dat ze nog steeds aandoenlijk braaf is.

En Shira, een droom van een hond eigenlijk, zowel van karakter als uiterlijk. Als ik die ogen zie dan smelt ik. Ondeugend is ze maar tegelijkertijd zo braaf. Ik moet altijd om haar lachen. Zoon zegt altijd als ik haar even niet zie tijdens de wandeling dat ik haar niet kwijt zou kunnen raken al zou ik het willen en dat is ook zo. Ze houdt me haarscherp in de gaten.

Met Jack is de band nog aan het groeien. Hij is ontzettend leuk en doet het heel goed, maar wel een eigenwijze husky. Ik hou m'n hart vast of het zo goed zal blijven gaan als nu en ik denk zomaar dat ik nog heel wat te verduren ga krijgen met hem

Laila is echt dochter haar hond. Ze heeft toen dochter ziek was zoveel tijd met haar doorgebracht, daar komt een ander nooit meer tussen.

Lanavandevledders schreef:heb met al mijn honden nu en vroeger een goede band,
op 1 herplaatser na, [en zelf daar had ik direct een klik mee] hebben we alles als pup uitgezocht,
dat doe je toch niet 1,2,3, tis geen impuls aankoop,
ik kies gericht datgene wat ik op dat moment zoek. [ras, karakter enz enz]
dus als ik mijn doel in zicht had, dan ging/ga ik ervoor, en bij de eerste ontmoeting moet ik die klik hebben, voor 200 %
zo niet dan gaat het over, ik koop geen pup omdat hij zo schattig is, want dat zijn ze allemaal.
en bij alle honden was het tot dusverre een succes,

Dat is juist hoe ik het altijd heb gedaan. Impuls is misschien het verkeerde woord; als er begrip, tijd, geld en ruimte is, is er toch al een basis. Het kan of het kan niet, daar hoef ik niet eindeloos over na te denken.
Nu kan het niet meer omdat ik met veel meer rekening te houden heb.
Ik had ook helemaal geen idee van wat ik wilde of wat bij mij past. Bij charlie had ik niet eens een foto, ik wist hoe oud ze was, dat het een teef was en welke kruising. Via via had ik gehoord dat er een pupje heel dringend herplaatst moest worden, of ik daar bij wilde helpen. Ik wist meteen dat ze mijn meisje was.
Als ik voor een hond val wil ik er alles voor doen.

In portugal mag ik officieel geen staffordje meer, dus ik ga er na charlie nooit meer één hebben. Inmiddels ben ik volle bak voor de huskies gevallen en ga ik het daar ook bij houden. Als alles gaat zoals we hopen (we willen twee pupjes van onze jongste reu houden) hebben we over 30 jaar nog de achter achter achter kleinkinderen van onze honden. Ik vind het zo machtig mooi om zowel nikita als django in de naap terug te zien, en het heeft zo iets vanzelfsprekends.
Een pup bij jou geboren ken je eigenlijk al.
Naapje was de perfecte pup, die heeft alle slechte herinneringen van charlie in één klap weggevaagd.
Ik ben er pas bij gekomen toen hij al vier weken was, en hij had meteen een klik met mij, terwijl ik helemaal geen puppenmens was. Het was gewoon een goed excuus om bij die leuke buurjongen op bezoek te komen
Elke keer dat ik daar was moest ik hem optillen en rook hij uiterst gelukzalig aan mijn kruin Verder weigerde hij enig contact met de pupkopers. Hij had gewoon zelf al besloten dat hij bleef
Gehoorzaamheid zit er niet in, maar hij wil heel graag dat het met iedereen goed gaat en houdt dat nauwlettend in de gaten
Hij voelt zich heerlijk bij zijn hondenouders, wij zijn zijn mensenmama en papa en met anderhalf is het nog een dikke baby


Ik had ook nooit gedacht dat ik het zo lekker zou vinden oudere honden te hebben. Tuurlijk is dat jonge explosieve leuk, maar ik kan er nu zo van genieten dat niko met z'n grote grijze snuit een ouwelullenbosrondje doet, dat we elkaar zonder een woord begrijpen, de wederzijdse verwachtingen helemaal duidelijk zijn. En dat ie dan zonder hem dag na dag na dag uit te moeten putten gewoon tevreden een plekkie zoekt.

Barkley schreef:Ik had emotioneel heel snel een band met Fred maar ik heb heel lang getwijfeld of het andersom ook wel zo was.
Achteraf gezien wilde ik te veel, verwachtte ik te veel en heb ik een hele zelfstandige hond en na terriërs moest ik daar toch echt aan wennen.. en toen ik dat heb bijgesteld - dat verwachtingspatroon - ging het met rasse schreden beter.

En nog soms hoor.. dan baal ik als een stekker omdat Fred mij uit het oog verloren is en ik kan roepen wat ik wil... Maar ik snap nu wel dat dat niet aan onze band ligt. Maar aan die neus die, als hij eenmaal aan staat, er voor zorgt dat de oren opeens niet meer functioneren. En als ik eens niet zo lekker in mijn vel zit - iets wat de laatste weken zo is - wil Fred best een loopje met me nemen.

Ik heb nog een stap gemaakt die mijn band met Fred verbeterd heeft en dat is stoppen met trainen in een groep. Fred luisterde vaak slecht en ik werd daar enorm onzeker van en de druk werd best snel opgevoerd in een groep met super brave retrievers. Kom ik met mijn zeer gevoelige voorstaande jachthond. Het voelde echt als attest van onkundigheid.
Samen hebben we nu verschrikkelijk veel plezier en komt dat apport wel binnen. Nu er geen druk is gaat het harstikke goed en soms klungelen we lekker samen aan.
Kortom; mijn intuïtie word vaak overspoeld door mijn wil om het goed te doen.

Oh wauw, wat herkenbaar. Mijn verwachtingspatroon is ook (deels) ontstaan door teveel te kijken naar de andere honden in de groep: inderdaad superbrave retrievers. Maar dan wel Tollers en Goldens. Die Flatcoat van mij trok meestal zijn eigen plan. De aanwezigheid van veel afleidingen en veel prikkels zorgden er bovendien voor dat het soms écht te moeilijk voor hem was. We hebben toen een pauze ingelast en dat was heerlijk. We hadden het allebei nodig Nu pak ik het weer op in een privéles en dat is zó fijn. Dat geeft ons allebei meer zelfvertrouwen.

Met Shib was er vanaf het eerste moment een klik. Dat was zo en dat is altijd zo geweest. De band die ik met hem heb gehad vanaf het eerste moment is heilig. Zijn oude baasje vertelde laatst ook dat zij vanaf het moment dat Shib en ik elkaar zagen een symbiose zichtbaar was waardoor zij gelijk wist dat dit zo moest zijn. Shib was mijn alles.

Malou is echter een ander verhaal. Toen ik haar foto zag wist ik gelijk dat zij erbij moest komen, maar toen ze eenmaal kwam vond ik haar toch wel lastig en soms zelfs wat stom. Met haar is de band pas echt ontstaan en heeft kunnen groeien toen Shib er niet meer was. Logisch ook, want door mijn band met Shib heb ik haar nooit zo diep toegelaten. Toen Shib wegviel waren we ineens compleet op elkaar aangewezen en dat heeft er wel voor gezorgd dat ik haar echt ben gaan waarderen om hoe ze is en hoe ze juist in alles het tegenovergestelde van Shib is.
Ze is echt een heel speciaal hondje en ik kan inmiddels zoveel met haar en zij met mij en dan kan ik echt verliefd naar haar kijken. Malou kijkt recht in mijn ziel met haar ogen,. Ik vind het lastig precies te omschrijven wat ze doet, maar ze komt binnen en hard ook.

Barkley schreef: En als ik eens niet zo lekker in mijn vel zit - iets wat de laatste weken zo is - wil Fred best een loopje met me nemen.

Dat flikt Izzy dus ook. Dat heeft ze al meerdere malen laten zien en dan komt ze dus ook minder los omdat ze er gewoon vandoor gaat om mensen of honden uit te schelden als ze daar zin in heeft. Vooral als het fysiek voor mij geen optie is om haar te gaan halen weet je ze daar altijd goed misbruik van te maken.

Droef is wat dat betreft het tegenover gestelde. Toen ik mijn stuitje had gekneusd bijvoorbeeld en dus met grote moeite de honden ging uitlaten dacht Izzy daar gelijk misbruik van te maken maar Droef riep haar even tot de orde door tussen haar en een hoog bejaarde cocker in te gaan staan. Izzy was van mening dat ze weer eens een punt moest maken(ze vecht niet maar vind het wel nodig om andere tot waanzin te drijven). Daarop kon cocker doorlopen en Izzy werd door Droef gewoon geblokkeerd. Als het regent heeft Izzy er ook een handje van om naar huis te willen rennen, Droef zorgt er wel voor dat ze dat niet doet door haar weer terug te halen. Dat gaat er dan aan toe zoals je borders een groep schapen ziet drijven maar dan op zijn Droefs dus wat lomper

En een tijdje terug liep ik 's avonds nog even een rondje met de honden. Stond daar een jongen met een scooter. Ik vertrouwde hem niet dus uit voorzorg heb ik Droef maar even aangelijnd(met de gedachte mogelijk schrikt het af als hij verkeerde bedoelingen heeft). Droef vertrouwde het dus blijkbaar ook niet of had mijn spanning door en ging volledig uit zijn stekker tegen die gast. En die bleef dood leuk op zijn scooter zitten met een glimlach die je van een seriemoordenaar verwacht of zo, en de hele tijd Droef aankijken. Ik vond het maar een eng en naar ventje en was blij dat ik Droef vast had. Die hond heeft nog nooit zo lelijk gedaan als toen.

Wat mooie geschreven die banden met de hond, vooral over Manu .

Ik heb i.v.m. de training van de mechels zo elke 2 jaar een andere hond erbij. Toch is de band met de ene hond enorm verschillend t.o.v. de andere hond. Met mijn eerste 2 mechels had ik echt een goede band, we voelde elkaar echt goed aan, 1 blik was genoeg. Met Dico en een andere had ik dat veel minder. Ik vind Dico wel een leuke hond, maar dat is het dan ook wel. Het voelt niet als mijn maatje.

Met Hippo hebben we echt 1,5 jaar lang een enorme strijd mee gehad, die wilde ik echt een paar keer aan een boom willen binden en achterlaten . Na die 1,5 jaar werd hij volwassen en sindsdien voor ons ze fijnste hond ooit. Konden hem 100% vertrouwen en hij voelde je perfect aan. Echt zo'n hond dat je weet dat je er maar 1 van zult treffen.

Zeer herkenbaar!
Tyson is al pup bij mij gekomen en met hem had ik meteen een band, Samara heb ik op advies van de stichting geadopteerd en dat was ook liefde op het eerste gezicht zeg maar al was het voor haar allemaal erg spannend we hadden wel meteen de klik.
Bowie een compleet ander verhaal dat heeft me bloed zweet en tranen gekost, als pup zijnde kwam zij uit een pleeggezin, en eigenlijk was ze van dag 1 af anders, moeilijk te bereiken, lastig en vreemd in gedrag, ze deed precies wat ze zelf wilde en had eigenlijk met niets of niemand echt binding.
Paar jaar op de hondenschool gewerkt aan onze band, thuis echt op zoek geweest hoe ik in godesnaam iets met haar zou kunnen, ze had ook gedrag waar ik echt niet mee overweg kon dus het is de eerste jaren wel een zoektocht geweest naar "hoe dan?"
Gelukkig volgehouden en ik kan nu uit de grond van mijn hart zeggen dat ik een super hond heb, vanaf dat ze een jaar of 4/5 was ging het in 1 keer beter en makkelijker, zij werd aanhankelijk en vond haar rust , het dwarse werd minder en ik kon beter en makkelijker met haar overweg daardoor groeide het vertrouwen van beide kanten.
Alles wat ik in die eerste jaren erin gestopt heb aan energie, trainen en zoeken had in ene toch nut gehad.
Ze is nu bijna 11 en ik hoop dat ze nog een flink aantal jaar bij me mag blijven, een hond waar ik zo mee kan lezen en schrijven als Bowie dat wordt lastig zoeken als ze er niet meer zou zijn.

Luna was mijn eerste hond. Ik noemde haar altijd mijn wandelend dagboek, ze is gekomen toen ik studeerde, verhuisde mee naar Den Haag voor mijn eerste grote-mensen-baan, ging mee terug naar de Achterhoek toen ik wonden te likken had. Ze is 12,5 jaar mijn schaduw geweest en toen ik haar moest laten gaan deed dat bizar veel pijn. Ze heeft me geleerd hoe snel en hoe diep je je kunt hechten aan een dier.

Ik heb er 3 jaar niet meer aan gedurfd. Toen kreeg ik ineens heel veel tijd en begonnen vrienden me erop te wijzen dat er misschien wel weer een hond kon komen. Ik ben er altijd van uitgegaan dat het nooit meer zo zou worden als met Luna maar een hond was toch beter dan geen hond.

Ik ging naar het asiel voor een Banjer. Reu, groot, wit, alles wat Luna niet was. Het mocht er niet op lijken vond ik. Maar Banjer was het niet. Omdat ik er toch was lieten ze me kennismaken met Zara, een klein herdertje uit Turkije. Ze brachten haar binnen bij de receptie en ik schoot gewoon vol, ik had letterlijk tranen in mijn ogen

En al heb ik buikpijn gehad toen ze uitviel naar bezoek, heb ik in de eerste weken me serieus afgevraagd of dit nu wel zo'n goed idee was, Zara werd Izzie en ze is me nog dieper onder mijn huid gaan zitten dan Luna. Nu heb ik opnieuw een eens-in-je-leven-hond En ik heb het gevoel dat de band die ik met haar heb, dagelijks dieper wordt. Maar wat ze me vooral geleerd heeft dat er altijd genoeg liefde is voor een nieuwe hond. Nooit meer zonder. Maar de komende 15 jaar nog met de Izzie

Ik heb Damy als pupje gekocht en het meeste met hem gedaan qua opvoeding, voeren, wandelen, alles. Maar toch is mijn vriend zijn favoriet. Als hij op de bank ligt, ligt Damy erop/ernaast/erbij. Als m'n vriend van huis is, is Damy onrustig en komt zenuwachtig bij mij liggen tot m'n vriend weer thuis is. Damy luister wel naar me, maar die twee zijn voor elkaar gemaakt.

Noa is eigenlijk het hondje van m'n schoonbroer, maar zij kan niet zonder mij en ik wil niet zonder haar. Het kind luistert perfect buiten naar me, komt steeds naar me toe als er iets spannend/eng is, ik moet haar continue kietelen en kroelen, ze popelt elke avond om samen te gaan slapen. Echt een superlief beestje, mijn bebeke

Een verbinding zoals ik die had met mijn vorige hond ben ik nog niet tegengekomen en dat hoeft eerlijk gezegd ook niet meer.

Met mijn eerste hond (herder) Douscha, had ik een superspeciale band. Ikzelf moest alles nog leren wat honden betreft, en zij was het vertrouwen in de mens èn zichzelf wel kwijtgeraakt na 4 baasjes plus asiel. En de nodige mishandelingen om haar 'scherp' te krijgen
Hyperactief, tikje neurotisch en met een zéér uitgesproken mening over hoe de dingen hoorden. Gelukkig kwam dit in veel opzichten overeen hoe ik er over dacht, dus hoewel gecompliceerd, was ze eigenlijk toch een makkelijke brave hond. Al die jaren zijn we naar elkaar toe blijven groeien. Ik was haar alles, waar ik was, was zij. Hoewel ze altijd een zekere afstand bewaarde, het was geen knuffelhond.

Lizzy wel, die sprong meteen op schoot toen we haar op proef uit het asiel namen. Hoewel ik niet zo van de windhonden was, was het moeilijk om niet van zo'n aanhankelijk, prachtig atletisch hondje te houden. maar omdat Douscha al mijn energie eigenlijk 'opeiste', heb ik met Lizzy toen nooit zo kunnen bonden als met haar. Net als Shibby schrijft: pas toen Douscha er niet meer was, besefte ik ineens hoe leuk en byzonder Lizzy was, en zijn we veel closer geworden

Toen Douscha stierf, verwachtte ik echter niet dat een nieuwe hond zo onder mijn huid zou kunnen kruipen als zij dat had gedaan. Maar daar was Amber, en die wàs er gewoon. Direct. Recht in mijn hart. Alles was vanzelfsprekend met haar. Zij kostte mij geen enkele moeite en toch was die band direct onverbrekelijk

Misschien dat ik daarom weer ruimte had voor een wat lastiger exemplaar. Kailen heeft ook een flinke zak bagage en na drie jaar voelt ie zich wel erg verbonden met de roedel, maar dat is echt stapje voor stapje gegaan. Hij heeft een enorm zelfvertrouwen en vindt dat ie alles best zonder de mens kan. Maar die knuffel die hij dan komt halen, die dikke poot die ik nu krijg voor een snoepje (dat heeft heeeel lang geduurd) en het luisteren omdat ik het zeg; ook deze band is weer heel speciaal geworden Stoere vent met zijn lieve hoofd.

Heel herkenbaar. Met mijn eerste hond had ik een hele bijzondere band, vanaf het moment dat ik hem voor het eerst ontmoette bij zijn eigenaar al. Dat hij 2 jaar later mijn hond zou worden was ook bijzonder te noemen. Met Bluf die er later bij kwam had ik wel een klik, maar de band heeft echt moeten groeien, waarschijnlijk omdat het met Finn zo intens was, en zij zo heel anders was.
Beide honden hebben mij echter wel heel duidelijk gemaakt dat ze bij mij wilden zijn, en dat maakte het heel bijzonder. Bij Bluf was dat het moment dat zij ging bevallen en persé bij mij en Finn wilde liggen de nacht dat de weeën begonnen, die nacht is onze band écht heel hecht geworden, en het leek alsof vanaf dat moment we elkaar beter begrepen.
Jol is een heel ander type hond dan de herders die ik had. Zij kwam mee met mijn vriend, vlak na de dood van Finn. Ik kende haar wel al een tijdje en vond het een grappig, leuk hondje buiten. Binnen had ze echter nog wel wat noten op haar zang, en met Bluf en haar ging het in het begin ook niet echt van een leien dakje. Toch werd duidelijk dat ze mij uiteindelijk wel kon waarderen, ook al ben ik wat strenger voor haar geweest dan ze gewend was. Ze is wel veranderd van een hondje wat zich vaak afzonderde naar een hond die er bij komt liggen als we in de woonkamer zitten en ook wat toleranter geworden als het om aandacht verdelen gaat. Als zij nu iets eng vind komt ze steun zoeken bij mij, en dat vind ik haar manier van zeggen dat ze me vertrouwd, dus die band tussen haar en mij is zeker ook gegroeid door de jaren heen.
En toen kwam Aki als pup. Op de filmpjes en foto's sprong hij er voor me uit, en ook mijn vriend wees hem aan als het hondje wat hem opviel. Bij de eerste kennismaking waren de pups aan het drinken bij mams, en toen ik bij de kist aankwam liet hij de tiet los en kwam richting mij rennen. Heel bijzonder (vind ik dan). We waren helemaal blij en verrukt dat dit mannetje ons mannetje zou worden en hadden ook al zoveel voorpret en keken er naar uit dat hij en Bluf samen zouden dollen, op zeker wisten we dat Bluf het helemaal fantastisch zou vinden, weer een herder maatje erbij, met name omdat Jol toch wat meer op zichzelf was en Bluf wilde wel juist graag contact.
Het mocht helaas niet zo zijn, en op de dag dat we onverwachts Bluf moesten laten inslapen werd (nog steeds ontzettend lief van de fokkers) onze Aki gebracht. Ik kan niet ontkennen dat het enorm dubbel voelde. Het verdriet om Bluf en ook Finn die het jaar daarvoor was ingeslapen en dan ineens die enorme vrolijke, ondeugende spruit, mijn eerste pup.
Maar het gevoel wat ik bij Aki heb, die band die hij met mij en met mijn vriend heeft is zo enorm hecht. Vergelijken moet je niet doen zeggen ze, en het is ook zo dat iedere hond weer anders is. Maar als hij me recht in de ogen kijkt, het contact dat hij zelf maakt, de gekke streken en het enthousiasme van hem voelt heel vertrouwd, met onze band zit het wel goed, ben zo blij dat hij in ons leven erbij is gekomen.