Het HondenForum

Dino is een heerlijke grote hond, knuffelen is iets wat hij waarschijnlijk ook al deed bij zijn vorige eigenaar, maar op een bepaalde manier.
Hij gaat voor je zitten als een standbeeld, en dan je vooral niet aankijken. HIj geeft je dan een poot, vervolgens nog een en gaat dan met zijn hoofd op je schoot liggen om te knuffelen. Het kwam bij ons een beetje stijfjes en geforceerd over. Hij was bij het vorige baasje ook als autisme hond aangeschaft.

Wij zijn ontzettende knuffelkonten met onze honden, Dana ligt het liefst op schoot en dan met haar hoofd in je nek gedrukt. In bed vindt ze het heerlijk om lekker dichtbij je te liggen en lekker knuffelen. Dana is een hond die je altijd in je ogen aankijkt en waar je hele verhalen mee kan houden.

Het was voor ons dan ook beetje "wennen" dat Dino juist niet in de ogen aangekeken wilde worden en knuffelen wel heel erg leuk vindt maar op een andere manier dat wij gewend zijn.
Wij behandelen de honden gelijk en als Dino iets niet prettig vindt is dat ook prima.
Wat wij nu merken is dat na een half jaar, hij toch dingen als "prettig" ervaart, hij komt dichter tegen je aanliggen, komt losser met spelen met ons, en hij geeft af en toe een kusje.
We merken dus hele subtiele veranderingen in zijn gedrag gewoon in huis, alsof hij meer aanpast aan onze way of life.

Herkenbaar voor de herplaats eigenaren? Bepaalde subtiele kleine gedragsveranderingen die (naar mijn idee) laten zien dat een hond het naar zijn zin heeft en kan ontspannen.

Het kan een 6 weken tot een jaar duren voordat een dier geaard is op een nieuw adres. Maar dat is niet het enige.
Mensen veranderen gedurende hun leven. Ontwikkelen nieuwe interesses, gewoontes, etc. Ook behoeftes bij mensen veranderen.

Dit is bij honden niet anders. En ik denk bij katten ook niet.

Niet bij een herplaatser, maar het klinkt wel heel herkenbaar bij Noa. Sinds een tijdje wil ze knuffelen, ze slaapt graag tegen je aan als je op bed zit/ligt en ze snuffelt je veel fysieker af (in plaats van alleen aan je adem ruiken, haar neus echt tegen je gezicht drukken. Ze moet alleen nog wel leren dat het niet grappig is als ze dat ook bij oogkassen doet. Ze heeft een beste puntneus).

Ik had zelfs na een jaar nog bij buster dat ik dacht ....oh dit ben jij dus ook


Hij werd in het asiel ook als autist aangesproken

Ja, zeker herkenbaar Amoz is van een hond met angstagressie die geen mens in een straal van vijf meter tolereerde, veranderd in de meest aanhankelijke hond denkbaar. Maar dat is niet echt een subtiele verandering
Bij Taartje was die verandering wel subtiel. Zij was altijd al aanhankelijk, maar bijvoorbeeld totaal geen contactligger in het begin. Niet met mij en niet met de andere honden. Nu weet ze niet hoe snel ze op de bank moet springen als ik daar ga zitten om strak tegen me aan te gaan liggen en zoekt ze dat fysieke contact juist steeds heel erg op. Ook ligt ze nu juist wel graag bij de andere honden. Ze vindt het inmiddels ook steeds leuker om dingen samen te doen, zoals trucjes of spelletjes. Ik denk dat ze dat laatste heeft afgekeken van mijn andere honden die daar altijd heel enthousiast van worden en dat ze daarom ook mee wil doen

Nanni, mijn vorige Duitse Herder, deed pas na een jaar kwispelen als ze ons zag. Ze had zoveel baasjes gehad, dat ze volgens mij dacht hier ook weer tijdelijk te zijn.

Een spelende Uma
Ze speelde zelden met Manu maar nooit met ons. Ze pakte laatst zelfs een bal op. Ze schrok er zelf ook van

duitse herder schreef:Nanni, mijn vorige Duitse Herder, deed pas na een jaar kwispelen als ze ons zag. Ze had zoveel baasjes gehad, dat ze volgens mij dacht hier ook weer tijdelijk te zijn.

O ja, dat kwispelen, herkenbaar! Amoz kwispelde ook nooit naar mij of naar mensen in het begin. Ineens, na een aantal maanden, viel me op dat hij ook kwispelde als ik thuiskwam!

Rasta doet dat ook zo ongeveer.
Hij komt bij je zitten of staan en drukt dan een kop op je schoot of een poot op je knie.
Hij houdt ook van contactliggen, lekker naast je soms met zijn kop op je been.
Sinds wanneer weet ik niet, het is heel geleidelijk ontstaan.
Ook als je verdrietig bent dan weet hij dat en zoekt voorzichtig contact door zijn kop op schoot te leggen of een poot, heel zachtjes
Als hij in een jolige bui is kwakt hij zijn poten bovenop je of hij pakt je arm in zijn bek en dat laatste ook heel voorzichtig.
Ziggy is meer claimend, hier ben ik, nú buikje kriebelen of hij springt op schoot en geeft kusjes en probeert dan of ik buikje wil kriebelen, hij schuift en friemelt tot hij als een baby in mijn armen ligt met de buik omhoog
Of hij ligt naast me en als ik ophoud dan grabbelt hij met zijn pootjes naar mijn hand, doorgaan please.
Dat gebeurde eigenlijk vrij snel, ongeveer 1 maand nadat hij bij ons was.
Aan de ene kant is ie onderdanig maar aan de andere kant een brutaaltje dat weet wat ie wil en hij zal het potdorie krijgen ook omdat ie vindt dat ie daar recht op heeft.
Rasta is alleen maar lief, zacht, bescheiden en nooit sjacherijnig.
Zo zit ik er nu bij.

Manuma schreef:Een spelende Uma
Ze speelde zelden met Manu maar nooit met ons. Ze pakte laatst zelfs een bal op. Ze schrok er zelf ook van

Yup! Izzie speelde nooit in het begin. Dat heeft ze zeker een jaar volgehouden. Nu heeft ze zelf een balletje gevonden in het park (eentje die piept ) en dat komt ze echt brengen. We zijn nu aan het oefenen met apporteren en ze vindt het oprecht leuk

Izzie is nu 2,5 jaar bij me en verandert nog steeds. Zo heerlijk om te zien!