Het HondenForum

Vriendinnen van me wilden weer eens afspreken en gaan lunchen + wandelen, dus dat hebben we afgelopen zaterdag gedaan. Ik was alleen een hele tijd niet meer met niet-hondenmensen gaan wandelen, dus het was even omschakelen Het begon al bij aankomst. De een in een rokje met panty en laarsjes en de ander ook op nette schoenen. "Ja ik heb wel wandelschoenen meegenomen, maar die zijn zo lomp, daar ga ik niet mee eten". Stond ik daar in mijn praktische owney jas met her en der modderspetters, een broek die best vies mocht worden en mijn 'lompe' wandelschoenen
Na het eten schoenen gewisseld en gaan lopen. Finn was mee en liep los, ik wil dan graag dat hij een beetje blijft opletten, dus gebruikte de clicker als hij bij me kwam of contact zocht. Na 3 keer klikken: "Wat doe je?!". Ik heb het uitgelegd, maar het is volgens mij niet echt aangekomen. Finn aanlijnen en aan de kant wachten bij het passeren van andere aangelijnde honden was ook moeilijk te begrijpen, je kon toch gewoon doorlopen

Ik moet er nog steeds om lachen als ik er aan terug denk. Goede vriendinnen, maar toch erg verschillend

Voelt het herkenbaar, die verschillen?

Het is wel herkenbaar, maar dan niet perse met niet-hondenmensen.

Ik zie soms vrouwen netjes gekleed en op hoge hakken hun honden uitlaten, dan denk ik ook dat ik er maar flodderig uitzie. Haha.
Trouwens ook al ben ik netjes aangekleed dan zie ik er nog niet zo netjes uit als andere mensen, maar dat komt vast omdat ik niet van panty's hou en altijd met blote benen loop. Haha.

Mensen die nog nooit een hond hebben gehad kan je dit niet kwalijk nemen omdat ze geen kennis hebben

Maar ik loop ook wel eens met honden eigenaars die al jarenlang een hond hebben die sommige dingen nog steeds
niet snappen hoe en waarom.

Waar ik me vreselijk aan erger is aan mensen die in de hitte plus 25 graden even een uur met de hond gaan fietsen op het hete fietspad (in galop natuurlijk), deze mensen hebben al jarenlang een viervoeter

ik vind het heel soms wel een verademing om met "niet hondenmensen" om te gaan maar ben daarna toch altijd helemaal blij als ik mijn "kloffie" weer aan kan trekken en op pad kan gaan.

Jep, herkenbaar. Vooral het stukje praktische kleding met wandelen... dan voel ik mij soms een beetje als ma Flodder met m'n (vaak al vieze, door trainingen) outdoor broek, wandelschoenen en praktische jas al dan niet met trainingsvest eroverheen.

Ook hondenmensen vinden dat ik achterlijk met Kai omga hoor.. maar niet hondenmensen denken dat ik rijp ben voor een instelling!

Rocco schreef:Mensen die nog nooit een hond hebben gehad kan je dit niet kwalijk nemen omdat ze geen kennis hebben

Maar ik loop ook wel eens met honden eigenaars die al jarenlang een hond hebben die sommige dingen nog steeds
niet snappen hoe en waarom.

Ik neem ze ook niks kwalijk Het was alleen voor mezelf weer even wennen, was al een tijd geleden dat ik ben gaan wandelen met mensen die niet dagelijks wandelen.

@Gonnie: Oh ja dat zie ik ook wel eens. Nu loop ik zelf meestal mijn lunchrondje ook op hakken, maar daarmee het bos in en minimaal een uur lopen ga ik niet doen. Ook niet op zondag

Ja, herkenbaar.
Ik zet ook altijd goed de pas erin als ik ga wandelen..... en krijg dan vaak het commentaar: wat loop je hard, moet je ergens heen?
Ik praat ook vaak tegen de honden die ik tegenkom en aanhalen als dat mag van baas en hond

Haha wel erg herkenbaar ja!

Nee, kan niet zeggen dat ik daar verschil in merk.

Ik wandel echt nooit met niet-hondenmensen. Ja, wel eens met mijn zusje maar dan gaan we naar het bos, ik met Izzy en zij met haar dochter en dan is het de bedoeling dat beide onder de modder zitten als we weer naar huis gaan dus dat is niet echt anders

mosquito1980 schreef:Ja, herkenbaar.
Ik zet ook altijd goed de pas erin als ik ga wandelen..... en krijg dan vaak het commentaar: wat loop je hard, moet je ergens heen?

Alles wat eerder genoemd is over kleding en op je honden letten/met je honden bezig zijn tijdens het wandelen is heel herkenbaar, en een flink tempo heb ik schijnbaar ook
Ik wandel bijna nooit met niet-hondenmensen overigens, want ze gaan vaak halverwege de wandeling al steunen en kreunen of het nog veel verder is en snappen meestal niet dat ik midden in een zin soms ineens een hond moet roepen of mijn aandacht even ergens anders ligt.

Klein hondje hier,

Met niet hondenmensen is het opletten als ze tegen hem gaan praten en leuk doen en het dan raar vinden dat hij een vieze poot tegen een been durft te zetten. Ook random mensen in een bos dus. Erken je hem dan laat hij inderdaad weten dat hij er is

Met hondenmensen kom ik na een wandeling vlekken boven de knie tegen die ikzelf niet gewend ben
Modderpoten tot in je nek na een leuke omhelzing als je net uit de auto stapt en nog moet gaan lopen dat soort dingen.

Verder is het met sommige hondenmensen eenmalig lopen als er van alles geregeld moet worden aan hun honden. Ik hou er van om lekker te lopen zonder teveel op die honden te zeuren. Je hebt er bij die hun hond om de paar meter lopen te vervelen met gedoe.

Wandelen met niet hondenmensen doe ik eigenlijk niet.. en als het wel eens gebeurt is er echt niemand die rare vragen gaan stellen of er iets van vinden wat ik doe, die kijken wel beter uit dan zich ermee te bemoeien

Ik herken het dan weer helemaal niet, maar dat komt denk ik doordat ik uberhaupt eigenlijk geen mensen ken die panties en hakjes dragen. Ja, wel een keer voor een feestje misschien, maar verder niet. Ik ken vooral spijkerbroek en gympen/wandelschoenmensen (is ook wel typisch Gronings trouwens. In de randstad kleed men zich, en in Groningen kleed men zich aan, zeg maar). Toen ik mijn hondloze beste vriendin meesleurde voor een boswandeling was zij hondenmensachtiger aangekleed dan ik met haar wandelwinterlaarzen en praktische, wind en waterdichte jas

Ah, daarom heb ik dus een hond. Ik kreeg jaren voor ik een hond had al commentaar dat ik zo snel liep (heerlijk het tempo er in als ik van/naar school, winkels, vrienden liep). En ik ging ook rustig op mijn wandelschoenen naar college (ik ging dan ook met enige regelmaat te voet naar middagcolleges, paar kilometer vanaf mijn kamer). Ik kreeg tijdens een excursie van de studievereniging waar ik lid van was zelfs van een medestudent te horen dat ik tenminste wel goed voorbereid was op de kou, al wijzende naar haar eigen en mijn schoenen (ik op warme wandelschoenen, zij op gympen, ze had koude voeten).
Ik was dus al overduidelijk een hondenmens voor ik een hond had

-tycho schreef: Verder is het met sommige hondenmensen eenmalig lopen als er van alles geregeld moet worden aan hun honden. Ik hou er van om lekker te lopen zonder teveel op die honden te zeuren. Je hebt er bij die hun hond om de paar meter lopen te vervelen met gedoe.

Herkenbaar. Of je bent lekker aan het kletsen en wordt iedere keer in de reden gevallen door iemand die wat met zn hond doet en daarna gaat uitleggen waarom, met 10 anekdotes over de hond. Weg verhaal

Maar andersom is ook irritant, dat iemand in een heel verhaal zit en jij moet je hond terug roepen omdat je ziet dat die met zn neus in de lucht even een solo-forrest-run aan het uitstippelen is.

Het is net als in de trein. Als je uit wilt stappen en er staan mensen op het perron te drammen, denk je: Doe eens kalm, laat me rustig uit stappen.
Maar als ik op dat winderige perron sta en die die mensen rete traag die trein uit stommelen, denk ik: Schiet eens op, ik wil naar binnen.

De honden hebben het hier altijd genadeloos door als ik oploop met mensen die de aandacht niet op het fenomeen 'hond' hebben. De etters.

hahaha bekend verhaal ... Maar hier is het over het alleen thuis blijven, je kan toch zo'n hond gewoon thuislaten. Nu is dit bij Chef een lastiger verhaal zeker in het begin krijg je ... ja maar je wil toch ook gewoon even gaan winkelen? uhmm nee eigenlijk niet haha.

Ik loop ook snel, maar daar merk ik geen verschil met wel of geen hondenmensen eigenlijk. Meer verschil in kleine en lange mensen En praten tegen Finn kan ik heel veel doen, maar soms ook weinig. Ligt er aan met wie ik loop eigenlijk. Wel profiteert Finn meestal van het weinige praten en tot de orde roepen, want dan neemt hij veel meer afstand. Ik let toch niet op/zeg er niks van.

DeDiana schreef:(..)en snappen meestal niet dat ik midden in een zin soms ineens een hond moet roepen of mijn aandacht even ergens anders ligt.

Oh dat ja, zo ging hier het ook.


@JustJoyce: Dat levert hier inderdaad ook nogal eens wat onbegrip op. Daarom was ik wel blij met dit uitstapje, dan hoefde ik niet te vragen of Finn mee mocht.
Van mijn studievriendinnen is er maar eentje die een hond heeft en ondanks dat ze lang niet zoveel doet ermee dan ik, snapt ze wel dat ik het fijn vind als hij mee kan. De andere hebben alleen katten en die doen niet moeilijk over een weekend of weekje weg gaan.

GoldenGizmo schreef:Ik was dus al overduidelijk een hondenmens voor ik een hond had

Ik niet. Ik weet nog dat ik Harry Potter las en niet snapte waarom Hagrid allemaal hondenbrokken in zijn jaszak had. 'Als je een hond hebt hoef je toch geen brokken in je zak te hebben?', dacht ik, 'och zal wel een gek Hagrid ding zijn of zo'.

Nu heb ik zelf altijd brokjes in mijn jaszak en snap ik 't helemaal.

Overigens ken ik dat stevig doorstappen van weer niet, maar ik ben mini-formaat met kleine beentjes en ik loop op mijn eigen tempo. Scheelt dat mijn hond een oude taart is.

Ik wandel meestal alleen met de honden, mijn kleding is voor mij heel praktisch maar nog wel eens een doorn in het oog van mijn dochter.

Dit gaat niet over wandelen, maar gisteren moest toevallig nog aan mezelf denken toen ik nog een niet-hondenmens was. We gaan vandaag op vakantie en de ouders van mijn man rijden met ons mee. Ik dacht ik laat me eens van mijn goede kant zien en stofzuiger de auto even uit. Nou die kofferbak is hopeloos. Er is wel 75% aan haar uit, maar ik weet zeker dat als hun de auto zien ze misschien wel zullen denken dat ik wel even de auto had mogen stofzuigen. Zelfs hebben we de hoop al opgegeven en zien het eigenlijk niet eens meer.
Een paar jaar terug ging mijn man 5 weken in het buitenland iemand vervangen voor zijn werk en we mochten de auto van die persoon gebruiken. Toen we de kofferbak open deze zat die vol met honden haar. Wij konden daar toen echt niet bij en als wij honden zouden hebben zouden we dat er nooooooit zo uit laten zien... grappig hoe je zelf ook verandert hierin.

Zo ben ik een keer wezen wandelen met een niet honden-man. We kenden elkaar al een tijdje en het was zijn idee om met de hond te gaan wandelen. Prima, leuk! Hij had mijn auto nog nooit gezien en dat was al de eerste schok
Hij kwam aanzetten in een lichte broek en van die vreselijk nette schoenen. Het had een paar dagen flink geregend dus je kunt je voorstellen hoe het bos erbij lag
Ik ben echt niet de hele tijd met Morris bezig, dat hoeft ook niet, maar hij moet wel eens aan de kant of zo. Dat ik hem middenin een zin hem moest onderbreken (want grote groep mountainbikers, Morris moest even in de berm), vond hij ook al erg raar.
Het begon al een redelijk ongemakkelijke wandeling te worden... ik maar proberen Morris een beetje uit de buurt te houden (die lichte broek! ) en hij op zijn nette schoenen de modderplassen proberen te ontwijken.
Toegegeven, hij probeerde er nog iets van te maken en pakte een stok op zodat Morris die kon apporteren. Hij gooit stok, Morris er blij achteraan en die bleef daarna dus mooi rondlopen met die stok. Dat je zo'n ding ook terug kunt brengen zit er niet helemaal lekker in Vond hij ook raar, een hond hoorde die stok te pakken en keurig voor je voeten neer te leggen! Ja, in de Nutella reclame misschien, daar is het ook stukken minder modderig en is de combinatie witte broek + hond ook mogelijk.
Toen Morris ook nog een ranzig iets in verregaande staat van ontbinding vond en daar eens lekker in zou gaan rollen was het helemaal klaar. Ik gaf een brul vanuit mijn tenen en hij schrok nog meer dan Morris
Hoef denk ik niet te zeggen dat het niks meer is geworden met de man in kwestie

nomo schreef:Zo ben ik een keer wezen wandelen met een niet honden-man. We kenden elkaar al een tijdje en het was zijn idee om met de hond te gaan wandelen. Prima, leuk! Hij had mijn auto nog nooit gezien en dat was al de eerste schok
Hij kwam aanzetten in een lichte broek en van die vreselijk nette schoenen. Het had een paar dagen flink geregend dus je kunt je voorstellen hoe het bos erbij lag
Ik ben echt niet de hele tijd met Morris bezig, dat hoeft ook niet, maar hij moet wel eens aan de kant of zo. Dat ik hem middenin een zin hem moest onderbreken (want grote groep mountainbikers, Morris moest even in de berm), vond hij ook al erg raar.
Het begon al een redelijk ongemakkelijke wandeling te worden... ik maar proberen Morris een beetje uit de buurt te houden (die lichte broek! ) en hij op zijn nette schoenen de modderplassen proberen te ontwijken.
Toegegeven, hij probeerde er nog iets van te maken en pakte een stok op zodat Morris die kon apporteren. Hij gooit stok, Morris er blij achteraan en die bleef daarna dus mooi rondlopen met die stok. Dat je zo'n ding ook terug kunt brengen zit er niet helemaal lekker in Vond hij ook raar, een hond hoorde die stok te pakken en keurig voor je voeten neer te leggen! Ja, in de Nutella reclame misschien, daar is het ook stukken minder modderig en is de combinatie witte broek + hond ook mogelijk.
Toen Morris ook nog een ranzig iets in verregaande staat van ontbinding vond en daar eens lekker in zou gaan rollen was het helemaal klaar. Ik gaf een brul vanuit mijn tenen en hij schrok nog meer dan Morris
Hoef denk ik niet te zeggen dat het niks meer is geworden met de man in kwestie

Die man heeft te veel tv gekeken. Van die reclamespotjes waar man & vrouw romantisch hand in hand lopen, inderdaad in hun meest nette outfit. Hondje erbij en af en toe een bal gooien die het hondje netjes terug brengt. Zelfs de hond blijft dan wonderbaarlijk schoon

ik heb de hoop opgegeven. Ik ren zo van een wandeling met Fred een vergadering in waarbij ik tussentijds even van schoenen gewisseld heb om er halverwege achter te komen dat de modder tot aan mijn billen zit.

Barkley schreef:

ik heb de hoop opgegeven. Ik ren zo van een wandeling met Fred een vergadering in waarbij ik tussentijds even van schoenen gewisseld heb om er halverwege achter te komen dat de modder tot aan mijn billen zit.

Dat van schoenen wisselen heb ik ook nog regelmatig vergeten...Erg gênant.

Ik had het al opgegeven toen ik alleen nog maar een kat had, ik verscheen elke dag behaard op mn werk. Ja, ook gewoon als teammanager en productspecialist als ik meetings had met een klant. Ik droeg soms pantalons, nette blouses, sjaaltjes en hakjes, alles heel netjes maar wel dik behaard Toen kwam de hond en dan deed ik na het wandelen soms inderdaad de laarzen inruilen voor nette schoenen maar de moddervlekken tot je bil bleven gewoon fijn zitten op mn spijkerbroek. Daar kan ik echt enorm schijt aan hebben. Schone broeken, jas en schoenen is met een hond alleen te doen als je je vóór en ná elke wandeling omkleed. Toedeledokie hoor, ze doen het er maar mee!

Hier op het werk zou niemand het opvallen als ik op mijn wandelschoenen zou komen denk ik. Ze lopen zelf allemaal in overal en met werkschoenen aan en zitten van top tot teen onder stof of zoetigheid

Zoetigheid? Werk je in een snoepfabriek?