sprong hij maandagavond een stoepje op, miste en brak zijn knie en scheurde zijn kruisband.
Operatie met bijbehorende revalidatie zou lang en pijnlijk zijn, een einde wat we niet voor hem wilden, het
was genoeg zo.
Hij is gisteren rustig in onze armen ingeslapen.
Oops kwam als Orlando 14 jaar geleden bij ons wonen, een 2 jarig circushondje zwervend gevonden
op cran canaria, meegenomen door vakantiegangers die dachten een schattig hondje mee te nemen, maar
onder dat lieve uiterlijk zat een hondje die niks niemand vertrouwde en alleen de aanval kende.
Hij werd in het asiel gezet en weer geadopteerd en weer weg gedaan en kwam via dierenhulp noordnederland bij ons.
Het was een lange weg een zware weg maar met veel aanpassingen bij ons en bij hem leefden we jarenlang
gelukkig samen, soms ging het mis, schrok hij en beet, dacht hij dat ik zijn eten wilde en beet, dacht weet ik veel wat
en beet.Maar met diepe dalen zijn er ook grote hoogtepunten, zijn kunst om van het leven te genieten, de wil om
van elke dag een vrolijke dag maken.
Kattekwaad uitspoken, weglopen, blaffen tegen van alles, eten jatten , de katten van de buren opjagen
de krantenmeneer pesten, de postbode opvreten en zijn gave om altijd en eeuwig in de weg staan...
Van Orlando werd het een ollie en daarna een oops met het verstrijken van de jaren verloor je je lijf steeds meer
de arthrose nekte je soms,je stond al op maximale pijnstilling,
je werd steeds blinder en je snapte het soms niet allemaal meer ...maar ook je wil
was er nog steeds, je pretbek, je genieten je te grote ego en te grote karakter
allemaal in dat kleine wollige witte lijfje...totdat dat stomme stoeprandje.
Ach Oopsie t was echt wat voor jou we hebben altijd gezegd dat je niet normaal zou gaan en stiekem is het gewoon goed zo,
geen verdere aftakeling, niet meer steeds meer moeten inleveren.
Voor jou was het genoeg maar voor ons? Onze 1e hondje is er niet meer...
Ik weet niet hoe ik nu eten moet koken zonder over hem te vallen
Ik weet niet hoe ik kerstkransen moet maken zonder een hond die met zijn neus in de glitters zit
ik weet niet hoe ik moet stofzuigen en hem dan weg moet duwen met de stofzuiger,
....fleecespeeltjes maken zonder dat ik de reepjes kwijt ben..
....eten geven aan 3 honden terwijl ik maar 2 meer heb..
Ik mis de snuffelwandelingen omdat je niet ver meer kon maar wel genoot van een blokje om waar we vervolgens
een uur over deden per lantaarnpaal, ik mis je ellendige geblaf omdat je niks meer zag maar gewoon maar meedeed omdat
je dacht dat er iets was, je gezeur om eten je gezeur om snoepjes, alle pillen uitdeelmomenten..
Het is goed zo oops je kon niet meer, je was een hondje met karakter en die gingen we
niet meer 8 weken naar een grasveld zetten voor een plas en opsluiten in bench, niet onze flierefluiter
onze vrolijke man die je lachend in je enkel kon bijten maar die ook een bijzondere liefde voor sommige mensen had.
We hebben je vaak genoeg vervloekt maar we hebben ook innig van je gehouden en dat blijven we doen.
Tis goed, rust maar lekker uit, dag oops wie weet tot ooit <3
ik vind het jammer dat ik hem nooit heb gezien. Hij was een speciaal hondje.
