Gisternacht loop ik naar het aanrecht om m'n lenzen uit te doen. Lenzenbakje op het aanrecht en na bijna 15 jaar lenzen heb ik er de routine in om ze vanuit m'n oog in het bakje te ploppen. Het is eigenlijk nog best knap ook
Behalve gisteren. De eerste ging goed, en de tweede belande niet in het bakje maar er tegenaan waarna hij in een vreemde boog weg stuitert en op de grond valt. En daar lag Segno op mijn voeten, zoals ze altijd doet. Ik heb het niet eens gezien, maar binnen een halve seconde hoor ik haar een paar keer kauwen en de lens doorslikken 
Fuck.En normaal is het niet zó moeilijk om aan een nieuwe lens te komen. Maar de afwijking van mijn ogen is zo complex dat de opticien me jaren geleden doorstuurde naar de oogarts om echt goede lenzen aan te meten. Die worden dan ook op maat gemaakt per oog, dus ze moeten opnieuw besteld en geproduceerd worden. Ik kwam gelukkig onder een nieuwe oogmeting uit omdat ik deze nog niet zo lang had, dat versnelt de boel wat. Maar met een beetje geluk ga ik alsnog een week visueel beperkt door het leven.
Maar he, wat houden we toch van onze honden he
