
Ik kon roepen wat ik wilde, ze was totaal onbereikbaar. Ik rende achter Nikkie aan, Rani en Mika volgden mij maar Gol was nergens te bekennen. En toen moest ik kiezen, terug om Gol op te halen of verder achter Nikkie aan. Aangezien Nikkie een weg zou moeten oversteken om naar huis te gaan koos ik voor Nikkie, met pijn in mijn hart

Gelukkig heb ik een paar telefoonnummers van mensen die vaak in het park wandelen, al rennend heb ik gebeld en gelukkig was daar iemand die Gol bij zich kon houden. Ondertussen schreeuwde ik de hele buurt bij elkaar en met effect, een meneer op een fiets is met Nikkie meegefietst en heeft de auto's laten stoppen toen ze overstak. Hij is helemaal met haar mee naar huis gefietst en bleef op een afstandje van Nikkie op mij wachten, ik kon die man wel zoenen. Ik heb de poort opengegooid en hop, alledrie de hondjes gingen zo de tuin in en naar binnen. Ik snapte ineens de betekenis van knikkende knieën heel erg goed, ze voelden zo slap als elastiek.
De mensen van het uitlaatveld hadden ondertussen hulptroepen ingeschakeld die mij tegemoet kwamen fietsen, samen zijn we teruggelopen om Gol weer op te halen. Die oude drol had helemaal niet in de gaten dat ik er niet was, ze kreeg namelijk snoep van een mevrouw. Ik had toch minstens wel verwacht dat ze me tegemoet zou lopen maar nee hoor, pas op een meter afstand had ze me in de gaten en kreeg ik een flauwe kwispel waarna ze zich weer omdraaide naar de mevrouw met de lekkere snoep. Kuthond.
Na een paar sigaretten, een slok water en iedereen uitvoerig bedankt te hebben liep ik met Gol naar huis. Pas toen zag ik Gol om zich heen kijken waar de rest van de roedel toch was. Moeten die niet mee? Nee muts, kom op. Fijn hoor, zo'n oude trouwe hond

Nikkie gaat dus niet meer los. Jammer voor haar maar mijn hart kan dat niet aan. Ik ben wel heel erg blij dat ze ons huis als veilige plek ziet en daar naartoe is gerend, in gedachten zag ik alweer de berichten over een buitenlands hondje dat weggelopen was. Bah.