Wanneer is het tijd? Zijn we niet te vroeg?

[Ptje]

Ja klopt, dit boekje heb ikook gelezen, heel helder uitgelegd, ik vind het ook een aanrader.

[Tamara/Bayko]

Mijn dierenartsenpraktijk heeft ze ook liggen. Goed boekje inderdaad, al had ik het al eens gelezen op internet via een link hier op het forum.

[mijke]

Ik heb dat boekje een tijd geleden gelezen en vind het echt een heel fijn en helder boekje. Kauwt niks voor, maar geeft gewoon verschillende punten ter overdenking waar je zelf een conclusie aan kunt verbinden.

[Fotogravinnetje]

Mijn dierenartsenpraktijk heeft ze ook liggen. Goed boekje inderdaad, al had ik het al eens gelezen op internet via een link hier op het forum.

Linkje heb ik inderdaad ooit geplaatst hier, als ik me goed herinner. Zeker een goed boekje

[Domor]

Ik heb hem direct doorgespeeld naar iemand op een ander forum. Ze zit te twijfelen of ze er goed aan doet haar flink demente hondje nog naar opvangadressen te doen omdat ze op vakantie gaat. Maar eigenlijk vindt ze hem fysiek nog te goed.

[mosquito1980]

Ik was afgelopen vrijdag bij de dierenarts met de honden, en daar kreeg ik dit boekje mee toen ik vroeg of ik het eens in mocht zien:



Het is geschreven door een dierenarts en geeft "overdenkingen over het in laten slapen van het dier dat al enige tijd aan "het laatste hoofdstuk" bezig is".
Gelukkig speelt dat hier nu niet, dus ik kon het goed lezen. Ik vind het een heel helder en integer boekje. Het toont begrip voor de rotbeslissing waar je mee te maken krijgt, maar zet aan de andere kant wel heel duidelijk uiteen hoe de feiten liggen. Voor degenen die er wel al een beetje tegenaan hikken vind ik het een aanrader. Ook omdat het niet alleen over de zakelijke, rationele kant gaat, maar ook over de emoties die er bij horen. Alle reële en irreële gedachten die er soms bij komen kijken. Niet alleen vooraf, maar ook naderhand. Ik herkende daar zelf best wel veel in. Ik zat er bijvoorbeeld heel erg mee in dat ik in mijn hart en in mijn hoofd wist dat we de juiste beslissing hadden genomen om afscheid te nemen, maar aan de andere kant deed het me ook zoveel pijn omdat het net was alsof ik mijn hond afwees: "Wij gaan verder, en jij gaat niet meer met ons mee." Daar heb ik heel veel moeite mee gehad.
Ook dat soort dingen wordt besproken in dit boekje. Ik vind het bijna onbegrijpelijk dat niet iedere dierenartsenpraktijk dit heeft liggen.

misschien voor degene die het ook willen lezen hier is de tekst van het boekje

http://www.dierenkliniekdehaardstede.nl/euthanasie/

Bedankt.
Ik ga het lezen, wij zijn inderdaad aan "het laatste hoofdstuk" bezig, zo moeilijk.
Alex ademt nu zwaarder, zijn rechter neusgat is nu bijna helemaal gesloten en hij snottert een beetje uit z'n andere neusgat.
Verder is hij wat rustiger maar is nog steeds blij, gaat nog steeds mee op wandeling, eet goed en ziet er verder goed uit.
Dat "laatste hoofdstuk" is zo moeilijk

[Miezemuis]

Ik vind het ook een helder boek. En ik ben nu bezig aan het karate hoofdstuk van mijn oma. Als een hond ellendig en ziek is, is het duidelijk. Maar voor al die andere gevallen kan een nuchtere kijk wel een steun zijn. Ik vind het meer dan lastig. Je wil niet te vroeg zijn, maar ook zeker niet te laat.

[labje]

Heb het ook gelezen, lag in de wachtkamer van de DA.
Helder en informatief zonder franje.

[Maeve]

Ah, ik ken het niet. Maar klinkt mooi!
Ik denk eigenlijk dat je niet snel te vroeg kan zijn, maar dat we wel heel vaak te laat zijn..

[Ody]

Zeker een goede en duidelijke tekst. Ik heb hem doorgestuurd aan mijn ouders, die zijn ook aan het tobben met het laatste hoofdstuk van hun hondje. Dat laatste stukje is zo klote!

[gonnie]

Ja, het is zeker moeilijk.
Zo kan ik het verhaal van Tama nog steeds niet lezen en van Nikkie en Jarah wel.

Al vind ik diep in mijn hart ook het inslapen van Jarah best moeilijk, ik vind de beslissing die ik toen heb genomen prima. Maar Jarah wilde die middag absoluut niet bij de dierenarts naar binnen, terwijl ze het anders heel erg fijn vond om daar naar binnen te gaan en kon ze nooit wachten om de spreekkamer binnen te gaan. Dat vond ik best moeilijk, want daardoor kreeg ik wel het idee dat ze helemaal niet dood wilde.

[mijke]

Ah, ik ken het niet. Maar klinkt mooi!
Ik denk eigenlijk dat je niet snel te vroeg kan zijn, maar dat we wel heel vaak te laat zijn..

Mee eens, voor de hond dan. Voor de mens is dat toch heel anders.

[Maeve]

Ah, ik ken het niet. Maar klinkt mooi!
Ik denk eigenlijk dat je niet snel te vroeg kan zijn, maar dat we wel heel vaak te laat zijn..

Het is gewoon altijd een loodzware rotbeslissing.
Ergens in het boekje staat nog een opmerking die ik heel erg herkende, ik weet niet meer precies hoe het geformuleerd werd, maar dat was ook zoiets als die van ons. "Als we dit nu nog willen aankijken, hoe rot moet hij het dan gaan krijgen voordat we wel besluiten dat het genoeg is geweest?"
Eigenlijk was dat voor ons hét argument, en de beslissing werd bespoedigd door het naderende weekend. Zoals hij toen was hadden we hem niet dat weekend door willen laten tobben. Nu ik er op terugkijk weet ik dat we het goed hebben gedaan. Hoe afschuwelijk het ook was, we hebben wel uit liefde voor de hond besloten en zijn belang voorop gezet.
Evenzogoed kan ik nog steeds wel janken als ik terugdenk aan die dag.

Tuurlijk jank je als je er aan terug denkt. Dat kan iedereen denk ik. Ongeacht of je te vroeg, te laat of precies op tijd was.
Ik vind zelf dat ik te laat was bij Coda. Ze is 2.5 dag ziek geweest omdat onze eigen DA een verkeerde diagnose stelde. Wat ik hem niet kwalijk neem trouwens, ik was er ook van overtuigd en het leek simpel op te lossen. Dus dat probeerden we. Injecties toedienen, het dieet aanpassen en ze zou weer gewoon beter worden. Als ik toen tijdens dat eerste DA bezoek wist dat nog geen 6 uur later haar slokdarm volledig verlamd zou zijn, dat de oorzaak heel heftig was en een heel slechte prognose had, had ik haar ter plekke laten gaan. Dus in die zin was ik te laat. Volgens anderen was het misschien wel te vroeg, ik krijg heel vaak de vraag of we niet hadden kunnen behandelen. Ja, in theorie had dat gekund. Maar dat achtte ik niet realistisch en ik wilde haar leed niet verlengen. Dat is een heel vreemde reactie misschien, maar ik wilde niks rekken. Toen ik eenmaal wist hoe het er voor stond had ik maar één prioriteit: haar zo snel mogelijk uit haar lijden verlossen. We zijn naar huis gegaan en ik heb direct de DA gebeld, om een uur of 9 's avonds. Het was afschuwelijk, ook omdat het zo snel ging. Maar ik denk nog steeds dat het niet makkelijker was geworden als we dit hadden gerekt. Stel ik had haar laten behandelen en ze had nog 3 maanden geleefd door middel van sondevoeding. Had dat iets toegevoegd of het leed verzacht? Ik denk het niet. Maar goed, misschien ben ik er mede door deze ervaring zo "hard" in geworden. Ik denk dat ik vanaf nu altijd vrij snel zal zijn met de knoop doorhakken? Is de prognose kut en heeft de hond er duidelijk last van? Dan is het klaar. Die paar weken die we extra kunnen hebben zijn voor mij, en dat hoeft niet.

[Rami]

Goed dat een dierenarts dit, gestaafd door eigen ervaringen, op papier heeft gezet. Ik denk dat ik er ook zo in sta. Met een hond die deze maand 16 is geworden, is het iets wat me absoluut bezig houdt. Zodra ik merk dat mijn lieve Silka-meisje pijn of ongemakken heeft, kies ik voor inslapen. Maar zolang de enige ouderdomskwaal haar doofheid is (en ze daar zelf nauwelijks last van heeft) leven we met de dag. Een mooie oude dag. Ik vind het bijzonder en fijn om mee te maken.

[ellen en de birmanen]

ik ben liever te vroeg dan een uur te laat. ik kan niet zien dat een dier waar ik van hou aan het aftakelen is. dat ze ouder worden oké, maar als ze dement gaan worden en niet meer weten wanneer ze eten hebben gehad, om maar een voorbeeld te noemen, is wat mij betreft de grens bereikt.
mijn oudste heeft speciale schoenen voor haar voorvoeten, dat gaat perfect alleen hebben wij gezegd dat als e wat anders erbij krijgt wat niet over gaat dat het dan einde verhaal is.
ellen

[Antonetta]

Ik heb het boekje van mijn da gekregen toen het einde van Mowgli er zat aan te komen. Ondanks dat ik wist dat het niet te vroeg was en uitstellen egoïstisch zou zijn bleef de beslissing gewoon heel erg moeilijk. Ook kwam ik er achter dat ik heel veel was bezig geweest met het "wanneer" maar niet met het "hoe". Mowgli heeft gelijk de definitieve spuit gekregen omdat dit diervriendelijker was volgens de da, het was ook in een paar seconden achter de rug. Maar had ik hier goed over nagedacht dan was het nooit op deze manier gebeurd maar was ze eerst in slaap gemaakt en had ze het op hol slaan van haar hart dat echt maar heel even duurde niet bewust meegemaakt. Maar de da gaf aan dat het moeilijk is om een ader te vinden als de hond in slaap is maar Mowgli had al een canule daar door had ze haar toch ook eerst kunnen verdoven? Ik had het gelijk moeilijk met de manier waarop en weet ook dat ik het nooit meer op deze manier laat gebeuren. Mijn dochter vertelde mij laatst dat zij op het moment dat Mowgli werd ingeslapen niet zichzelf was, ze was tien dagen eerder bevallen. Zij zal nu ook nooit meer op deze manier een dier laten inslapen.

[ranetje]

Een heel goed boekje
Ik heb het in 2014 al eens gezien via een linkje dat later niet meer werkte.
In 2015 vond ik het terug op de link die metav hier neer heeft gezet.

Het boekje is alleen beschikbaar bij de sterklinieken.
Als DA zou ik in ieder geval de link doorgeven aan mijn cliënten als ik niet tot een sterkliniek behoorde

[Dianevk]

Ik heb het boekje ook gekregen toen het laatste hoofdstuk van mijn vorige hond in ging. Met veel tranen heb ik het gelezen maar het maakte mij wel duidelijk dat ik niet te lang door moest modderen met de gezondheid van mijn hond. Ondanks dat hij echt nog wel een vrolijk hondje kon zijn had hij toch zo veel pijn dat ik hem moest laten gaan.

[Tamara/Bayko]

Het boekje is alleen beschikbaar bij de sterklinieken.

Dat klopt niet. Mijn dierenarts heeft ze ook en dat is voor zover ik weet geen sterkliniek.

[kipo]

Het boekje is alleen beschikbaar bij de sterklinieken.

Dat klopt niet. Mijn dierenarts heeft ze ook en dat is voor zover ik weet geen sterkliniek.

Dat is iets wat sterklinieken je nogal eens graag willen laten geloven, dat alleen zij toegang hebben tot bepaalde dingen. In werkelijkheid is dat vrijwel nooit het geval.
Dit boekje wordt uitgegeven door een van de farmaceuten en is gewoon door elke dierenarts te bestellen.


Verstuurd vanaf mijn SM-G930F met Tapatalk

[ranetje]

Het boekje is alleen beschikbaar bij de sterklinieken.

Dat klopt niet. Mijn dierenarts heeft ze ook en dat is voor zover ik weet geen sterkliniek.

Dat is iets wat sterklinieken je nogal eens graag willen laten geloven, dat alleen zij toegang hebben tot bepaalde dingen. In werkelijkheid is dat vrijwel nooit het geval.
Dit boekje wordt uitgegeven door een van de farmaceuten en is gewoon door elke dierenarts te bestellen.

Dat is fijn

[Paisley]

Een dierenarts is geen dominee.

Inderdaad, kan dr ook niets mee.

[Lizzie.]

Een dierenarts is geen dominee.

ohh.. niethiettt... weer een illusie armer

[mosquito1980]

Ik heb het gelezen maar kon toch niets nieuws vinden.

Het "eind" zijn een miljoen kleine dingetjes die alleen het baasje ziet Daar kan niemand iets over schrijven

En inderdaad de DA is geen dominee maar wel een hele fijne goede steun (die van mij in ieder geval)

[Gollum]

Voor mij is het wel even een klap in mijn gezicht eigenlijk. Ik denk dat ik binnenkort toch maar eens een gesprek met de dierenarts moet hebben

[blondie]

Voor mij is het wel even een klap in mijn gezicht eigenlijk. Ik denk dat ik binnenkort toch maar eens een gesprek met de dierenarts moet hebben

Meen je dat of is dat sarcastisch bedoeld?

[blondie]

Ik ben een notoire eigenbenenfetisjist en zal het wel weer door mijn eigen bril zien maar ik gruw van zulke foldertjes.
Jezus christus, denk gewoon even over je eigen belangrijke dingen na. Je hoeft toch niet altijd alles voorgekauwd te krijgen?
Een dierenarts is geen dominee.

Als ik voor mezelf spreek had ik wel door bij mijn eerste hond wanneer het echt niet meer verder kon. En helaas ook bij de tweede door de diagnose.
Maar toch had ik een collega die regelmatig bij mij kwam om te vertellen dat zijn hond achteruit ging, en dat hij absoluut niet wist waar hij goed aan zou doen, ook nog rekening moeten houden met eigen gevoelens en het gezin.
Een dierenarts die aangaf nog allerlei onderzoeken te willen laten uitvoeren, terwijl zijn gevoel echt zei dat het ouderdom was en dat de hond gewoon "op" was, en stress had bij een dierenarts.
Hem heb ik ook het pdf van dit boekje gemaild en hij was er erg blij mee, met zijn gezin heeft hij het toen gelezen en kwamen ook de kinderen meer tot besef dat de hond nog maar een schim was van hoe ze hoorde te zijn.
I.p.v. ze leeft nog dus ze kan nog door, werden ze ervan bewust dat de hond nog wel leefde, maar eigenlijk geen lol meer had omdat ze zoveel dingen niet meer kon.

Niet iedereen kan "nuchter" de feiten op een rijtje zetten en een beslissing maken om het leven van een huisdier te laten beëindigen. Voor die mensen vind ik dit boekje een aanvulling.

[ranetje]

Ik ben een notoire eigenbenenfetisjist en zal het wel weer door mijn eigen bril zien maar ik gruw van zulke foldertjes.
Jezus christus, denk gewoon even over je eigen belangrijke dingen na. Je hoeft toch niet altijd alles voorgekauwd te krijgen?
Een dierenarts is geen dominee.

Als ik voor mezelf spreek had ik wel door bij mijn eerste hond wanneer het echt niet meer verder kon. En helaas ook bij de tweede door de diagnose.
Maar toch had ik een collega die regelmatig bij mij kwam om te vertellen dat zijn hond achteruit ging, en dat hij absoluut niet wist waar hij goed aan zou doen, ook nog rekening moeten houden met eigen gevoelens en het gezin.
Een dierenarts die aangaf nog allerlei onderzoeken te willen laten uitvoeren, terwijl zijn gevoel echt zei dat het ouderdom was en dat de hond gewoon "op" was, en stress had bij een dierenarts.
Hem heb ik ook het pdf van dit boekje gemaild en hij was er erg blij mee, met zijn gezin heeft hij het toen gelezen en kwamen ook de kinderen meer tot besef dat de hond nog maar een schim was van hoe ze hoorde te zijn.
I.p.v. ze leeft nog dus ze kan nog door, werden ze ervan bewust dat de hond nog wel leefde, maar eigenlijk geen lol meer had omdat ze zoveel dingen niet meer kon.

Niet iedereen kan "nuchter" de feiten op een rijtje zetten en een beslissing maken om het leven van een huisdier te laten beëindigen. Voor die mensen vind ik dit boekje een aanvulling.

Daar is dat boekje ook voor bedoeld vermoed ik
Je collega heb je er tenminste mee geholpen en zijn hond ook.

[Gollum]

Voor mij is het wel even een klap in mijn gezicht eigenlijk. Ik denk dat ik binnenkort toch maar eens een gesprek met de dierenarts moet hebben

Meen je dat of is dat sarcastisch bedoeld?

Ik meende dat, ik vind dit niet echt een onderwerp om sarcastisch over te doen. Ik heb nog nooit een hond in laten slapen en ben zelf soms bang om te lang te wachten. Ik herkende veel dingen in het boekje beschreven, vandaar de klap in mijn gezicht.

[80564M]

Ik heb het boekje van mijn da gekregen toen het einde van Mowgli er zat aan te komen. Ondanks dat ik wist dat het niet te vroeg was en uitstellen egoïstisch zou zijn bleef de beslissing gewoon heel erg moeilijk. Ook kwam ik er achter dat ik heel veel was bezig geweest met het "wanneer" maar niet met het "hoe". Mowgli heeft gelijk de definitieve spuit gekregen omdat dit diervriendelijker was volgens de da, het was ook in een paar seconden achter de rug. Maar had ik hier goed over nagedacht dan was het nooit op deze manier gebeurd maar was ze eerst in slaap gemaakt en had ze het op hol slaan van haar hart dat echt maar heel even duurde niet bewust meegemaakt. Maar de da gaf aan dat het moeilijk is om een ader te vinden als de hond in slaap is maar Mowgli had al een canule daar door had ze haar toch ook eerst kunnen verdoven? Ik had het gelijk moeilijk met de manier waarop en weet ook dat ik het nooit meer op deze manier laat gebeuren. Mijn dochter vertelde mij laatst dat zij op het moment dat Mowgli werd ingeslapen niet zichzelf was, ze was tien dagen eerder bevallen. Zij zal nu ook nooit meer op deze manier een dier laten inslapen.

Wij hebben Miep ook op die manier laten inslapen, en dat was echt het beste op dat moment. "Zo snel en zo pijnloos mogelijk", zei ik de dierenarts die aan huis kwam. En dus heeft ze direct de dodelijke injectie gegeven. Ben er nog steeds blij mee.

Saar is een ander verhaal. Die had een vervelende tumor op de plek van haar "ring"nagel, zeg maar. Al tijden was ik bezig met haar einde. Wanneer dan? Wanneer is het niet meer hondwaardig? Toen ze 's ochtends met haar blije bek in de deuropening stond met haar pootje omhoog, toen was het genoeg. Ze is op haar Saar's ingeslapen. Saar-waardig. Na een ochtendwandeling met de hele roedel.
Bij Miep zijn we tot het eindje gegaan denk ik, maar dat pastte ook bij Miep. Die is altijd liever lui dan moe geweest. Ze kreeg het laatste jaar een kontje om op te staan. En als ze 's nachts piestte, ruimden we dat gewoon weer op. Maar die laatste dag kreeg ik haar in mijn eentje niet meer omhoog en lopend. Toen was het klaar. Buiten in de tuin heb ik bij haar liggen kroelen tot de dierenarts kwam. En toen was mijn wens inderdaad, hoe sneller hoe beter. En ze is hel rustig ingeslapen.