Moeilijk.

[Antonetta]

Wat als het voor de een genoeg is geweest maar de ander hier anders over denkt.

Het gaat om Mowgli een kruising duitse herder/berner sennen van ruim elf jaar, ze heeft een grote kwaadaardige melkkliertumor. De tumor is ontstoken (geweest) waar ze antibiotica en phen-pred voor krijgt ook heeft ze een paar dagen tramadol tegen de pijn gehad. Alle medicijnen moesten in een kleine twee weken worden afgebouwd, ze heeft net de laatste antibiotica en phen-pred gehad de phen- pred is afgebouwd van twee x daags drie tabletten tot twee x daags 1 tablet, nu zal ze weer over gaan op de normale prednison. Maar sinds gisteren lijkt ze weer achteruit te gaan, ze heeft de hele dag op haar matras gelegen met weinig interesse in wat er om haar heen gebeurde. Bij het voelen van de tumor bleek deze nog steeds warm dus ik vermoed dat de ontsteking niet voorbij is.
Ik heb haar weer tramadol tegen de pijn gegeven en hier knapte ze zichtbaar van op. Vanmorgen stond ze me weer vrolijk op te wachten voor haar morgenwandeling, ze wilde een paar katten te lijf gaan, ze is nog zeer waaks en eet en drinkt goed, nu staat ze naast mij te drammen om een koekje. Toen ze op haar rug ging liggen kreeg ik de kans om de tumor goed te bevoelen deze was nu minder warm maar wel groot en hard. Kortom het gaat op en neer en vandaag lijkt ze een goede dag te hebben.
Ik heb gisteren mijn dochter van wie Mowgli eigenlijk is gebeld om te overleggen, het is niet zo dat ze gelijk vandaag moet worden ingeslapen maar ik vrees dat dit niet heel lang meer gaat duren. Maar nu is het probleem dat Mowgli altijd helemaal vrolijk, uitgelaten en blij rond rent met een speeltje in haar bek als mijn dochter hier is. Mijn dochter laat de keuze aan mij over omdat ik al jaren alleen voor Mowgli zorg en haar gedrag goed ken, maar ik merk dat zij het allemaal nog wel vind meevallen. Ik wil niet dat mijn dochter in haar hart vind dat ik Mowgli te vroeg heb laten gaan.

Het zal vast wel vaker voor komen dat de een vind dat het genoeg is geweest maar de ander vind dat het best nog wel even kan, hoe zijn jullie hier mee om gegaan?

[mosquito1980]

Als het jouw hond is moet jij beslissen, een ander kan dit niet voor je doen

Ik zit hier een beetje met hetzelfde. Alex heeft kanker in z'n neus, hij ademt alsof hij zwaar verkouden is, niest als hij opgewonden raakt en krijgt af en toe een bloedneus. Verder is hij actief (bijna 12 jaar), eet goed, gaat nog steeds elke dag een uur mee wandelen, hij glanst en is blij.
Ik ken hem het beste en ik (of eigenlijk Alex zelf) beslis wanneer het genoeg is.
Ik ga ook niet anderen om hun mening vragen, je gaat alleen maar twijfelen volgens mij.

Heel moeilijk dit Veel sterkte

[Neeltje]

Je moet doen wat het beste is voor Mowgli, dat is het enige dat telt.

[kooi]

Als die hond het goed doet op de tramadol zou ik het nog even aankijken. Honden hebben, in mijn ervaring, zo hun eigen manier om je te laten weten of het genoeg geweest is. Ook met tramadol. Fijn dat je je dochter toch nog betrekt bij dit gebeuren ook al is het inmiddels jouw hond geworden. Blijkbaar heeft ze vertrouwen in je,ondanks het blije rondspringen wat de hond doet als zij op bezoek komt.
Wat een mooie hond is het trouwens!

[Antonetta]

Als het jouw hond is moet jij beslissen, een ander kan dit niet voor je doen

Ik ga ook niet anderen om hun mening vragen, je gaat alleen maar twijfelen volgens mij.

Heel moeilijk dit Veel sterkte

Dit is ook wel zo, en het gedrag van Mowgli maakt mijn dochter maar ook mij aan het twijfelen. Gisteren dacht ik, het is genoeg en nu denk ik, ik zie het nog even aan. Mowgli is van mijn dochter, zij betaald de dierenarts rekeningen dus zij heeft hier ook zeker inspraak in. Alleen vind ze dat zij die beslissing niet kan nemen omdat zij alleen een vrolijke Mowgli ziet, ze vind het dan niet eerlijk tegenover Mowgli.

[Marjoleine]

Daar heeft ze een punt, en dus moet jij het beslissen.
Als die oplevingen tijdelijk zijn en komen doordat Mowgli haar ziet heb je dus gelijk, dan is het tijd.
Ik neem niet aan dat je dochter thuis komt wonen om de zaak iets te rekken.

Klinkt wat bot, maar zo zit het ongeveer denk ik.

Lastig, hoor. Sterkte.

[sifkes4]

had ook een hond met melkliertumor
antibiotica helpt niet bij haar liep het uit een tepel
heb ik tegen beter weten in nog laten opereren
was gewoon al te laat
honden gaan tot het laatste door met hun rituelen is mijn ervaring
klinkt hard maar mocht het nog een keer gebeuren hier grijp ik gelijk in
de hond heeft teveel afgezien je rekt het alleen maar
ik doe het nooit meer
heb nu nog slapeloze nachten ervan zon schuldgevoel de tramadol hielp niet
ze heeft onnodig pijn gehad en dat had niet hoeven gebeuren
mijn hond had er last van maar ik nu nog
wat heb ik gedaan
doe het echt nooit meer als er al sprake is van tramadol bij een tumor stop ik
maar weet ook hoe moeilijke beslissing het is
wilde haar ook niet laten gaan
en nu heb ik er psychische klachten van krijg het niet meer uit mijn hoofd
maar wens je echt veel sterkte met de beslissing en dat moet jezelf doen
gewoon altijd je gevoel volgen
echt sterkte !

[Antonetta]

Mijn dochter is inmiddels geweest en natuurlijk was Mowgli ook nu weer vrolijk en opgewonden.
Ik heb ook contact met de dierenarts gehad, Mowgli blijft op de phen-pred en de dosis word verhoogd naar twee keer daags drie tabletten hierbij mag ze zo nodig tramadol. Maar dit is wel het laatste wat de da voor haar kan doen, gaat het weer mis dan is volgens de dierenarts de grens bereikt. En hiermee heeft de da eigenlijk de grens aangegeven ook voor mijn dochter. Ik hoop dat Mowgli nog een tijdje zonder pijn bij mij mag zijn.

[Marjoleine]

Dat hoop ik ook.
Sterkte!

[ranetje]

Mijn dochter is inmiddels geweest en natuurlijk was Mowgli ook nu weer vrolijk en opgewonden.
Ik heb ook contact met de dierenarts gehad, Mowgli blijft op de phen-pred en de dosis word verhoogd naar twee keer daags drie tabletten hierbij mag ze zo nodig tramadol. Maar dit is wel het laatste wat de da voor haar kan doen, gaat het weer mis dan is volgens de dierenarts de grens bereikt. En hiermee heeft de da eigenlijk de grens aangegeven ook voor mijn dochter. Ik hoop dat Mowgli nog een tijdje zonder pijn bij mij mag zijn.

Dat is voor nu dan een prima oplossing

En voor jezelf als gedachte:
Het is vrijwel nooit te vroeg als je je hond laat gaan in de situatie die je nu beschrijft.

[Budkes]

Ik had vroeger een Boxer. Die kreeg ik toen ik twaalf was. Het was mijn hond. In alle opzichten. Maar toen ik 18 was ging ik een opleiding volgen intern. Dus kon mijn hond niet mee. En toen ik de opleiding had afgerond moest ik verhuizen naar de gemeente waar ik aan het werk ging. Dit was verplicht. Ik kwam te wonen in een flatje op 3 hoog en moest 40 uur aan het werk. De ondertussen 8 jarige Boxer heb ik met pijn in mijn hart thuis bij mijn ouders gelaten. Bij onze andere hond en bij mijn altijd thuis zijnde moeder.
Toen Haico echt op zijn eind liep probeerde mijn moeder mij er van te overtuigen dat hij echt echt heel ziek was. Want als ik thuis kwam leefde Haico helemaal op en was een blij ei. Om daarna weer helemaal in te storten als ik weer weg was. Ze hoefde me niet te overtuigen want ik wist dat ze zielsveel van hem hield en het allerbeste met hem voor had. Ik ben naar huis gegaan, heb nog een uurtje met hem in het park gelopen en met stokken gegooid alsof hij een jonge god was en heb hem zelf in laten slapen. Dat had hij in al zijn loyaliteit verdiend.
Je dochter kent je toch? Net zoals ik mijn moeder kende. Sterkte.

[CKS]

Zoals jij de situatie beschrijft zouden er voor mij echt maar twee opties zijn, te weten opereren of inslapen. Doorlopen met melkkliertumoren doe ik sowieso niet aan, en als het dan ook nog zo'n ellendige ontstoken bende is moet ik er al helemaal niet aan denken. Ook niet als het met tramadol dan nog wel net zo ongeveer een beetje gaat.

[Antonetta]

Ik had vroeger een Boxer. Die kreeg ik toen ik twaalf was. Het was mijn hond. In alle opzichten. Maar toen ik 18 was ging ik een opleiding volgen intern. Dus kon mijn hond niet mee. En toen ik de opleiding had afgerond moest ik verhuizen naar de gemeente waar ik aan het werk ging. Dit was verplicht. Ik kwam te wonen in een flatje op 3 hoog en moest 40 uur aan het werk. De ondertussen 8 jarige Boxer heb ik met pijn in mijn hart thuis bij mijn ouders gelaten. Bij onze andere hond en bij mijn altijd thuis zijnde moeder.
Toen Haico echt op zijn eind liep probeerde mijn moeder mij er van te overtuigen dat hij echt echt heel ziek was. Want als ik thuis kwam leefde Haico helemaal op en was een blij ei. Om daarna weer helemaal in te storten als ik weer weg was. Ze hoefde me niet te overtuigen want ik wist dat ze zielsveel van hem hield en het allerbeste met hem voor had. Ik ben naar huis gegaan, heb nog een uurtje met hem in het park gelopen en met stokken gegooid alsof hij een jonge god was en heb hem zelf in laten slapen. Dat had hij in al zijn loyaliteit verdiend.
Je dochter kent je toch? Net zoals ik mijn moeder kende. Sterkte.

Dat kun je wel zeggen en hier heeft het waarschijnlijk ook mee te maken. Ik ben best voorzichtig met mijn dieren en ga als er iets is wat ik niet vertrouw naar de dierenarts mijn dochter is meer van het, ik kijk het nog even aan. Zij vind dus dat ik te snel ongerust ben als het om de dieren gaat.

[Antonetta]

Zoals jij de situatie beschrijft zouden er voor mij echt maar twee opties zijn, te weten opereren of inslapen. Doorlopen met melkkliertumoren doe ik sowieso niet aan, en als het dan ook nog zo'n ellendige ontstoken bende is moet ik er al helemaal niet aan denken. Ook niet als het met tramadol dan nog wel net zo ongeveer een beetje gaat.

Mowgli is al op leeftijd en twee keer aan melkkliertumoren geopereerd een operatie is geen optie meer. Met de phen-pred en zo nodig tramadal gaat het niet ongeveer een beetje maar gewoon nog goed. Ik denk dat de pijn problemen ontstaan door het steeds weer afbouwen van de medicijnen. Deze tumor kan uit zich zelf warm worden zonder ontstoken te zijn vertelde de da mij gisteren.

[heimwee]

Ik heb een vergelijkbare situatie gehad met mijn moeder, alleen stonden we er toen precies andersom in.
Toen ik 11 was kreeg ik na lang zeuren een hondje, het was onze familie hond, maar ik wilde hem al jaren hebben. Mijn moeder was er overdag het drukste mee, maar 's nachts sliep hij altijd bij mij.
Toen ik op kamers ging bleef hij bij mijn moeder wonen. Toen ik mijn eerste echte huisje kreeg was hij de helft van het jaar bij mij, de helft van het jaar bij mijn moeder.
Tot ik naar Italië verhuisde, inmiddels was hij bijna 15 en bijna op. We hebben toen besloten dat hij bij mijn moeder zou blijven voor zolang het nog leuk voor hem was.

Mijn moeder heeft toen ontzettend geworsteld met wanneer het tijd zou zijn om er een punt achter te zetten. Ik was er tenslotte niet om afscheid te nemen. Ze bleef het steeds maar uitstellen in de hoop dat ik onverwacht tot snel weer in NL zou zijn. Terwijl ik al afscheid genomen had toen ik naar Italië vertrok. En inderdaad, als hij mij zag was hij weer even een jonge God, om daarna volledig op te zijn en enkel nog te slapen. En mijn moeder is sowieso altijd van het nog even aankijken geweest, terwijl ik met t kleinste dingetje al bij de DA met hem zat.
Achteraf gezien heeft het zo langer geduurd dan nodig was, hij was er klaar voor, voor ons allemaal was het goed, maar we bleven de grens een beetje verleggen door de afstand. Dit valt niemand kwalijk te nemen en hij heeft er ook absoluut niet onder geleden oid. Maar toch, met de gemakkelijke wijsheid van terug kijken kun je zeggen dat de knoop al veel eerder doorgehakt had kunnen worden.

[Antonetta]

Misschien kan je de hond filmen op de slechtere momenten en dat aan je dochter laten zien .

Dit heb ik gedaan toen Mowgli twaalf dagen geleden ziek werd en toen is mijn dochter gelijk gekomen, Mowgli reageerde toen ook niet op mijn dochter en bleef op haar matras liggen. Het kan zijn dat mijn dochter dit gedrag als grens ziet terwijl ik zelf niet wil dat Mowgli pijn lijd.

[Antonetta]

Ik heb een vergelijkbare situatie gehad met mijn moeder, alleen stonden we er toen precies andersom in.

En mijn moeder is sowieso altijd van het nog even aankijken geweest, terwijl ik met t kleinste dingetje al bij de DA met hem zat.

Dat is hier net andersom, ik zit al snel met mijn dieren bij de da terwijl mijn dochter van het afwachten is. Dit maakt het er niet makkelijker op het zal mooi zijn als je bij zo een moeilijke beslissing op een lijn zit en wat steun aan elkaar hebt. Mijn dochter zegt wel, als jij vind dat het zo niet langer gaat dan moet je haar laten inslapen. Maar de toon waarop ze dit zegt, zegt iets anders.

[Stapper]

Ik zou dit onderwerp gewoon met mijn dochter bespreken dat heeft meer nut dan het bij ons neer te leggen lijkt mij.
Bespreek met je dochter dat haar intonatie en lichaamstaal je het idee geeft dat zij niet achter je keuze staat en dat jij niet weet waar haar grens is en geef aan waar jouw grens is. Is meteen alles duidleijk

[Antonetta]

Ik zou dit onderwerp gewoon met mijn dochter bespreken dat heeft meer nut dan het bij ons neer te leggen lijkt mij.
Bespreek met je dochter dat haar intonatie en lichaamstaal je het idee geeft dat zij niet achter je keuze staat en dat jij niet weet waar haar grens is en geef aan waar jouw grens is. Is meteen alles duidleijk

De grens is inmiddels gesteld. Ik heb dit onderwerp hier neer gelegd omdat dit vast vaker zal voorkomen en ik benieuwd was hoe hier mee om gegaan word.

[blondie]

Ik heb een vergelijkbare situatie gehad met mijn moeder, alleen stonden we er toen precies andersom in.

En mijn moeder is sowieso altijd van het nog even aankijken geweest, terwijl ik met t kleinste dingetje al bij de DA met hem zat.

Dat is hier net andersom, ik zit al snel met mijn dieren bij de da terwijl mijn dochter van het afwachten is. Dit maakt het er niet makkelijker op het zal mooi zijn als je bij zo een moeilijke beslissing op een lijn zit en wat steun aan elkaar hebt. Mijn dochter zegt wel, als jij vind dat het zo niet langer gaat dan moet je haar laten inslapen. Maar de toon waarop ze dit zegt, zegt iets anders.

Dat lijkt me lastig. Maar ik lees even verder dat jullie het wel duidelijk voor jullie zelf hebben.

En ik denk zeker dat meer mensen tegen dit euvel aanlopen. Ook hier op het forum zijn daar voorbeelden van.

En in mijn omgeving heb ik ook gezien dat de ene partner langer wil proberen en vasthouden aan hoop en proberen terwijl de ander eigenlijk het genoeg vindt.
De periode dat ik voor het dilemma kwam te staan heb ik veel gepraat met mijn partner (die toen pas net mijn partner was geworden) maar ook met mensen om mij heen die de hond goed kenden. De beslissing lag echter bij mij en mij alleen.
Met de tweede hond heb ik met mijn vriend gesproken, maar ook hij wist het niet. Hij was intens verdrietig en kon en wilde mij gewoon niet zeggen wat te doen, hij was inmiddels ook een jaar met haar opgetrokken. De dierenarts bracht duidelijkheid, ook al vond zij het ook enorm lastig. Mijn tweede hond in laten slapen was een beslissing die heel onverwachts genomen moest worden. Heel abrupt.

In jullie geval kun je er nog over spreken, lijkt het niet heel acuut, en ik hoop dan ook dat jij en je dochter er straks vrede mee hebben als dat moment daar is. Sterkte, want het is niet makkelijk.

[Stapper]

Ik zou dit onderwerp gewoon met mijn dochter bespreken dat heeft meer nut dan het bij ons neer te leggen lijkt mij.
Bespreek met je dochter dat haar intonatie en lichaamstaal je het idee geeft dat zij niet achter je keuze staat en dat jij niet weet waar haar grens is en geef aan waar jouw grens is. Is meteen alles duidleijk

De grens is inmiddels gesteld. Ik heb dit onderwerp hier neer gelegd omdat dit vast vaker zal voorkomen en ik benieuwd was hoe hier mee om gegaan word.

Fijn dat de grens gesteld is
Hoeft je tzt daar niet meer druk om te maken.
Onze grens..ik ben er van bewust dat een hond zich in de buitenwereld altijd beter voordoet dan hij is. Ik kijk naar hoe hij binnenshuis zijn gedrag is. Futloos, neemt hij letterlijk afstand van ons (bijvoorbeeld ergens anders liggen als wij de ruimte inkomen), en geeft ook de dierenarts aan dat er geen mogelijkheid op genezing of verdere pijnbestrijding is dan laat ik de hond inslapen.

[Femmel]

Jij bent degene die de dagelijkse zorg doet. Daardoor ben je ook degene die ziet hoeveel plezier en/of pijn ze dagelijks heeft. Laat je niet door anderen van de wijs brengen.

Onze Ginny* lag de dagen voor haar dood vaak "lekker" te rollen in het gras. Anderen dachten dat ze dat deed omdat ze dat lekker vond en goede zin had, maar ik wist wel beter... Ze had enorm veel (buik)pijn.

Toen we haar in lieten slapen is ze kwispelend de praktijk ingelopen. [CRYING FACE] Wat was ik blij dat mijn dierenarts hier doorheen kon kijken en niet aandrong op verder onderzoek.

Ik denk dat jouw dochter ook wel weet dat jij alles ziet van Mowgli. En wellicht liggen jullie grenzen wel anders maar door aan te geven dat jij het moet/mag beslissen laat ze je weten dat ze jouw beslissing sowieso respecteert.

Verstuurd vanaf mijn SM-G901F met Tapatalk

[Antonetta]

Toen ik mijn cairn liet inslapen leek het zoveel makkelijker, hij was vijftien had kanker en was doof en blind. Toen hij op een avond buikpijn kreeg heb ik hem laten gaan. De da zei nog wel, ik kan hem nog wel iets tegen de pijn geven maar dan zit je hier over een week weer. Ik had de knoop thuis al doorgehakt en heb hem laten gaan. Gizmo was van mijn zoon, ik heb zonder overleg het besluit genomen maar mijn zoon wel gebeld zodat hij nog afscheid van Gizmo kon nemen. Maar het lijkt bij Mowgli nu veel moeilijker, misschien ook omdat ik inmiddels alleen met mijn dieren ben. Ik vind het nu erg moeilijk om de beslissing alleen te moeten nemen en ben blij dat de da heeft gezegd dat als het nu weer mis gaat de grens is bereikt. Gelukkig gaat het momenteel weer goed met Mowgli, het is wel duidelijk dat de medicijnen niet meer kunnen worden afgebouwd want dan gaat het mis.