Het HondenForum

Is de dag dat Coda 5 jaar zou zijn geworden. En ook de dag dat ze exact 8 maanden geleden overleed
Wat is dat toch, dat sommige honden zoveel meer dan anderen onder je huid gaan zitten? We zijn 8 maanden verder en mensen zeggen dat het met de tijd makkelijker wordt. Maar tot op heden is dat helemaal niet zo. Ja, de nachtmerries zijn gelukkig minder geworden, de flashbacks gedurende de dag ook. Maar het verdriet blijft. Het gemis op de meest willekeurige momenten. Als we andere honden tegen komen heb ik nog steeds een soort reflex bij honden waarvan ik dat ze er niet mee overweg kon. Ik pik ze er nog steeds uit, de onzekere types die zij wel even een lesje wilde leren. En soms denk ik dan even heel snel: Oh, ik moet haar aanlijnen! Haar jachtlijntje hangt nog steeds aan de kapstok en haar dierenpaspoort ligt nog bij die van de anderen.

Dit klinkt misschien zwaarder dan het is hoor, ik zit hier niet depressief te zijn na die gebeurtenis 8 maanden geleden. Het leven gaat door, letterlijk en figuurlijk. Bizzy is in principe fokgeschikt (nog op een oogtest na), maar dat durf ik nog niet aan. Haar zusje mag waarschijnlijk wel moeder worden aan het einde van dit jaar, de eerste Coda-kleinkinderen zullen dat worden Daar kijk ik dan wel weer naar uit, maar toch is vandaag een rotdag. 4 Jaar is echt veel te jong..

Dit was precies 2 jaar geleden, toen de HF doedag op haar verjaardag viel.

Sterkte vandaag Manon. Ik leef heel erg met je mee. Onze Bindy is ook maar 4 jaar geworden en dus veel te jong overleden. Niet alleen Kevin en ik hebben er verdriet van gehad maar de hele roedel hier.

Ik had het jullie zo gegund. Uit al je posts bleek dat je liefde voor Coda heel erg groot was. Ze is veel en veel te jong gegaan. Sterkte

Sterkte vandaag.
Alles eromheen was ook vol emotie.
Van blijdschap naar verlies ...

Jeetje, 8 maanden alweer! Veel sterkte vandaag.

8 Maanden, wat gaat dat snel Sterkte...

Het was ook echt een drama hoe het allemaal gegaan is dat ben je niet zomaar even kwijt, dat blijft en wordt heel langzaam
minder scherp.

Sterkte

Sterkte, Al weer 8 maand en natuurlijk mis je haar nog.

Je mooie meisje, wat gaat de tijd snel zeg, het lijkt nog zo kort geleden. Sterkte vandaag, er zijn geen troostende woorden voor zoveel onmacht en ellende. Ze had nog lang niet bij je weg mogen zij.

Dit zijn de moeilijke dagen

Sterkte manon

......
Pffff idd moeilijk om op zo'n leeftijd al afscheid te moeten nemen.
Allen de gedachte al geven mij ook nachtmerries.
Veel sterkte nog (steeds)

Sterkte vandaag

sommige honden zitten meer onder je vel dan andere. zo mis ik mijn kleine ouwe muffin die toch alweer bijna 9 jaar dood is. gewoon bepaalde dingen die zij deed en soms heel hard binnen komen.

sterkte vandaag en alle andere dagen.

ellen

Dit soort dagen blijven moeilijk, sterkte

Het is ook vreselijk als ze zo jong moeten gaan Pablo, mijn berner, was nog geen 6 jaar. Dat verdriet is toch anders dan bij een hond die een vol leven geleefd heeft. Heel veel sterkte.

Het wordt wel makkelijker maar zeker met honden die zo onverwacht overlijden op zo'n jonge leeftijd en waar je zoveel van houdt is 8 maanden niet genoeg.

Na het overlijden van Oryn, nu 3,5 jaar geleden bijna, was het eerste jaar echt niet leuk. Het moeilijkste vond ik de periode na een week of 2-3 tot echt een jaar na overlijden het lastigste. De eerste week / weken leven mensen nog wel met je mee en daarna gaat voor hun het leven verder. En voor mij ook wel maar wel heel anders dan het was. Waar je in het begin alle begrip en ruimte krijgt, moet je daarna vaak "gewoon weer door". Dat vond ik het lastigste.

Nu kan ik zonder tranen over Oryn praten en zijn alleen de maanden januari (verjaardag) en februari (overlijden) nog een trigger. Maar ik ben al even verder.

Sterkte vandaag

p.s. volgens mij is die foto van 3 jaar geleden. Heb er ook eentje van Kenji op exact dezelfde krukjes met eenzelfde soort achtergrond (kwam op FB voorbij). Doe Dag 2014 als ik het mij goed herinner

Och heel herkenbaar. Suus is in november dood gegaan en ik heb er nog veel last van. Als ik over haar praat, kan ik zo in janken uitbarsten. Ik denk echt dat het komt omdat het zo super onverwachts is.. Ik liep savonds 23u op het strand en 8 uur later is ze dood.. En dan is alles ook nog heel akelig gegaan.

Is mij ook echt niet in de koude kleren gaan zitten. Stiekem denk ik wel eens dat een soort klein trauma voor mij is. Ik houd zielsveel van mijn honden en dat een hond dan op zo'n rot manier dood gaat, nee ik ben daar na een half jaar dus nog niet overheen. Ik hoop trouwens wel dat dat komt, dat ik gewoon met een glimlach terug kan denken ipv met een hoop verdriet en akelige beelden van het laatste moment.

Anyway, sterkte.. Ik snap heel goed je gevoel. Ook dat mensen de eerste weken het nog wel snappen, maar maanden later ben je al gauw een aansteller.. Maar ik snap je pijn en je rouw, ik voel het ook.

Blijft extra moeilijk op dit soort dagen.
Sterkte.

Sulluna schreef:Och heel herkenbaar. Suus is in november dood gegaan en ik heb er nog veel last van. Als ik over haar praat, kan ik zo in janken uitbarsten. Ik denk echt dat het komt omdat het zo super onverwachts is.. Ik liep savonds 23u op het strand en 8 uur later is ze dood.. En dan is alles ook nog heel akelig gegaan.

Is mij ook echt niet in de koude kleren gaan zitten. Stiekem denk ik wel eens dat een soort klein trauma voor mij is. Ik houd zielsveel van mijn honden en dat een hond dan op zo'n rot manier dood gaat, nee ik ben daar na een half jaar dus nog niet overheen. Ik hoop trouwens wel dat dat komt, dat ik gewoon met een glimlach terug kan denken ipv met een hoop verdriet en akelige beelden van het laatste moment.

Anyway, sterkte.. Ik snap heel goed je gevoel. Ook dat mensen de eerste weken het nog wel snappen, maar maanden later ben je al gauw een aansteller.. Maar ik snap je pijn en je rouw, ik voel het ook.

Precies, het scheelt echt hoe een hond dood gaat. Ik heb met de dood van Tama meer moeite dan met de dood van Jarah en Nikkie. De verhalen van Jarah en Nikkie kan ik gewoon terug lezen. Maar het verhaal van Tama kan ik niet lezen.

Ik mis de andere twee ook natuurlijk. Maar met hun dood heb ik meer vrede.

We zitten nu in Oostenrijk, maar het is echt wennen om zonder honden hier te zijn.

Maeve, sterkte.

Eilfy schreef:Het wordt wel makkelijker maar zeker met honden die zo onverwacht overlijden op zo'n jonge leeftijd en waar je zoveel van houdt is 8 maanden niet genoeg.

Na het overlijden van Oryn, nu 3,5 jaar geleden bijna, was het eerste jaar echt niet leuk. Het moeilijkste vond ik de periode na een week of 2-3 tot echt een jaar na overlijden het lastigste. De eerste week / weken leven mensen nog wel met je mee en daarna gaat voor hun het leven verder. En voor mij ook wel maar wel heel anders dan het was. Waar je in het begin alle begrip en ruimte krijgt, moet je daarna vaak "gewoon weer door". Dat vond ik het lastigste.

Nu kan ik zonder tranen over Oryn praten en zijn alleen de maanden januari (verjaardag) en februari (overlijden) nog een trigger. Maar ik ben al even verder.

Sterkte vandaag

p.s. volgens mij is die foto van 3 jaar geleden. Heb er ook eentje van Kenji op exact dezelfde krukjes met eenzelfde soort achtergrond (kwam op FB voorbij). Doe Dag 2014 als ik het mij goed herinner

Je hebt gelijk 3 jaar geleden was het. Moet ook wel, want 2 jaar geleden was ze nog Bizzy en haar nestgenootjes aan het zogen

Heel herkenbaar wat je zegt. Al heb ik echt heel lieve vrienden bij wie ik ook nu nog kan janken hierom als het moet hoor. Maar ik merk aan mezelf dat ik het niet altijd toe laat. De eerste dagen na haar dood waren een shock, echt letterlijk. Overspoeld door verdriet en wanhoop, maar daarna was m'n hoofd leeg. Ik voelde niks meer, ik huilde niet meer. Ook geen enkele blijdschap hoor, gewoon echt niets. En dat vond ik eng van mezelf, want dit is wel iets dat verwerkt moet worden, maar ik kon er gewoon niet bij. Ik functioneerde wel weer als vanouds en heb me toen behoorlijk op m'n werk gestort. En nu is er dat moment dat ik weet dat ik er ooit doorheen moet, maar ik kan het niet. Zo af en toe dus, op een dag als gister. Ik kreeg gistermiddag een foto toegestuurd van Coda's zoon die echt haar evenbeeld is, met een lief berichtje erbij. Dan breek ik wel even hoor.

Sulluna schreef:Och heel herkenbaar. Suus is in november dood gegaan en ik heb er nog veel last van. Als ik over haar praat, kan ik zo in janken uitbarsten. Ik denk echt dat het komt omdat het zo super onverwachts is.. Ik liep savonds 23u op het strand en 8 uur later is ze dood.. En dan is alles ook nog heel akelig gegaan.

Is mij ook echt niet in de koude kleren gaan zitten. Stiekem denk ik wel eens dat een soort klein trauma voor mij is. Ik houd zielsveel van mijn honden en dat een hond dan op zo'n rot manier dood gaat, nee ik ben daar na een half jaar dus nog niet overheen. Ik hoop trouwens wel dat dat komt, dat ik gewoon met een glimlach terug kan denken ipv met een hoop verdriet en akelige beelden van het laatste moment.

Anyway, sterkte.. Ik snap heel goed je gevoel. Ook dat mensen de eerste weken het nog wel snappen, maar maanden later ben je al gauw een aansteller.. Maar ik snap je pijn en je rouw, ik voel het ook.

Ja, ik denk zeker dat dit soort dingen traumatisch zijn. Iemand zei na Coda's dood tegen me: "Weet je, afscheid nemen van een hond is altijd erg, dat maakt niet uit op welke manier" en dat is zo niet waar. De vorige hond waar ik afscheid van nam was Nora die 14 jaar was en echt op. Die is thuis rustig ingeslapen, ze was niet ziek maar we zagen gewoon in haar ogen dat het klaar was. En dat was verdrietig hoor, heel erg zelfs. Maar dat was het ook echt: verdriet waar je doorheen gaat en dan wordt het beter. Maar bij Coda gebeurde alles zo snel en op zo'n vreselijke manier dat ik zeker een half jaar in een soort shocktoestand ben geweest erover. Het leven ging door, maar ik had om de meest willekeurige dingen flashbacks. Bij een liedje op de radio dat we ook hoorden onderweg naar de specialist, allemaal van die vergezochte dingen. Maar bij het horen daarvan zat ik wel weer in een herbeleving van die uren bij de specialist. Of de dagen ervoor dat ze ineens zo bergafwaarts ging. Of het laatste afscheid bij het crematorium met Bizzy naast me. Ik heb ook heel erg lang nachtmerries gehad, elke nacht weer hetzelfde: een herbeleving van die rampzalige dagen. Gek genoeg is dit pas wat minder geworden sinds Segno hier is. Die vergt blijkbaar zoveel van m'n concentratie en gedachten dat de rest even naar de achtergrond kan. Of dat goed is weet ik niet, maar ik denk dat ik het wel fijn vind.

Sterkte, en herkenbaar ook hoor. Er is een topic hier waar ik op reageerde en ik wat in tikte en met Finn zijn dood had ik vrede en leefden we eigenlijk naar het moment toe van laten gaan, terwijl het bij Bluf zo onverwachts kwam en toen ik daar over tikte rolden de tranen weer over mijn gezicht. Ik tikte ook veels te veel dus heb ik dat bericht niet eens geplaatst.
Verdriet om een geliefd mens of dier, daar zit geen tijd aan vast m.i., je kunt geen knop aan of uit zetten want het is een emotie.

En wat je in het begin zegt, je bent op alle dieren in je leven gek, maar er zijn soms toch exemplaren waar je die speciale band mee hebt. En die kwijtraken en als je terug denkt aan die maatjes, dan krijg je soms even het verdriet om dat gemis extra binnen. Helemaal niets mis mee, en soms is het ook wel "fijn" om toch even de tranen de vrije loop te laten en het eruit te laten. En dat doe ik soms. Maar wel als ik alleen ben, want inderdaad, mensen begrijpen het vaak niet als je ineens weer verdriet hebt om een dier dat al een tijdje geleden is gegaan. En soms ook wel hoor. Bij mijn partner kan ik niet over Bluf beginnen, en bij mijn vader niet over Finn. Dan schieten zij vaak ook vol, en we hebben twee heerlijke honden hier rondlopen, maar dat betekent niet dat je niet af en toe nog terug mag denken, of kan mijmeren over hoe de overledenen waren