Het HondenForum

Het is vandaag negen weken geleden dat Stef ingeslapen is.
Iedere dag mis ik haar nog, het lijkt soms zelfs wel of het iedere dag wat meer wordt...
Gewoon haar kleine, gekke, dingetjes zoals met haar rug tegen me aan gaan zitten zodat ik met mijn arm om haar heen geslagen ging zitten, en dan met haar poot 'eisen' dat ik haar buikje aaide. Of haar blije bekkie als ik karnemelk pakte want dan wist ze dat zij ook een scheut kreeg.
Of gewoon, als ik vroeg of er iemand een kluifje lustte, heel blij stuiterend naar de gang gaan omdat daar de kluifjes liggen.
Kortom: Stef, het doet nog steeds pijn dat je er niet meer bent. Het gat wat je achtergelaten hebt is door geen enkele andere hond te vullen.
Ik geniet iedere dag van de teckels, maar dat is toch anders.
Iedere avond wens ik je welterusten, als ik naar je foto kijk, maar ik mis dan je lebber door mijn gezicht.

Ach jee, ik kan het me zo goed voorstellen. Verlies doet zo'n pijn.

Ik weet wat je voelt, het gemis doet pijn. Sterkte.

Ja het missen van die kleine vertrouwde dingetjes die je samen had kan heftig zijn
Sterkte daarmee Petra

Het is verschrikkelijk, ik kan er van mee praten.

Teun is op 2 mei ingeslapen, 21 weken geleden, maar er gaat nog geen dag voorbij of hij is in mijn gedachten, soms zijn dat fijne gedachte vrolijke herinneringen die dan best ff schuren. Soms pijnlijke herinneringen aan de laatste 2,5 maanden, aan hoe hij gevangen zat in zijn lijf en hoe dat voor hem moet zijn geweest, zo'n clowntje en drukke sodemieter die dat allemaal niet meer kon uiten... en hoe we onze hoop op herstel langzaam zagen vervliegen. Tranen biggelen dan over mijn wangen.

het zijn juist die kleine dagelijkse dingetjes die je doen beseffen hoe groot het gemis is en die je met je neus op het feit drukt dat dat nooit meer terugkomt.
en dat doet ongelofelijk veel pijn

sterkte petra

Inderdaad die kleine dingetjes, zo simpel maar ook zo speciaal.
Dat had ik alleen met Stef, tuurlijk heb ik met Dax, Teun en Odie ook al onze ritueeltjes, maar dat is heel anders.
Ik weet niet hoe ik dat moet zeggen, maar denk dat jullie het wel begrijpen wat ik bedoel.

Nala is al dik 2 jaar geleden ingeslapen
Mijn pup is 11 maanden terug op 7 maanden leeftijd ingeslapen
Bij beide heb ik nog steeds hartzeer.
Nala omdat dit gewoon echt een one in a million was
En Bjelke dat elke mijlpaal nog had moeten komen. Als ik dan zusje bij de fokker een mijlpaal zie halen barst ik weer in tranen uit

petra1 schreef:Gewoon haar kleine, gekke, dingetjes zoals met haar rug tegen me aan gaan zitten zodat ik met mijn arm om haar heen geslagen ging zitten, en dan met haar poot 'eisen' dat ik haar buikje aaide.

Pff, ik kan me heel goed voorstellen dat je haar vreselijk mist. Sterkte .

Ik begrijp wat je bedoelt.
Hier nu een jaar en twee weken. Wel stikgelukkig met het nieuwe hondje in mijn leven.
Maar zij was zo bijzonder en dat komt nooit weer.

Voor jou is het nog erg kort. Rond die tijd nam ik soms 's avonds haar koker met as in mijn armen om me een stukje dichter bij haar te voelen. Nu kan ik er met veel meer rust naar kijken en zelfs over uitstrooien nadenken.

Maar het blijft eeuwig zonde dat ze maar zo kort bij ons kunnen zijn.