Het HondenForum

Mooi filmpje van een weerzien tussen hond en eigenaar



Mij is altijd geleerd dat een hond na een jaar zijn eigenaar niet meer zou herkennen ?

Mooi, ik moest er bijna van huilen.

Ahhh mooi filmpje!

Toen mijn relatie uit ging en ik naar 1,5 jaar mijn ex weer tegen kwam inclusief de hond herkende ze hem echt niet, ik weet niet of het bewust was? Maar ze wilde niets met hem te maken hebben en ook niet met de hond

Dumas herkent zn fokker ook nog altijd. Zelfs nadat hij haar 2 jaar niet gezien had en daarvoor ook maar ampe werd ie nog helemaal gek toen ie haar weer zeg.

Mooi dat ze de fokker nog herkennen

Judith schreef:Ahhh mooi filmpje!

Toen mijn relatie uit ging en ik naar 1,5 jaar mijn ex weer tegen kwam inclusief de hond herkende ze hem echt niet, ik weet niet of het bewust was? Maar ze wilde niets met hem te maken hebben en ook niet met de hond

das ook apart....hmmm

Tara schreef:Natuurlijk herkennen honden mensen die ze goed gekend hebben terug. Relevant is of het ze interesseert of niet.

Dan denk ik dat Dana het niet interessant vond...

Wel heeft mijn ex de eerste paar keren dat ik hem tegen kwam toen het net uit was. Haar weggeduwd. Zij was toen helemaal door het dolle heen om hem te zien en hij duwde haar weg zo van ik wil je niet aanraken.

Ik heb Pippa als puppy opgevoed en toen ze een jaar of twee was, ben ik uit huis gegaan. Ik zie haar nu om de twee, drie maanden (ik woon een eindje van mijn ouders) en ze reageert ook telkens zo, compleet met gegil en dramatisch op de grond gooien (Wat ik natuurlijk helemáál niet stimuleer door te knuffelen en van "ooooooh lief Pippahondje, jaaaaa, flink meisjeeeee " te doen )

Ik schoot er ook even vol van en Yuna in de benen.

Met mijn retriever had ik een vriend waarmee het altijd een feest was voor de hond als hij langs kwam. Stoeien, knuffelen, over de grond rollen, rare hoge stemmetjes opzetten. Een lange wandeling en spelen bij het hondenstrandje.
Maar zoals het gaat in het leven kwam er een moment dat wij die vriend een jaar niet gezien hadden. De hereniging leidde tot grote wederzijdse vreugde en weer zo'n feestelijke middag.

Toen we vriend naar de trein hadden gebracht, kreeg ik die hond niet meer mee naar huis.
Om de twee meter stond hij stil en probeerde terug te lopen naar het station. En wanneer dat niet lukte ging hij liggen en kon ik hem alleen met de grootste moeite zo ver krijgen om weer te meter verder te lopen, waarna het ritueel zich herhaalde.
Kennelijk legde die hond de connectie dat het afscheid weleens erg lang kon gaan duren?

We hebben daarna besloten de hond niet meer in contact te brengen met de vriend omdat hij het kennelijk niet aankon om hem voor langere tijd niet te zien.
Niet omdat ik dacht dat Len er niet van zou herstellen, maar omdat het plezier van het weerzien kennelijk niet opwoog tegen het verdriet wat er op volgde bij het hernieuwde afscheid.

Och wat schattig. Vooral die pauze aan het begin: ...is het hem echt?

Ik hoorde vanmorgen dat mijn oude oppashond de baasjes laatst allemaal straten doorgesleurd heeft, totdat ze bij mijn deur stond. De baasjes kenden mijn huis helemaal niet, maar zagen toen mijn naam op de deur. Zo ontroerend.