Het HondenForum

Hallo mensen,

Ik ben sinds een tijd serieus bezig met het oriënteren op een hond. Laatst opende ik daar ook al een topic over hier (pup of herplaatser). Maar nu zit ik met het volgende:

Ik heb in het verleden vaak genoeg bij mijn ouders en schoonouders laten doorschemeren dat ik in de toekomst zeker voor een hondje wil gaan. De reacties daarop waren altijd vrij negatief. Een greep uit de meest gehoorde opmerkingen: 'Een hond op een appartement? Dat is gewoon zielig! Ik zou minstens wachten tot jullie een tuin hebben' en 'Een hond nemen als je werkt kan echt niet' en zo waren er nog legio andere redenen. Met andere woorden: ik werd nog net niet voor dierenmishandelaar uitgemaakt dat ik het überhaupt durfde te overwegen.

Maar nu beginnen de plannen toch wat zekerdere vormen aan te nemen en heb weer eens voorzichtig mijn plannen verteld. Hier werd weer erg negatief op gereageerd, er werd eigenlijk gelijk gezegd dat het gewoon niet kan. Hierop gezegd dat het toch echt onze beslissing is en daarna snel van onderwerp veranderd (ik ben slecht met confrontaties). Maar nu merk ik aan mezelf dat ik er toch mee zit. Ik begin soms aan mezelf te twijfelen, of het wel echt kan, of ze niet gelijk hebben? Ergens weet ik dat het onzin is... Maar ik kan het niet los laten.

Voor alle duidelijkheid, we wonen inderdaad in een appartement (70m2 en 2 balkons), maar wel met een groot park vlak voor de deur (voor de groningers onder ons: stadspark) en qua tijd maak ik me ook geen zorgen. Ik werk parttime en ook nog onregelmatig (ook weekenden en avonden) en mijn vriend werkt nu nog niet, maar we gaan er vanuit dat hij tegen die tijd kantoortijden zal werken. Juist door mijn onregelmatige diensten zal de hond bijna niet alleen thuis zitten. Het zal de ene week 1 en de andere week 2 dagen zijn dat de hond vanaf 's ochtends 8.30 - 14.30 alleen thuis zal zijn. Op die dagen zal er iemand tussendoor komen om uit te laten, eventueel kan ik zelf in de pauze ook naar huis. Uiteraard krijgt de hond als ik vrij ben alle aandacht! Ik zie hier geen probleem in... Maar door de negatieve reacties twijfel ik toch.

Mijn vriend zegt dat ik me er niet druk om moet maken, het is voor ons een langgekoesterde wens (vooral voor mij, maar mijn vriend staat er ook 100% achter). We nemen er de tijd voor, het is geen impuls aankoop. We zoeken alles goed uit voor we een hond in huis nemen.

Voor alle duidelijkheid, ik ben een volwassen vrouw van 28. Dus dit zou niks uit moeten maken. Maar toch trek ik me de meningen van mensen die dicht bij me staan wel erg aan.

Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gingen jullie ermee om? Zijn de negatieve mensen uiteindelijk wel bijgedraaid? Ben benieuwd!

Toen mijn (inmiddels ex-)vriend en ik aangaven ooit een hond te willen werd er ook vrij negatief gereageerd. Tegen de tijd dat we serieus gingen kijken hebben we niks gezegd totdat de hond er al was, toen waren de reacties gewoon normaal/positief (ze was er immers toch al). Gaat ook helemaal prima.

Nanna schreef:Je moet je niet zoveel aantrekken van anderen. Gewoon lekker doen wat jij wilt, het is jullie leven.
En meestal draait de famielje wel bij als de hond er eenmaal is hoor En zo niet, dan niet. Hun verlies.

dat

Klinkt alsof een hond prima bij jullie past. Wij woonden ook op een appartement, met maar 1 balkon, in Rotterdam Schiemond toen we Boomer, een labrador van bijna vijf jaar, uit het asiel haalden. Jullie zitten qua wandelingen veel beter dan wij toen.
6 uur alleen voor 1 of 2 dagen per week, helemaal met halverwege nog aandacht en gelegenheid tot ontlasten, is niet veel.
Enige waar je wel over na moet denken is wat je doet als je vriend ook onregelmatige diensten zou gaan werken, omdat een kantoortijdenbaan niet te krijgen is

Ik zie mijn moeder nog de eerste kennismaking met Juno mijn moeder de meester der negeren en ontkenning. No way dat ze dat ding leuk ging vinden.

Mijn moeder heeft een aantal jaar gewenning nodig
Toen ik Juno zo'n 1,5 jaar had kwam Shelly erbij, de opmerking die ik toen kreeg? "Moest dat? Ik begin die ene net leuk te vinden"
Niet dat ze lelijk doet, ze gaan er gerust een dagje heen, of logeren als nodig is en ze is echt wel gek op de honden, maar als het aan haar lag had ik er ook nooit 1 gehad, laat staan 2 tegelijk

De aankondiging van nummer 3 hebben we maar vast zo'n 1,5 jaar vooraf gedaan


Een hond neem je voor jezelf en volgens mij hebben jullie er best goed over nagedacht, dus de familie heeft daar weinig over te zeggen (zolang je niet bij ze inwoont of zeer afhankelijk van ze bent en de hond dus direct een "last" voor ze zou kunnen zijn)

mijn moeder vond het ook helemaal niets. En toen wilde iker nog een tweede bij. "Ja dan laat je die bakbeesten maar thuis als je komt eten hoor". Haha, inmiddels vindt ze ze toch best wel lief, al zou ze er zelf niet voor kiezen. Dat hoeft ook niet. Maar mijn honden horen wel bij mij dus ik ga ze ook nite steeds alleen thuis laten als het niet hoeft.

Tenmashi schreef:Toen mijn (inmiddels ex-)vriend en ik aangaven ooit een hond te willen werd er ook vrij negatief gereageerd. Tegen de tijd dat we serieus gingen kijken hebben we niks gezegd totdat de hond er al was, toen waren de reacties gewoon normaal/positief (ze was er immers toch al). Gaat ook helemaal prima.

Ik zou ook dit doen. Verder inderdaad, niet zo druk maken. Klinkt alsof jullie er goed over hebben nagedacht en alsof een hond prima past in het plaatje.

Hebben de mensen die negatief commentaar geven zelf honden?

sbientje schreef:mijn moeder vond het ook helemaal niets. En toen wilde iker nog een tweede bij. "Ja dan laat je die bakbeesten maar thuis als je komt eten hoor".

Owh jaaaaa en als je ze eens thuis laat omdat het even niet uitkomt omdat je toch (zonder honden) langs rijd oid dan ook de "Zijn de honden niet mee?", "Ook hallo mam, nee dit was handiger", "Owh".

Haha herkenbaar. Toen wij Yindi erbij namen kreeg ik ook van mijn vader: nog een hond? En zo'n grote? Ik ga niet oppassen hoor, op Snoop wel maar die nieuwe echt niet.

Ondertussen zijn ze helemaal gek op elkaar en heeft hij laatst zelfs 2 vrije dagen genomen om op de honden te passen. En ze sliepen allebei op bed bij hem
Hij past ook regelmatig op en dat gaat zonder gedoe. 'Pap de honden komen dan en dan.'
'Is goed.'

Trek je er niet zoveel van aan. Ze hebben niks er mee te maken. En zoals ik t lees kan het allemaal prima.

Wen er maar aan
Om de één of andere reden vinden veel mensen dat commentaar leveren op het hebben van een hond moet kunnen. Niet alleen over de komst van de eerste maar ook de tweede en anders wel het ras/soort hond of hoe de hond zich gedraagt en je hem/haar verzorgd.
Het idee dat sommige van die opmerkingen gemaakt zouden worden over wel/niet kinderen of zelfs het huis waar iemand voor kiest

Ik zou een aantal pasklare antwoorden bedenken en die tot in den treuren herhalen. "De hond gaat niks te kort komen / het is mijn een hobby / ík beleef hier juist veel plezier aan / uit onderzoek blijkt juist dat het hebben van een hond gezond is / ik heb mij goed ingelezen , etc "
Eventueel als het echt te gortig wordt vraag je vriendelijk of men niet op die manier over jouw leven wil oordelen. Doe jij immers ook niet over hun kinderen/auto/huis/werk/studiekeuze.

Ach niks van aantrekken. Hier snapte ze het ook niet en inmiddels zitten we op 5 honden. Ze verklaren me wel is voor gek maar het verbaasd ze al niet meer als ik over een eventuele 6de hond begin. Nummer 4 snapte ze ook niet maar zodra die er was waren ze verliefd. Het is jou leven jou keuze en zo te lezen komt de eventuele hond super terecht.

Hier wist gewoon niemand het van te voren (alleen vriend natuurlijk). Maar ik was dan ook al 46. Ze hadden er ook helemaal niets mee te maken, mijn leven, mijn hond. Inmiddels zijn we 5 jaar verder en gaat ze eigenlijk overal mee naar toe. Soms doet iemand daar moeilijk over, nou, dan is het simpel, dan kom ik niet of maar kort.
Ik zorg grotendeels voor de hond, werk ook parttime, en ze is regelmatig een uur of 6 alleen, gaat prima.

En verder wat Nanna zegt.

Bedankt allemaal, jullie antwoorden doen me goed! Zal proberen op iedereen te reageren!

Nanna schreef:Je moet je niet zoveel aantrekken van anderen. Gewoon lekker doen wat jij wilt, het is jullie leven.
En meestal draait de famielje wel bij als de hond er eenmaal is hoor En zo niet, dan niet. Hun verlies.

Je hebt helemaal gelijk! Bedankt!

Tenmashi schreef:Toen mijn (inmiddels ex-)vriend en ik aangaven ooit een hond te willen werd er ook vrij negatief gereageerd. Tegen de tijd dat we serieus gingen kijken hebben we niks gezegd totdat de hond er al was, toen waren de reacties gewoon normaal/positief (ze was er immers toch al). Gaat ook helemaal prima.

Ik denk dat ik het ook maar op deze manier ga doen... Als hij d'r eenmaal is moeten ze zich dr toch bij neerleggen.

Fotogravinnetje schreef:Klinkt alsof een hond prima bij jullie past. Wij woonden ook op een appartement, met maar 1 balkon, in Rotterdam Schiemond toen we Boomer, een labrador van bijna vijf jaar, uit het asiel haalden. Jullie zitten qua wandelingen veel beter dan wij toen.
6 uur alleen voor 1 of 2 dagen per week, helemaal met halverwege nog aandacht en gelegenheid tot ontlasten, is niet veel.
Enige waar je wel over na moet denken is wat je doet als je vriend ook onregelmatige diensten zou gaan werken, omdat een kantoortijdenbaan niet te krijgen is

Bedankt, geeft me wel weer wat vertrouwen dat het echt wel kan.
Over dat laatste heb ik ook zeker nagedacht. Maar mijn vriend zit al ver in een sollicitatieprocedure en er is een grote kans is dat hij daar wordt aangenomen. Dus van deze situatie gaan we maar vast uit. Maar mocht hij toch ergens anders komen te werken waar hij ook onregelmatige diensten werkt zullen we ons best doen om de diensten op elkaar aan te passen. Gelukkig is mijn werk daar erg flexibel in.

Boutje schreef:Je bent veel te voorzichtig met je familie . En je hebt hun goedkeuring niet nodig.
Je neemt een hondje (wat zo te lezen niks te kort gaat komen) en deelt dat op blijde enthousiaste toon mee.
Je hoeft je niet te verdedigen! Jullie keus, jullie hebben eht goed geregeld en als jij er blij mee bent dan kunnen/mogen ze alleen maar blij zijn dat je blij bent

Nee, heb inderdaad hun goedkeuring niet nodig, heb je helemaal gelijk in. Ik ga proberen me er niet teveel van aan te trekken.... Inderdaad hoef ik me nergens voor te verdedigen!

dre schreef:Ik zie mijn moeder nog de eerste kennismaking met Juno mijn moeder de meester der negeren en ontkenning. No way dat ze dat ding leuk ging vinden.
...
Een hond neem je voor jezelf en volgens mij hebben jullie er best goed over nagedacht, dus de familie heeft daar weinig over te zeggen (zolang je niet bij ze inwoont of zeer afhankelijk van ze bent en de hond dus direct een "last" voor ze zou kunnen zijn)

Haha, zo zal het bij mijn moeder ook gaan denk ik... Mijn moeder kan soms een erg harde en directe vrouw zijn, ik zie dr al helemaal zitten bij de eerste kennismaking Gelukkig ben ik al heel wat jaartjes niet meer afhankelijk van mijn familie op wat voor manier dan ook!

Plakvis schreef: Hebben de mensen die negatief commentaar geven zelf honden?

Nee, momenteel niet... Hebben ze vroeger wel gehad toen ze landelijk woonden met een groot erf erbij, daar lijkt de opvatting 'een hond moet een groot stuk land hebben en hoort niet in een flat' denk ik vandaan...

Ik zou zeggen, pas als je hier op het forum commentaar krijgt moet je je zorgen gaan maken

Ik heb dit niet meegemaakt alleen overleg gehad aangezien mijn honden als ik werk bij mijn ouders zijn. Maar ze waren eigenlijk allemaal heel enthousiast.

Ik vind het vooral jammer voor jullie als je zoiets leuks wil delen met je familie dat er zo op gereageerd wordt.

Ik heb zulke rechtdoorzee afradende reacties niet gehad, maar het kwam wel bij de vleet voor dat mensen (zowel hondenmensen als niet hondenmensen) direct gingen benadrukken hoe vreselijk veel tjid een hond wel niet kost, en of dat danw el kon, en hoe gaat dat dan als je klein woont, past dat wel, is dat niet vreselijk druk, en hoe vervelend is het dat je ook moet wandelen als je geen zin hebt of als het regent en of ik dat allemaal wel zag zitten? Nou die mensen heb ik gewoon TRALALALALALA naar gedaan

Ik was 27, woonde kleiner dan jij (35m2), ook midden in grunn, werkte ook parttime toen ik mn hond kreeg en had Noorderplantsoen vlak bij. Het is hier in ieder geval helemaal goed gekomen. En ik heb gewoon een superleuke hond uitgezocht dus dan is het gewoon onmogelijk om nog negatief over haar te doen, ha!

Dus gewoon lekker doen wat je zelf wilt en gewoon niet reageren op dat negatieve gezever

Zo te horen past een hond heel goed in jullie situatie en alleen al het feit dat je op het forum zit geeft al aan dat je niet over 1 dag ijs gaat.

Mijn familie heeft ook altijd wat te zeuren. Ben inmiddels een vrouw van 36, gelukkig getrouwd en 2 kinderen van 5 en 6 en nog vond mijn moeder het nodig om mij de les te wijzen zodra ze hoorde dat ik hond kreeg. 'je hebt het al zo druk, labradoodles worden zo groot, moeilijk in combinatie met de kinderen, bla bla bla'. Nou heb het gewoon lekker naast mij neergelegd en wij zijn zieksgelukkig met onze Maan.

Volgens mij ben je oud en wijs genoeg om lekker je eigen beslissing te nemen. En ook al draait je familie niet bij (wat bij mij wel een beetje het geval is) lekker laten gaan, jouw leven, jouw keuze.

Ik heb me nog nooit wat van mijn familie aangetrokken
Volgens mij waren ze ook wat verbaasd dat het zo lang duurde voordat ik een hond nam, ik had het er altijd over dat ik twee honden wilde. Ik was 17 toen ik op mezelf ging wonen en toen ik 24 was kwam pupje Gol, toen vond ik dat het kon. Ik woonde toen net samen, op een flat met een balkon maar aan een mooi park, net als jij. We hebben toen allebei om de beurt een paar weken vrij genomen en hadden ook oppasmogelijkheden.
Het duurde daarna nog zes jaar voordat de tweede kwam omdat ik toen pas vond dat het kon. En nog vier jaar later hadden we er opeens drie

Alles is al een beetje gezegd volgens mij. Ik wil er nog aan toe voegen dat een tuin altijd als een soort eis voor een hond wordt gesteld. Wij hebben nu onze vierde hond en meer dan in de tuin liggen doen ze eigenlijk niet. Met onze vorige hond deed ik wel eens een balspelletje in de tuin. Het zal niet voor alle honden gelden maar als je lekker gaat wandelen dan is een tuin gewoon een plekje om in de zon te liggen. En dat kan ook op een balkon of binnen.

Wij hebben in bijna precies dezelfde situatie (appartement aan de natuur (Kardinge), 1 met wisselende diensten en 1 die nu nog niet werkt, maar waarschijnlijk binnenkort een baan binnen kantooruren) nu al ruim 4 jaar een hond. Eerst dachten mensen ook dat dat niet ging werken en nu vind iedereen dat wij de leukste en best opgevoede hond hebben die ze kennen .

Lekker laten gaan dus en dan bewijs je vanzelf het tegendeel!

Mijn familie snapte de keuze voor een zoon van Elco erbij ook niet echt, maar echt negatieve reacties heb ik niet gehad. Ze hebben het ook maar te accepteren. En ik overleg altijd of ik alleen kom of inclusief hond(en) en bij twijfel laat ik ze thuis. Dat maakt het ook wel gemakkelijker voor hen om te accepteren dat wij die twee zwarte frummels nu eenmaal hebben

Vier vonden ze al erg bijzonder. Dat er twee bij kwamen en we nog een pup aanhielden hebben we niet vooraf aangekondigd

Nanna schreef:Ik kondig alles aan. En als het ze niet aanstaat dan blijven ze maar weg
See if I care

Ik niets, dat scheelt. Stond gewoon onaangekondigd met een vreemde vent en nieuwe pup bij oma op de stoep.
Ze had wat te vertellen die week

Ohh je moet echt niet bezig zijn met wat je familie er van vindt.
Hier heeft dat beetje familie wat ik nog heb bij iedere hond z'n vraagtekens gehad.
De vraag "Moet er nog nou 1 bij? " is bij alle honden gesteld. Mijn antwoord is dan ook steevast "JA!"

ze hebben er nog hun bedenkingen over, haha.
"word hij nou nog groter?"
"hij is toch wel uitgegroeid toch?"

Mensen hebben altijd commentaar, weet niet wat dat is. Toen ik een paard wilde was het net zo, overal zagen ze apen en beren. Uiteindelijk had ik er 3, ging prima. En 4 grote honden hadden we toen ook en ook dat ging allemaal heel goed. Nu heb ik nog 1 paard en 3 grote zeer drukke honden. Ik vind het heerlijk en als familie of wie dan ook het niks vinden blijven ze maar lekker weg.

Je moet gewoon je eigen zin doen. Zo te lezen hebben jullie het allemaal prima voor elkaar en is er tijd zat voor een hond. Dus niks van een ander aan trekken maar gewoon lekker een hondje nemen. Is hartstikke leuk

Mijn 1e hond op had ik op een 1 kamer woning in Amsterdam vlak bij het oosterpark.
Ik ging gewoon elke dag 1/2 uur wandelen daar, ging prima.

Ik vind het zelf ook heel vervelend dat iedereen altijd een mening denkt te moeten geven als het om huisdieren gaat. Hou je mond gewoon, ik vroeg nergens om. Maar wen er maar aan inderdaad. En verder moet je gewoon doen wat je zelf wil. Al vind ik het zelf ook wel moeilijk om dat soort opmerkingen naast me neer te leggen.

Ik zou het vooral vervelend vinden als de mensen waar ik op terug zou willen kunnen vallen voor oppas oid negatief zouden doen. In mijn geval mijn moeder, die vlakbij woont. Maar gelukkig zei mijn moeder 'Oh wat leuk, ik wil ook weer een hond!'. Ze had die van haar nog eerder dan ik de mijne

Oh zowel mijn ouders (mam is bang van honden dus was te verwachten) als van mijn schoonouders (hadden toen zelf een hond) reageerden echt NIET leuk toen we aankondigden dat Ollie bij ons kwam wonen. Toen we vertelden dat er eentje BIJ zou komen was het helemaal feest

Niks van aantrekken. Is moeilijk, vond ik vooral met de tweede ook, maar hey, mijn leven, niet dat van hun