Het HondenForum

Hallo allemaal,

Het is een lange tijd geleden dat ik op dit forum ben geweest.
Op dit moment worstel ik dag en nacht met mijn grootste nachtmerrie: wanneer is de tijd daar dat ik mijn lieve Bo moet laten inslapen.

Laat ik wat uitleggen over Bo.
Bo heeft van af zijn 5e jaar al kanker. Hij heeft mastceltumoren. De eerste was op zijn rug. Deze heb ik operatief verwijderd. 2 jaar later kreeg hij mastceltumoren op zijn heup en nek, wederom weg laten halen. Vervolgens kreeg hij dit op zijn andere heup. nadat deze laatste werd verwijderd kwam er een volgende op zijn zij binnen een maand. Twee maanden later er nog een bij en alweer op zijn heup.
Omdat Bo bij de laatste operatie bijna 15 uur onder narcose bleef en zijn maag erg zwak werd, heb ik besloten hem niet meer te laten opereren. Hoewel ik daar lang over bleef twijfelen, totdat het niet meer kon.

Bo kreeg half jaar later een andere soort kanker bij op zijn enkel, buik en voorpoot. Deze zijn kwaadaardige tumoren.
Bo heeft nu dus 5 tumoren. De mastcel tumor op zijn zij heeft inmiddels een doorsnee van 7 centimeter aan de buitenkant en begint nu soms open te gaan. Binnen kant gaat nog verder.

een van de kwaadaardige tumor op zijn enkel is 10 centimeter en is helemaal om zijn enkel heen gegroeid. Hier heeft hij de meest last van.

Sinds gister komt er vocht bij kijken en heeft de dierenarts voor het eerst gezegd, dat als het vocht niet wegtrekt, ik dan een beslissing moet nemen over euthanasie.

Betreft basis: Bo eet en drinkt goed, plast en poept normaal en heeft nog steeds zijn dolle momenten en wil nog op zijn oude dag spelen en gek doen.

Ik weet dat de tijd er aan gaat komen, maar hoe en wanneer....

Hoe hebben andere dit gedaan door deze nare verschrikkelijke tijd heen te komen tot het moment daar?

Hoi Nanna,

Bedankt voor je bericht!

Maar hoe merk ik daadwerkelijk aan hem dat hij het echt niet leuk heeft. Hij is thuis nog geregeld actief en speels, naast het vele slapen en soms (vooral na het slapen) loopt hij wat stijfjes. Bij de dierenarts heeft hij sinds kort zijn staart tussen zijn benen en wil hij niet mee naar binnen.

Nanna schreef:Voor mij is het 'makkelijk'.
Als de hond het vaker niet leuk heeft dan wel én er geen zicht is op verbetering dan zit er nog maar één ding op en dat is een liefdevol afscheid. In het belang van je beestje.

Dit is ook hoe ik er in sta

Bedankt Cleva en Fotogravinnetje voor jullie reacties.

Ik heb eerder een hond gehad die uiteindelijk euthanasie heeft gekregen.
Ik heb daar nog steeds schuld gevoelens over. Het lastige in die situatie was dat ik toen nog kind was. Mijn ouders gingen scheiden en de hond ging naar een kennis. Zij had een druk leven en de hond werd oud ( is 11 jaar geworden). Deze hond was niet ziek. Zij vond dat het tijd werd om hem in te laten slapen. Ik had geregeld nog contact en de hond kwam in de vakanties logeren.
Zij belde op dat hij de volgende dag ingeslapen zou worden. Ik mee daar naar toe. Schumi (naam van deze hond) was erg levendig en energiek en had geen idee wat hem te wachten stond. Het was ook nog een vee arts waar we naar toe gingen. Deze vee arts praten in een stuk door over andere dingen en gaf hem ondertussen al een spuit om te slapen en vervolgens de laatste spuit. Korte en snelle afscheid. Ik voelde me sindsdien enorm naar alsof ik het leven liet afnemen van schumi terwijl het voelde alsof het nog niet zijn tijd was gezien hij zo levendig deed.

Zodra ik bemerk dat hij te veel last heeft van zijn lijf dan zal ik zeker naar de dierenarts gaan. Ik heb ook bij de dierenarts aangegeven of zij vooral aan willen geven wanneer zij zien dat hij te veel pijn heeft, om te voorkomen dat ik me laat leiden door emotie en ga bagatelliseren.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil horen....

Ik kan me voorstellen dat dat veel indruk op je gemaakt heeft. Jij was nog een kind en hebt die beslissing toen niet gemaakt.

Deze situatie met Bo staat er helemaal los van. Bo is ziek en heeft verschillende tumoren. Probeer eerlijk naar hem te kijken, zoals Nanna zegt. Jij kent hem het beste.

Dankjewel Anna,

Ja das waar het staat inderdaad los van.
Pfff ik vind dit zwaar en vreselijk maar ik zal er eerlijk naar kijken wat goed is voor Bo

Boomer leefde ook nog even op bij de dierenarts. Hij was al wel bijna dood op dat moment.
Die kennis zal gezien hebben dat je hond aan het eind van z'n leven kwam en wilde hem niet verder laten aftakelen. Met jou erbij zal hij inderdaad opgeleefd zijn. Wees blij dat hij blij gegaan is in plaats van pas na een tijd van lijden.
Een maand te vroeg is minder erg dan een uur te laat... Je hond heeft geen last van ingeslapen worden, wel van pijn en ongemak voordat het zo ver is. Laat hem niet lijden omdat jij geen afscheid kunt/wilt nemen. Dat is egoïstischer dan hem lijden besparen en zelf verdriet hebben. Dat verdriet komt toch wel, laat daar geen spijt bij komen dat je te laat de knoop doorgehakt hebt. Stop hem vol pijnstilling, geef hem alles wat hij lekker vindt maar nooit mocht, ga nog een laatste mooie wandeling maken en neem afscheid. Dat is echt mooier dan als laatste herinnering een strompelende hond die niet meer kon en voor wie het allang genoeg geweest was

Nanna schreef:

chantalle#bo schreef:Hoi Nanna,

Bedankt voor je bericht!

Maar hoe merk ik daadwerkelijk aan hem dat hij het echt niet leuk heeft. Hij is thuis nog geregeld actief en speels, naast het vele slapen en soms (vooral na het slapen) loopt hij wat stijfjes. Bij de dierenarts heeft hij sinds kort zijn staart tussen zijn benen en wil hij niet mee naar binnen.

De meeste honden willen niet bij de dierenarts naar binnen dus dat is geen maatstaf
Verder denk ik dat je je eigen hond het beste kent. Als je eerlijk kijkt dan zie je wanneer het tijd is.
Als ie nog zin an het leven heeft, is het te vroeg. Vindt hij het niet meer leuk en heeft hij teveel last van zijn lijfje, dan zou ik hem laten gaan.

En denk niet dat je oneerlijk naar hem bent als je te vroeg bent. Beter te vroeg dan te laat. Een hond heeft geen idee van leeftijd en het zal hem jeuken of ie 11 of 12 wordt.

Precies dit.
En bedenk dat je meestal eerder te laat dan te vroeg bent.

Cleva schreef:Ik ben er ook heel makkelijk in. Dood gaan ze toch. Of dat nou in juni of september is of wat mij betreft november is doet er verschrikkelijk weinig toe.
Ik ben echt dol op mijn honden maar het rekken van een terminale toestand heeft voor mij niets met die band te maken.

In het belang van de hond laat ik het gewoon doen zodra de dagen geteld zijn. Ik vind er zelf trouwens ook niet zoveel aan om hospiceje te spelen. Daar heb ik geen honden voor.

chantalle#bo schreef:Zodra ik bemerk dat hij te veel last heeft van zijn lijf dan zal ik zeker naar de dierenarts gaan.

Ik zou gaan als de hond veel last heeft, bij te veel is het volgens mij te laat. Dan lijdt je hond onnodig.

Schumi is misschien te vroeg en onterecht ingeslapen. Dat is vreselijk, maar geen reden om een andere hond die een dodelijke en pijnlijke ziekte heeft onnodig te laten lijden.

Ik laat mijn honden liever iets te vroeg inslapen dan dat ze echt niet meer kunnen.

Mijn vorige hond kreeg kanker en we hebben het van dag tot dag, met overvloedig pijnstilling, bekeken. Twee keer, slechte dagen, heb ik getwijfeld of het moment daar was, maar nog uitgesteld. Zo´n beslissing kost energie, en die stel je niet te vaak uit. Het was heel duidelijk voor mij. De ochtend van haar euthanasie stond ze naast me met een soort zucht alsof het allemaal niet meer van haar hoefde. De rest van de dag heeft ze op de bank gespendeerd en liep niet meer. Die avond heb ik haar naar de dienstdoende arts getild. Ze draafde zo de praktijk in...

Jij kent je hond het best, niemand gaat je vertellen "Nu is het tijd"
De hond zal het in de meeste gevallen zelf aangeven.

Mijn Alex (12) heeft kanker in z'n neus sinds 2015, sinds kort is een van z'n testikels groter dan de ander en heel hard, hij heeft verschillenden "zwellingen" in zijn hals. maarrrr hij is nog steeds vrolijk, eet goed, ziet er goed uit, gaat nog steeds elke dag een uur wandelen/zwemmen en aan knuffelen geen gebrek. Hij heeft geen pijn aan de zwellingen en dat is het belangrijkste
Ik geniet elke minuut van hem maar hou hem als een Havik in de gaten, zo gauw hij minder eet, pijn vertoont of zich "raar" gedraagt dan is het over hoe hard het ook is, het welzijn van Alex staat ver boven alles

Rhodi is nu 13 jaar en heeft kanker. Hij voelt zich goed met de prednison die hij nu krijgt. Zonder de medicijnen gaat het niet. Kortom: zolang dit lekker gaat, hij nog elke dag plezier heeft, gaan we lekker door. Bij een kwakkeldag even aankijken. Tot nu toe knapt hij dan gauw weer op en is vaak de dag erna alweer helemaal goed en vrolijk.

Dus het beste advies wat ik kan geven... kijk en beslis. Is het nog leuk en hondwaardig? Heeft de hond nog echt plezier? Eetlust? Is er sprake van pijn of niet?

Zo doe ik het nu. Hij mag niet lijden. Zolang het goed is, is het goed.
En blijf reëel he? Een 90jarige bejaarde is ook niet hetzelfde als iemand van begin 70. De leeftijd speelt ook een rol. Laat dat wel meespelen als je naar je hond kijkt.

Met recht een hele moeilijke beslissing, en die kun jij alleen zelf maken, maar als het lijden is, laat je hem gaan.
houden van, is ook los laten , sterkte

Nanna schreef:En staar je niet blind op 'hij heeft af en toe nog een goed moment'.
De goede momenten moeten overheersen en niet af en toe voorkomen.

Ja dat vind ik ook. Hij heeft een goed leven of hij heeft het niet....

Shib stond nog blij met een speeltje in zijn bek te kwispelen toen de dierenarts aan huis kwam...
Hij had zelfs nog voor zeker 80% van de tijd veel lol met zijn leven, maar toch heb ik die keuze toen al gemaakt om hem te laten gaan. Hij had hartfalen, kreeg vocht achter zijn longen en viel tijdens wandelingen flauw. Dat flauwvallen duurde maar kort, maar toch. Het beperkte hem wel in het rennen en klooien. Om te voorkomen dat hij flauw zou vallen, zou ik hem moeten veroordelen tot korte aangelijnde rondjes door de wijk. Dat was niet Shibby. Shibby was van het rennen, racen en gek doen in het bos, ook toen hij 13 was. Het zou niet meer Shibby waardig zijn, ondanks dat hij nog steeds vrolijk en enthousiast was. En..het zou alleen maar steeds slechter worden. Had ik dan moeten wachten tot hij er zelf echt geen lol meer in had? Dan was ik te laat geweest. Nu heeft hij nog een top 1,5 dag gehad, is lekker gaan slapen en niet meer wakker geworden.
Het is nu bijna 3 maanden geleden en het doet nog steeds vreselijk veel pijn. En ik hem me vaak zat afgevraagd of ik niet te vroeg ben geweest, nu nog. Voor mijzelf ben ik misschien te vroeg geweest, maar voor hem niet. En dát is wat telt.

Sterkte. Die keuze is de meest kutte om te maken. Maar gelukkig kan je die keuze maken uit liefde voor je hond om verder lijden te besparen. Niemand kan die keuze voor jou maken. En niemand kan je zeggen wanneer het moment precies is. Dat kan alleen jij. En je voelt dat, echt waar.

Nanna schreef:En staar je niet blind op 'hij heeft af en toe nog een goed moment'.
De goede momenten moeten overheersen en niet af en toe voorkomen.

Dat is meestal ook het punt , op zulke dagen schaaf je de beslissing weer wat bij in hoop op beter.
Zie je wel hij heeft toch nog schik en geen pijn.

bouvierpoedel schreef:

Nanna schreef:En staar je niet blind op 'hij heeft af en toe nog een goed moment'.
De goede momenten moeten overheersen en niet af en toe voorkomen.

Dat is meestal ook het punt , op zulke dagen schaaf je de beslissing weer wat bij in hoop op beter.
Zie je wel hij heeft toch nog schik en geen pijn.

Inderdaad. Daarom hier ook gewoon als het zover is de beslissing doorzetten.

M'n oude Jeanot had volop uitzaaiingen in de longen bleek op de röntgenfoto. Toen voor die avond direct de beslissing genomen. Avond zodat m'n partner er bij kon zijn.
Deze foto's zijn van circa 2 uur voor het inslapen, een klein uur nadat de beslissing genomen was en de afspraak gemaakt.

Izzy heeft in oktober de diagnose botkanker gekregen en dat kwam behoorlijk onverwacht. Maar ondanks dat ik het erg onzeker vind, vind ik het ook wel 'fijn'. Ik heb maanden om afscheid te nemen, niet dat dat ik continu bewust doe maar ik kan wel bewust naar haar kijken. Is het nog leuk voor haar? Op het moment dat ik denk dat dat niet meer zo is maak ik direct een afspraak om haar in te laten slapen. Ze wordt niet meer beter dus écht aftakelen hoeft ze niet en gaat ook zeker niet gebeuren.

Rebble schreef:Izzy heeft in oktober de diagnose botkanker gekregen en dat kwam behoorlijk onverwacht. Maar ondanks dat ik het erg onzeker vind, vind ik het ook wel 'fijn'. Ik heb maanden om afscheid te nemen, niet dat dat ik continu bewust doe maar ik kan wel bewust naar haar kijken. Is het nog leuk voor haar? Op het moment dat ik denk dat dat niet meer zo is maak ik direct een afspraak om haar in te laten slapen. Ze wordt niet meer beter dus écht aftakelen hoeft ze niet en gaat ook zeker niet gebeuren.

Dat geldt voor Taartje net zo. Zij is vorig jaar juli geopereerd aan twee mastceltumoren die kwaadaardig bleken en de snijranden waren niet schoon. Ze heeft nu wel hier en daar wat kleine bultjes waar ze verder geen last van heeft, maar ik weet natuurlijk dat ze vroeg of laat wel last gaat krijgen van de uitzaaiingen. Als het niet meer leuk is voor haar en ze krijgt wel echt ongemak of pijn, gaan we niet aanmodderen. Ik weet immers dan het vanaf dan alleen maar slechter gaat worden. Nu is elke dag dat ze geniet van het leven voor ons allebei een bonus.

Fijn om er aan te wennen en tijd om afscheid nemen.?
Ik niet ,zodra ik hoor dat er kanker of ander ergs aan de hand is dan binnen korte tijd afscheid.
Wil niet tegen die lellende aan zitten kijken . Wil het mijzelf en die hond niet aan doen. Laatste is 2 dagen na diagnose ingeslapen.

bouvierpoedel schreef:Fijn om er aan te wennen en tijd om afscheid nemen.?
Ik niet ,zodra ik hoor dat er kanker of ander ergs aan de hand is dan binnen korte tijd afscheid.
Wil niet tegen die lellende aan zitten kijken . Wil het mijzelf en die hond niet aan doen. Laatste is 2 dagen na diagnose ingeslapen.

Oei dat is wel heel drastisch.. Ligt er helemaal aan hoe het zich ontwikkeld, toch?

Hangt idd af van hoe het zich ontwikkeld en in welk stadium het is op het moment van diagnose.
Bij mijn mechel (in 2010) zag ik dat ze hard achteruit ging, de ochtend van de diagnose wat er aan de hand was vond ik haar al zo verzwakt en zag ik aan haar dat ze het zelf ook wel prima vond zo...
Ik had toen de keuze of opereren en redden wat er te redden was of in laten slapen. Ze is toen ingeslapen. Was er echt kapot van maar het was goed zo, een operatie wou zij zelf ook niet meer, dat weet ik zeker. Ze is ruim 13 jaar oud geworden en daar heb ik nog steeds vrede mee.

Bij mijn kat Rakker zag ik het aankomen, hij is aan ouderdom overleden op ruim 16 jarige leeftijd.
Hij kwakkelde al een poosje, met ups en downs, eigenlijk was er niet echt iets aan de hand maar ik voelde op een gegeven moment aan dat hij eigenlijk niet meer wou.
Er zat geen levenslust meer in zijn ogen, hij leefde nog en at en dronk nog wel maar nou ja, ik wist gewoon hij is er wel klaar mee. Hij wacht tot zijn lichaam het opgeeft.
Echt ziek was hij niet, een diagnose is er nooit geweest maar hij was gewoon op. Het was goed zo.

Heb de dierenarts gebeld en de afspraak gemaakt, bijna een week na mijn beslissing. Die tijd van afscheid vond ik bij hem heel fijn. Hij is ruim 16 jaar mijn maatje geweest, heeft veel meegemaakt en was overal bij. Met hem is er echt een hoofdstuk uit mijn leven afgesloten en dat was best heel pittig maar het afscheid heel vredig. Vond het heel fijn dat ik even de tijd heb gehad, maar hem ook heb kunnen laten gaan voordat leven lijden werd.

mosquito1980 schreef:

bouvierpoedel schreef:Fijn om er aan te wennen en tijd om afscheid nemen.?
Ik niet ,zodra ik hoor dat er kanker of ander ergs aan de hand is dan binnen korte tijd afscheid.
Wil niet tegen die lellende aan zitten kijken . Wil het mijzelf en die hond niet aan doen. Laatste is 2 dagen na diagnose ingeslapen.

Oei dat is wel heel drastisch.. Ligt er helemaal aan hoe het zich ontwikkeld, toch?

En ook aan het soort kanker denk ik. Wij hebben jaren geleden een hond met darmkanker ook vrij snel na de diagnose laten inslapen. Hij was toen nog best fit en vrolijk maar we wisten dat op korte termijn een darmafsluiting onvermijdelijk was. Daar wil je niet op wachten. Maar nu hebben we 1 lopen met lymfklierkanker, ook terminaal maar ze heeft nog volop lol in het leven. En zo lang dat zo blijft, huppelt ze nog lekker rond. En in haar geval vind ik het inderdaad wel fijn om op deze manier afscheid te nemen.